Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W., XVI Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Chała - Małkowska

Protokolant: Paulina Wrotniak

po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2016 roku w W.,

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.

przeciwko (...) Spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę kwoty 14.651,54 zł

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. kwotę 6.772,53 (sześć tysięcy siedemset siedemdziesiąt dwa 53/100) złotych wraz odsetkami w wysokości ustawowej za opóźnienie od dnia 12 września 2015 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałej części powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanego (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. kwotę 1.194,43 (jeden tysiąc sto dziewięćdziesiąt cztery 43/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy od powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. kwotę 296,87 (dwieście dziewięćdziesiąt sześć 87/100) zaś od pozwanego (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 255,13 (dwieście pięćdziesiąt pięć 13/100) złotych tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt XVI GC 1387/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 7 kwietnia 2015 roku wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w L. powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. (dalej także: (...)) wystąpiła przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. (dalej także: (...)) o zapłatę kwoty 14.651,54 zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej od kwoty 2.307,54 zł od dnia 14 lutego 2015 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 12.344,00 zł od dnia 6 marca 2015 roku do dnia zapłaty. Nadto powódka wniosła o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych w kwocie 183 zł oraz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, iż dnia 21 marca 2014 roku zawarła z pozwaną (...) umowę o świadczenie usług, na mocy której powódka zobowiązana była do dostarczania pozwanej czyściwa tekstylnego, jego odbioru po zabrudzeniu oraz dostarczenia czystego materiału w ustalonym rytmie dostaw. Pozwana zobowiązana była do uiszczania umówionego wynagrodzenia. Dalej powódka wskazała, iż wykonywała swoje obowiązki określone w umowie, jednakże pozwana nie uiszczała na jej rzecz wynagrodzenia. z uwagi na co powódka rozwiązała umowę bez zachowania okresu wypowiedzenia, naliczając pozwanej karę umowną z tego tytułu. Dochodzona kwota stanowi zobowiązanie pozwanej z tytuły niewykonywania umowy z dnia 21 marca 2014 roku poprzez brak zapłaty faktury z dnia 30 stycznia 2015 w wysokości 2.307,54zł oraz żądanie zapłaty kary umownej wynikającej z punktu 4.8 umowy w wysokości 12344,00zł. (pozew, k. 3-6)

Postanowieniem z dnia 21 kwietnia 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód postanowił przekazać sprawę do Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy z uwagi na niemożność wydania nakazu zapłaty w sprawie podlegającej rozpoznaniu w elektronicznym postępowaniu upominawczym, gdy zachodzą przyczyny wymienione w art. 499 k.p.c. W uzasadnieniu postanowienia sąd wskazał, iż w niniejszej sprawie wydanie nakazu zapłaty jest wyłączone wobec wątpliwości co do strony pozwanej (odmienne dane adresowe w rejestrze) co za tym idzie zachodzą przeszkody wymienione przez art. 499 pkt 4 k.p.c. (k.7-8)

Zarządzeniem z dnia 18 czerwca 2015 roku Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w W., XVI Wydział Gospodarczy wezwał pełnomocnika powoda M. S. do uzupełnienia braków formalnych pozwu w terminie dwutygodniowym pod rygorem umorzenia postępowania. (k. 18)

Dnia 11 sierpnia 2015 roku pozwana (...) złożyła sprzeciw wobec pozwu wnosząc o oddalenie powództwa w całości, uznanie go za bezzasadne oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przypisanych. W uzasadnianiu sprzeciwu pozwana zakwestionowała, iż łączy ją z powódką zobowiązanie umowne. W ocenie pozwanej, umowę z powódką zawarła osoba nieuprawniona do składania oświadczeń woli w imieniu pozwanej, co za tym idzie wskazana w pozwie umowa jest nieważna. (k. 47-49)

Dnia 7 października 2015 roku powódka złożyła odpowiedź na sprzeciw pozwanej. W uzasadnieniu pisma powódka wskazała, iż nawet gdyby uznać, że umowa została podpisana w imieniu pozwanego przez osobę nieuprawnioną to potwierdzenie jej zawarcia nastąpiło przez przystąpienie pozwanego do jej wykonywania. Dalej powódka wskazała, iż współpraca między stronami trwała od 15 tygodnia 2014 roku do 3 tygodnia 2015 roku, w którym to okresie pozwana odbierała dostarczone przez powódkę materiały i z nich korzystała. (k. 62-63)

Dnia 12 grudnia 2015 roku pozwana w odpowiedzi na pismo przygotowawcze powódki z dnia 7 października 2015 roku złożyła pismo podtrzymujące swoje stanowisko szczegółowo opisane w sprzeciwie pozwanej z dnia 11 sierpnia 2015 roku, jeszcze raz podkreślając, iż pozwana nie zawarła umowy z powódką. (k.67)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 marca 2014 roku została zawarta umowa nr (...) pomiędzy (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. a (...) spółką akcyjną z siedzibą w W. w przedmiocie zlecenia serwisowania czyściwa tekstylnego. W imieniu (...) umowę podpisał i opatrzył pieczęcią pan P. B. – prezes zarządu (...) sp. z o.o. W imieniu (...) umowa została podpisana i opatrzona pieczęcią przez pana K. R.. Umowa zakładała 8 tygodniowy rytm dostaw oraz co miesięczny rytm wystawiania faktur. Termin pierwszej dostawy ustalony został na 15 tydzień 2015 roku. Zgodnie z przedmiotową umową (...) zobowiązała się do dostarczania (...) czyściwa tekstylnego (...) w kolorze zielonym oraz kontenerów ochronnych. (...) zobowiązała się zaś do zapłaty ustalonego przez strony wynagrodzenia wynoszącego kwotę 375,21 zł w stawce tygodniowej. Na powyższą kwotę składały się kwoty: 315,20 zł za 100 szt., czyściwa (...), 54,74 zł za 14 szt. (...) (S.-C.) 220l oraz kwota 5,27zł stanowiąca koszt ryczałtu za dostawę. ( dowód: umowa k.29)

Począwszy od 15 tygodnia 2014 do 3 tygodnia 2015 roku (...) wykonywała umowę zgodnie z jej postanowieniami. Dostarczała (...) czyściwa i kontenerów w rytmie 8 tygodniowym, wystawiając faktury co miesiąc. W tym okresie (...) dokonała na rzecz (...) sześciu dostaw czyściwa i kontenerów tj.

- w 15 tygodniu 2014 r. – dostawa 4800 szt. czyściwa czystego i 10 kontenerów;

- w 23 tygodniu 2014 r. - dostawa 3200 szt. czyściwa czystego i 4 kontenerów oraz odbiór 1600 szt. Czyściwa zabrudzonego i 2 kontenerów;

- w 31 tygodniu 2014 r. – dostawa 1600 szt. czyściwa czystego i 2 kontenerów oraz obiór 1600 szt. czyściwa zabrudzonego i 2 kontenerów;

- w 39 tygodniu 2014 r. – dostawa 1600 szt. czyściwa czystego i 2 kontenerów oraz obiór 2000 szt. czyściwa zabrudzonego i 3 kontenerów;

- w 47 tygodniu 2014 r. – dostawa 2000 szt. czyściwa czystego i 3 kontenerów oraz obiór 950 szt. czyściwa zabrudzonego i 1 kontenera;

W 3 tygodniu 2015 r. – dostawa 950 szt. czyściwa czystego i 1 kontenera oraz obiór 1200 szt. czyściwa zabrudzonego i 2 kontenerów. (...) S.A. każdorazowo potwierdzała odbiór czyściwa i kontenerów w odniesieniu do każdej z ww. dostaw. ( dowód dokumenty dostawy, karta 34-39)

(...) S.A. nie realizowała w sposób należyty postanowień wynikających z umowy. W szczególności nie płaciła na rzecz (...) ustalonego wynagrodzenia. W okresie trwania umowy dokonała zapłaty jedynie jednej należności wynikającej z umowy. Pozostałe należności (w kwocie 16 152,77 zł) za okres do grudnia 2014 roku, zostały na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. zasądzone prawomocnym nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym przez Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w L., VI Wydział Cywilny zł (bezsporne , nadto poparte: k. 40,41). Wobec powyższego w dniu 30 stycznia 2015 roku (...) Sp. z o.o. siedzibą w S. wystosowała do (...) S.A. pismo w przedmiocie rozwiązania umowy, domagając się jednocześnie zapłaty kary umownej na podstawie zapisów par. 4.8 O. Warunków umowy ( dowód: k. 31). Pismo to było adresowane na adres ul. (...) K.. Pismo to nie zostało doręczone Spółce (...) Sp. z o.o. na wskazany wyżej adres. W dniu 14 kwietnia 2015 roku (...) S.A. zarejestrowała zmianę adresu siedziby spółki na ul. (...) loka 100 w W. ( bezsporne poparte: oświadczenie k. 16, odpis z KRS k. 50-55). Oświadczenie w przedmiocie rozwiązania umowy, wobec zmiany adresu korespondencyjnego, dostało do (...) S.A. w W. dopiero a dniem doręczenia pozwu tj.: 28 sierpnia 2015 roku. ( dowód : potwierdzenie odbioru k.46). Również dnia 30 stycznia 2015 roku (...) Sp. z o.o. wystawiła Fakturę VAT nr (...) na kwotę 2307,54 zł za dostawę czyściwa i kontenerów wynikającą z umowy z dnia 25 marca 2014 r.( dowód: k.33). Ponadto dnia 3 lutego 2015 roku (...) Sp. z o. wystawiła notę obciążeniową nr (...) dotyczącą umowy z dnia 25 marca 2014 roku obciążając w niej (...) S.A. na kwotę 12344,00 zł tytułem kary umownej z tytułu rozwiązania umowy z przyczyn zależnych od klienta według punktu 4.8. umowy. ( dowód: k. 32). Dokumenty te nie zostały skutecznie doręczone (...) S.A. na poprzedni adres do doręczeń tj. Aleje (...) w W., a z dniem doręczenia pozwu tj.: 28 sierpnia 2015 roku . ( dowód: potwierdzenie odbioru k.46).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dokumentów złożonych do akt jak również w oparciu o niesporne, bowiem wyraźnie, bądź milcząco przyznane twierdzenia stron, które nie budziły wątpliwości, co do ich zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Autentyczność złożonych do akt sprawy dokumentów nie była kwestionowana a jednocześnie żadna ze stron procesu nie żądała złożenia ich oryginałów. Aczkolwiek dokumenty te w większości stanowiły dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c., to stosowanie do treści art. 233 k.p.c. Sąd, dokonując ich oceny w ramach swobodnej oceny dowodów uznał je za wiarygodne i przydatne dla ustalenia stanu faktycznego a w konsekwencji, poczynił na ich podstawie ustalenia faktyczne. Materialna moc dowodowa dokumentu prywatnego zależy, bowiem od jego treści merytorycznej. O materialnej mocy dowodowej dokumentów prywatnych rozstrzyga sąd zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów ( por. art. 233 k.p.c.; K. Knoppek: Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 września 1985 roku, sygn. akt IV PR 200/85, PiP 1988, nr 5). Sąd, dokonując ich oceny w ramach swobodnej oceny dowodów uznał je za wiarygodne i przydatne dla ustalenia faktycznego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje w części na uwzględnienie.

W niniejszym postępowaniu powódka dochodziła od pozwanej kwoty 14651,54 zł. Na wskazaną kwotę składały się dwa roszczenia: zapłaty przez pozwaną wynagrodzenia z tytułu wykonywania umowy w styczniu 2015 roku (faktura z dnia 30 stycznia 2015 roku) w wysokości 2.307,54 zł oraz kary umownej w wysokości 12.344,00 zł z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy stanowiącej wysokości 70 % przychodu wynagrodzenia powoda, do końca obowiązywania minimalnego czasu trwania umowy.

Roszczenia dochodzone w niniejszym postępowaniu powódka wywodziła z umowy zawartej z pozwaną dnia 21 marca 2014 roku. Pozwana kwestionowała istnienie jakiegokolwiek zobowiązania umownego łączącego nią z powódką, z uwagi na złożenie oświadczenia w przedmiocie zawarcia umowy z powódką przez osobę nieuprawioną.

Stosunek prawny łączący strony w niniejszej sprawie należy uznać za umowę o świadczenie usług. Zgodnie z art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Natomiast zgodnie z art. 734 § 1 k.c. przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie. Jeżeli nie ma obowiązującej taryfy, a nie umówiono się o wysokość wynagrodzenia, należy się wynagrodzenie odpowiadające wykonanej pracy (art. 735 k.c.).

Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego, obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art. 3 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. W okolicznościach sprawy na stronie powodowej spoczywał ciężar wykazania istotnych dla uwzględnienia powództwa wywodzonego na podstawie umowy o świadczenie usług okoliczności, w tym istnienia i wysokości dochodzonej pozwem wierzytelności oraz zasadności rozwiązania przedmiotowej umowy z pozwaną i żądania kary umownej z tego tytułu.

Celem wykazania istnienia stosunku umownego pomiędzy (...) Sp. z o.o. a (...) S.A., powódka przedstawiła umowę z dnia 21 marca 2014 r, podpisaną przez obydwie strony wraz z załącznikiem do niej stanowiącym ogólne warunki umowy. Za pozwaną umowę podpisał pan K. R. korzystając dodatkowo z oficjalnej pieczęci pozwanej, co za tym idzie powódka nie miała podstaw do powzięcia wątpliwości, że umowa została podpisana przez osobę nieuprawnioną. Pozwana podnosiła, iż umowa z powódką została zawarta w jej imieniu, przez pracownika nie posiadającego prawidłowego umocowania a zarząd pozwanej nie miał wiedzy co do samego faktu jej zawarcia. W ocenie Sądu zarzut pozwanej jest niesłuszny, jako że pracownik, który podpisał umowę korzystał z oficjalnej pieczątki pozwanej, co za tym idzie powód nie miał podstaw do powzięcia wątpliwości, że umowa została podpisana przez osobę nieuprawnioną. Ponadto pozwana przystąpiła do wykonywania umowy i uczestniczyła w jej realizacji do stycznia 2015 roku. Pozwana odbierała od powódki kolejne dostawy, potwierdzając ich odbiór na piśmie. Każdy dokument stanowiący dowód dostawy czyściwa tekstylnego będącego przedmiotem umowy został opatrzony podpisem strony działającej w imieniu pozwanej. Wskazuje to na rzeczywisty udział pozwanej w procesie wykonywania umowy. Ponadto do akt sprawy dołączona została korespondencja mailowa potwierdzająca współpracę powódki z pozwaną a co za tym idzie realne wykonywanie umowy. Z wiadomości mailowej przesłanej w dniu 31 grudnia 2014 roku przez panią J. S. – opiekuna Klienta Kluczowego w spółce (...) sp. z o.o. do pana K. R., pracownika pozwanej wynika, iż strony współpracują od 1 kwietnia 2014 roku, a pozwana dokonała zapłaty tylko jednej faktury w związku z czym zalega z płatnością wynagrodzenia za siedem miesięcy. W związku z powyższym, w kolejnej wiadomości mailowej z dnia 7 kwietnia 2015 roku wysłanej przez panią E. M. pracownika powódki do pani E. C. – wiceprezes pozwanej, powódka zaproponowała pozwanej, ze względu na łączącą strony współpracę, możliwość ratalnej spłaty zobowiązać w wysokości 2000 zł tygodniowo. W kolejnej wiadomości mailowej, wysłanej tego samego dnia pani E. C. potwierdziła chęć spłaty zobowiązań. Ponadto do pozwu dołączony został prawomocny nakaz zapłaty wydany przez Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w L., VI Wydział Cywilny, zasądzający na rzecz powoda wynagrodzenie z tytułu wykonywania umowy za okres do grudnia 2014 roku. Powyższe również co potwierdza zarówno fakt istnienia stosunku umownego pomiędzy stronami jak również nie wywiązywanie się przez nią pozwana się z obowiązków wynikających z umowy. W ocenie Sądu wskazane powyżej okoliczności potwierdzają fakt zarówno samego zawarcia umowy pomiędzy stronami jak też jej realnego wykonywania przez strony.

W przedmiotowym postępowaniu powódka żądała kwoty 2307,54 zł tytułem braku zapłaty przez pozwaną wynagrodzenia wynikającego z umowy z dnia 21 marca 2014 r. potwierdzonego fakturą VAT (...) z dnia 30 stycznia 2015 roku. W ocenie Sądu wysokość dochodzonej kwoty we wskazanej przez powódkę wysokości, tytułem braku zapłaty wynagrodzenia przez pozwaną, nie budzi wątpliwości. Powódka w toku postępowania przedstawiła Fakturę VAT nr (...) potwierdzającą wykonanie przez powódkę dostawy czyściwa tekstylnego oraz kontenerów na podstawie zawartej z pozwaną umowy z dnia 21 marca 2014 roku. Należy wskazać także, iż wysokość przedmiotowej kwoty nie została zakwestionowana przez pozwaną. Zgodnie z niniejszą fakturą powódka dostarczyła pozwanej ilość czyściwa i kontenerów dokładnie odpowiadającą umowie z dnia 21 marca 2014 roku w zakresie zarówno ilości jak i ceny, tj.: 8000 sztuk czyściwa tekstylnego, 14 kontenerów w cenie ustalonej na 375,21 zł tygodniowo. Powyższe stanowi o zasadności żądania zapłaty tej części wynagrodzenia.

Roszczenie z tytułu zapłaty kary umowne w wysokości 12.344,00 zł jest częściowo zasadne. Żądanie to powódka argumentowała rozwiązaniem umowy przez wskutek zaprzestania uiszczania przez pozwaną należnego wynagrodzenia.

Zgodnie z art. 483 § 1 k.c., można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Z kolei w myśl art. 484 § 1 k.c., w razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody. Żądanie odszkodowania przenoszącego wysokość zastrzeżonej kary nie jest dopuszczalne, chyba że strony inaczej postanowiły.

Dla realizacji przysługującego wierzycielowi roszczenia o zapłatę kary umownej musi wykazać on istnienie i treść zobowiązania łączącego go z dłużnikiem, a także fakt niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania.

W okolicznościach rozpoznawanej sprawy powódkę obciążał zatem dowód wykazania nienależytego wykonania umowy o świadczenie usług przez pozwaną. Analizie podlegała zatem treść pkt 4.8 Ogólnych Warunków Umowy, który określał warunki dopuszczalności naliczania kary umownej oraz jej wysokości. Zgodnie ze wskazanym punktem jeżeli umowa zostanie rozwiązana z przyczyn leżących po stronie klienta (pozwanej) przed upływem minimalnego okresu jej obowiązywania, klient (pozwana) jest zobowiązana do zapłaty kary umownej. Kara umowna wynosi 70 % przychodu, jaki (...) sp. z o.o. otrzymałaby do końca minimalnego okresu obowiązywania umowy. Zgodnie z umową, można było ją wypowiedzieć po raz pierwszy po upływie jednego roku kalendarzowego jej obowiązywania z zachowaniem 6 – miesięcznego terminu wypowiedzenia ze skutkiem na koniec roku kalendarzowego tj. 31.12. Co za tym idzie biorąc pod uwagę, iż umowa została zawarta dnia 21 marca 2014 roku minimalny okres obowiązywania umowy trwać będzie do 31 grudnia 2015 r.

Podstawą do zasądzenia przez Sąd kary umownej było udowodnienie przez powódkę spełnienia wszystkich jej przesłanek tj. rozwiązania umowy z przyczyn leżących po stronie pozwanej oraz dokonanie tej czynności przed upływem minimalnego okresu obowiązywania.

Do rozwiązania przedmiotowej umowy doszło z tym, że nie w dacie sugerowanej przez powoda tj. 30 stycznia 2015 roku. Potwierdza wynika z niewywiązywania się przez pozwaną z umowy, poprzez nieregulowania zaległego wynagrodzenia. Powyższe znalazło potwierdzenie w treści prawomocnego nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w L., VI Wydział Cywilny. Orzeczeniem tym Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda wynagrodzenie z tytułu wykonywania umowy za okres do grudnia 2014 roku. Wobec tego, iż pozwana nie zapłaciła wynagrodzenia również za styczeń 2015 roku, powódka pismem z dnia 30 stycznia 2015 roku złożyła oświadczenie o rozwiązaniu umowy. Pozwana nie kwestionowała ponadto istnienia i wysokości swoje zadłużenia. Pomimo wykonywania umowy przez powoda, ta nie regulowana wynagrodzenia, co mogło i stało się wyłączną przyczyną rozwiązania umowy. Skoro pozwana nie regulowała swoich wymagalnych zobowiązań, powód miał podstawy do złożenia oświadczenia w przedmiocie rozwiązania umowy. Zgodnie zatem z treścią art. 4.8 OW umowy do złożenia oświadczenia w przedmiocie rozwiązania umowy doszło z przyczyn leżących po stronie pozwanej. Sporna była jednak data dotarcia tego świadczenia do pozwanej. Powód nie załączył bowiem dowodu doręczenia oświadczenia z dnia 30 stycznia 2015 roku do pozwanej. Nie załączył nawet dowodu nadania tego pisma. Zgodnie z treścią art. 60 k.c. oświadczenie woli, (również te w przedmiocie rozwiązania umowy) staje się skutecznie doręczone, gdy dociera do adresata tak aby ten mógł zapoznać się z jego treścią. Wobec braku dowodu doręczenia pisma powoda z dnia 30 stycznia 2015 roku, jak również z uwagi na zmianę adresu korespondencyjnego (w tym siedziby) pozwanej w kwietniu 2015 roku, datą doręczenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy jest dopiero data doręczenia odpisu pozwu tj. 28 sierpnia 2015 roku. W tej też dacie pozwana otrzymała nie tylko odpis pozwu lecz wszystkich załączników, w tym pismo z dnia 30 stycznia 2015 roku. Wtedy też dotarło do niej oświadczenie o rozwiązaniu umowy.

Powódka nie wykazała natomiast zasadności dochodzenia kary umownej w pełnej kwocie 12.344,00 zł. Powódka obliczyła karę umowną zakładając, iż rozwiązanie umowy nastąpiło 30 stycznia 2015 roku, co jest założeniem błędnym. W związku z faktem, iż rozwiązanie umowy nastąpiło z dniem 28 sierpnia 2015 roku, a więc na 17 tygodni a nie na 47 tygodni przed upływem minimalnego okresu obowiązywania umowy należna powódce kara umowna wynosi 4.464,99 zł. Wskazaną kwotę Sąd obliczył zgodnie z pkt.4.8 umowy jako 70% przychodu jaki (...) sp. z o.o. otrzymałaby do końca minimalnego okresu obowiązywania umowy, przyjmując wynikającą z umowy kwotę 375,21 zł wynagrodzenia tygodniowego oraz 17 tygodni pozostających do końca minimalnego okresu obowiązywania umowy. Minimalny okres obowiązywania przypadał na koniec 2015 roku Zgodnie z treścią umowy był to to czas upływu pełnego roku kalendarzowego obowiązywania umowy. Okres ten upływał zatem dnia 31 grudnia 2015 roku. Do końca tego czasu, od momentu rozwiązania umowy czyli 28 sierpnia 2015 roku, upłynął czasu 17 tygodni. Wobec powyższego kwota należnego z tego tytułu wynagrodzenia stanowi sumę 4.464,99 zł (375,21 x 17 = 6.378,57 zł x 70% = 4.464,99 zł). W pozostałej części roszczenie o zapłatę kary umownej nie zasługuje na uwzględnienie. Brak bowiem podstaw do przyjęcia daty ustania obowiązywania umowy 30 stycznia 2015 roku i obliczenia przez to okresu 47 tygodni do końca obowiązywania minimalnego czasu trwania umowy.

Niezasadne jest również w części żądania odsetkowe, zgodnie z treścią żądania pozwu, tj. od kwoty 2.307,54 od dnia 14 lutego 2015 roku i od kwoty 12.344 zł od dnia 06 marca 2015 roku.

Zgodnie z treścią art. 481 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W niniejszej sprawie należy odróżnić fakturę VAT, która może w pewnych okolicznościach sprawy pełnić rolę nie tylko dokumentu rozliczeniowo – księgowego, lecz również wezwania do zapłaty. Tę drugą funkcję pełni jedynie w przypadku zobowiązań o charakterze bezterminowym. Zgodnie z art. 455 k.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Na gruncie tego przepisu, wezwanie do spełnienia świadczenia precyzuje obowiązek dłużnika w aspekcie czasu. Do takiego sprecyzowania może dojść bądź z mocy ustawy, bądź szczególnego oświadczenia woli wierzyciela. Wierzyciel jest uprawniony do oznaczenia w wezwaniu terminu spełnienia świadczenia pieniężnego i odtąd zobowiązanie staje się właściwie zobowiązaniem terminowym; jeśli nie - dłużnik ma obowiązek spełnić świadczenie niezwłocznie po wezwaniu wierzyciela do jego spełnienia. Także wówczas dochodzi to określenia terminu spełnienia świadczenia przez dłużnika. W takich też okolicznościach doręczenie faktury VAT może i jest traktowane jak wezwanie do zapłaty. Jeśli natomiast termin spełnienia świadczenia jest z góry oznaczony, to jego upływ aktualizuje obowiązek dłużnika do uiszczenia należności na rzecz powoda, a wierzyciela do dochodzenia roszczenia. Roszczenie staje się wówczas wymagalne. W przedmiotowej sprawie fakturę VAT nr (...) należy traktować nie tylko jako powszechnie stosowany dokument rozliczeniowo – księgowy, lecz również wezwanie do zapłaty. Jej doręczenie umożliwia dłużnikowi podjęcie czynności mających na celu sprawdzenie, czy świadczenie jest zasadne tak co do zasady, jak i co do wysokości. (uch.SN z 19 maja 1992 roku, III CZP 56/92). W przedmiotowej sprawie co zostało ustalone w toku procesu, niniejsza faktura oraz nota obciążeniowa zostały pozwanej doręczone dopiero z chwilą doręczenia pozwu tj. z dniem 28 sierpnia 2016 roku. Brak bowiem przedstawiania przez powoda jakiegokolwiek dowodu nadania czy doręczenia na aktualny adres do doręczeń pozwanej. W fakturze został oznaczony dwutygodniowy termin spełnienia świadczenia. Z umowy wynika zaś, iż „faktury są płatne zaraz po otrzymaniu”. Powyższe oznacza, iż data doręczenia faktury/rachunku jest niezbędna celem oznaczenie terminu spełnienia świadczenia, jak również obowiązku uregulowania należności w niej wskazanych w terminie tam zakreślonym. W sprawie bezsporne było, iż pozwany nie uiścił należności z faktury w zakreślonym w niej terminie, a w związku z tym zobowiązanie z niej wynikające stało się wymagalne z datą upływu terminu do jego spełnienia tj. 12 września 2015 roku (28 sierpnia 2015 roku + 14 dni określone w fakturze oraz nocie obciążeniowej) . Od dnia następnego dłużnik pozostawał w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia, tak w zakresie żądania zapłaty wynagrodzenia za styczeń 2015 roku w wysokości 2.307,54 zł oraz kary umownej w wysokości 4.464,99 zł, łączenie 6772,53 zł. W pozostałej części, roszczenie odsetkowe jako niezasadne podległo oddaleniu.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na zasadzie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. zgodnie z zasadą stosunkowego ich rozdzielenia oraz w zw. § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Biorąc pod uwagę należność główną dochodzoną pozwem stwierdzić należy, iż Sąd uwzględnił żądania powoda w 46,22 %, co oznacza, iż pozwana wygrała proces w 53,78 %. Koszty procesu powinny zatem ulec stosunkowemu rozdzieleniu odpowiednio do tak określonego wyniku sprawy. W toku procesu powód poniósł następujące koszty: opłata od pozwu w wysokości 184 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 złotych, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2.400 zł. Sąd zasądził zatem na rzecz powoda od pozwanego kwotę 1194,43 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, orzekając jak w pkt. III sentencji wyroku.

W pkt IV sentencji wyroku Sąd nakazał pobrać od powoda i pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W. odpowiednio od powódki kwotę 296,87 złotych i od pozwanej kwotę 255,13 zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa. Na wydatki te składał się kwota 552 zł, stanowiąca pozostałą nieuiszczoną część opłaty od pozwu. Cała opłata stanowiła bowiem kwotę 736 zł, z czego powód uiścił 184 zł. Kwota 552 zł po przemnożeniu przez procent wygranej/przegranej w sporze, dała odpowiednio kwoty 296,87 zł oraz 255,13 zł do uiszczenia których są zobowiązana obie strony postępowania.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.