Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w W. XVI Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Chała-Małkowska

Protokolant: Karolina Celek

Po rozpoznaniu: w dniu 22 marca 2017 roku w W.

na rozprawie

sprawy z powództwa K. A.

przeciwko (...) Spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę kwoty 7.617,58 zł

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W. rzecz powoda K. A. kwotę 1.434,84 (jeden tysiąc czterysta trzydzieści cztery 84/100) złotych wraz z odsetkami w wysokości ustawowej za opóźnienie od dnia 11 lipca 2014 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałej części powództwo oddala;

III.  zasądza od powoda K. A. na rzecz pozwanego (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W. rzecz kwotę 1.907,43 (jeden tysiąc dziewięćset siedem 43/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W. od powoda K. A. kwotę 13,37 (trzynaście 37/100) złotych zaś od pozwanego (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 3,10 (trzy 10/100) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt XVI GC 2402/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 11 września 2014r. (data prezentaty) powód K. A. wniósł o zasądzenie od pozwanego L. S. C. de S. y (...) S.A. kwoty 7617,58 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 11 lipca 2014r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że dochodzi zapłaty kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu oraz kosztów najmu pojazdu zastępczego, które to koszty pozwany, jako ubezpieczyciel sprawcy szkody komunikacyjnej zaistniałej w dniu 10 czerwca 2014 r. powinien zapłacić poszkodowanemu w ramach odszkodowania. Poszkodowany dokonał na rzecz powoda cesji przysługującej mu względem pozwanego wierzytelności odszkodowawczej. Powód wskazał, iż łączne koszty restytucji pojazdu wraz z wynajmem pojazdu zastępczego wyniosły 11223,81 zł netto. Pozwany wypłacił natomiast odszkodowanie jedynie w części tj. w wysokości 3606,23 zł. (pozew k. 4-6).

W dniu 26 listopada 2014r. (data nadania w urzędzie pocztowym) pozwany złożył odpowiedź na pozew wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że nie kwestionuje swojej odpowiedzialności za skutki kolizji z dnia 10 czerwca 2014r. Pozwany zakwestionował natomiast zakres uszkodzeń pojazdu F. (...) powstałych w wyniku przedmiotowej kolizji. W ocenie pozwanego w związku przyczynowo skutkowym ze zdarzeniem z dnia 10 czerwca 2014r. pozostają uszkodzenia pojazdu marki F. (...) w zakresie: zderzaka tylnego środkowego, nakładki zderzaka tylnego z prawej strony, belka zderzaka tylnego, listwa drzwi tylnych, prawych, prawa dolna cześć drzwi tylnych prawych, kratka przewietrzająca tylna prawa. We wskazanym zakresie pozwany uznał odpowiedzialność i wypłacił odszkodowanie w wysokości 3606,23 zł netto.

W odniesieniu zaś do żądania powoda zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego pozwany zakwestionował czas najmu uznając za uzasadniony najem w wymiarze 3 dni po stawce z wystawionej przez powoda faktury VAT. Wskazał również iż z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego wypłacił odszkodowanie w wysokości 1050 zł netto.( odpowiedź na pozew k. 31-37).

Na rozprawie w dniu 14 grudnia 2016r. pozwany wniósł na podstawie art. 194§ 1 k.p.c. o dopozwanie (...) S.A. ( protokół z rozprawy k. 536).

W dniu 11 stycznia 2016r. (...) S.A. złożyło odpowiedź na pozew wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. (...) S.A. podtrzymało w całości stanowisko zajmowane przez L. S. C. de S. y (...) S.A. wraz ze zgłoszonymi wnioskami dowodowymi ( odpowiedź na pozew k. 566-566v).

Powód w piśmie procesowym z dnia 17 stycznia 2017r. wyraził zgodę na wezwanie (...) S.A. do udziału w sprawie i zwolnienie z udziału L. S. C. de S. y (...) S.A. (pismo procesowe k. 569).

Postanowieniem z dnia 22 marca 2017r. Sad zwolnił dotychczasowego pozwanego L. S. C. de S. y (...) S.A. od udziału w sprawie (postanowienie k. 579)

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 czerwca 2014r. A. P. (1) kierując pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...) uderzył w tył jadącego przed nim pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) ( dowód: okoliczności bezsporne, ponadto dowód: oświadczenie sprawcy kolizji k. 136, zeznania świadka M. W. k. 347-348, zeznania świadka K. Z. k. 349, zeznania świadka A. P. (2) k. 349-350).

W wyniku uderzenia w tylny zderzak samochodu F. (...) o nr rej. (...) częścią czołową lewego narożnika zderzaka samochodu O. (...) w pojeździe marki F. (...) o nr rej. (...) powstały uszkodzenia belki zderzaka tylnego (zagięta na prawym narożniki, podlegała wymianie), zderzaka tylnego środkowego (zdeformowany z prawej strony, podlegał wymianie), narożnika prawego tylnego (zdeformowany i połamany, podlegał wymianie), drzwi tylnych prawych (wgniecenia w części dolnej na wysokości listwy ozdobnej dolnej, podlegały wymianie), przewietrzania tylnego prawego wewnętrznie górne (podlegało wymianie), paska ozdobnego drzwi prawych, napisu drzwi tylnych prawych, zestawu mocującego zderzaka tylnego (elementy podlegały wymianie technologicznej). Uzasadniony koszt naprawy ww. uszkodzeń w pojeździe marki F. (...) o nr rej. (...) wynosił 4538,97 zł netto tj. 5582,93 zł brutto z uwzględnieniem:

- obniżenia wartości części zderzaka tylnego środkowego o 30% z uwagi uprzednie ślady licznych uszkodzeń mechanicznych w postaci zarysowań oraz zacięć wynikających i intensywnej i nieuważnej eksploatacji pojazdu;

- ubytku wartości o 50% drzwi tylnych prawych z uwagi na posiadanie przez drzwi także innych uszkodzeń niezwiązanych ze szkodą z dnia 10 czerwca 2014r.

Maksymalne stawki za roboczogodziny dla nieautoryzowanych warsztatów naprawczych w 2014 r. wynosiły dla prac blacharsko – mechanicznych i prac lakierniczych – 135 zł.

Zakres uszkodzeń nie wykluczał pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) z ruchu drogowego i mógł być on eksploatowany do dnia rozpoczęcia faktycznej jego naprawy.

(dowód: podstawowa opinia biegłego k. 388-402, pisemna uzupełniająca opinia biegłego k. 439-441, pisemna uzupełniająca opinia biegłego k. 472-475, ustna uzupełniająca opinia biegłego k. 580-580v).

Samochód marki O. (...) o nr rej. (...) objęty był ubezpieczeniem w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów w L. S. C. de S. y (...) S.A. ( okoliczność bezsporne) .

Uszkodzony w wyniku kolizji z dnia 10 czerwca 2014r. pojazd marki F. (...) o nr rej. (...) stanowił współwłasność D. B. i M. B. prowadzących działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod nazwą (...) s.c. ( okoliczności bezsporne). Przed kolizją z dnia 10 czerwca 2014r. pojazd marki F. (...) o nr rej. (...) posiadał uszkodzenia w zakresie drzwi tylnych lewych, paska ozdobnego drzwi tylnych lewych, napisu drzwi lewych.

(dowód: podstawowa opinia biegłego k. 388-402).

Szkoda została zgłoszona Towarzystwu (...) w dniu 11 czerwca 2014r. Następnego dnia przedstawiciel towarzystwa ubezpieczeń przeprowadził oględziny przednaparwcze uszkodzonego pojazdu. W dniu 13 czerwca 2014r. towarzystwo ubezpieczeń sporządziło kalkulację naprawy uszkodzonego pojazdu, wyceniając koszt naprawy na kwotę 633,14 zł brutto. W tym także dniu warsztat otrzymał przedmiotowy kosztorys. W dniu 16 czerwca 2014r. warsztat zgłosił towarzystwu ubezpieczeń dodatkowe uszkodzenia pojazdu. Po przeprowadzeniu dodatkowych oględzin warsztat naprawczy w dniu 18 czerwca 2014r. otrzymał kalkulację naprawy. Naprawę rozpoczęto w dniu 23 czerwca 2014r., zaś zakończono w dniu następnym tj. w dniu 24 czerwca 2014r. Z tytułu naprawy pojazdu K. A. wystawił na rzecz D. i M. B. fakturę VAT nr (...) na kwotę 7347,79 zł brutto tj. 5973,81 zł netto (dowód: harmonogram k. 9, kalkulacja naprawy z dnia 13 czerwca 2014r. k. 161- 164, korespondencja e-mailowa z dnia 16 czerwca 2014r. k. 158, korespondencja e-mailowa z dnia 18 czerwca 2014r. k. 151, kalkulacja naprawy z dnia 18 czerwca 2014r. k. 152-156, faktura VAT k. 13).

W okolicznościach niniejszej sprawy uzasadniony czas technologicznej naprawy samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) nie powinien przekraczać 1 dnia roboczego obejmującego 7,6 roboczogodzin prac naprawczych. Uzasadniony rzeczywisty okres naprawy uszkodzonego samochodu wynosił natomiast 2 kolejne dni kalendarzowych i obejmował 1 dzień technologicznego czasu naprawy oraz 1 dzień niezbędny do przeprowadzenia czynności związanych z procesem schnięcia lakieru, usunięcia ewentualnych wad lakierniczych, polerowania nadwozia, sprzątania wnętrza, przemieszczeniem pojazdu pomiędzy stanowiskami oraz na przyjęcie i wydanie pojazdu. (dowód: opinia biegłego k. 388-402).

W dniu 11 czerwca 2014r. K. A. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą S. C. zawarł z D. B. i M. B. prowadzącymi działalność gospodarczą pod nazwą D. C. umowę najmu której przedmiotem był najem pojazdu zastępczego R. (...) o nr rej. (...). Strony umowy stawkę czynszu najmu ustaliły na kwotę 350,00 zł netto za dobę. ( Dowód: umowa najmu k. 11)

W dniu 11 czerwca 2014r. najemcy został wydany pojazd zastępczy marki R. (...) o nr rej. (...) którego zwrot miał miejsce w dniu 25 czerwca 2014r. ( Dowód: protokół zdawczo odbiorczy k. 12,). Poszkodowany wykorzystywał pojazd zastępczy do kontynuowania w okresie naprawy uszkodzonego pojazdu prowadzonej działalności gospodarczej ( dowód: zeznania świadka M. B. k. 383v-384, oswaidczenie k. 10).

W dniu 25 czerwca 2014r. D. B. i M. B. jako cedenci zawarli z K. A. jako cesjonariuszem umowę cesji wierzytelności na podstawie której poszkodowani przelali na cesjonariusza wierzytelność wynikającą z likwidacji szkody komunikacyjnej samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) z dnia 10 czerwca 2014r. przysługującą im od ubezpieczyciela oc sprawcy szkody. (dowód: umowa cesji wierzytelności, k. 8).

K. A. w dniu 11 sierpnia 2014 r. wystawił na rzecz D. B. i M. B. fakturę VAT nr (...) na kwotę 5250,00 netto (6457,50 zł brutto) z tytułu najmu pojazdu zastępczego R. (...) o nr rej. (...) przez okres 15 dni przy stawce czynszu 350,00 zł za dobę ( Dowód: faktura VAT k. 14).

Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego L. S. C. de S. y (...) S.A. przyznało i wypłaciło poszkodowanym odszkodowanie z tytułu:

- kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu w łącznej wysokości 3606,23 zł netto;

- kosztów najmu pojazdu zastępczego w wysokości 1050,00 zł netto uznając za uzasadniony okres najmu w wymiarze 3 dni przy zastosowaniu stawki 350,00 zł netto za dobę.

Odszkodowanie z tytułu kosztów naprawy pojazdu zostało wypłacone w dwóch częściach tj. 1172,58 zł w dniu 7 sierpnia 2014r. oraz 2433,65 zł w dniu 8 sierpnia 2014r. Odszkodowanie zaś z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego zostało wypłacone w dniu 4 września 2014r. ( dowód: decyzja z dnia 7 sierpnia 2014r. k. 72, 74, decyzja z dnia 3 września 2014r. k. 65, zweryfikowana kalkulacja k. 83-85, potwierdzenie wpłat k. 15-16, potwierdzenie wpłaty k. 225).

W dniu 30 września 2016r. nastąpiło przeniesienie portfela ubezpieczeń L. S. C. de S. y (...) S.A. oddział w P. na rzecz (...) S.A. (okoliczności bezsporne, ponadto tekst ogłoszenia k. 532, odpis pełny KRS k. 547-551v).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dokumentów złożonych do akt sprawy oraz twierdzeń stron co do okoliczności niespornych. Autentyczność złożonych dokumentów nie była kwestionowana. Dokumenty te w większości stanowiły dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c., a Sąd stosownie do treści art. 233 § 1 k.p.c. dokonując ich oceny w ramach swobodnej oceny dowodów uznał je za wiarygodne i przydatne dla ustalenia stanu faktycznego a w konsekwencji, poczynił na ich podstawie ustalenia faktyczne.

Wobec rozbieżności stanowiska stron co do zakresu i rozmiaru szkody w pojeździe F. (...) o nr rej. (...) oraz ustalenia uzasadnionego czasu naprawy uszkodzonego pojazdu Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków, techniki samochodowej i motoryzacji. Dopuszczając ten dowód Sąd stanął na stanowisku, iż w zakresie tezy dowodowej wymagana jest wiedza specjalistyczna, a dowód ten jest konieczny do zakończenia niniejszego postępowania.

W przedmiotowej sprawie opinię sporządził biegły K. D.. Biegły jako zakres i rodzaj uszkodzeń powstałych w pojeździe marki F. (...) o nr rej. (...) pozostających następstwem zdarzenia z dnia 10 czerwca 2014r. wskazał uszkodzenia belki zderzaka tylnego (zagięta na prawym narożniki, podlegała wymianie), zderzaka tylnego środkowego (zdeformowany z prawej strony, podlegał wymianie), narożnika prawego tylnego (zdeformowany i połamany, podlegał wymianie), drzwi tylnych prawych (wgniecenia w części dolnej na wysokości listwy ozdobnej dolnej, podlegały wymianie), przewietrzania tylnego prawego wewnętrznie górne (podlegało wymianie), paska ozdobnego drzwi prawych, napisu drzwi tylnych prawych, zestawu mocującego zderzaka tylnego (elementy podlegały wymianie technologicznej). Koszt naprawy uszkodzeń w ww. zakresie biegły określił pierwotnie na kwotę na 5784,86 zł netto, zaś za uzasadniony i konieczny czas naprawy biegły wskazał 2 dni. Biegły wykluczył, aby uszkodzenia powstałe podczas zdarzenia z dnia 10 czerwca 2014r. obejmowały uszkodzenia drzwi tylnych lewych, pasków ozdobnych drzwi lewych i napisu drzwi lewych. Wobec kwestionowania opinii przez pozwanego w toku postępowania została sporządzona przez biegłego K. D. pisemna opinia uzupełniająca, w której biegły zweryfikował podstawową opinię pisemną w zakresie wartości drwi tylnych prawych wskazując, iż w pierwszej opinii biegły niezasadnie pominą amortyzację ceny drzwi tylnych prawych. Po uwzględnieniu amortyzacji koszt drzwi wynosił 1245,89 zł, zaś ustalony ponownie koszt naprawy pojazdu wynosi 4538,97 zł netto. Ponadto biegły wyjaśnił, iż wobec zakwalifikowania drzwi do wymiany, nie zasadne byłoby polakierowanie drzwi do połowy. Wobec dalszego kwestionowania opinia Sąd dopuścił dowód z kolejnej pisemnej opinii uzupełniającej oraz z ustnej opinii uzupełniającej w której biegły w całości podtrzymał uprzednio sporządzoną opinię. Biegły odniósł się szczegółowo do podniesionych zarzutów. Wyjaśnienia biegłego były logiczne i wyczerpujące.

Sąd mając na uwadze, iż zadaniem biegłego nie jest ustalenie stanu faktycznego sprawy, lecz naświetlenie i umożliwienie wyjaśnienia przez sąd okoliczności z punktu widzenia posiadanych przez biegłego wiadomości specjalnych przy uwzględnieniu zebranego i udostępnionego mu materiału sprawy, ustalił zakres uszkodzeń F. (...) o nr rej. (...) powstałych na skutek kolizji z dnia 10 czerwca 2014r., wysokość szkody, oraz uzasadniony czas naprawy w oparciu o opinię K. D. jako szczegółową i wnikliwą. W ocenie Sądu opinia biegłego ma charakter kompletny, jest całościowa a także rzetelna. W związku z tym Sąd uznał ją wiarygodną oraz przydatną do ustalenia okoliczności, dla których dowód ten został dopuszczony.

Ponadto w przedmiotowej sprawie został przeprowadzony dowód ze zeznań świadków: M. W. (k. 347-348), K. Z. (k. 349), A. P. (2) (k. 349-350), D. B. (383v), M. B. (k. 383v-384).

Ś. M. W. scharakteryzował okoliczności kolizji z dnia 10 czerwca 2014r. oraz wskazał zakres uszkodzeń jakie powstały w pojeździe marki F. (...) o nr rej. (...). Ponadto świadek potwierdził, iż po kolizji pojazd był pojazdem jezdnym. Zeznania te Sąd ocenił jako wiarygodne.

Ś. K. Z. również scharakteryzował okoliczności zdarzenia oraz wskazał uszkodzenia pojazdu F. (...) o nr rej. (...) widoczne w dniu kolizji. Ś. A. P. (2) potwierdziła, iż był sprawcą kolizji z dnia 10 czerwca 2014r. Scharakteryzował okoliczności kolizji i wskazał uszkodzenia pojazdu F. (...) o nr rej. (...). Zeznania świadków były spójne i logiczne. Sad nie znalazł podstaw do odmowy przyznania im waloru wiarygodności.

Ś. D. B. nie pamiętała kolizji z dnia 10 czerwca 2014r. Wskazała, iż w firmie zajmuje się sprawami z zakresu księgowości i nie posiada również wiedzy na temat najmu pojazdu zastępczego. O ile zeznania świadka Sąd ocenił jako wiarygodne, to były one nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego.

Ś. M. B. również nie pamiętał kolizji z dnia 10 czerwca 2014r. Scharakteryzował jednakże postępowanie podejmowane w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w sytuacji kolizji samochodu wchodzącego w skład floty samochodów która posiada. Potwierdził zasadność najmu pojazdu zastępczego. Zeznania te Sąd ocenił jako wiarygodne.

S ąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego roszczenie strony powodowej uznać należy za uzasadnione w części tj. co do kwoty 1434,84 zł.

Na wstępie należy podkreślić, iż strony nie kwestionowały stanu faktycznego w niniejszej sprawie w zakresie okoliczności kolizji oraz odpowiedzialności pierwotnie pozwanego L. S. C. de S. y (...) S.A. co do zasady za skutki zdarzenia, nie było też sporne, że osoba ubezpieczona od odpowiedzialności cywilnej u L. S. C. de S. y (...) S.A. spowodowała uszkodzenie samochodu marki F. (...) o nr rej. (...). W takiej sytuacji Sąd zaniechał szczegółowego badania tych okoliczności, gdyż nie budzą one wątpliwości co do swej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy (art. 229 k.p.c.).

Ponadto wobec dopozwania na podstawie art. 194§ 1 k.p.c. (...) S.A. i wyrażenie przez powoda zgody na wstąpienie dopozwanego (...) z jednoczesnym zwolnieniem dotychczas pozwanego od udziału w sprawie, po stronie pozwanego doszło do zmiany podmiotowej, zaś pozwanym stało się (...) S.A., co znalazło wyraz w postanowieniu Sądu z dnia 22 marca 2017r. Bezsporne przy tym w przedmiotowej sprawie pozostawało przeniesienie w dniu 30 września 2016r. portfela ubezpieczeń L. S. C. de S. y (...) S.A. oddział w Polsce na rzecz (...) S.A. i wynikająca z powyższego legitymacja bierna (...) S.A.

W ramach niniejszego procesu strona powodowa dochodziła nabytego w drodze umowy cesji odszkodowania za szkodę powstałą w związku z kolizją z dnia 10 czerwca 2014r. w łącznej wysokości 7617,58 zł na która składały się niepokryte dotychczas przez pozwanego koszty naprawy uszkodzonego pojazdu F. (...) o nr rej. (...) ( w wysokości 2367,58 zł netto) oraz koszty najmu pojazdu zastępczego (w wysokości 5250,00 zł netto).

Pozwany zaś podnosił, iż w postępowaniu likwidacyjnym wypłacił powodowi kwotę 3606,23 zł tytułem odszkodowania za uszkodzony w wypadku pojazd zaś wypłacona kwota odpowiada rzeczywistemu rozmiarowi szkody. Pozwany kwestionował zakres uszkodzeń pojazdu pozostający w związku przyczynowo skutkowym ze zdarzeniem z dnia 10 czerwca 2014r. Ponadto w zakresie najmu pojazdu zastępczego pozwany podniósł, iż wypłacił odszkodowanie w wysokości 1050,00 zł uznając za zasadny czas najmu w wymiarze 3 dni.

Pozwany nie kwestionował natomiast skuteczności zawarcia przez powoda z D. B. i M. B. umowy o przelew wierzytelności, ani skuteczności umowy najmu pojazdu zastępczego, a ich ważność nie budziła wątpliwości Sądu. W ocenie Sądu powód wykazał zawarcie ważnej umowy cesji w rozumieniu art. 509 § 1 k.c., z której swoje roszczenie wobec pozwanego wywodził, w tym zakresie powołując się na dokument prywatny w postaci umowy o przelew wierzytelności. Prawdziwość dokumentów nie była kwestionowana przez pozwanego, a zatem należy przyjąć, iż osoby, które dokument ten podpisały złożyły oświadczenia w nich zawarte (art. 245 k.p.c.). Umowa została zawarta przez uprawnione do tego podmioty, co pozostawało poza sporem. Umowę przelewu wierzytelności była umową skuteczną, albowiem zbywana wierzytelność została nie tylko sprecyzowana w umowie cesji, ale była również oznaczalna na podstawie analizy stosunku obligacyjnego, z którego wynikała - w umowie bowiem wskazano stosunek prawny będący podstawą zbywanej wierzytelności, jego zakres i przedmiot oraz osobę dłużnika.

Umowę najmu pojazdu zastępczego stanowiącą podstawę dla roszczenia powoda zgłoszonego w niniejszym postępowaniu w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego, również należało uznać za ważną. Umowa najmu określała elementy przedmiotowo istotne w świetle art. 659 § 1 k.c., a więc przedmiot najmu i czynsz najmu. Czynsz najmu został wskazany bezpośrednio w umowie. Tym samym brak było jakichkolwiek podstaw dla kwestionowania ważności ww. umowy, zwłaszcza iż została ona wykonana przez wynajmującego, albowiem samochód zastępczy został poszkodowanym wydany do używania i następnie – po wykorzystaniu – zwrócony, czego pozwany również nie kwestionował. Świadczenie najemcy zostało natomiast spełnione nie poprzez zapłatę czynszu najmu, lecz poprzez dokonanie skutecznej cesji przysługującej mu wobec ubezpieczyciela wierzytelności, co również stanowi formę zapłaty.

Uwzględniając zatem ważność i skuteczność zawartej umowy cesji oraz najmu, należało ocenić roszczenie powoda co do zasady i co do wysokości.

Zgodnie art. 436 § 2 k.c. odpowiedzialność posiadaczy samoistnych pojazdów mechanicznych opiera się na zasadach ogólnych. Na powodzie spoczywał zatem obowiązek udowodnienia winy sprawcy szkody (art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 415 k.c.) oraz ciężar wykazania wszystkich przesłanek odpowiedzialności deliktowej tj. zdarzenia, z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy, powstania szkody i jej wysokości, jak również związku przyczynowego pomiędzy rzeczonym zdarzeniem a zaistniałą szkodą.

W przedmiotowej sprawie roszczenie skierowane jest do ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej. Zgodnie zaś z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa. Zakres zaś świadczeń ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej samoistnego posiadacza pojazdu mechanicznego reguluje art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2003, nr 123, poz. 1152 z późn. zm.). W myśl tego przepisu odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Przepis ten odsyła więc do ogólnych zasad prawa cywilnego. Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Regułą jest zatem zasada pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Naprawienie szkody, według wyboru poszkodowanego, polega bądź na przywróceniu stanu poprzedniego, bądź na zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu (art. 363 § 1 k.c.).

Według art. 361 § 2 k.c., szkoda polega albo na stracie, którą poniósł poszkodowany (damnum emergens), albo pozbawieniu go korzyści, które mógłby uzyskać, gdyby mu szkody nie wyrządzono (lucrum cessans), gdzie pod pojęciem straty rozumie się pomniejszenie majątku poszkodowanego polegające na uszczupleniu aktywów (np. zniszczenie, utrata lub uszkodzenie określonych składników majątkowych albo obniżenie ich wartości), albo na przybyciu pasywów (np. powstanie nowych zobowiązań albo ich zwiększenie). Natomiast szkoda związana z utraconymi korzyściami ma zawsze charakter hipotetyczny i z reguły występuje obok rzeczywiście poniesionej straty.

Uwzględniając powyższe wskazówki teoretyczne powód winien wykazać, że w jego majątku nastąpił uszczerbek chociażby w jednej z wyżej wymienionych postaci czemu powód zdaniem Sądu sprostał.

Podnieść należy, że poniesione koszt doprowadzenia pojazdu do stanu sprzed daty zdarzenia stanowią stratę w rozumieniu art. 361 § 2 k.c., zaś w odniesieniu do kosztów najmu pojazdu zastępczego mamy do czynienia z dwoma rodzajami szkody. Pierwsza z nich to szkoda o charakterze niepieniężnym wyrażająca się w braku możliwości korzystania z pojazdu zastępczego. Druga to szkoda o charakterze pieniężnym, polegająca na poniesieniu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

O ile w niniejszej sprawie bezsporna była wina A. P. (2) (sprawca kolizji), zaistnienie zdarzenia oraz powstanie szkody, to jednak pozwany zakwestionował zakres ustalonych przez powoda uszkodzeń pojazdu F. (...) o nr rej. (...) mających powstać na skutek zdarzenia z dnia 10 czerwca 2014r. Tym samym kwestionował wysokość ustalonej szkody.

Przedmiotem, zatem postępowania dowodowego w niniejszej sprawie było ustalenie jakie uszkodzenia były wynikiem uderzenia pojazdu O. (...) o nr rej. (...) w pojazd marki F. (...) o nr rej. (...) oraz jaki był zakres prac koniecznych do przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed zdarzenia.

Odpowiedzi na powyższe okoliczności w sposób jasny dostarczyła ostatecznie przeprowadzona w trakcie postępowania opinia biegłego sądowego K. D., sporządzającego ekspertyzę na zlecenie Sądu. Sąd uznał opinię sporządzoną w niniejszej sprawie przez biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego jako opracowaną w sposób prawidłowy i rzetelny, w pełni zasługującą na obdarzenie jej walorem wiarygodności. Poddaje się ona bowiem pozytywnej weryfikacji w oparciu o kryteria takie jak: zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy sporządzającego, podstawy teoretyczne opinii, a także sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w opinii wniosków (tak m.in. postanowienie SN z dn.07.11.2000 roku, OSNC2001/4/64, I CKN 1170/98). Biegły w sposób nie budzący wątpliwości przedstawił tok swego rozumowania w dochodzeniu do wniosków końcowych opinii. Nadto podkreślić należy, iż bezsprzecznie jest on specjalistą w swojej dziedzinie, posiada odpowiednią wiedzę i doświadczenie, a sporządzone oceny formułował na podstawie akt sprawy, swojej wiedzy specjalistycznej i doświadczenia, a także bazując na specjalistycznych programach komputerowych przeznaczonych do oceny przedmiotu opinii. Tym samym Sąd w całości podzielił stanowisko wyrażone przez biegłego, a jego wnioski legły u podstaw poczynionych ustaleń faktycznych.

W sporządzonej w trakcie postępowania opinii biegły K. D. wyraźnie wskazał, iż ustawienie kolizyjne obu pojazdów wykluczyły, aby w wyniku kolizji z dnia 10 czerwca 2014r. w pojeździe marki F. (...) o nr rej. (...) uszkodzeniu uległy drzwi tylne lewe, paski ozdobne drzwi lewych, napisy drzwi lewych, które pozostawały poza obszarem kontaktu samochodu O. (...) o nr rej. (...).

Jednocześnie na podstawie dowodu z opinii biegłego sądowego K. D. Sąd w niniejszym postępowaniu w sposób jednoznaczny ustalił zakres uszkodzeń pojazdu F. (...) o nr rej. (...), które miały związek z zaistnieniem zdarzenia z dnia 10 czerwca 2014r. Jak wynika z opinii biegłego sądowego w pojeździe tym powstały wówczas uszkodzenia: belki zderzaka tylnego (zagięta na prawym narożniki, podlegała wymianie), zderzaka tylnego środkowego (zdeformowany z prawej strony, podlegał wymianie), narożnika prawego tylnego (zdeformowany i połamany, podlegał wymianie), drzwi tylnych prawych (wgniecenia w części dolnej na wysokości listwy ozdobnej dolnej, podlegały wymianie), przewietrzania tylnego prawego wewnętrznie górne (podlegało wymianie), paska ozdobnego drzwi prawych, napisu drzwi tylnych prawych, zestawu mocującego zderzaka tylnego (elementy podlegały wymianie technologicznej).

Mając zatem na względzie zweryfikowany przez biegłego K. D. zakres uszkodzeń pojazdu F. (...) o nr rej. (...) powstałych na skutek kolizji z dnia 10 czerwca 2014 r., Sąd – opierając na się również sporządzonej przez ww. biegłego opinii – ustalił, iż uzasadniony koszt naprawy ww. pojazdu, a zarazem wysokość szkody na skutek przedmiotowego zdarzenia, ograniczała się do kwoty 4538,97 zł netto, tj. 5582,93 zł brutto. Biegły przy tym wyliczył koszt naprawy z uwzględnieniem: a) obniżenia wartości części zderzaka tylnego środkowego o 30% z uwagi na uprzednie ślady licznych uszkodzeń mechanicznych w postaci zarysowań oraz zacięć wynikających i intensywnej i nieuważnej eksploatacji pojazdu; b) ubytek wartości o 50% drzwi tylnych prawych z uwagi na posiadanie przez drzwi także innych uszkodzeń nie związanych ze szkodą z dnia 10 czerwca 2014r.

Koszty naprawy uszkodzonego pojazdu należało ustalić z uwzględnieniem stawek za roboczogodziny dla prac blacharsko – mechanicznych i prac lakierniczych w wysokości 135 zł. Stawki ta bowiem mieściła się w przedziale stawek występujących w 2014r. na rynku lokalnym które kształtowały się od 100,00 zł netto do 135,00 zł netto za roboczogodzinę dla nieautoryzowanych warsztatów naprawczych.

Tym samym, skoro pozwany przed procesem wypłacił odszkodowanie w wysokości 3606,23 zł netto z tytułu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, to do zapłaty z tytułu odszkodowania na rzecz powoda pozostała kwota 1434,84 zł netto i w tym zakresie roszczenie o zwrot kosztów naprawy podlegało uwzględnieniu.

W odniesieniu zaś, co do żądania zapłaty kwoty 5250,00 zł netto z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w zakresie zasadności najmu pojazdu zastępczego wskazać należy, że utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia stanowi szkodę majątkową. Korzystanie z samochodu jest obecnie standardem cywilizacyjnym, a zatem jeżeli osoba pojazd posiadająca utarci możliwość korzystania z niego z uwagi na jego uszkodzenie, ponosi tym samym szkodę. Niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego uznawana jest przy tym za normalne następstwo wypadku komunikacyjnego w rozumieniu art. 361 § 1 k.c., a zatem jeżeli poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. Poszkodowanemu przysługuje wówczas od ubezpieczyciela zwrot wydatków koniecznych, a więc niezbędnych do korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 08.09.2004 r., sygn. akt IV CK 672/03, Lex 146324 oraz uzasadnienie uchwały SN z dnia 17.11.2011 r., III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28). Ponadto konieczność najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego do kontynuowania prowadzonej działalności gospodarczej wynikała ze złożonego oświadczenia najemcy, a także została potwierdzona w toku niniejszego postępowania zeznaniami świadka M. Ś. wyjaśnił iż prowadzona działalność gospodarcza dotyczy świadczenia usług kurierskich. Mimo, iż poszkodowani posiadali znaczną flotę pojazdów, to unieruchomienie któregoś z pojazdów prowadziło do utraty klienta.

W konsekwencji więc poszkodowanemu, a w rezultacie zawarcia umowy cesji powodowi, co do zasady należało się od pozwanego odszkodowanie obejmujące zwrot kosztów związanych z wynajęciem samochodu zastępczego

Za szkodę należy natomiast uznać koszty niezbędne, rzeczywiście poniesione przez poszkodowanego, którego obciąża ciężar dowodu wysokości szkody. W okolicznościach niniejszej sprawy na szkodę wpływ miała stawka czynszu najmu pojazdu zastępczego (niekwestionowana przez pozwanego) oraz długość najmu odpowiadająca okresowi naprawy uszkodzonego pojazdu. Przy czym zaznaczyć należy, że w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, z którego szkoda wynikła, pozostają koszty najmu samochodu zastępczego tylko w okresie koniecznym i niezbędnym do dokonania naprawy pojazdu (por. wyrok SN z 5.11.2004 r., II CK 494/03, Lex nr 145121).

W okolicznościach niniejszej sprawy niezbędny technologiczny czas naprawy pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) nie powinien przekraczać 1 dnia roboczego obejmującego 7,6 roboczogodzin prac naprawczych. Uzasadniony rzeczywisty okres naprawy uszkodzonego samochodu wynosił natomiast 2 kolejne dni kalendarzowych i obejmował 1 dzień technologicznego czasu naprawy oraz 1 dzień niezbędny do przeprowadzenia czynności związanych z procesem schnięcia lakieru, usunięcia ewentualnych wad lakierniczych, polerowania nadwozia, sprzątania wnętrza, przemieszczeniem pojazdu pomiędzy stanowiskami oraz na przyjęcie i wydanie pojazdu. Podkreślić należy, że tak jak w przedmiotowej sprawie pojazd można było normalnie eksploatować, zaś do warsztatu naprawczego należało wstawić pojazd po ustaleniu wszystkich warunków naprawy pomiędzy warsztatem i płatnikiem (ubezpieczycielem) oraz po sprowadzeniu (o ile nie były one osiągalne w magazynie serwisowym) wymagalnych do naprawy części zamiennych. Serwis naprawczy przed rozpoczęciem naprawy, powinien dysponować zatwierdzoną, ostateczną wersją kalkulacji naprawy oraz kompletem części zamiennych. Zatem do pomocniczego czasu naprawy nie może zostać doliczony żaden okres na wykonanie oględzin przednaparwczych czy też okres na weryfikację i dostarczenie do serwisu kalkulacji naprawy, sporządzonej w wyniku tych oględzin czy też okres na sprowadzenie części zamiennych. Oznacza to, że w przedmiotowej sprawie czas pomocniczy powinien wynosić tak jak wskazał biegły 1 dzień roboczy.

Tym samym uzasadniony okres naprawy obejmował 2 kolejne dni kalendarzowe.

Mając więc na uwadze powyższe, odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego przysługiwało powodowi przy uwzględnieniu 2 dniowego okresu najmu z zastosowaniem umówionej przez strony umowy stawki czynszu najmu w wysokości 350 zł netto (stawka nie była kwestionowana przez pozwanego), co daje sumę odszkodowania wynoszącą 700 zł netto. Pozwany zaś w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w wysokości 1050,00 zł netto, rekompensując tym samym zasadne koszty najmu pojazdu zastępczego w całości. Wobec powyższego żądanie powoda w zakresie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w wysokości 5250,00 zł netto podlegało oddaleniu.

Podsumowując zasadne w niniejszym postępowaniu okazało się jedynie żądanie zwrotu kosztów naprawy uszkodzonego w wyniku kolizji z dnia 10 czerwca 2014r. pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) w zakresie kwoty 1434,84 zł netto. W pozostałym zaś zakresie roszczenie powoda podlegało oddaleniu.

O obowiązku zapłaty odsetek ustawowych od zasądzonej kwoty należności głównej Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w związku z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…). Zgodnie z powołanym art. 14 ust. 1 ww. ustawy zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia (…) zawiadomienia o szkodzie. Pozwany pozostawał zatem w opóźnieniu z zapłatą świadczenia odszkodowawczego od dnia następnego po upływie 30-dniowego terminu, liczonego od momentu zgłoszenia szkody, tj. od dnia 11 czerwca 2014r. Tym samym zasadne było żądanie zasądzenia odsetek ustawowych od dnia 11 lipca 2014 r. do dnia zapłaty.

Mając zatem na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w pkt I i II sentencji wyroku.

Rozstrzygając o kosztach procesu Sąd oparł się na dyspozycji przepisu art. 100 zd. 1 k.p.c., dokonując stosunkowego ich rozdzielenia. Pozwany przegrał sprawę w 18,84 %, natomiast powód w 81,16 % i w takim też zakresie każdy z nich powinien ponieść koszty procesu. W toku procesu powód poniósł opłatę od pozwu w wysokości 381 zł. Dodatkowo zarówno powód, jak i pozwany ponieśli koszty zastępstwa strony przez profesjonalnego pełnomocnika w wysokości 1200 zł, ustalone na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…) oraz na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (…). Ponadto pozwany poniósł koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz koszty wynagrodzenia biegłego w wysokości 1500 zł. Łączne zatem koszty procesu poniesione przez strony wyniosły 4298 zł (w tym koszty powoda: 1581 zł, koszty pozwanego: 2717zł. Ponieważ pozwany powinien ponieść 18,84 % łącznych kosztów procesu (tj. 809,74 zł), a powód 81,16 % łącznych kosztów procesu (3488,26 zł), Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1907,43 tytułem zwrotu kosztów procesu, orzekając jak w pkt. III sentencji wyroku.

W pkt IV sentencji wyroku Sąd nakazał pobrać od powoda i pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W. odpowiednio kwotę 13,37 zł i 3,10 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowe przez Skarb Państwa dokonując ich stosunkowego rozdzielenia proporcjonalnie do wysokości kosztów jakie powinny ponieść strony.