Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 4 czerwca 2013 r. powódka M. M. wniosła o zasądzenie od pozwanego A. B. kwoty 19.575,31 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, iż dochodzona pozwem kwota obejmuje odszkodowanie za poniesione przez nią straty w postaci czynszu najmu lokalu za styczeń 2013 r. w wysokości 4.392,09 zł, odszkodowanie za straty w postaci kosztów związanych z reklamą sklepu w wysokości 5 183,22 zł, a także zwrot uiszczonej na rzecz pozwanego kwoty 10.000 zł. Zdaniem powódki pozwany zobowiązał się dostarczyć meble ekspozycyjne do lokalu, w którym powódka zamierzała rozpocząć od dnia 3 stycznia 2013 r. działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży mebli. Wartość mebli ekspozycyjnych wynosząca 40.000 zł miała zostać pokryta przez powódkę w wysokości 20.000 zł oraz przez pozwanego w wysokości 20.000 zł. Powódka miała dokonać na rzecz pozwanego wpłaty w kwocie 10.000 zł przed dostarczeniem mebli oraz w kwocie 10.000 zł po dostarczeniu mebli. (...) miały zostać dostarczone przez pozwanego do dnia 31 grudnia 2012 r. Pomimo upływu ustalonego terminu pozwany nie dostarczył powódce niektórych mebli. Z uwagi na brak umówionych mebli ekspozycyjnych powódka zmuszona była przesunąć termin otwarcia sklepu na dzień 14 stycznia 2013 r., jednakże wobec niedotrzymania przez pozwanego również tego terminu, ostatecznie powódka przesunęła termin otwarcia na dzień 21 stycznia 2013 r. Do tego czasu pozwany dostarczył kolejną część mebli, jednakże nadal nie były to wszystkie meble objęte zamówieniem powódki. Powódka poniosła również koszty związane z reklamą sklepu w konsekwencji zamówienia ulotek, banerów i folii na witrynę sklepową z informacją, że producentem oferowanych mebli jest pozwany. Wobec zaprzestania współpracy stron, wykorzystanie powyższych materiałów reklamowych w dalszej działalności powódki stało się niemożliwe. Pozwany pomimo wezwania odmówił powódce zapłaty.

W odpowiedzi na pozew wniesionej w dniu 21 listopada 2013 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, że strony zawarły umowę na podstawie której pozwany zobowiązał się dostarczyć powódce meble, wskazał jednak, iż następnie wobec problemów finansowych powódki strony umówiły się na zmniejszenie zakresu dostarczanych mebli z jednoczesnym rozłożeniem wkładu powódki w przedsięwzięcie na dwie raty, każda po 10.000 zł. Powódka zapłaciła jedynie pierwszą ratę, podczas gdy uiszczenie w całości kwoty 20.000 zł stanowi warunek dostawy pozostałych elementów wyposażenia sklepu. Z kolei wartość dostarczonych powódce mebli wynosi 11.730 zł, a zatem przekracza zapłaconą przez powódkę cenę. Pozwany zakwestionował również zasadność odszkodowania za szkodę z tytułu uiszczonego przez powódkę czynszu najmu wskazując, iż opóźnienie w otwarciu sklepu wynosiło jedynie 14 dni. Nadto opóźnienie w otwarciu sklepu wynikło z przyczyn leżących po stronie powódki, która w umówionym terminie nie uiściła na rzecz pozwanego drugiej raty ceny w wysokości 10.000 zł. Zdaniem pozwanego niezasadne jest również żądanie odszkodowania za zamówione przez pozwaną materiały reklamowe, gdyż rozwiązanie współpracy nastąpiło z winy powódki.

W piśmie procesowym z dnia 4 marca 2014 r. powódka podniosła, iż strony nie zawarły umowy w zakresie dostarczenia przez pozwanego mebli, zaś wymiana korespondencji za pośrednictwem poczty elektronicznej miała na celu wyłącznie ustalenie warunków, na jakich strony zamierzały zawrzeć pisemną umowę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W listopadzie 2012 r. strony za pośrednictwem poczty elektronicznej uzgodniły warunki współpracy w zakresie prowadzenia przez powódkę sklepu w miejscowości P. z ofertą sprzedaży mebli wyprodukowanych i dostarczonych przez pozwanego. W ramach współpracy powódka zobowiązała się prowadzić sklep i sprzedawać wyłącznie produkty pozwanego z logo (...) lub meble wykonane na zlecenie powódki. Nadto na stronie internetowej pozwanego miał znajdować się link do strony internetowej sklepu powódki. Powódka jednocześnie złożyła u pozwanego zamówienie na wykonanie oraz dostarczenie do jej sklepu mebli w postaci zabudowy kuchennej lakierowanej wraz z narożnymi szufladami typu „blum”, zawiasami typu „blum” i oświetleniem w cenie ok 17.900 zł; szafki RTV lakierowanej w cenie ok 3.600 zł; zabudowy drewnianej kuchni w stylu prowansalskim (z blatem i frontami drewnianymi) w cenie ok 14.300 zł; lakierowanego regału na książki z oświetleniem w cenie ok 2.000 zł; zabudowy kuchennej „tania” z dolnymi szafkami z płyty (...) foliowanej oraz z górnymi szafkami z płyty laminowanej w cenie ok 2.800 zł; łóżka fornirowanego z dwiema szafkami nocnymi w cenie 2.400 zł; szafy z bogatym wyposażeniem w cenie 3.500 zł oraz w postaci biurka z forniru wraz z dodatkowym podświetleniem w cenie 1.400 zł. Następnie w ustnych uzgodnieniach pomiędzy stronami ustalono, iż powódka zapłaci na rzecz pozwanego kwotę 20.000 zł, natomiast pozwany do dnia 31 grudnia 2012 r. wykona i dostarczy do sklepu powódki zamówione meble. Powódka planowała rozpocząć sprzedaż mebli zamówionych od pozwanego od dnia 3 stycznia 2013 r. ( bezsporne; nadto dowód : wydruki z poczty elektronicznej – k. 14-20, zeznania świadka D. B. – k. 111-112, zeznania powódki – 113-114).

W dniu 21 listopada 2012 r. powódka zapłaciła na rzecz powoda kwotę 10.000 zł. Pozwany zgodził się jednocześnie na rozłożenie ceny na dwie raty po 10.000 zł ( bezsporne; nadto dowód : potwierdzenie przelewu – k. 23, zeznania powódki – 113-114).

Następnie w dniu 27 grudnia 2012 r. pozwany dostarczył powódce część zamówionych mebli, tj. szafę oraz dwie szafki nocne bez łóżka. Dostarczona do powódki szafa wyposażona była w uszkodzone drzwi. Pozwany dostarczył powódce również meble nieobjęte zamówieniem, w tym narożnik ( bezsporne; nadto dowód : zeznania świadka D. M. – k. 93, zeznania powódki – 113-114).

W dniu 7 stycznia 2013 r. wynajmujący lokalu przeznaczonego na sklep powódki wystawił powódce dwie faktury VAT, w tym fakturę VAT nr (...) na kwotę 3.804,35 zł tytułem czynszu najmu oraz fakturę VAt nr (...) na kwotę 587,74 zł tytułem kosztów utrzymania lokalu ( dowód : faktury VAT – k. 24-25).

Powódka przed rozpoczęciem prowadzenia działalności w zakresie sprzedaży mebli dostarczonych przez pozwanego poniosła koszty w wysokości 5.183,22 zł tytułem nabycia materiałów reklamowych z informacją, iż w ofercie sklepu powódki będą się znajdowały meble wyprodukowane przez stronę pozwaną ( dowód : faktura VAT nr FV: (...) – k. 26).

Wobec niedostarczenia przez pozwanego kompletu zamówionych mebli, powódka ustaliła termin rozpoczęcia sprzedaży mebli zamówionych od pozwanego na dzień 21 stycznia 2013 r. W dniu 19 stycznia 2013 r. pozwany dostarczył do sklepu pozwanej zabudowę kuchenną lakierowaną wraz z narożnymi szufladami, zabudowę kuchenną „tania” oraz biurko z forniru ( dowód : zeznania świadka D. M. – k. 94, zeznania świadka P. M. – k. 95, zeznania powódki – 113-114).

Pismem z dnia 26 lutego 2013 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 19.575,31 zł wraz z ustawowymi odsetkami w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. Pozwany w piśmie z dnia 11 marca 2013 r. odmówił powódce zapłaty żądanej kwoty ( dowód : wezwanie do zapłaty – k. 27-29, pismo pozwanego – k. 41-42).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o niezaprzeczone twierdzenia obu stron, w oparciu o dokumenty dołączone do akt sprawy oraz w oparciu o zeznania świadków i zeznania stron. Wiarygodność przedłożonych w toku postępowania dokumentów nie była kwestionowana wzajemnie przez strony postępowania, a Sąd nie znalazł podstaw by czynić to z urzędu.

Sąd nie dał jednak wiary zeznaniom świadka D. M. oraz P. M. a także zeznaniom powódki w zakresie, w jakim zeznali, iż powódka zobowiązała się uiścić na rzecz pozwanego drugą ratę w wysokości 10.000 zł dopiero po dostarczeniu do jej sklepu wszystkich mebli. Wiedzę o powyższym świadkowie uzyskali od powódki, nie byli natomiast bezpośrednimi świadkami ustaleń dokonanych pomiędzy stronami. Z kolei zeznania powódki nie znalazły potwierdzenia w przedłożonych do akt sprawy dokumentach. Tym samym należało uznać, iż powódka nie wykazała, że zapłata drugiej raty w kwocie 10.000 zł miała nastąpić dopiero po dostarczeniu przez pozwanego kompletu mebli.

Sąd oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka G. M. z uwagi na okoliczność, iż zarówno z zeznań świadków strony powodowej jak i pozwanej wnioskowany świadek nie posiadał wiedzy na temat okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, ponieważ uczestniczył we wstępnej fazie uzgodnień pomiędzy stronami, która nie dotyczyła kwestii rozliczeń stron oraz rodzaju mebli objętych zamówieniem. W ocenie Sądu dopuszczenie powyższego dowodu spowodowałoby jedynie zwłokę w rozpoznaniu sprawy. Zgodnie natomiast z art. 217 § 3 k.p.c., Sąd pomija twierdzenia i dowody, jeżeli są powoływane jedynie dla zwłoki lub okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

W ocenie Sądu umowa zawarta pomiędzy stronami miała charakter umowy o dzieło – w zakresie wykonania mebli przez pozwanego, oraz umowy sprzedaży – w zakresie dostarczenia mebli powódce. Zgodnie z art. 627 k.c., przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Z kolei w myśl art. 535 § 1 k.c., przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Znaczna część okoliczności faktycznych w niniejszej sprawie była bezsporna. Pozwany w szczególności nie kwestionował braku dostarczenia powódce części zamówionych mebli oraz zapłaty powódki na rzecz pozwanego w kwocie 10.000 zł.

W ocenie Sądu nie zasługuje na uwzględnienie argument powódki, że pomiędzy stronami nie doszło do zawarcia umowy, na podstawie której pozwany dostarczył powódce zamówione meble. Należy bowiem zauważyć, iż strony złożyły zgodne oświadczenia woli w zakresie nawiązania współpracy. Zgodnie natomiast z art. 60 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli). Wobec braku konieczności zawarcia umowy o dzieło oraz umowy sprzedaży mebli w formie szczególnej, wola stron mogła zostać wyrażona w dowolny sposób, w tym w sposób dorozumiany (art. 73 § 1 k.c.). W ocenie Sądu strony złożyły zgodne oświadczenia woli w przedmiocie zawarcia umowy, na podstawie której pozwany zobowiązał się dostarczyć do sklepu powódki zamówione meble. Jak wynika bowiem z przedłożonych do akt sprawy wydruków z poczty elektronicznej, strony określiły zakres współpracy oraz przedmiot zamówienia. Co więcej, bezsporne w sprawie było, że część warunków współpracy została ustalona podczas bezpośrednich rozmów pomiędzy powódką a pozwanym. Nie bez znaczenia jest również fakt, że umowa stron została częściowo wykonana, zarówno przez powódkę, jak i przez pozwanego. Powódka bowiem uiściła na rzecz pozwanego część umówionej kwoty w wysokości 10.000 zł, natomiast pozwany dostarczył powódce część zamówionych mebli. Tym samym należało uznać, iż strony zawarły umowę, na podstawie której pozwany zobowiązał się do wykonania oraz do dostarczenia do sklepu powódki zamówionych mebli, natomiast powódka zobowiązała się do zapłaty ceny w kwocie 20.000 zł.

Powódka wnosząc w niniejszej sprawie o zasądzenie kwoty 19.575,31 zł wskazała, iż dochodzona pozwem kwota obejmuje zwrot uiszczonej na rzecz pozwanego kwoty 10.000 zł, odszkodowanie za poniesione przez nią straty w postaci czynszu najmu lokalu za styczeń 2013 r. w wysokości 4.392,09 zł, a także odszkodowanie za straty w postaci kosztów związanych z reklamą sklepu w wysokości 5 183,22 zł.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do żądania zwrotu kwoty 10.000 zł wskazać należy, iż w ocenie Sądu żądanie to w całości nie zasługuje na uwzględnienie. Powódka zobowiązała się bowiem zapłacić za dostarczone do jej sklepu meble. Co prawda pozwany nie dostarczył wszystkich mebli objętych zamówieniem, jednakże bezsporne pomiędzy stronami było, że wartość dostarczonych mebli przekracza kwotę 10.000 zł. Powódka powoływała się również na wady fizyczne dostarczonych mebli. Zgodnie z art. 556 § 1 k.c., sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego, albo jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym (rękojmia za wady fizyczne). Z kolei w myśl art. 560 § 1 k.c., jeżeli rzecz sprzedana ma wady, kupujący może od umowy odstąpić albo żądać obniżenia ceny. Jednakże kupujący nie może od umowy odstąpić, jeżeli sprzedawca niezwłocznie wymieni rzecz wadliwą na rzecz wolną od wad albo niezwłocznie wady usunie. Ograniczenie to nie ma zastosowania, jeżeli rzecz była już wymieniona przez sprzedawcę lub naprawiana, chyba że wady są nieistotne. W okolicznościach niniejszej sprawy powódka nie złożyła pozwanemu oświadczenia o odstąpieniu od umowy a co więcej, nie wykazała w żaden sposób, iż dostarczone jej meble zawierają wady fizyczne. Okoliczność ta nie wynika w szczególności z przedłożonych przez powódkę fotografii, na których żadne uszkodzenia nie są widoczne. Tym samym roszczenie powódki w zakresie zwrotu kwoty 10.000 zł należało uznać za bezzasadne.

Odnosząc się natomiast do żądania zapłaty odszkodowanie za poniesione przez powódkę straty w postaci czynszu najmu lokalu za styczeń 2013 r. w wysokości 4.392,09 zł wskazać należy, iż zgodnie z art. 471 k.c., dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania można dochodzić wówczas, gdy strony łączył umowny stosunek zobowiązaniowy. W niniejszej sprawie strony zawarły umowę, na podstawie której pozwany miał dostarczyć do sklepu powódki zamówione przez nią meble do dnia 31 grudnia 2012 r. Tym samym pomiędzy stronami powstał stosunek umowny, z którego wynika zobowiązanie pozwanego. W przypadku roszczenia opartego na art. 471 k.c. zaistnieć muszą trzy przesłanki odpowiedzialności kontraktowej, tj. niewykonanie bądź nienależyte wykonanie zobowiązania, fakt poniesienia szkody, a także związek przyczynowy pomiędzy niewykonaniem bądź nienależytym wykonaniem zobowiązania a szkodą. Ciężar dowodu istnienia wyżej wymienionych przesłanek w świetle art. 6 k.c. spoczywa na wierzycielu, jako osobie, która z tychże faktów wywodzi skutki prawne. W ocenie Sądu powódka w niniejszej sprawie wykazała wszystkie wyżej wymienione przesłanki odpowiedzialności strony pozwanej. Bezsporne pomiędzy stronami było, że pozwany zobowiązany był dostarczyć powódce zamówione meble do dnia 31 grudnia 2012 r., natomiast powódka planowała rozpocząć ich sprzedaż od dnia 3 stycznia 2013 r. Pozwany nie kwestionował również faktu, iż do dnia 31 grudnia 2012 r. nie dostarczył powódce części zamówionych mebli, w konsekwencji czego powódka nie mogła prowadzić działalności gospodarczej w wynajętym lokalu. Tym samym należało uznać, iż pozwany częściowo nie wykonał swojego zobowiązania względem powódki. Powódka wykazała również szkodę poniesioną w związku z tym, iż nie rozpoczęła działalności w zakresie sprzedaży mebli dostarczonych przez pozwanego od dnia 3 stycznia 2013 r. Z faktury VAT załączonej do pozwu wynika bowiem, iż powódka była obowiązana do zapłaty czynszu najmu za cały styczeń 2013 r. Czynsz najmu za styczeń 2013 r. powódka poniosła w wysokości 3.804,35 zł, co wynika z załączonej do akt sprawy faktury VAT nr (...). Należy jednak zgodzić się z pozwanym, że odszkodowanie należne powódce powinno obejmować wyłącznie okres do dnia dostarczenia powódce pozostałej części mebli, tj. do dnia 19 stycznia 2013 r. Tym samym należne powódce z tego tytułu odszkodowanie wynosi 2.208,97 zł. Powódka nie wykazała natomiast zasadności swojego żądania w zakresie kwoty 587,74 zł wynikającej z faktury VAT nr (...). W treści faktury wskazano, iż została ona wystawiona tytułem kosztów utrzymania lokalu. Powódka nie wskazała jednak, co składa się na wskazane koszty utrzymania lokalu, a tym samym nie udowodniła związku przyczynowego pomiędzy koniecznością poniesienia tych kosztów a zachowaniem pozwanego.

Powódka wniosła także o zasądzenie odszkodowania za straty w postaci kosztów związanych z reklamą sklepu w wysokości 5.183,22 zł. W tym zakresie należy wskazać, iż powódka co prawda wykazała wysokość poniesionej szkody, jednakże w ocenie Sądu szkoda ta nie była następstwem zachowania strony pozwanej. Jak wynika bowiem z dowodów przeprowadzonych w sprawie, współpraca pomiędzy stronami została zakończona przez powódkę. Uwzględnienie powództwa we wskazanym zakresie wymagałoby natomiast, aby powódka wykazała winę pozwanego w rozwiązaniu umowy stron. Celem wykazania powyższego powódka podniosła, iż dostarczenie pozostałej części mebli miało nastąpić przed uiszczeniem przez powódkę drugiej raty ceny w wysokości 10.000 zł. Tymczasem dowody przeprowadzone w sprawie na powyższą okoliczność w ocenie Sądu okazały się niewystarczające. Powódka tym samym nie udowodniła zawinionego zachowania strony pozwanej skutkującego powstaniem po stronie powodowej szkody w wysokości 5.183,22 zł tytułem kosztów związanych z reklamą sklepu. Powództwo w tym zakresie podlegało zatem oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze, roszczenie powoda należało uwzględnić wyłącznie w części, tj. w zakresie kwoty 2.208,97 zł, o czym Sąd orzekł w pkt I sentencji wyroku. W pozostałym zakresie powództwo należało oddalić, o czym orzeczono w pkt II sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Chwilę, w której dłużnik dopuszcza się opóźnienia, określić należy na podstawie art. 476 k.c. Zgodnie z tym przepisem dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Powódka co prawda nie załączyła do akt niniejszej sprawy dowodu doręczenia pozwanemu pisma z dnia 26 lutego 2013 r. z wezwaniem do zapłaty, jednakże należało uznać, iż pismo to zostało doręczone pozwanemu najpóźniej w dniu sporządzenia odpowiedzi na wskazane pismo, a więc najpóźniej w dniu 11 marca 2013 r. Tym samym żądanie zasądzenia odsetek ustawowych od dnia wniesienia pozwu, tj. od dnia 4 czerwca 2013 r. należało uznać za zasadne.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w pkt III sentencji wyroku na zasadzie art. 100 k.p.c. zgodnie z zasadą stosunkowego ich rozdzielenia. Biorąc pod uwagę należność główną dochodzoną pozwem stwierdzić należy, iż Sąd uwzględnił żądania powódki w 11,28 %, co oznacza, iż pozwany wygrał proces w 88,72 %. Koszty procesu powinny zatem ulec stosunkowemu rozdzieleniu odpowiednio do tak określonego wyniku sprawy. W toku procesu powódka poniosła opłatę od pozwu w wysokości 979 zł oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Dodatkowo każda ze stron poniosła koszty zastępstwa procesowego przez profesjonalnego pełnomocnika w wysokości po 2.400 zł ustalone na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490, j.t. ze zm.). Łącznie koszty procesu wyniosły więc 5.796 zł. Ponieważ powódka powinna ponieść 88,72 % łącznych kosztów procesu, Sąd zasądził od niej na rzecz pozwanego kwotę 1.745,95 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Zarządzenie: odpis wyroku wyraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron.