Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy Sąd Gospodarczy XVII Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Magdalena Kłos

Protokolant: Anna Gapa

po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2015 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa: G. K. (1)

przeciwko: (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda G. K. (1) na rzecz pozwanego (...) spółki z ograniczona odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 1.217,00 zł (jeden tysiąc dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  nakazuje ściągnąć od G. K. (2) na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W. kwotę 50,15 zł (pięćdziesiąt złotych piętnaście groszy).

Sygn. akt XVII GC 948/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 listopada 2013 roku G. K. (1) wniósł o zasądzenie od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty 6.459,15 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 lipca 2013 roku oraz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 06 czerwca 2013 roku pozwana zawarła z powodem zlecenie transportowe, którego przedmiotem było wykonanie usługi transportowej na trasie W. – Z. – M. (Szwajcaria). Wykonanie zlecenia na etapie odprawy celnej opóźniło się z powodu niedopełnia obowiązków przez pozwaną spółkę, co w konsekwencji opóźniło zaplanowany przez powoda łańcuch dostaw, w tym brak możliwości załadowania towaru zgodnie ze zleceniem otrzymanym od E. Ż., która obciążyła powoda z tego tytułu kwotą 1.500 Euro. Po uiszczeniu tej należności, powód zwrócił się do pozwanej o jej zapłatę. Pozwana odmówiła powołując się na sprzeczne z prawem zapisy umowy.

W dniu 29 listopada 2013 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Warszawy Pragi – Północ w W. wydał nakaz zapłaty w postepowaniu upominawczym, w którym w całości uwzględnił roszczenia powoda (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 29).

Od powyższego orzeczenia pozwana wniosła sprzeciw, domagając się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej koszty procesu w tym koszty zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwana wskazała, iż roszczenie powoda jest bezzasadne bowiem powód nie wykazał zarówno faktu istnienia poniesionej szkody jak i jej wysokości. Przyznała fakt zawarcia umowy przewozu. Podniosła jednak, że zgodnie z jej zapisami strony ustaliły, iż to na powodzie spoczywał obowiązek wykonania odprawy celnej. Ponadto roszczenie jest bezzasadne, gdyż zgodnie z umową zleceniodawca – pozwana nie ponosi odpowiedzialności za postoje na granicach i w Urzędach Celnych. Końcowo pozwana zarzuciła, że powód nie wykazał jaka była podstawa obciążenia go przez E. Ż. kwotą 1500 Euro oraz czy było to obciążenie zasadne.

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 06 czerwca 2013 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (zwana dalej spółką (...)) zawarła z G. K. (1) umowę przewozu - zlecenie transportowe nr (...), którego przedmiotem było przewiezienie towaru na trasie W. – Z. – M. ( Szwajcaria). Towar maił zostać załadowany w dniu 07 czerwca 2013 r. w W.. Termin rozładunku określono na 10 czerwca 2013 roku, godzinę 10:00. Strony umowy ustaliły, że za postój w miejscu załadunku i rozładunku do 24 godzin nie zostaną naliczone dodatkowe opłaty (pkt 11 ust 6 zlecenia) oraz, że zleceniodawca tj. spółka (...) nie ponosi odpowiedzialności za postój na granicach oraz w Urzędach Celnych (pkt 11 ust. 9 zlecenia) (zlecenie transportowe nr (...) k. 4 – 5, list przewozowy CMR k. 8 – 8v)

W dniu 07 czerwca 2013 roku G. K. (1) (zleceniobiorca) zawarł umowę przewozu z E. Ż. (zleceniodawcą) przedmiotem której był przewóz ładunku na trasie Z. – B., z datą załadunku 10 czerwca 2013 roku do godz. 15:00 oraz datą rozładunku 17 czerwca 2013 roku do godz. 16:00. Fracht określony został na kwotę 1500 Euro. Strony umowy ustaliły, ze w przypadku niepodstawienia samochodu w wyznaczonym zleceniem czasie lub nieterminowego załadunku lub rozładunku towaru, nie podjęcia zleconego ładunku zleceniodawca będzie maił prawo obciążyć zleceniobiorcę karą umowną do wysokości frachtu włącznie oraz karą umowną nałożoną przez klienta. (zlecenie transportowe nr D./ (...) k. 19 – 20).

W trakcie wykonywania przedmiotowego usługi przewozu na zlecenie nr (...) spółki (...), samochód powoda na granicy Niemiecko – Szwajcarskiej nie otrzymał pozwolenia na kontynuowanie dostawy z uwagi na brak dokumentu (...). Przewóz był kontynuowany po uiszczeniu przez G. K. (1) należności VAT od przewożonego ładunku. Na skutek przedłużonego postoju w Agencji (...) rozładunek przewożonego towaru miał miejsce w dniu 11 czerwca 2013 roku. (okoliczności bezsporne, list CMR k.8, zeznania A. P.)

W związku z niepodstawieniem samochodu do załadunku zgodnie ze zleceniem transportowym nr D./02/213, E. Ż. wystawiła powodowi notę obciążeniową nr 1/06/2013 opiewającą na kwotę 6.459,15 zł, co stanowiło równowartość 1500,00 Euro. Powód G. K. (1) powyższą notę uregulował w całości. (nota obciążeniowa nr 1/06/2013 k.21, KW nr 3/6/2013 k. 22).

Pismem z dnia 10 czerwca 2013 roku powód G. K. (1) wystawił (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. notę księgową na kwotę 1500,00 Euro (1500,00 x 4. (...)=6.459,15 zł). Powód wskazał jednocześnie, iż powodem obciążenia jest zatrzymanie z winy zleceniodawcy samochodu zleceniobiorcy na granicy co spowodowało przerwanie łańcucha dostaw i narażenie zleceniobiorcy na utratę dochodów (nota obciążeniowa k. 23, nota księgowa k. 24).

Spółka (...) odmówiła zapłaty kwoty wynikającej z noty obciążeniowej uzasadniając, iż nie ponosi odpowiedzialności na opóźnienia w transporcie (pismo z dnia 15 lipca 2013 roku k. 25, pismo z dnia 11 czerwca 2013 roku k. 26).

W dniu 11 czerwca 2013 roku G. K. (1) za wykonane zlecenie transportowe nr (...) wystawił spółce (...) fakturę VAT nr (...) opiewającą na kwotę 6.134,24 zł, którą to kwotę złożyły się: 930 Euro z tytułu wykonania zlecenia transportowego (930 Euro x 4,3061 zł = 4.004,67 zł) oraz koszty odprawy celnej zgodnie z fakturą VAT nr (...) w wysokości 2.129,57 zł. Niniejsza faktura została uregulowana przez spółkę (...) w całości (faktura VAT nr (...) k. 6, nota księgowa nr (...) k. 7).

W dniu 04 września 2013 roku G. K. (1) bezskutecznie wezwał spółkę (...) do zapłaty kwoty 18.379,03 zł . (wezwanie do zapłaty k. 27).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej powołanych dokumentów, których autentyczności strony nie kwestionowały, a Sąd nie miał wątpliwości, co do ich wartości dowodowej, dlatego mogły one stawić podstawę ustaleń w sprawie.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadka A. P., który wskazał, iż na granicy wystąpił problem z odprawieniem towaru z uwagi na brak dokumentu EUR 1, aczkolwiek powód nie czekając na wyjaśnienie sprawy zapłacił kwotę wynikającą z zastosowania ogólnej stawki VAT. Zeznania świadka były logiczne i spójne a ponadto korespondowały z materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie.

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z treścią art. 774 k.c. przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Umowa przewozu jest umową zobowiązującą, wzajemną, ma charakter odpłatny, należy do zakresu stosunków zobowiązaniowych o świadczenie usług oraz charakteryzuje się nastawieniem na osiągnięcie konkretnego rezultatu - dokonania przewozu. W okolicznościach niniejszej sprawy, bezspornym jest, że strony zawarły umowę przewozu ładunku z Polski do Szwajcarii. Z uwagi na tak określone miejsce załadunku i rozładunku, do umowy tej zastosowanie ma Konwencja o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) sporządzona dnia 19 maja 1956 roku w G. (Dz. U. z 1995 roku, nr 69, poz. 352 ze zm.) – zwana dalej Konwencją. Zgodnie bowiem z jej art. 1 ust. 1 „niniejszą konwencję stosuje się do wszelkiej umowy o zarobkowy przewóz drogowy towarów pojazdami, niezależnie od miejsca zamieszkania i przynależności państwowej stron, jeżeli miejsce przyjęcia przesyłki do przewozu i miejsca przewidziane do dostawy, stosownie do ich oznaczenia w umowie, znajdują się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej jeden jest krajem umawiającym się”.

W okolicznościach niniejszej sprawy powód domagał się od pozwanej zwrotu równowartości kwoty uiszczonej przez niego na rzecz osoby trzeciej – zleceniodawcy przewozu, który jak wskazywał pozwany nie doszedł do skutku z uwagi na zawionie przez pozwaną opóźnienie w realizacji jej zlecenia transportowego.

Odbierając powyższe żądanie pozwana powoływała się na punkt 9 zlecenia transportowego z dnia 06 czerwca 2013 roku, zgodnie z którym zleceniodawca nie ponosi odpowiedzialności za postoje na granicach oraz w Urzędach Celnych. Zapis ten stoi jednak w sprzeczności z postanowieniami Konwencji bowiem zgodnie z jej art. 11 w celu załatwienia formalności celnych lub innych, jakie należy wypełnić przed wydaniem towaru, nadawca powinien załączyć do listu przewozowego lub postawić do dyspozycji przewoźnika potrzebne dokumenty oraz udzielić mu wszelkich żądanych informacji (ust.1). Nadawca odpowiada wobec przewoźnika za wszelkie szkody, które mogłyby wyniknąć wskutek braku, niedostateczności lub nieprawidłowości tych dokumentów i informacji, chyba że zachodzi wina strony przewoźnika (ust.2). Zgodnie z art. 41 ust 1 Konwencji nieważna i pozbawiona mocy każda klauzula, która pośrednio lub bezpośrednio naruszałaby postanowienia Konwencji, a nieważność takich klauzul nie pociąga za sobą nieważności pozostałych postanowień umowy. W konsekwencji zapis zawarty w łączącym strony zleceniu transportowym odnoszący się do pozbawienia odpowiedzialności nadawcy za niedopełnienie podstawowych formalności wynikających z wykonywanego przewozu jednocześnie jako naruszający postanowienia Konwencji jest nieważny. Pozwana zobowiązana była zatem do ponoszenia odpowiedzialności za wszelkie szkody, które mogłyby wyniknąć z tytułu niedostateczności lub nieprawidłowości niezbędnych do dokonania przewozu dokumentów i informacji, z zastrzeżeniem, iż nie zachodzi wina po stronie przewoźnika.

Wobec powyższego co do zasady powód mógł domagać się od pozwanej spółki naprawienia szkody wynikłej z braków w dokumentacji celnej. W takim wypadku winien wskazać zaistnienie szkody oraz związek przyczynowy pomiędzy tą szkodą a zawinionym działaniem bądź zaniechaniem pozwanej.

Przepis art. 23 ust. 5 Konwencja wskazuje, iż w razie opóźnienia dostawy, jeżeli osoba uprawniona udowodni, że wynikła stąd dla niej szkoda, przewoźnik obowiązany jest zapłacić odszkodowanie, które nie może przewyższyć kwoty przewoźnego. W okolicznościach niniejszej sprawy powód nie wykazał, związku przyczynowego pomiędzy zaistniałym zdarzeniem a rzekomo poniesioną przez powoda szkodą, która obejmować powinna straty które poszkodowany poniósł oraz korzyści jakie mógłby osiągnąć gdyby szkody mu nie wyrządzono (art. 361 § 2 k.c.). Powód nie wykazał w szczególności jakoby po stronie jego kontrahenta – E. Ż. wystąpił jakikolwiek uszczerbek z powodu opóźnienia w transporcie z winy powoda, a tym bardziej z winy pozwanej. Sam fakt wystawienia noty księgowej przez kontrahenta nie świadczy o poniesieniu przez nią szkody w wysokości 1500,00 Euro. Tym bardziej nie świadczy o tym fakt dokonania zapłaty kwoty wynikającej z noty obciążeniowej przez powoda skoro jak wskazał powód zapłata nastąpiła w związku z chęcią kontynuowania współpracy z kontrahentem. Tym samym jeżeli szkoda stanowi uszczerbek to powód nie wykazał jakoby kontrahent w rzeczywistości poniósł go w wysokości na jaki wystawiona został nota obciążeniowa. Zauważyć należy, iż ponoszenie odpowiedzialności za szkodę nie posiada charakteru dobrowolnego, natomiast w przypadku powoda uiszczenie powyższej kwoty nastąpiło zupełnie dobrowolnie nie wskazując, iż zapłata nastąpiła tytułem poniesionej i udokumentowanej przez kontrahenta rzeczywiście poniesionej szkody. Z faktu zapłaty tej kwoty przez powoda, nie sposób wyprowadzić wniosku, że jest to szkoda za którą odpowiedzialność odszkodowawczą ponosi pozwana. Dlatego powództwo podlegało oddaleniu jako niezasadne.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności z wynik procesu zgodnie, z którą strona przegrywająca obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Stosownie do treści art. 98 § 3 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Sąd zasądził od powoda, który w całości przegrał proces na rzecz pozwanego, który w całości go wygrała kwotę 1.217,00 złotych, na którą składa się wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.217,00 złotych (§ 5 pkt 5 w zw. z § 2 ust 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku
w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu), oraz kwota 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej, jaką pozwana uiściła od udzielonego pełnomocnictwa.

W punkcie 3 wyroku Sąd nakazał pobrać od powoda G. K. (1) kwotę w wysokości 50,15 zł tytułem nieuiszczonych kosztów za stawiennictwo świadka przyznanych postanowieniem z dnia 25 lutego 2015 roku na podstawie art. 83 ust. 2 ustawy o kosztach w sprawach cywilnych, zgodnie z którym w orzeczeniu kończącym postepowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć powodowi oraz pełnomocnikowi pozwanego.