Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23 sierpnia 2012 roku powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) spółki akcyjnej z siedzibą w S. kwoty 908 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 kwietnia 2012 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż dochodzona kwota stanowi odszkodowanie należne jej na podstawie umowy cesji wierzytelności od pozwanej jako ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody. Odszkodowanie to obejmuje koszty najmu przez poszkodowanego auta zastępczego w okresie naprawy pojazdu uszkodzonego w wyniku kolizji drogowej, której sprawca ubezpieczony był w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń (pozew, k. 3 – 14).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 13 września 2012 roku Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. nakazał, aby pozwana (...) spółka akcyjna z siedzibą w S. zapłaciła powódce (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. kwotę dochodzoną pozwem wraz z kosztami procesu w terminie 14 dni od doręczenia nakazu zapłaty albo w tymże terminie wniosła sprzeciw (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, k. 63).

Sprzeciwem od nakazu zapłaty z dnia 24 października 2012 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w S. zaskarżyła nakaz zapłaty w całości i wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana wskazała, iż nie kwestionuje: faktu szkody, jej zakresu jak i sposobu jej naprawienia. Pozwana zakwestionowała wysokość kosztów najmu pojazdu zastępczego, wskazując, iż zastosowana przez powódkę stawka czynszu najmu została zawyżona. (sprzeciw, k. 68 – 69).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 stycznia 2012 roku doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzony został pojazd marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność (...) S.A., a użytkowany na podstawie umowy leasingu przez K. K. (dalej: poszkodowany). Sprawca kolizji był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) spółce akcyjnej z siedzibą w S..

( dowód: okoliczność niesporna; notatka urzędowa z kolizji drogowej k.15)

Poszkodowany zlecił naprawę uszkodzonego pojazdu marki T. (...) numerze rejestracyjnym (...) spółce (...) sp. z o.o. Pojazd został przyjęty do naprawy w dniu 30 stycznia 2012 roku. Naprawa pojazdu została zakończona w dniu 3 lutego 2012 roku, i w tym samym dniu pojazd został odebrany przez poszkodowanego z serwisu.

(dowód: arkusz naprawy pojazdu najemcy, k. 23)

W okresie od dnia 30 stycznia 2012 roku do dnia 4 lutego 2012 roku K. K. korzystał z pojazdu zastępczego marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wynajętego od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. na podstawie umowy najmu (...) nr (...) z dnia 30 stycznia 2012 roku.

( dowód: umowa najmu (...) nr (...) z dnia 30 stycznia 2012 roku., k. 16-19; oświadczenie dla towarzystwa ubezpieczeń, k. 21; control card – k. 22; pełnomocnictwo – k. 24; cennik (...) k. 41)

Na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 30 stycznia 2012 roku K. K. przelał na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wierzytelność – prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu auta zastępczego od firmy (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P., przysługującą mu w związku ze szkoda komunikacyjną z dnia 20 stycznia 2012 roku, likwidowaną przez pozwaną.

( dowód: umowa cesji wierzytelności z dnia 30 stycznia 2012 roku, k. 20; pełnomocnictwo k.24)

W dniu 15 lutego 2012 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 1.476,00 złotych netto (1.815.48 brutto) tytułem kosztów najmu auta zastępczego marki T. (...) o nr rejestracyjnym (...) w okresie od dnia 30 stycznia 2012 roku do dnia 3 lutego 2012 roku (4 dni).

(dowód: faktura VAT nr (...), k. 30)

Pismem z dnia 15 marca 2012 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wezwała (...) spółkę akcyjną z siedzibą w S. do zapłaty kwoty 1.476,00 złotych netto.

( dowód: pismo z dnia 15 marca 2012 roku, k. 31-34; zwrotne potwierdzenie odbioru, k. 35)

Decyzją z dnia 24 maja 2012 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w S. przyznała i wypłaciła kwotę 568,00 netto przyjmując za uzasadnioną stawkę najmu 142,00 zł netto.

(dowód: decyzja z dnia 24 maja 2012 roku – k. 40)

K. K. nie miał możliwości uzyskania samochodu zastępczego z innego tytułu. Pozwana nie wskazała mu innej tańszej oferty najmu pojazdu zastępczego.

(dowód: zeznania świadka K. K. – k. 152-153)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na okolicznościach przyznanych przez drugą stronę (okolicznościach niespornych), dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy oraz zeznaniach świadka K. K..

Postanowieniem z dnia 2 lipca 2013 roku oddalono wniosek powódki o dopuszczenie dowodu z przesłuchania członków zarządu pozwanej na okoliczności opisane w punkcie 5 pozwu. Okoliczności wskazane jako teza dowodowa były bowiem nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Postanowieniem z dnia 2 lipca 2013 roku oddalono wniosek pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia średnich stawek czynszu najmu pojazdu zastępczego zbliżonej klasy w danym regionie. Przyczyny oddalenia tego wniosku dowodowego zostały wskazane w dalszej części uzasadnienia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako zasadne, podlegało uwzględnieniu.

Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art.3 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Z kolei, zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Zatem w sytuacji zaistnienia szkody ubezpieczycie odpowiadający z tytułu ubezpieczenia OC z sprawcę szkody obowiązany jest do jej naprawienia w całości. Ta zasada odnosi się również do kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, oczywiście w zakresie, w jakim pozostają one w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę, w tym wypadku z kolizją drogową.

W przedmiotowym procesie pozwana nie kwestionowała okoliczności faktycznych zdarzenia, swojej odpowiedzialności (co do zasady) za wyrządzoną szkodę oraz ważności umów najmu pojazdu zastępczego i umów cesji wierzytelności. Wypłaciła zresztą przed procesem część żądanej pierwotnie przez powódkę kwoty. Pozwana w odpowiedzi na pozew wnosząc o oddalenie powództwa podniosła wyłącznie jeden zarzut – zbyt wysokiej stawki czynszu najmu pojazdu zastępczego.

Pozwana wskazując, że stawka najmu uszkodzonego pojazdu była zbyt wysoka - winna była tę okoliczność zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu wynikającą z art. 6 k.c. wykazać.

Celem udowodnienia powyższego pozwana zgłosiła dwa wnioski dowodowe: dowód z zeznań świadka K. K. oraz dowód z opinii biegłego.

Zeznania świadka K. K. nie wskazują na to aby przyczynił się on do powstania lub zwiększenia szkody. Świadek wskazał bowiem, że nie mógł uzyskać pojazdu zastępczego z innego tytułu (np. umowy ubezpieczenia autocasco) oraz że pozwana nie wskazywała mu wypożyczalni oferujących niższe stawki czynszu najmu.

Podnoszona przez pozwaną okoliczność, że stawki czynszu najmu stosowane przez powódkę są wyższe niż średnie stawki rynkowe nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Stawka czynszu najmu pozostaje tak długo w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, jak długo mieści się w granicach stawek obowiązujących na lokalnym rynku. Należy zwrócić uwagę na fakt, że nie ma w polskim ustawodawstwie obowiązku naprawiania szkody w sposób najtańszy, czy też przy uwzględnieniu średniej stawki - szkoda ma zostać naprawiona w sposób zupełny. Nie oznacza to, rzecz jasna, dowolności przy wyborze cen albo stawek czynszu najmu; chodzi raczej o wybór takiego sposobu naprawienia szkody, który zapewni naprawienie szkody za kwotę nie odbiegającą w sposób rażący od kwot rynkowych (analogicznie Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 11 grudnia 1998roku, I CKN 385/97 oraz w wyroku z 25 kwietnia 2002roku, I CKN 1466/99, opubl. w OSN z 2003roku, nr 5, poz. 64). W konsekwencji nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy był wniosek pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia średniej stawki czynszu najmu pojazdu zastępczego zbliżonej klasy w danym regionie. Nawet bowiem ustalenie tej średniej stawki, nie dałoby odpowiedzi na pytanie, czy stawka ta wykracza poza stawki obowiązujące na lokalnym rynku.

Mając na uwadze powyższe należało stwierdzić, że pozwana nie udowodniła aby zastosowana przez powódkę stawka czynszu najmu odbiegała od stawek rynkowych lub poszkodowany wybierając ofertę powódki przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody.

W konsekwencji uzasadnione okazało się całe dochodzone pozwem roszczenie. Czynsz najmu zgodnie z wystawioną na podstawie zaakceptowanego przez najemcę cennika wynosił 1.476 złotych, a pozwana przed procesem zapłaciła kwotę 568 złotych.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Mając na uwadze fakt, że wezwanie zostało doręczone pozwanej w dniu 22 marca 2012 roku (k. 35) uzasadnione było żądanie odsetek ustawowych od dnia 23 kwietnia 2012 roku.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie wyżej powołanych przepisów, orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i kosztów celowych – art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i § 6 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349). Na koszty te, poniesione przez powódkę składają się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 46 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym w kwocie 180 złotych oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych.