Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

zaoczny wobec pozwanych
B. K. i R. W. (1) źniaka

Dnia 12 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w W. Sąd Gospodarczy XVI Wydział Gospodarczy

w składzie: Przewodniczący SSR Natalia Zientara

Protokolant Emil Ruciński

po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2017 r. w W. na rozprawie

sprawy wniesionej 04 maja 2015 roku

z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

przeciwko (...).K., R. (...) spółce jawnej w W., B. K., R. W. (2)

o zapłatę kwoty 52 293,43 zł

I.  zasądza od pozwanych (...).K., R. (...) spółki jawnej w W., B. K. i R. W. (2) solidarnie na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. kwotę 2 127,90 zł (dwa tysiące sto dwadzieścia siedem złotych dziewięćdziesiąt groszy) wraz z odsetkami od kwot:

1 353,00 zł od dnia 20 maja 2013 r. do dnia zapłaty,

774,90 zł od dnia 30 lipca 2013 r. do dnia zapłaty,

z tym, że odsetki wyszczególnione powyżej należne są w następujących wysokościach:

do dnia 31 grudnia 2015 r. w wysokości ustawowej,

od dnia 01 stycznia 2016 r. w wysokości ustawowej za opóźnienie,

II.  umarza postępowanie w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od pozwanych (...).K., R. (...) spółki jawnej w W., B. K. i R. W. (2) solidarnie na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. kwotę 6 207,00 zł (sześć tysięcy dwieście siedem złotych zero groszy) tytułem kosztów procesu, w tym 3 600,00 zł (trzy tysiące sześćset złotych zero groszy) tytułem kosztów zastępstwa procesowego,

IV.  nakazuje pobrać od pozwanych (...).K., R. (...) spółki jawnej w W., B. K. i R. W. (2) solidarnie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W. kwotę 25,00 zł (dwadzieścia pięć złotych zero groszy) tytułem uzupełnienia opłaty od pozwu.

Sygn. akt XVI GC 2049/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 4 maja 2015 r. powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. wniósł przeciwko (...).K., R. (...) spółce jawnej w W., B. K. i R. W. (2) pozew o zapłatę. Powód domagał się zasądzenia solidarnie od pozwanych kwoty 51 787,43 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 1353,00 zł od dnia 19 maja 2013 r. do dnia zapłaty, 744,00 zł od dnia 29 lipca 2013 r. do dnia zapłaty i 49 659,53 zł od dnia 26 maja 2014 r. do dnia zapłaty, powód dochodził ponadto kwoty 506,00 zł tytułem rekompensaty za odzyskiwanie należności. Dochodzona kwota, poza rekompensatą, stanowiła zapłatę za sprzedany towar (k. 2-9 pozew).

Pismem z dnia 21 września 2015 r. powód cofnął pozew bez zrzeczenia się roszczenia co do kwoty 49 659,53 zł objętej fakturą Vat nr (...), ponieważ pozwani 21 sierpnia 2015 r. dokonali zapłaty (k. 85-87 pismo).

W odpowiedzi na pozew pozwana spółka jawna wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów procesu. Pozwany wskazał, że powód dostarczył towar z opóźnieniem i jedynie w części, a niektóre dostarczone elementy były niezgodne z zamówieniem. Pozwany miał jakoby zgłaszać reklamacje telefoniczne, a strony umówiły się, iż do czasu zrealizowania przez powódkę zamówienia całości oraz wymiany w części już dostarczonego, a niezgodnego z umową towaru pozwany wstrzyma się z płatnościami. Pozwany wywiódł, iż powód dostarczył towary z faktury Vat nr (...) na kwotę 49 659,53 zł, a pozwany zapłacił tę fakturę. Natomiast powód nie wymienił na pełnowartościowy towaru z faktur (...), dlatego pozwany wstrzymał się z płatnościami (k. 105-107 odpowiedź na pozew).

Na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2016 r. pełnomocnik powoda cofnął bez zrzeczenia się roszczenia żądanie o zasądzenie kwoty 506,00 zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności i sprecyzował, że domaga się:

-odsetek ustawowych od kwoty 1 353,00 zł od dnia 20 maja 2013 r. do 31 grudnia 2015 r. i ustawowych za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz

-odsetek ustawowych od kwoty 774,90 zł od dnia 30 lipca 2013 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i ustawowych za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty (k. 137v protokół rozprawy).

Pełnomocnik pozwanej spółki zgodził się na cofnięcie pozwu w zakresie kwoty 506,00 zł bez zrzeczenia się roszczenia (k. 137v protokół rozprawy). Pozwane osoby fizyczne nie zaoponowały przeciw temu (k. 138 wezwanie do wyrażenia stanowiska, k. 145, 147 zwrotne potwierdzenia odbioru od pozwanych osób fizycznych).

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód jest spółką kapitałową prawa handlowego prowadzącą działalność pod firmą (...) sp. z o.o. w K.. Uprzednio działał pod firmą (...) sp. z o.o. w K. (k. 14-20 wydruk z KRS powoda, k. 21-44 akt notarialny). Pozwana spółka jest spółką osobową prawa handlowego prowadzącą działalność pod firmą (...).K., R. W. sp. j. w W.. Pozwane osoby fizyczne są wspólnikami tej spółki (k. 45-50 wydruk z KRS pozwanej spółki). Pozwani B. K. i R. W. (4) są również wyłącznymi wspólnikami (...) B. K., R. W. (2) sp. j. w W. (k. 51-56 wydruk z (...) B. K., R. W. (2) sp. j. w W.).

Pozwana spółka jawna zakupywała u powoda towary (bezsporne, k. 202 zeznania reprezentanta powoda M. Ś.). Powód wystawił pozwanej spółce następujące faktury Vat za sprzedane towary:

-nr (...) na kwotę 1 353,00 zł płatną do 19 maja 2013 r., za 1 szt. stojaka na sztangi z obciążeniem (k. 62 faktura),

-nr (...) na kwotę 774,90 zł płatną do 29 lipca 2013 r., za 2 szt. life fitness 95TI płyty oraz za transport (k. 63 faktura),

-nr (...) na kwotę 49 659,53 zł płatną do 26 maja 2014 r., za 2 szt. gryfów łamanych FI-51 120cm, 40 szt. różnego rodzaju dysków olimpijskich, 45 szt. mat, 41 szt. step tpr, 3 szt. wieszaka na maty, 2 zestawy hantli chromowanych, 3 szt. różnych stojaków na hantle, 88 szt. różnych hantli winylowych, 1 zestaw hantli ogumowanych i 8 szt. gryfów marbo (k. 64-65 faktura).

W dniu 14 maja 2014 r. B. K. potwierdził, że zamówienie mu odpowiada i zapytał o termin dostawy, wskazując miejsce dostawy – (...) przy ul. (...) w W.. W dniu 19 maja 2014 r. powód poinformował B. K. o przywiezieniu części zamówienia (k. 57 wiadomość e-mail).

W dniu 19 maja 2014 r. towar został dostarczony na wskazany adres (k. 66 dowód doręczenia).

W dniu 7 października 2014 r. A. J., pracownik księgowości, potwierdziła saldo niezapłaconych faktur Vat co do (...).K., R. W. sp.j., wskazując iż są to:

-faktura nr (...) na kwotę 1 353,00 zł i

-faktura nr (...) na kwotę 774,90 zł,

Jednocześnie wskazała na brak faktury (...) na kwotę 49 659,53 zł. Natomiast w dniu 4 lutego 2015 r. wskazała, że zapłata za tę ostatnią fakturę nastąpi do 28 lutego 2015 r., wyjaśniając iż ustaliła to z właścicielami (k. 58 wiadomość e-mail, k. 59 wiadomość e-mail).

Pismem z dnia 3 marca 2015 r. powód wezwał pozwaną spółkę do zapłaty kwoty łącznie 51 787,43 zł, objętej trzema wyżej wymienionymi fakturami. Pozwany odebrał to wezwanie 10 marca 2015 r. (k. 67 wezwanie do zapłaty, k. 68 dowód nadania i doręczenia).

Pozwany nie reklamował towarów objętych spornymi fakturami, ani samych faktur, których dotyczy pozew (k. 202 zeznania reprezentanta powoda M. Ś.).

Dnia 21 sierpnia 2015 r. (...) sp. j. zapłaciła za pozwanych kwotę 49 659,53 zł tytułem faktury nr (...) (k. 90 potwierdzenie przelewu).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych w nim dowodów.

Żadna ze stron nie zarzucała, że przedstawione dokumenty zostały podrobione lub przerobione, a Sąd również nie widział podstaw ku temu, zatem uznał je za wiarygodne. Korespondencję e-mailową należy uznać za inny środek dowodowy, dopuszczalny w świetle art. 309 k.p.c. Ponieważ jej treść nie była kwestionowana, Sąd uznał, że miała ona miejsce, jest autentyczna i wiarygodna.

Reprezentant powoda M. Ś. zeznał (k. 202 zeznanie na płycie CD), że oczekuje zapłaty za towar dostarczony na czas i zgodnie z zamówieniem. Nie wie o żadnych reklamacjach towaru, którego dotyczy sprawa. Poprzednia współpraca przebiegała bez zarzutu, choć płatności następowały „z większym lub mniejszym poślizgiem”. Sporne faktury również nie były kwestionowane. W innych zamówieniach zdarzały się reklamacje, ale towary były wymieniane. Wspólnicy pozwanej spółki w rozmowach telefonicznych obiecywali zapłacić później, ale nie zgłaszali zastrzeżeń co do zasadności faktur. Nie było między stronami określonych dokładnie terminów dostaw.

Zeznania reprezentanta powoda są wiarygodne, jako logiczne, spójne wewnętrznie i z resztą materiału dowodowego. W szczególności korespondencja e-mailowa z A. J. wskazuje na brak reklamacji. Pozwani nie wykazali kwestionowania czy to dostaw, czy faktur.

S ąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości, z wyjątkiem tej części, co do której Sąd umorzył postępowanie.

W niniejszej sprawie powód dochodził od pozwanego zapłaty za sprzedany towar. Zgodnie z art. 535 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Wobec tego sprzedawcy należy się zapłata za dostarczony towar.

Pozwany wskazał na wadliwość i opóźnienia w dostawach, a także na niepełne dostawy, co zważywszy na ogólnikowość wywodu pozwanego nie poddaje się weryfikacji i należy uznać za gołosłowne. Pozwany nie przedłożył żadnych reklamacji, nie odpowiedział na wezwanie do zapłaty, a pracownik innej spółki, należącej do pozwanych osób fizycznych, drogą mailową potwierdził zadłużenie, co należy uznać wprawdzie nie za oświadczenie woli, ale z pewnością za oświadczenie wiedzy. Pracownik ten przedstawił w mailu rozrachunki zarówno z pozwaną spółką jawną, jak i ze spółką (...) S4 B. K., (...) spółką jawną w W. (k. 58 wiadomość e-mail). Twierdzenia pozwanego, że towar nie był pełnowartościowy, lub że był niekompletny albo nie odpowiadał zamówieniu są niewiarygodne i pojawiły się dopiero w toku procesu, natomiast nie istnieje żadna korespondencja przeprocesowa na ten temat. Żaden z pozwanych nie wskazał, które to towary miałyby być wadliwe, które nie odpowiadały zamówieniu, a których w ogóle nie dostarczono. Nawet też ścisła współpraca stron nie uwiarygodnia twierdzenia, że pozwana spółka zgłaszała reklamacje tylko telefonicznie. Po wezwaniu do zapłaty i po wymianie korespondencji mailowej staranny przedsiębiorca zgłosiłby swoje zastrzeżenia co najmniej w formie e-mailowej, jeśli nie pisemnej.

Podsumowując, nie ulega wątpliwości, że powód dostarczył pozwanej spółce pełnowartościowy i zgodny z zamówieniem towar. Jeśli były opóźnienia w dostawie, to pozwana spółka ani nie wskazała, co to były za opóźnienia, ani jaki to miało wpływ na termin płatności. Jest to kolejny ogólnikowy i niewiarygodny zarzut. Sąd przyjął zatem jako termin wymagalności świadczeń datę wskazaną na fakturach jako termin płatności. Z art. 455 k.c. wynika, że wierzyciel ma prawo oznaczyć termin płatności, jeśli nie umówiono innego terminu, a pozwani nie wykazali, aby między stronami został umówiony inny termin lub by z jakichkolwiek przyczyn doszło do odroczenia terminu płatności.

Ceny wskazane na fakturze nie były kwestionowane. Jest oczywiste, że sama faktura nie jest dowodem istnienia zobowiązania. Faktura występuje w obrocie gospodarczym jako dokument rozliczeniowy, finalizujący transakcję zawieraną między przedsiębiorcami. Treść faktury stanowi jednak odzwierciedlenie zinterpretowanych przez wystawcę warunków stosunku cywilnoprawnego w zakresie istnienia i wysokości naliczonego świadczenia pieniężnego. Jeżeli druga strona umowy zaakceptuje brzmienie faktury, choćby w sposób dorozumiany (np. przez przyjęcie jej i brak reklamacji czy zwrotu), to wtedy należy uznać moc dowodową faktury, rozciągającą się na fakt istnienia stosunku umownego, wykonania zobowiązania przez wystawcę i powstania obowiązku zapłaty u nabywcy. Z e-maila A. J. wynika, że faktury (...) były w posiadaniu pozwanej spółki i zostały zaksięgowane, a nie zostały opłacone. Brak przy tym śladu jakiejkolwiek reklamacji. Co do ostatniej faktury, (...) nie była ona zaksięgowana, a w korespondencji mailowej mowa o częściowej dostawie, niemniej faktura ta została zapłacona w całości w sierpniu 2015 r., już po wniesieniu pozwu, a przed doręczeniem pozwanym jego odpisu, co w oczywisty sposób potwierdza jej prawidłowość i to, że całość towaru do pozwanej spółki dotarła.

Ponieważ pozwane osoby fizyczne nie złożyły odpowiedzi na pozew, ani nie stawiły się na rozprawę, wyrok wydany w sprawie niniejszej jest wobec nich zaoczny. Wówczas co do zasady uznaje się za prawdziwe twierdzenia powoda. Twierdzenia te, jak powiedziano, są ponadto wykazane opisanymi dowodami.

Pozwane osoby fizyczne odpowiadają za zobowiązanie pozwanej spółki jawnej jako jej wspólnicy. Zgodnie z art. 31 § 1 k.s.h. wierzyciel spółki może prowadzić egzekucję z majątku wspólnika w przypadku, gdy egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna (subsydiarna odpowiedzialność wspólnika). Jednak § 2 tego przepisu stanowi, że § 1 nie stanowi przeszkody do wniesienia powództwa przeciwko wspólnikowi zanim egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna. Wreszcie art. 22 § 2 k.s.h. stanowi, że każdy wspólnik odpowiada za zobowiązania spółki bez ograniczenia całym swoim majątkiem solidarnie z pozostałymi wspólnikami oraz ze spółką, z uwzględnieniem art. 31. Dlatego powództwo zasługiwało na uwzględnienie także wobec B. K. i R. W. (2). Jednak, zważywszy na to, że ich odpowiedzialność jest tylko subsydiarna, czyli że egzekucja przeciwko nim nie może się toczyć, póki egzekucja przeciwko spółce nie okaże się bezskuteczna, Sąd nie nadał rygoru natychmiastowej wykonalności na wyrok zaoczny wobec osób fizycznych. Zdaniem Sądu, reguła materialnoprawna z art. 31 k.s.h. wyprzedza regułę procesową, iż wyrok zaoczny jest natychmiast wykonalny. Skoro istnieją przeszkody owej wykonalności, rygor natychmiastowej wykonalności nie mógł być nadany.

Wobec tego Sąd zasądził od pozwanych na rzecz powoda kwoty 1 353,00 zł, jak i 774,90 zł, wyszczególnione na obu nieopłaconych fakturach, wskazanych w stanie faktycznym.

O odsetkach orzeczono stosownie do art. 481 § 1 i 2 k.c. Odsetki ustawowe (a od 1 stycznia 2016 r.: ustawowe za opóźnienie) należą się wierzycielowi za samo opóźnienie w zapłacie, choćby wierzyciel nie poniósł z tego powodu żadnej szkody i choćby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Terminy płatności zostały wskazane w fakturach, a zważywszy na postawę pozwanych, Sąd uznał, że zostały oznaczone zgodnie z umowami sprzedaży, zawartymi między spółkami pozwaną i powodową. Po upływie tych terminów pozwani znaleźli się w opóźnieniu z zapłatą. W związku z powyższym odsetki Sąd zasądził od dni następnych po terminach płatności wskazanych na fakturach.

Powód cofnął pozew w części, w tym skorygował błędnie określone daty początkowe, od których żądał odsetek. Stosownie do przepisu art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. W zakresie, w jakim powód cofnął pozew po rozpoczęciu rozprawy i bez zrzeczenia się roszczenia, pozwana spółka wyraziła zgodę, a pozwane osoby fizyczne nie oponowały, wezwane do wyrażenia stanowiska. Zgodnie z art. 355 § 1 k.p.c. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Należy stwierdzić, że skoro w niniejszej sprawie nie ujawniły się okoliczności, które zgodnie z treścią art. 203 § 4 k.p.c. mogłyby prowadzić do uznania cofnięcia pozwu za niedopuszczalne, a cofnięcie pozwu nastąpiło wraz ze zrzeczeniem się roszczenia, powód cofnął pozew we wskazanym zakresie ze skutkiem prawnym, co z kolei oznacza, że postępowanie w tym zakresie podlegało umorzeniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 i art. 100 zd. 2 k.p.c. Skoro pozwani przegrali proces niemal w całości, Sąd w całości obciążył ich kosztami procesu. Pozwani przegrali zarówno co do zasądzonej części roszczenia, jak i co do spłaconej po wniesieniu pozwu. Powód przegrał zaś w znikomej części, co do cofniętego żądania rekompensaty (506,00 zł) oraz co do części odsetek, których się ostatecznie nie domagał i co do których cofnął pozew.

Wobec tego pozwani są zobowiązani zwrócić powodowi koszty procesu. Na koszty te składa się:

opłata od pozwu w części uiszczonej 2 590,00 zł,

wynagrodzenie pełnomocnika w osobie radcy prawnego 3 600,00 zł,

opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17,00 zł,

razem 6 207,00 zł.

Pozwani są również obowiązani uzupełnić opłatę od pozwu do pełnej, należnej Skarbowi Państwa wysokości (art. 1303 k.p.c.). Suma roszczeń w sprawie niniejszej w istocie wynosi 52 293,43 zł: z faktur kwoty 49 659,53 zł, 1 353,00 zł i 774,90 zł, a także rekompensata za odzyskiwanie należności 506,00 zł. Pełna opłata od pozwu powinna więc wynieść 2 615,00 zł.

Dlatego orzeczono jak w sentencji.