Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2016 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W., XVI Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Chała - Małkowska

Protokolant: Emil Ruciński

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2016r. w W.,

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę kwoty 4.483,44 zł

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. kwotę 2.776,20 (dwa tysiące siedemset siedemdziesiąt sześć 20/100) złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałej części powództwo oddala;

III.  zasądza od powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 88,25 (osiemdziesiąt osiem 25/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje zwrócić na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W. kwotę 16,92 (szesnaście 92/100) złotych tytułem niewykorzystanej części zaliczki na wynagrodzenie biegłego.

Sygn. akt XVI GC 2743/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 22 września 2014 r. powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wniosła o zasądzenie od pozwanej Towarzystwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 4 483,44 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty. Powód wniósł również o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powódka wskazała, że dochodzona kwota stanowi niezapłaconą część odszkodowania należnego jej na podstawie umowy cesji wierzytelności od pozwanej jako ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody, obejmujące koszt wynajmu auta zastępczego (pozew k. 2-13).

W dniu 30 września 2014 r. tut. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, sygn. akt XV GNc 6000/14 (nakaz zapłaty k. 52).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty wniesionym dnia 20 października 2014 r. (data nadania) pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasadzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana wskazała, że kwestionuje zasadność roszczenia, wskazując, że wypłacona w przedmiotowej sprawie kwota odszkodowania w wysokości 5 765,00 zł w pełno rekompensuje szkodę związaną z wydatkami z tytułu najmu pojazdu zastępczego. Pozwany zakwestionował zarówno poniesienie rzeczywistej szkody majątkowej przez poszkodowanego jak i czas naprawy pojazdu uszkodzonego wskazując, że był on nieuzasadniony i wynikający ze zwłoki serwisu, tym samym kwestionując istnienie adekwatnego związku przyczynowego między kolizją, a kosztami najmu pojazdu zastępczego. Zarzucił także brak współdziałania poszkodowanego z pozwaną i przyczynienie się do zwiększenia rozmiaru szkody poprzez niepoinformowanie o potrzebie wynajmu pojazdu zastępczego i wynajem pojazdu po zawyżonej stawce mimo dostępności na rynku lokalnym ofert o niższych stawkach. Pozwana zakwestionowała również stawkę czynszu najmu w kwocie 426,81 zł brutto, która w jej przekonaniu jest rażąco zawyżona i nie odpowiada cenom panującym na lokalnym rynku (sprzeciw od nakaz zapłaty k. 59-66).

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 lutego 2014 r. wskutek kolizji drogowej uległ uszkodzeniu pojazd marki V. (...) o nr rej.(...) będący własnością (...) w M., a użytkowany był przez W. W.. Sprawcą kolizji był kierujący pojazdem ubezpieczonym w zakresie odpowiedzialności cywilnej OC posiadaczy pojazdu pojazdów mechanicznych u pozwanej. Pojazd na skutek kolizji nie nadawał się do normalnej eksploatacji do dnia rozpoczęcia naprawy z uwagi na uszkodzone elementy oświetlenia oraz tylnego zderzaka, które powodowały niebezpieczeństwo dla innych użytkowników dróg, w szczególności pieszych (bezsporne, a nadto opinia biegłego k. 170-189).

W dniu 21 lutego 2014 r. uszkodzony pojazd marki V. (...) o nr rej. (...) został przyjęty do naprawy, zaś 4 marca 2014 r. wysłano do ubezpieczyciela kalkulację naprawy do zatwierdzenia. W dniu 11 marca 2014 r. rozpoczęto naprawę i nadesłano kalkulację do serwisu. W dniach 4 i 5 marca 2014 r. serwis dokonał zamówienia części zamiennych, które dostarczono w dniu 11marca 2013 r. Naprawę pojazdu zakończono w dniu 17marca 2014 r., i tego samego dnia zastąpił odbiór pojazdu z serwisu. Technologiczny czas naprawy uszkodzonego pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) wynosił 5 dni roboczych (24,5rbg). Dnia 21 lutego 2014 r. uszkodzony pojazd został przyjęty do naprawy. W dniu 26 lutego 2014 r. wykonano oględziny przednaprawcze w serwisie, zaś w dniu 27 lutego 2014 r. została wykonana w systemie A. przez przedstawiciela ubezpieczyciela ofertowa kalkulacja naprawy i przesłana do serwisu.W dniu 4 marca 2013 r. wykonano warsztatową kalkulację naprawy, zaś w dniu 11 marca 2014 r. dostarczono do serwisu zweryfikowaną kalkulację. Części zamienne sprowadzano w dniach 4-11 marca 2014 r. W dniu 11 marca 2014 r. rozpoczęto naprawę uszkodzonego pojazdu. Serwisowa kalkulacja naprawy powinna zostać wykonana następnego dnia po otrzymaniu ofertowej kalkulacji od ubezpieczyciela tj. w dniu 28 lutego 2014 r. i w tym dniu powinny zostać zamówione części zamienne. Zatem okres od dnia 28 lutego 2014 r. do 4 marca 2014 r. powstał z powodu opieszałości przedstawicieli serwisu i nie powinien zostać doliczony do pomocniczego czasu naprawy. W dniu 4 marca 2014 r. wykonano w serwisie drugą kalkulację naprawy rozszerzoną o jedną operację, jednak serwis nie oczekiwał na jej zatwierdzenie, gdyż w tym samym dniu zostały zamówione części zamienne. Części te zostały zamówione na podstawie ofertowej kalkulacji otrzymanej od ubezpieczyciela, a własną zweryfikowaną kalkulację serwis otrzymał przed faktycznym rozpoczęciem naprawy, w związku z czym żaden okres na wykonanie serwisowej kalkulacji i jej zatwierdzenie nie powinien zostać doliczony do pomocniczego czasu naprawy. Serwis udokumentował 6-cio dniowy okres sprowadzania części zamiennych – 4 marca 2014 r.- 10 marca 2014 r. Naprawa uszkodzeń pojazdu powinna trwać 5 dni roboczych, do których należy doliczyć 12 dni na czynności pomocnicze, na które składają się: 5 dób na wykonanie oględzin przednaprawczych (od 21 do 26 lutego), 1 dzień oczekiwania na sporządzenie kalkulacji ofertowej i wysłanie jej do serwisu (27 lutego) 6 dni na sprowadzenie części zamiennych (od 01 do 06 marca) oraz 2 dni dodatkowo wolne od pracy (08-09 marca). Dni 07, 10, 11, 12, 13 marca przypadają na technologiczny czas naprawy uszkodzonego pojazdu. Naprawa powinna zakończyć się w dniu 13 marca 2014 roku, po 20 dobach przebywania w serwisie (od 21 lutego do 13 marca 2014 roku). Naprawiany pojazd przebywał w serwisie w dniach 21.02.2014 r.- 17.03.2014 r., czyli 24 dni, z czego 4 dni bezzasadnie. (dowód: arkusz naprawy k. 21, opinia biegłego k. 160-185, ustna uzupełniająca opinia biegłego k. 170-189).

W dniu 21 lutego 2014 r. poszkodowany (...) w M. reprezentowane przez W. W. zawarł z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. jako wynajmującym pisemną umowę najmu pojazdu zastępczego marki B. (...) nr rejestracyjnym (...). W imieniu wynajmującego „umowę najmu (...)” podpisał pracownik powódki posiadający pełnomocnictwo do zawierania w imieniu spółki umów najmu – R. F.. W umowie najmu (...) strony ustaliły okres najmu na czas naprawy uszkodzonego pojazdu, lecz nie dłużej niż 30 dni kalendarzowych. Czynsz najmu strony ustaliły na podstawie cennika ((...)) stanowiącego integralną część niniejszej umowy. Pojazd zastępczy został wydany poszkodowanemu w dniu 21 lutego 2014 r. natomiast zwrot pojazdu zastępczego nastąpił w dniu 17 marca 2014 r. Poszkodowany korzystał z samochodu zastępczego do celów służbowych. Poszkodowany nie posiadał pojazdu rezerwowego. Poszkodowany w okresie najmu pojazdu zastępczego nie był płatnikiem podatku VAT (dowody: Umowa najmu (...) – k. 14-17, upoważnienie dla W. W. k. 24, pełnomocnictwo dla RobertaFijałkowskiego – k. 23, oświadczenie k. 27,cennik (...) k. 37, (...) k. 20, zeznania świadka W. W. k. 245-246).

Stawki za wynajem samochodu tej samej klasy co samochód marki V. (...) klasy E na rynku (...) obejmujący 24 dni najmu w okresie lutego 2014 r. i marca 2014 r. zawierały się w granicach od 272,54 zł netto do 360,95 zł netto za dobę dla najmu trybie zwykłym raz od 202,44 zł netto do 310,00 zł netto dla najmu w trybie bezgotówkowym. ( dowód : pisemna opinia biegłego – k. 170-189).

W dniu 21lutego 2014 r. strony umowy najmu zawarły również umowę cesji wierzytelności, przedmiotem której poszkodowany przelał na rzecz powoda wierzytelność – prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. pojazdu zastępczego, przysługującą mu w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 18 lutego 2014 r., za którą odpowiedzialność z tytułu OC sprawcy szkody ponosi pozwana ( dowody : umowa cesji wierzytelności k. 18, odpis KRS k. 40-44, pełnomocnictwo R. F. – k. 23,upoważnienie dla W. W. k. 24, oświadczenie dla ubezpieczyciela k. 19).

Z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego marki B. o nr rejestracyjnym (...) przez 24 dni w okresie od 21 lutego do 17 marca 2014 r., powód w dniu 18 marca 2014 r. wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 8 328,00 zł netto, tj. 10 243,44 zł brutto ( dowód : faktura VAT k. 29).

Pismem z dnia 26 marca 2014 r. powódka wezwała stronę pozwaną do zapłaty kwoty 10 243,44 zł. W odpowiedzi na powyższe pozwana uznała roszczenie powoda i przyznała odszkodowanie w kwocie 5760,00 zł, po weryfikacji stawki do kwoty 240 zł brutto. Ostatecznym przedsądowym wezwaniem do zapłaty powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem. Pozwana podtrzymała swoje stanowisko pismem z dnia 16 lipca 2014 r. ( dowody: zgłoszenie roszczeniawraz zwezwaniemdo pokrycia kosztów najmu pojazdu zastępczego k. 30-32, pismo pozwanej z dnia 16.07.2014 r. k. 35-36, ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty k. 33).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o niezaprzeczone twierdzenia obu stron, w oparciu o dokumenty dołączone do akt sprawy oraz w oparciu o pisemną opinię biegłego sądowego K. W.. Wiarygodność przedłożonych w toku postępowania dokumentów nie była kwestionowana wzajemnie przez strony postępowania, a Sąd nie znalazł podstaw by czynić to z urzędu. Natomiast złożoną do akt sprawy opinię biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i motoryzacji K. W., Sąd uznał za rzetelną, jasną i w pełni wyczerpującą. Biegły w sposób rzeczowy i kompleksowy odniósł się do przedmiotu opinii. Zarzuty do pisemnej opinii biegłego wniosła strona powodowa pismem z dnia 25 września 2015 r. w zakresie ustalonego przez biegłego uzasadnionego czasu przestoju uszkodzonego pojazdu w warsztacie w związku z jego naprawą, zaś nie kwestionował opinii w zakresie ustalonego przez biegłego zakresu występujących na badanym rynku stawek. Wskazała, że pozwana wypłaciła powodowi odszkodowanie za czas najmu pojazdu zastępczego w wymiarze 24 dni, uznając tym samym ten czas za uzasadniony, wnosząc jednocześnie o oddalenie w tym zakresie dowodu z opinii biegłego. Powód nie wnosił o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego, ani o wezwanie go na termin rozprawy.

S ąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

Stosownie do treści przepisu art. 822 § 1 i 2 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający lub ubezpieczony.

Z kolei w myśl art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiłoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności zaległe odsetki.

Większość okoliczności faktycznych w niniejszej sprawie było bezspornych pomiędzy stronami. W szczególności pozwana nie kwestionowała odpowiedzialności sprawcy za zaistniałą kolizję drogową i własnej z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody – posiadacza pojazdu mechanicznego. Pozwana nie kwestionowała również skutecznego zawarcia pomiędzy powodem i poszkodowanym umowy najmu i umowy cesji wierzytelności, a ich ważność i skuteczność nie budziła wątpliwości sądu. Pozwana podniosła natomiast, że wypłacona kwota odszkodowania w wysokości 5 760,00 zł w pełni rekompensuje szkodę związaną z wydatkami z tytułu najmu pojazdu zastępczego, jednocześnie kwestionując poniesienie rzeczywistej szkody majątkowej przez poszkodowanego. Nadto kwestionowała czas naprawy pojazdu uszkodzonego i istnienie związku przyczynowego między kolizją, a kosztami najmu pojazdu zastępczego. Odnosząc się do stawki czynszu najmu pozwana wskazała, że stawka zastosowana przez powódkę nie odpowiada cenom panującym na lokalnym rynku.

Również zarzut pozwanej, że powódka nie wykazała zasadności najmu pojazdu zastępczego okazał się niezasadny. To stanowisko pozwanej opiera się na błędnym założeniu, że poszkodowany musi wykazać potrzebę korzystania z samochodu zastępczego. Tymczasem koszty wynajmu samochodu zastępczego do czasu naprawy uszkodzonego pojazdu mieszczą się w zakresie normalnych następstw szkody (wyrok Sądu Najwyższego z 26 listopada 2002 roku, V CKN 1397/2000, Lex nr 77057 oraz wyrok Sądu Najwyższego z 5 listopada 2004 roku, II CK 494/03, Biul. SN z 2005 roku, nr 3, poz. 11). Według art. 361 §1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Pozbawienie poszkodowanego możliwości korzystania z pojazdu uszkodzonego w trakcie kolizji skutkuje tym, że ma on prawo wynająć pojazd zastępczy i pozostaje to w związku przyczynowym z kolizją – w rozumieniu powyższego przepisu. Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej uszkodzenia stanowi szkodę majątkową, bez względu na rodzaj działalności, lub cel, dla którego poszkodowany wykorzystuje pojazd. Normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest bardzo często niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego, w sytuacji jego uszkodzenia. Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków zdarzenia podlegających wyrównaniu. Obecnie samochód nie jest dobrem luksusowym, lecz niezbędnym elementem życia codziennego, związanym z charakterem wykonywanej pracy, miejscem zamieszkania, potrzebą załatwiania różnorodnych potrzeb życiowych, czy korzystania z różnorodnych usług. Skoro ktoś samochód posiada, to zwykle z niego korzysta. Poszkodowany nie był winny przedmiotowej kolizji, więc nie powinien ponosić jej skutków w postaci utrudnień w wykonywaniu codziennych obowiązków czy realizowaniu codziennych planów z uwagi na brak samochodu. Wreszcie należy również powołać się ponownie na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r. (III CZP 5/11), w której stwierdzono, iż korzystanie przez poszkodowanego z własnego pojazdu mechanicznego nie może być zastąpione wykorzystaniem środków komunikacji publicznej, gdyż są to odmienne sposoby korzystania z rzeczy. Samochód w sposób bardziej wszechstronny i funkcjonalny zaspokaja potrzeby życiowe właściciela. Korzystanie z niego stało się obecnie standardem cywilizacyjnym i taka jego funkcja będzie się umacniać.

Zarzut pozwanej co do przekroczenia uzasadnionego czasu naprawy w ocenie Sądu jest zasadny. Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c. w zw. z art. 223 k.p.c.), w konsekwencji, to na pozwanej spoczywał ciężar wykazania podnoszonych przez niego twierdzeń, że uzasadniony czas naprawy uszkodzeń powstałych w pojeździe poszkodowanego był krótszy niż czas naprawy tego pojazdu dokonanego przez warsztat naprawczy, a tym samym, poszkodowany nie musiał korzystać z samochodu zastępczego przez okres 24 dni.

Pamiętać należy, że w myśl art. 361 § 2 k.c., w braku zastrzeżeń umownych lub szczególnych przepisów ustawy, szkoda winna być naprawiona w całości. Natomiast stosownie do art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.), odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Postulat pełnego odszkodowania przemawia za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych i ekonomicznie uzasadnionych potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11, Biul. SN z 2011 r., nr 11, s. 5). Jak wynika z pisemnej opinii biegłego sądowego, uzasadniony technologiczny czas naprawy uszkodzonego pojazdu wynosił 5 dni roboczych. Ponadto biegły wskazał, że niezbędnym było doliczenie do czasu naprawy 12 dni czasu pomocniczego, na który składało się 6 dni na wykonanie oględzin oraz kosztorysu ofertowego i 6 dni na sprowadzenie części zamiennych. Z opinii biegłego wynika, że niewłaściwym działaniem warsztatu było zamówienie części zamiennych dopiero w dniu 4 marca 2014 r., gdyż części winny zostać zamówione w dniu 28 lutego 2014 r. po otrzymaniu ofertowej kalkulacji od ubezpieczyciela. Czas oczekiwania na zamówienie części od 28 lutego do 05 marca był zatem niezasadny. Skróciło to zasadny czas przebywania okoliczność serwisie, okoliczność tym samym najmu pojazdu zastępczego okoliczność 5 dni. W konsekwencji jako uzasadniony czas najmu pojazdu, Sąd uznał, 20 dób od 21 lutego do 13 marca 2014 roku.

Na uwzględnienie nie zasługiwał natomiast argument pozwanego, że powód zastosował zawyżoną stawkę czynszu najmu. W myśl art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., na pozwanym spoczywał ciężar wykazania podnoszonych przez niego twierdzeń, że stawka czynszu najmu uzgodniona przez strony była rażąco wyższa od stawek przyjętych na rynku, czego nie uczynił. Z pisemnej opinii biegłego wynika, że ceny najmu pojazdu klasy V. (...) terenie W. i okolic obejmujący 24 dni najmu w okresie lutego i marca 2014 r. wahały się w granicach od 272,54,00 zł netto do 360,95 zł netto za dobę dla najmu trybie zwykłym oraz od 202,44 zł netto do 310,00 zł netto dla najmu w trybie bezgotówkowym. W przedmiotowej sprawie powódka zastosowała stawkę 347,00 zł netto za dobę. W ocenie Sądu, zasadne było zatem zastosowanie stawek zgodnych ze złożonym przez powódkę cennikiem (...). W tym miejscu podkreślenia wymaga również, iż poszkodowanemu przysługuje wybór podmiotu oferującego pojazdy zastępcze, tak samo jak przysługuje mu wybór warsztatu naprawczego, któremu powierzy naprawę uszkodzonego pojazdu. Wybierając jeden z wielu funkcjonujących na rynku takich podmiotów, poszkodowany może się kierować m.in. jego fachowością, rzetelnością i poziomem świadczonych usług. Kosztami „ekonomicznie uzasadnionymi”, do których zwrotu obowiązany jest ubezpieczyciel, są zatem koszty ustalone według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego podmiot oferujący pojazdy zastępcze. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że ceny te odbiegają (są wyższe) od cen przeciętnych dla tej kategorii usług na rynku. Jeżeli nie kwestionuje się uprawnienia do wyboru przez poszkodowanego firmy wynajmującej pojazdy zastępcze, miarodajne w tym zakresie powinny być ceny stosowane właśnie przez tę firmę. Przyjęcie np. cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, niezależnie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana, nie kompensowałoby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte przez podmiot, z którym poszkodowany zawarł umowę, były wyższe od przeciętnych (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, OSNC 2004 nr 4, s. 51).

Zarzut stosowania stawek rażąco wygórowanych mógłby być przez pozwaną skutecznie podniesiony, gdyby poszkodowany umyślnie albo przez rażące niedbalstwo wynajął samochód zastępczy po stawce znacznie odbiegającej od obowiązujących na rynku (por. art. 16 w zw. z art. 17 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…)), czy też działanie poszkodowanego miałoby na celu pokrzywdzenie ubezpieczyciela sprawcy szkody, czyli że umówiono się na stawkę wyższą od tej, którą normalnie stosuje się przy wynajmie takiego pojazdu, aby zawyżyć wysokość odszkodowania z tego tytułu. Skoro poszkodowany ma prawo do najmu pojazdu zastępczego od podmiotu stosującego stawki rynkowe (zrelacjonowane do klasy pojazdu zbliżonej w stosunku do pojazdu uszkodzonego i obszaru), to stawki powódki mogłyby zostać uznane za zawyżone jedynie w przypadku stwierdzenia, że nie są one stawkami rynkowymi bądź pojazd nie jest pojazdem klasy zbliżonej do pojazdu uszkodzonego. Jednakże taka okoliczność w przedmiotowej sprawie nie miała miejsca. Stwierdzić należy, że stawka zastosowana przez powódkę jest stawką rynkową.

Uwzględniając zatem uzasadniony czas najmu 20 dni oraz stawkę najmu wynikającą z przedłożonego przez powódkę cennika (...) wynoszącą 347,00 zł za dobę czynsz najmu pojazdu zastępczego powinien wynieść 8 536,20zł. Mając na uwadze fakt, iż pozwana wypłaciła powodowi kwotę 5 760,00 zł Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2 776,20 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty zgodnie z żądaniem pozwu.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…), zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Wobec tego, że powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty wynikającej z kosztów najmu przez poszkodowanego pojazdów zastępczych pismem z dnia26 marca 2014 r., żądanie zasądzenia odsetek od dnia 16 sierpnia 2014 r. uznać należało za zasadne.

Z uwagi na powyższe należało orzec jak w pkt I sentencji wyroku. W pozostałej części powództwo należało oddalić, o czym Sąd orzekł w pkt II sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na zasadzie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. zgodnie z zasadą stosunkowego ich rozdzielenia. Biorąc pod uwagę należność główną dochodzoną pozwem stwierdzić należy, iż Sąd uwzględnił żądania powódki w 61,91 %, co oznacza, iż pozwana wygrała proces w 38,09 %. Koszty procesu powinny zatem ulec stosunkowemu rozdzieleniu odpowiednio do tak określonego wyniku sprawy. W toku procesu powódka poniosła opłatę od pozwu w wysokości 225 zł. Dodatkowo każda ze stron poniosła koszty zastępstwa procesowego przez profesjonalnego pełnomocnika w wysokości po 600 zł oraz koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie po 17 zł. Pozwana poniosła nadto koszt wynagrodzenia biegłego sądowego w wysokości 983,08 zł. Łącznie koszty procesu wyniosły więc 2 442,08 zł, w tym koszty powódki 842 zł i koszty pozwanej 1 600,08 zł. Ponieważ pozwana powinna ponieść 38,09 % łącznych kosztów procesu, Sąd zasądził na jej rzecz od powódki kwotę 88,25 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, orzekając jak w pkt. III sentencji wyroku.

W pkt IV sentencji wyroku Sąd nakazał zwrócić pozwanej ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W. kwotę 16,92 zł, orzekając na podstawie art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594, j.t. ze zm.). Zgodnie z tym przepisem, Sąd z urzędu zwraca stronie różnicę między opłatą pobraną od strony a opłatą należną. Ponieważ pozwana uiściła zaliczkę na wynagrodzenie biegłego w wysokości 1 000,00 zł, z której Sąd przyznał biegłemu wynagrodzenie w kwocie 983,08 zł, należało pozwanemu zwrócić niewykorzystaną część zaliczki w wysokości 16,92 zł.