Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W., XVI Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Chała - Małkowska

Protokolant: Paweł Cegiełka

po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2016 roku w W.,

na rozprawie

sprawy z powództwa „B. (...) a (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o zapłatę kwoty 1.070,10 zł

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda „B. (...) a (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwotę 1.062,11 (jeden tysiąc sześćdziesiąt dwa 11/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 197 (sto dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

III.  nakazuje zwrócić pozwanemu Towarzystwu (...) z siedzibą w W. z siedzibą w W. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W. kwotę 134,89 (sto trzydzieści cztery 89/100) złotych tytułem zwrotu pozostałej niewykorzystanej części zaliczki na wynagrodzenie biegłego.

Sygn. akt XVI GC 1173/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 03 marca 2015 r. (data prezentaty) powód „B. (...) a (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwoty 1 070,10 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 września 2014 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż dochodzona kwota stanowi odszkodowanie należne mu na podstawie umowy cesji wierzytelności od pozwanego, jako ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody. Odszkodowanie to obejmuje część kosztów najmu przez poszkodowanego auta zastępczego w okresie naprawy pojazdu uszkodzonego w kolizji drogowej, której sprawca ubezpieczony był w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń, ponad już wypłacone z tego tytułu odszkodowanie (pozew, k. 3-7).

W dniu 11 marca 2015 r. referendarz sądowy w tut. Sądzie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. XVI GNc 1638/15 (nakaz, k. 42).

Strona pozwana Towarzystwo (...) zaskarżyła powyższy nakaz zapłaty sprzeciwem, wnosząc o oddalenie powództwa w całości, a także o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwany podniósł, iż powód nie wykazał konieczności i zasadności najmu pojazdu zastępczego na okres powyżej 11 dni, za który to czas wynajmu pozwany wypłacił powodowi odszkodowanie. Pozwany zakwestionował zatem okres najmu pojazdu zastępczego wskazując, iż nie pozostaje on w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę i nie odpowiada zasadzie minimalizacji szkody (sprzeciw k. 51-52).

Strony pozostały przy swych stanowiskach do zakończenia procesu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na skutek kolizji drogowej, która miała miejsce w dniu 27 maja 2014 r., został uszkodzony pojazd marki O. (...) o nr rej. (...), stanowiący własność M. K. (dalej: poszkodowana). Sprawca kolizji posiadał ważne ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej w Towarzystwie (...) z siedzibą w W. ( okoliczność niesporna, a nadto dowody : oświadczenie dotyczące kolizji drogowej k. 25, dowód rejestracyjny k. 28-29, prawo jazdy M. K. – 28-29).

W dniu 30 maja 2014 r. poszkodowana M. K. zgłosiła szkodę komunikacyjną u ubezpieczyciela sprawcy szkody ( dowód : druk zgłoszenia szkody w aktach szkody).

Oględziny przednaprawcze uszkodzonego pojazdu zostały przeprowadzone w dniu 05 czerwca 2014 r. i także w tym dniu ubezpieczyciel sporządził kosztorys naprawy ( dowód : ocena techniczna pojazdu w aktach szkody , kosztorys w aktach szkody).

W dniu 16 czerwca 2014 r. w godzinach porannych uszkodzony pojazd marki O. (...) o nr rej. (...) został przekazany do autoryzowanego (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. i w tym także dniu warsztat rozpoczął jego naprawę. Po wstępnym demontażu uszkodzonych elementów zdiagnozowano dodatkowe uszkodzenia, zatem 18 czerwca 2014 r. została wystosowana do ubezpieczyciela prośba o wykonanie oględzin dodatkowych. W dniu 23 czerwca 2014 r. oględziny te zostały wykonane przez przedstawiciela ubezpieczyciela, który zaakceptował rozszerzenie zakresu naprawy. 24 czerwca 2014 r. warsztat zamówił części zamienne do uszkodzonego pojazdu, które otrzymał dwa dni później tj. 26 czerwca 2014 r. Naprawę zakończono w dniu 03 lipca 2014 r. i tego też dnia samochód wydano poszkodowanej. Po zakończeniu naprawy, w dniu 04 lipca 2014 r. serwis ponownie wykonał warsztatową kalkulację naprawy. Uszkodzony w dniu 27 maja 2014 r. pojazd marki O. (...) o nr rej. (...) przebywał w serwisie naprawczym od 16 czerwca 2014 r. do 03 lipca 2014 r. tj. łącznie 17 dni ( ( dowód : protokół naprawy pojazdu k. 24, potwierdzenie zamówienia części zamiennych k. 31-32, korespondencja e-mailowa k. 30; druga ocena techniczna pojazdu z dnia 23 czerwca 2014 r. w aktach szkody, zlecenie obsługi warsztatowej k. 70, faktura na cenę za części zamienne k. 76, kalkulacja naprawy z dnia 04 lipca 2014 r. k. 79-81).

Uszkodzony pojazd marki O. (...) o nr rej. (...) pomimo uszkodzeń powstałych w wyniku kolizji z dnia 27 maja 2014 r. mógł pozostawać w eksploatacji do czasu faktycznego rozpoczęcia naprawy ( dowód : opinia biegłego k. 101-111).

W okolicznościach niniejszej sprawy uzasadniony czas technologicznej naprawy samochodu marki O. (...) o nr rej. (...) nie powinien przekraczać 2 dni roboczych, obejmujących 15,1 roboczogodzin prac naprawczych z uwzględnieniem współczynnika efektywności wynoszącego 0,7 w odniesieniu do 8 godzinnego dnia pracy. Uzasadniony okres naprawy uszkodzonego samochodu wynosił łącznie 11 dni kalendarzowych, na które składały się 2 dni technologicznego czasu naprawy, 2 dni na sprowadzenie części zamiennych, 5 dni na wykonanie oględzin dodatkowych oraz 2 dni wolne od pracy. Warsztat naprawczy już w dniu przyjęcia pojazdu tj. 16 czerwca 2014 r. powinien dokonać wstępnego demontażu uszkodzonych elementów oraz weryfikacji zakresu jego uszkodzeń i ewentualnie zgłosić potrzebę dodatkowych oględzin. Czynność ta była możliwa już bezpośrednio po przyjęciu pojazdu do naprawy. Aby jednak wykonać czynności związane z określeniem zakresu naprawy konieczne było rozbrojenie pojazdu, co wyłączało go z ruchu. Jednak w związku z tym, że naprawę rozpoczęto po 20 dniach od daty powstania szkody, możliwe było takie zaplanowanie jej procesu, aby przystąpić do demontażu uszkodzonych części bezpośrednio po przyjęciu samochodu do serwisu. Sama naprawa technologiczna mogła rozpocząć się dopiero po dostarczeniu do warsztatu części zamiennych, których konieczność użycia została stwierdzona podczas dodatkowych oględzin oraz po uzgodnieniu finalnego zakresu naprawy ( dowód : opinia biegłego k. 101-111).

W związku z oddaniem własnego pojazdu do serwisu naprawczego celem naprawy, w dniu 16 czerwca 2014 r. M. K., zawarła z „B. (...) a (...)” sp. z o.o., reprezentowaną przez K. K. umowę najmu nr (...), której przedmiotem był najem pojazdu zastępczego C. (...) o nr rej. (...). Umowa najmu została zawarta na czas naprawy uszkodzonego w wyniku kolizji drogowej pojazdu, jednakże na okres nie krótszy niż 7 i nie dłuższy niż 14 dni kalendarzowych, z możliwością przedłużenia na kolejnych 7 dni kalendarzowych. Zgodnie z umową najemca miał nie zostać obciążony bezpośrednio kosztami wynajmu pojazdu zastępczego, pod warunkiem jednakże spełnienia wymogów do przystąpienia do programu Usługa (...), a w szczególności gdy zawrze z wynajmującym umowę cesji wierzytelności przysługującej najemcy wobec towarzystwa ubezpieczeń w związku z najmem auta zastępczego i złoży oświadczenie dla towarzystwa ubezpieczeń. Jednocześnie M. K. zaakceptowała stawki czynszu w ramach programu Usługa (...). Aneksem z dnia 30 czerwca 2014 r. do umowy najmu pojazdu zastępczego z dnia 16 czerwca 2014 r. strony postanowiły przedłużyć termin najmu o dodatkowe 3 dni, w związku z czym okres najmu miał wynosić łącznie 17 dni ( dowód : umowa najmu k. 19-19v, aneks do umowy najmu k. 20 Cennik 21).

Również w dniu 16 czerwca 2014 r. pomiędzy M. K. a „B. (...) a (...)” sp. z o.o., reprezentowaną przez B. M. (Prezesa zarządu) i W. H. (wiceprezesa zarządu), jako cesjonariuszem, doszło do zawarcia umowy przelewu wierzytelności w postaci prawa do zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego przysługującego poszkodowanej w związku z kolizją z dnia 27 maja 2014 r. likwidowaną przez Towarzystwo (...) z siedzibą w W.. Tego samego dnia M. K. złożyła również oświadczenie dla towarzystwa ubezpieczeń, w którym poinformowała, iż na czas naprawy uszkodzonego pojazdu poszkodowana skorzystała z przysługującego jej prawa najmu pojazdu zastępczego oraz, iż na mocy umowy zawartej z „B. (...) a (...)” sp. z o.o. dokonała cesji wierzytelności przysługującej jej od towarzystwa ubezpieczeń w związku z najmem pojazdu zastępczego ( dowód : oświadczenie dla ubezpieczyciela k. 33, umowa cesji wierzytelności k. 23).

W związku z zawarciem umowy najmu, w dniu 16 czerwca 2014 r. o godzinie 8:30 M. K. został wydany pojazd zastępczy marki C. (...) o nr rej. (...), którego zwrot miał miejsce w dniu 03 lipca 2014 r. o godzinie 15:40 ( dowód : protokół zdawczo odbiorczy k. 26). W okresie najmu pojazdu M. K. wykorzystywała wynajęty samochód zastępczy do dojazdów do S. w celu sprawowania opieki nad wnuczką oraz do wykonywania pozostałych codziennych czynności na terenie trójmiasta i okolic, na potwierdzenie czego złożyła wobec wynajmującego oświadczenie w tym przedmiocie na piśmie (dowód: oświadczenie k. 21).

„ B. (...) a (...)” sp. z o.o. w dniu 17 lipca 2014 r. wystawił na rzecz M. K. fakturę VAT nr (...) na kwotę 2 465 zł netto (3 031,95 zł brutto) z tytułu najmu pojazdu zastępczego C. (...) o nr rej. (...) w okresie od dnia 16 czerwca 2014 r. do dnia 03 lipca 2014r. (17 dni) ( dowód : faktura VAT k. 37).

Pismem datowanym na 04 sierpnia 2014 r. „B. (...) a (...)” Sp. z o.o. zgłosiła roszczenie wobec Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. wynikające z umowy przelewu wierzytelności w postaci zwrotu kosztów pojazdu zastępczego i wezwała ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 3 031,95 zł brutto w terminie 30 dni od dnia otrzymania pisma. Ubezpieczyciel otrzymał wezwanie do zapłaty w dniu 13 sierpnia 2014 r. ( dowód : zgłoszenie roszczenia z wezwaniem do zapłaty k. 15-16; zwrotne potwierdzenie odbioru k.17-18).

W dniu 02 września 2014 r. Towarzystwo (...) S.A. dokonała na rzecz „B. (...) a (...)” Sp. z o.o. przelewu kwoty 1 961,85 zł tytułem odszkodowania za szkodę wyrządzoną M. K. ( dowód : potwierdzenie przelewu k. 35).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dokumentów złożonych do akt sprawy oraz twierdzeń stron co do okoliczności niespornych. Dokumenty, w zasadzie w większości stanowiły kserokopie dokumentów prywatnych w rozumieniu art. 245 k.p.c., zaś Sąd włączył je do materiału dowodowego traktując w oparciu o przepis art. 308 k.p.c. jako dowód z wizerunku dokumentów odwzorowujących oryginał. Strony nie kwestionowały zgodności tych kserokopii z oryginalnymi dokumentami. Stosownie więc do treści art. 233 § 1 k.p.c. Sąd, dokonując ich oceny w ramach swobodnej oceny dowodów, uznał je za wiarygodne i przydatne dla ustalenia stanu faktycznego.

Wobec rozbieżności stanowiska stron w zakresie ustalenia uzasadnionego czasu naprawy uszkodzonego pojazdu marki O. (...) o nr rej. (...) Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego K. W.. Dopuszczając ten dowód Sąd stanął na stanowisku, iż w zakresie tezy dowodowej wymagana jest wiedza specjalistyczna, a dowód ten jest konieczny do zakończenia niniejszego postępowania. Należy wskazać, iż ocena opinii biegłego podlega, jak inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz odróżniają ją pod tym względem inne, szczególne dla tego dowodu kryteria jego oceny, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, a także zgodność logiki i wiedzy powszechnej.

Strony nie kwestionowały opinii biegłego, a Sąd nie znalazł powodu, aby czynić to z urzędu. Zdaniem Sądu opinia biegłego miała charakter kompletny, była całościowa, a w rezultacie i rzetelna. W związku z tym Sąd uznał ją za wiarygodną oraz przydatną do ustalenia okoliczności, dla których dowód ten został dopuszczony.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego roszczenie strony powodowej jako niezasadne podlegało oddaleniu w całości.

Na wstępie należy podkreślić, iż strony nie kwestionowały stanu faktycznego w niniejszej sprawie w zakresie okoliczności kolizji oraz odpowiedzialności Towarzystwa (...) z siedzibą w W. co do zasady za skutki zdarzenia. Nie było też sporne, że osoba ubezpieczona od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego spowodowała uszkodzenie samochodu marki O. (...) o nr rej. (...). W takiej sytuacji Sąd zaniechał szczegółowego badania tych okoliczności, gdyż nie budzą one wątpliwości co do swej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy (art. 229 k.p.c.).

Pozwany nie kwestionował również faktu zawarcia przez poszkodowanej z powodem umowy najmu oraz umowy cesji wierzytelności, a także ich treści. Z mocy art. 19 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) poszkodowanej przysługiwało bowiem roszczenie odszkodowawcze bezpośrednio wobec zakładu ubezpieczeń sprawcy szkody – pozwanego w niniejszej sprawie, a zatem była ona również uprawniona do rozporządzania wierzytelnością o zapłatę odszkodowania przysługującą jej wobec pozwanego – zarówno w całości, jak i w części – na rzecz innego podmiotu.

Przechodząc zatem do rozstrzygnięcia zasadności roszczenia powoda w pierwszej kolejności wskazać należy, iż umowa cesji z dnia 16 czerwca 2014., w oparciu o którą powód wywodził swoje roszczenie, była umową ważną, albowiem zawarta została przez uprawnione do tego osoby, co pozostawało poza sporem stron. Zbywana wierzytelność została nie tylko sprecyzowana w tej umowie, ale była również oznaczalna na podstawie analizy stosunku obligacyjnego, z którego wynikała - w umowie bowiem wskazano stosunek prawny będący podstawą zbywanej wierzytelności, jego zakres i przedmiot oraz osobę dłużnika.

Umowę najmu z dnia 16 czerwca 2014 r. również należało uznać za ważną. Umowa ta określa elementy przedmiotowo istotne w świetle art. 659 § 1 k.c. umowy najmu, a więc przedmiot najmu i czynsz najmu. Wskazać przy tym należy, iż umowa najmu nie musi określać wysokości czynszu, wystarczy, że wskazuje podstawy jego określenia (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w K. z dnia 25 września 1992 r., I ACr 384/92, OSA 1993/9/64). Z pkt III umowy wynika, iż cena najmu liczona jest jako stawka dzienna 150 zł netto. Zapis ten należy interpretować w kontekście zaakceptowanego przez najemcę cennika stanowiącego załącznik do umowy, w którym określono, iż stawka czynszu za najem pojazdu zastępczego marki C. (...) wynosi 150 zł za 1 dzień najmu, jeżeli cały okres najmu wynosi od 7 do 14 dni, zaś w przypadku najmu powyżej 14 dniu stawka ta zmniejsza się do 145 zł za jeden dzień. Skoro zatem strony podpisując w dniu 30 czerwca 2014 r. zmieniły okres najmu z maksymalnie 14 dni do 17 dni, uznać należy, iż zmieniły również stawkę czynszu na kwotę 145 zł netto za jeden dzień najmu. Spełniona została więc przesłanka z art. 659 § 1 k.c., albowiem ustalony został, należący do elementów przedmiotowo istotnych umowy najmu (essentialia negotii), czynsz najmu poprzez wskazanie podstaw ustalenia jego wysokości. Jednocześnie strona powodowa złożyła do akt sprawy podpisany przez M. K. cennik za wynajem samochodu w ramach programu Usługa (...) co potwierdza, iż poszkodowana zapoznała się z cennikiem.

Stosownie do treści art. 34 ust. 1 ww. ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem (…) zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Zgodnie natomiast z brzmieniem przepisu art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Regułą jest zatem zasada pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Naprawienie szkody, według wyboru poszkodowanego, polega bądź na przywróceniu stanu poprzedniego, bądź na zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu (art. 363 § 1 k.c.).

Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia stanowi szkodę majątkową. Korzystanie z samochodu jest obecnie standardem cywilizacyjnym, a zatem jeżeli osoba pojazd posiadająca utarci możliwość korzystania z niego z uwagi na jego uszkodzenie, ponosi tym samym szkodę. Niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego uznawana jest przy tym za normalne następstwo wypadku komunikacyjnego w rozumieniu art. 361 § 1 k.c., a zatem jeżeli poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. Poszkodowanemu przysługuje wówczas od ubezpieczyciela zwrot wydatków koniecznych, a więc niezbędnych do korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 08.09.2004 r., sygn. akt IV CK 672/03, Lex 146324 oraz uzasadnienie uchwały SN z dnia 17.11.2011 r., III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28)

W konsekwencji więc poszkodowanej, a w rezultacie zawarcia umowy cesji powodowi, co do zasady należało się od pozwanego odszkodowanie obejmujące zwrot kosztów związanych z wynajęciem samochodu zastępczego.

Za szkodę należy jednak uznać koszty niezbędne, rzeczywiście poniesione przez poszkodowanego, którego obciąża ciężar dowodu wysokości szkody. W okolicznościach niniejszej sprawy na szkodę wpływ miała stawka czynszu najmu pojazdu zastępczego oraz długość najmu odpowiadająca okresowi naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli natomiast pozwany kwestionował okres faktycznej naprawy twierdząc, iż uszkodzony pojazd nie musiał przez cały ten okres znajdować się w warsztacie naprawczym, a w konsekwencji poszkodowany nie musiał przez cały ten okres korzystać z najmu pojazdu zastępczego, winien był te okoliczności zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu wynikającą z art. 6 k.c. wykazać.

Odnosząc się zatem do podniesionego przez pozwanego zarzutu dotyczącego czasu naprawy uszkodzonego pojazdu zgodzić należy się z pozwanym, iż w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, z którego szkoda wynikła, pozostają koszty najmu samochodu zastępczego tylko w okresie koniecznym i niezbędnym do dokonania naprawy pojazdu (por. wyrok SN z 5.11.2004 r., II CK 494/03, Lex nr 145121).

W przedmiotowej sprawie uszkodzony pojazd marki O. (...) o nr rej. (...) pomimo uszkodzeń powstałych w wyniku kolizji z dnia 27 maja 2014 r. mógł pozostawać w eksploatacji do czasu faktycznego rozpoczęcia naprawy. W dniu 16 czerwca 2014 r. uszkodzony pojazd został oddany do autoryzowanego warsztatu naprawczego, jednakże konieczność wykonania oględzin dodatkowych zgłoszono ubezpieczycielowi dopiero dwa dni później tj. 18 czerwca 2014 r. Jak podkreślił biegły, przedmiotowe działanie warsztatu nie znajdowało żadnego uzasadnienia, gdyż postępując lege artis zakład naprawczy już w dniu przyjęcia samochodu do warsztatu powinien dokonać wstępnego demontażu uszkodzonych części i po ujawnieniu dodatkowych uszkodzeń, zgłosić to bezpośrednio do towarzystwa ubezpieczeniowego. N. długo uszkodzony samochód przebywał w zakładzie naprawczym już po dokonaniu dodatkowych oględzin (23 czerwca 2014 r.) i dostarczeniu części zamiennych (26 czerwca 2014 r.). Samochód wydano poszkodowanej bowiem dopiero w dniu 03 lipca 2014 r., co biorąc pod uwagę to, iż technologiczny czas naprawy powinien trwać 2 dni robocze, nawet przy uwzględnieniu występujących w tym przedziale czasowym dni wolnych od pracy (28 czerwca 2014 r. – sobota, 29 czerwca 2014 r. – niedziela), stanowiło okres o 4 dni za długi. Trafnie zatem biegły uznał, że uzasadniony czas naprawy pojazdu O. (...) o nr rej. (...) powinien wnosić 11 kolejnych dni kalendarzowych, a samochód ten niezasadnie przetrzymano w warsztacie o 6 dni dłużej.

Mając więc na uwadze powyższe, odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego przysługiwało poszkodowanej przy uwzględnieniu 11-dniowego okresu najmu, jako pozostającego w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, za które pozwany ponosił odpowiedzialność, jako ubezpieczyciel jego sprawcy. Odszkodowanie to należało ustalić przy uwzględnieniu zastosowanej przez strony umowy stawki czynszu najmu pojazdu zastępczego w wysokości 145 zł. W oparciu o tę stawkę powód wystawił bowiem fakturę VAT i stawki tej pozwany nie kwestionował. Całkowity zatem koszt najmu pojazdu zastępczego oraz należnego poszkodowanemu odszkodowania winien wynosić 1 961,85 zł brutto. W dniu 02 października 2014 r. tytułem odszkodowania za szkodę wyrządzoną M. K. pozwany dokonał przelewu na rzecz powoda dokładnie kwoty 1 961,85 zł (k. 38). W związku z powyższym roszczenie powoda jako niezasadne podlegało oddaleniu.

Mając zatem na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w pkt I sentencji wyroku.

O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Pozwany jako wygrywający sprawę poniósł koszty zastępstwa procesowego w sprawie w wysokości 180 zł, na podstawie § 6 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) wraz z kwotą 17 zł kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Dodatkowo pozwany poniósł koszty wynagrodzenia biegłego za sporządzenie opinii w wysokości 865,11 zł. Łączne koszty procesu jakie poniósł pozwany wyniosły zatem 1 062,11 zł i w takiej kwocie należało je zasądzić od powoda na rzecz pozwanego.

Ponadto w pkt III wyroku Sąd nakazał zwrócić pozwanemu kwotę 134,89 zł tytułem części niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego. Stosownie do art. 84 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2014 r. poz. 1025 t.j.), zgodnie z którym przepisy art. 80-82 stosuje się odpowiednio do zwrotu zaliczki, według art. 80 ust. 1 ww. ustawy Sąd z urzędu zwraca stronie różnicę między opłatą pobraną od strony a opłatą należną.

Mając powyższe na uwadze i na podstawie powołanych przepisów prawa, Sąd orzekł jak w sentencji.