Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

Powód (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. 10 914,03 zł wraz z odsetkami. Jako uzasadnienie swojego roszczenia powód podał brak zapłaty przez pozwanego czynszu, opłaty eksploatacyjnej oraz innych opłat przewidzianych w łączącej strony umowie najmu.

Pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew, wobec czego sąd rozstrzygnął sprawę wyrokiem zaocznym wydanym na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 339 § 1 k.p.c.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

Na podstawie pisemnej umowy z 25 sierpnia 2016 r. (...) S.A. w W. wynajął (...) sp. z o.o. w W. (jako najemcy) lokal użytkowy nr (...) położony w W. przy ul. (...). Najemca zobowiązał się m.in. do uiszczania czynszu w wysokości 55 zł za 1 m2 powierzchni lokalu oraz opłaty eksploatacyjnej w wysokości 10 zł za 1 m2 powierzchni lokalu. Świadczenia te były płatne z góry do 10. dnia miesiąca.

Na zabezpieczenie roszczeń wynajmującego wynikających z umowy najemca wpłacił kaucję w wysokości 4174 zł. Kaucja podlegała rozliczeniu po rozwiązaniu umowy najmu (§ 5 umowy).

Umowa najmu została zawarta na czas określony do 31 sierpnia 2017 r. (§ 9 ust. 1 umowy). Wynajmującemu przysługiwało prawo do jej wypowiedzenia ze skutkiem natychmiastowym w razie m.in. opóźnienia w zapłacie czynszu lub innych płatności przekraczającego 15 dni (§ 9 ust. 2 umowy). W przypadku wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym najemca zobowiązał się do zapłaty na rzecz wynajmującego iloczynu kwoty czynszu za ostatni pełny miesiąc obowiązywania umowy i liczby miesięcy pozostających do czasu, na jaki umowa została zawarta – lecz w wysokości nie niższej niż wysokość sześciomiesięcznego czynszu (§ 9 ust. 3 umowy).

(umowa k. 16-19)

W toku wykonywania umowy (...) sp. z o.o. nie spełnił świadczeń wynikających z czynszu i opłaty eksploatacyjnej:

-

1171,34 zł za czerwiec 2017 r.,

-

1498,14 zł za lipiec 2017 r.,

-

1498,14 zł za sierpień 2017 r.,

-

249,70 zł za okres od 1 do 5 września 2017 r.

(okoliczności niezaprzeczone, nadto: faktury VAT k. 20-23, faktura korygująca k. 24)

W związku z opóźnieniem z zapłacie świadczeń umownych za listopad i grudzień 2016 r. wynajmujący wystawił wobec najemcy notę odsetkową na 13,11 zł.

(nota k. 25)

W związku z opóźnieniem z zapłacie świadczeń umownych za okres od stycznia do sierpnia 2017 r. wynajmujący wystawił wobec najemcy notę odsetkową na 410,29 zł.

(nota k. 26)

5 września 2017 r. (...) S.A. w W. nadał na adres najemcy oświadczenie o rozwiązaniu umowy ze skutkiem natychmiastowym w związku z utrzymującymi się zaległościami w płatności świadczeń umownych.

(oświadczenie k. 27)

5 października 2017 r. (...) S.A. w W. nadał na adres najemcy oświadczenie o potrąceniu swoich wierzytelności z tytułu czynszu i opłat eksploatacyjnych za okres od czerwca do września 2017 r., kary umownej z § 9 ust. 3 umowy najmu oraz obu wystawionych not odsetkowych – z wierzytelnością najemcy z tytułu zwrotu kaucji.

(oświadczenie k. 29)

Stan faktyczny sprawy sąd ustalił w oparciu o dokumenty dołączone do akt sprawy oraz w oparciu o twierdzenia powoda. Skoro pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew, co do zasady uznaje się prawdziwe twierdzenia pozwu (art. 339 § 2 k.p.c.). W niniejszej sprawie nie wzbudziły one wątpliwości sądu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w niewielkiej części.

Strony łączyła umowa najmu, w ramach której pozwany zobowiązany był do zapłaty czynszu oraz innych umówionych opłat (659 § 1 k.c.).

Suma nieuiszczonych na rzecz powoda świadczeń umownych za okres od czerwca do 5 września 2017 r. wyniosła 4417,32 zł.

Dodatkowo, powód żądał zapłaty przez pozwanego odsetek ustawowych za opóźnienie w płatności świadczeń umownych należnych za okres od listopada 2016 r. do sierpnia 2017 r. Powód skapitalizował je, wystawiając dwie noty odsetkowe: na 13,11 zł i 410,29 zł. Termin zapłaty tych świadczeń był określony umownie, a w sytuacji przekroczenia tego terminu przysługują powodowi odsetki ustawowe za opóźnienie na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c.

W zakresie sumy wskazanych wyżej świadczeń, tj. 4840,72 zł, roszczenie powoda było zasadne. Jednocześnie jednak, sąd uwzględnił dokonane przez powoda potrącenie własnych wierzytelności we wskazanej wysokości z wierzytelnością pozwanego z tytułu zwrotu kaucji w wysokości 4174 zł. Sad ocenił, że potrącenie było skuteczne w świetle art. 498 § 1 k.c.

Różnica tych kwot w wysokości 666,72 zł podlegała zasądzeniu na rzecz powoda – zgodnie z zasadą realnego wykonywania zobowiązań (por. wyrok Sądu Najwyższego z 7 października 2016 r., I CSK 626/15).

Sąd zasądził na rzecz powoda odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonego świadczenia na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. W zakresie świadczenia czynszowego pozostało do zapłaty 243,32 zł za wrzesień 2017 r. Termin zapłaty tego świadczenia przypadał na 10 września 2017 r., zatem zasadne było żądanie zasądzenia odsetek od 11 września 2017 r. W zakresie odsetek skapitalizowanych 423,40 zł, zasadne było żądanie zasądzenia odsetek od dnia wytoczenia powództwa na podstawie art. 482 § 1 k.c.

Sąd oddalił powództwo w zakresie żądania zasądzenia 8988,84 zł na podstawie § 9 ust. 3 umowy najmu. Sąd ocenił, że świadczenie przewidziane w tym postanowieniu umownym ma charakter kary umownej – nosi ono cechy zryczałtowanego odszkodowania za szkodę wynikającą dla powoda z braku kontynuowania stosunku umownego do czasu, na jaki umówiły się strony. Zgodnie z art. 483 § 1 k.c. nie jest możliwe zastrzeżenie kary umownej na wypadek szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania pieniężnego. Równoważna pod względem skutków jest sytuacja, w której kara umowna zostaje zastrzeżona na wypadek przedwczesnego rozwiązania umowy z powodu niewykonywania przez zobowiązanego obowiązku świadczenia o charakterze pieniężnym (por. uchwała Sądu Najwyższego z 20 listopada 2019 r., III CZP 3/19, oraz powoływane tam orzecznictwo). Zastrzeżenie zatem kary umownej w związku z rozwiązaniem umowy na skutek niewykonywania przez pozwanego zobowiązania do świadczeń pieniężnych jest niedopuszczalne jako sprzeczne z bezwzględnie obowiązującym art. 483 § 1 k.c., a stosowne postanowienie umowy jest nieważne na podstawie art. 58 § 1 i 3 k.c.

Jako że powód wygrał sprawę w niewielkiej części, sąd obciążył go obowiązkiem zwrotu kosztów procesu w całości na podstawie art. 100 k.p.c. Jednocześnie sąd ustalił, że pozwany nie poniósł kosztów procesu podlegających zwrotowi.

Zgodnie z art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c. sąd nadał z urzędu wyrokowi jako zaocznemu rygor natychmiastowej wykonalności.

Zarządzenie: (...)