Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 25 lipca 2014 r. powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wniósł o zasądzenie od pozwanego C. S. z siedzibą w P. (Czechy) kwoty 1.119,02 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód wskazał, że dochodzi zaspokojenia roszczenia o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego, które pozostają w związku ze zdarzeniem drogowym z dnia 4 grudnia 2013 r., którego sprawcą był podmiot ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej przez pozwanego.

Odpowiedzią na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany zakwestionował stawkę czynszu najmu oraz czas naprawy uszkodzonego pojazdu.

Pismem z dnia 27 listopada 2014 roku pozwany zgłosił zarzut nieważności umowy przelewu wierzytelności albowiem dotyczyła tylko wierzytelności przysługującej poszkodowanemu w stosunku do zakładu ubezpieczeń.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 grudnia 2013 r. doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzony został pojazd marki M. (...) o nr rej. (...) użytkowany przez M. O.. Sprawcą kolizji był kierujący ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w C. S. z siedzibą w P. (Czechy).

(dowód: okoliczność niesporna)

W dniu 16 grudnia 2013 roku zgłoszono szkodę w pozwanym zakładzie ubezpieczeń, a w dniu 7 lutego 2014 roku przyjęto pojazd do warsztatu naprawczego. W dniu 18 lutego 2014 roku doszło do oględzin przednaprawczych pojazdu przez przedstawiciela ubezpieczyciela. W dniu 20 lutego 2014 roku rozpoczęto naprawę. W dniu 26 lutego 2014 roku dostarczono do serwisu kalkulację naprawy i złożono zamówienie na części zamienne. W dniu 28 lutego 2014 roku otrzymano części zamienne. Naprawę zakończono w dniu 1 marca 2014 roku.

(dowód: arkusz naprawy pojazdu najemcy – k. 24; zeznania świadka M. O. – k. 365)

W okresie od 24 lutego 2014 roku do dnia 3 marca 2014 roku M. O. korzystał z pojazdu zastępczego marki B. (...) o nr rej. (...) na podstawie umowy najmu z dnia 24 lutego 2014 roku zawartej z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P..

(dowód: umowa najmu pojazdu zastępczego – k. 17-20; oświadczenie dla ubezpieczyciela – k. 22; control card – k. 23; pełnomocnictwo – k. 25; cennik PAZ – k. 35)

Na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 24 lutego 2014 roku M. O. przelał na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu auta zastępczego przysługującemu poszkodowanemu w związku z przedmiotową szkodą komunikacyjną, likwidowaną przez C. P. A.S.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 21; pełnomocnictwo – k. 25)

W dniu 4 marca 2014 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wystawiła fakturę VAT nr (...) z tytułu najmu pojazdu zastępczego marki B. (...) o nr rej. (...) w okresie od dnia 24 lutego 2014 r. do dnia 3 marca 2014 r. (7 dni) na kwotę 2.428,02 złotych brutto.

(dowód: faktura VAT k. 30)

Pismem z dnia 14 marca 2014 roku (...) spółka z o.o. zgłosiła roszczenie dotyczące zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w okresie likwidowanej szkody oraz wniosła o wypłatę kwoty 2.428,02 złotych. Wezwanie doręczono w dniu 28 marca 2014 roku

(dowód: zgłoszenie roszczenia k. 31-33, zwrotne potwierdzenie odbioru k. 34)

Technologiczny czas naprawy pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...), w celu doprowadzenia go do stanu sprzed szkody z dnia 4 grudnia 2013 roku, w realiach niniejszej sprawy nie powinien przekraczać 1 dnia roboczego.

Czas faktycznie niezbędny i ekonomicznie uzasadniony do dokonania naprawy ww. pojazdu w celu doprowadzenia go do stanu sprzed szkody z dnia 4 grudnia 2013 roku nie powinien przekraczać 12 dni kalendarzowych.

Czas oczekiwania na części zamienne, zgodnie ze standardami (...), wynosił w okresie naprawy ww. pojazdu 24 godziny od złożenia zamówienia.

Charakter uszkodzeń pozwalał na bezpieczne poruszanie się ww. pojazdu zgodnie z zasadami bezpieczeństwa do czasu zorganizowania stanowiska pracy przez warsztat i przyjęcia go do serwisu. Ustalenie ostatecznego zakresu uszkodzeń wymagało częściowego demontażu pojazdu i pozostawienia go w warsztacie po wykonaniu tej operacji.

Stawki rynkowe czynszu najmu pojazdu zastępczego klasy pojazdu marki B. (...), według cen obowiązujących na terenie aglomeracji (...) i okolic w okresie lutego i marca 2014 roku wynosiły:

- w lokalnych firmach: od 162,60 złotych netto do 360 złotych netto;

- w globalnych firmach: od 203,25 złotych netto do 275,60 złotych netto.

(dowód: opinia pisemna biegłego sądowego K. W. – k. 156-177; opinia uzupełniająca biegłego sądowego K. W. – k. 243-250)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie złożonych do akt sprawy dokumentów, zeznań świadka M. O. oraz na podstawie opinii biegłego sądowego K. W..

Brak było podstaw do uwzględnienia wniosku powoda o dopuszczenie dowodu z przesłuchania w charakterze strony członków zarządu pozwanego na okoliczność tego, czy pozwany płacił odszkodowania za najem pojazdów zastępczych według dobowej stawki czynszu najmu w wysokości jak w niniejszej sprawy i jaka nastąpiła zmiana stanu faktycznego, że pozwany w niniejszej sprawie odmawia zapłaty według tych stawek. Dowód ten był nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako bezzasadne podlegało oddaleniu.

Stosownie do treści przepisu art. 822 § 1 i 2 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający lub ubezpieczony. Natomiast zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.), poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

W niniejszej sprawie powód dochodził odszkodowania za szkodę powstałą w wyniku kolizji drogowej z dnia 4 grudnia 2013 r. Pozwany nie kwestionował okoliczności zdarzenia oraz swojej odpowiedzialności (co do zasady) za wyrządzoną szkodę. Pozwany zakwestionował ważność umowy przelewu wierzytelności, długość naprawy oraz wysokość zastosowanej stawki czynszu najmu.

W myśl art. 659 § 1 k.c., przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Umowa najmu jest umową konsensualną, dwustronnie zobowiązującą, wzajemną i odpłatną (art. 487 § 2 k.c.). Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego w postaci oddania rzeczy do używania jest zapłata czynszu przez najemcę. Do zawarcia umowy najmu dochodzi wówczas, gdy strony uzgodnią istotne jej składniki ( essentialia negotii), do których należą: przedmiot najmu i czynsz.

Niezasadny okazał się zarzut pozwanego odnośnie braku legitymacji czynnej powoda z uwagi na nieważność umowy cesji wierzytelności.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Treścią umowy przelewu jest przeniesienie przez wierzyciela swojej wierzytelności na osobę trzecią, a skutkiem tej umowy jest wyłączenie dotychczasowego wierzyciela ze stosunku zobowiązaniowego i zajęcie jego miejsca przez nabywcę wierzytelności. Sam stosunek zobowiązaniowy zmianie nie ulega, zmieniają się jedynie jego uczestnicy - wierzyciela dotychczasowego, który wyzbył się swojej wierzytelności, zastępuje nabywca, który staje się wierzycielem w stosunku do tego samego dłużnika. Przelew wywołuje bezpośrednie skutki wobec dłużnika, po stronie którego powstaje obowiązek świadczenia w stosunku do nabywcy wierzytelności.

W przedmiotowej sprawie powód zawarł z poszkodowanym umowę najmu, na podstawie której poszkodowany (najemca) zobowiązał się do zapłaty czynszu najmu. Ponadto strony zawarły umowę przelewu wierzytelności, na podstawie której poszkodowany przelał na rzecz powoda wierzytelność o zwrot kosztów najmu przysługującą mu w stosunku do pozwanego. Na podstawie umowy najmu poszkodowany zobowiązany był do zapłaty na rzecz wynajmującego czynszu najmu. Mógł więc zamiast zapłaty czynszu (za zgodą wynajmującego) przenieść na wynajmującego wierzytelność z tytułu zwrotu kosztów najmu auta zastępczego przysługującą mu w stosunku do pozwanego zakładu ubezpieczeń. W ten sposób spełnił świadczenie wynikające z umowy najmu (zapłata czynszu najmu) poprzez przelew wierzytelności (art. 453 k.c.).

Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c. w zw. z art. 223 k.p.c.), w konsekwencji, to na pozwanym spoczywał ciężar wykazania podnoszonych przez niego twierdzeń, że uzasadniony czas naprawy uszkodzeń powstałych w pojeździe poszkodowanego był krótszy, niż faktyczny czas naprawy tego pojazdu i pojazd nie musiał przez cały ten okres znajdować się w warsztacie naprawczym, a stawki czynszu najmu przekraczały stawki występujące na rynku lokalnym. Pozwany celem wykazania powyższego zgłosił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego. Biegły K. W. sporządził opinię pisemną, która odpowiadała na pytania zawarte w tezie dowodowej. Na wniosek powoda dopuszczono dowód z opinii uzupełniającej. Po jej doręczeniu powód nadal nie zgadzał się ze stanowiskiem biegłego odnośnie uzasadnionego czasu naprawy, jednak wskazał, że ewentualne wnioski dowodowe zgłosi po przesłuchaniu świadka. Powód ostatecznie nie zgłosił żadnych nowych wniosków dowodowych, w szczególności wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej lub dowodu z opinii innego biegłego. W ocenie Sądu, opinia biegłego K. W. jest opinią logiczną, jasną i przekonującą. Biegły w sposób wyczerpujący wyjaśnił, w jaki sposób sformułował wnioski opinii. W konsekwencji opinia ta stała się podstawą ustalenia stanu faktycznego.

Z opinii biegłego (zmodyfikowanej opinią uzupełniającą) wynika, że stawki rynkowe czynszu najmu pojazdu zastępczego klasy pojazdu marki B. (...), według cen obowiązujących na terenie aglomeracji (...) i okolic w okresie lutego i marca 2014 roku, wynosiły: w lokalnych firmach: od 162,60 złotych netto do 360 złotych netto, zaś w globalnych firmach: od 203,25 złotych netto do 275,60 złotych netto. W konsekwencji przyjęta przez strony stawka czynszu najmu w wysokości 282 złotych netto nie przekraczała stawek rynkowych, a więc pozostawała w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą.

Odnosząc się natomiast do uzasadnionego czasu naprawy biegły wskazał, że charakter uszkodzeń pozwalał na bezpieczne poruszanie się ww. pojazdu zgodnie z zasadami bezpieczeństwa do czasu zorganizowania stanowiska pracy przez warsztat i przyjęcia go do serwisu. Ustalenie ostatecznego zakresu uszkodzeń wymagało natomiast częściowego demontażu pojazdu i pozostawienia go w warsztacie po wykonaniu tej operacji. Technologiczny czas naprawy w celu doprowadzenia go do stanu sprzed szkody z dnia 4 grudnia 2013 roku w realiach niniejszej sprawy nie powinien przekraczać 1 dnia roboczego, zaś czas faktycznie niezbędny i ekonomicznie uzasadniony do dokonania naprawy ww. pojazdu nie powinien przekraczać 12 dni kalendarzowych.

Mając na uwadze wnioski wypływające z opinii biegłego należało wskazać, że uzasadniony czas naprawy powinien zakończyć się w dniu 19 lutego 2014 roku, tj. po 12 dniach od przyjęcia pojazdu do warsztatu. W przedmiotowej sprawie najem samochodu zastępczego rozpoczął się w dniu 24 lutego 2014 roku i zakończył w dniu 3 marca 2014 roku. Nie może być więc uznany za pozostający w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą. Gdyby zakład naprawczy dokonał naprawy bez zbędnej zwłoki poszkodowany otrzymałby pojazd po naprawie przed rozpoczęciem najmu samochodu zastępczego.

W konsekwencji żądanie pozwu podlegało w całości oddaleniu.

Mając na uwadze powyższe, na podstawi wyżej powołanych przepisów, orzeczono jak w pkt I wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Na koszty procesu poniesione przez pozwanego składały się: wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem w kwocie 180 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz wydatki związane z opinią biegłego w kwocie 1.000 złotych.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 k.p.c. nakazano pobrać od powoda, jako strony przegrywającej proces, kwotę 454,95 złotych tytułem wypłaconych tymczasowo z sum Skarbu Państwa kosztów opinii biegłego.

ZARZĄDZENIE

1.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron (uwaga: nowy pełnomocnik powoda);

2.  po wykonaniu punktu 1 akta pilnie przedstawić referendarzowi w związku z wnioskiem świadka W. S..

W., dnia 30.12. 2016 r.

SSR Łukasz Oleksiuk