Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 20 czerwca 2016 roku powódka A. H. (...) wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W. kwoty 2.958,15 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 23 października 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając żądanie pozwu powódka wskazała, że w dniu 11 września 2015 roku miała miejsce kolizja drogowa z udziałem samochodu marki H. (...) o nr rej. (...), którego użytkownikiem był Q. N. Tran. Sprawca wypadku posiadał ważną umowę ubezpieczenia OC w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Na skutek zaistniałej szkody, na czas jej likwidacji, poszkodowany zdecydował się wynająć pojazd zastępczy. Koszt najmu wyniósł 7.054,05 złotych. Pozwany odmówił wypłaty żądanego przez powoda odszkodowania w całości a wypłacił jedynie kwotę 4.095,90 złotych kwestionując przy tym długość okresu najmu pojazdu zastępczego (pozew, k. 3-7).

W dniu 30 czerwca 2016 roku referendarz sądowy w tutejszym Sądzie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt XV GNc 4804/16 zgodnie z żądaniem pozwu (nakaz zapłaty, k. 35).

Pozwany złożył sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany zakwestionował czas trwania najmu pojazdu oraz zaprzeczył prawdziwości przedłożonej przez powoda dokumentacji w części, w której ma ona obrazować chronologię zdarzeń, a także prawdziwości twierdzenia, by usprawiedliwiony czas niemożności korzystania z samochodu przez poszkodowanego trwał od 11 września 2015 roku do 12 października 2015 roku (sprzeciw od nakazu zapłaty, k. 41-43v).

Do czasu zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 września 2015 roku miała miejsce kolizja drogowa, w której uszkodzony został samochód marki H. (...) o nr rej. (...) należący do Q. N. Tran. Sprawca wypadku ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W.. Szkoda została zarejestrowana pod numerem (...)

(dowód: okoliczności bezsporne).

W dniu 11 września 2015 roku pomiędzy Q. N. Tran a A. H. (...) została zawarta umowa najmu pojazdu zastępczego wraz z cesją wierzytelności.

Na jej podstawie A. H. wynajęła Q. N. Tran pojazd zastępczy marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na okres od 11 września 2015 roku do 12 października 2015 roku, zaś Q. N. Tran zobowiązał się do zapłaty czynszu najmu w wysokości 185 złotych netto za 1 dobę. Jednocześnie na podstawie § 6 umowy Q. N. Tran przelał na rzecz A. H. wierzytelność obejmującą prawo żądania zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego przysługującego najemcy wobec towarzystwa ubezpieczeniowego sprawcy. Wraz z wierzytelnością przeszły na wynajmującego wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenia o zaległe odsetki.

( dowód: umowa najmu pojazdu wraz z cesją wierzytelności OC, k. 13-17).

Z tytułu najmu pojazdu zastępczego A. H. wystawiła na rzecz Q. N. Tran fakturę VAT nr (...) z dnia 13 października 2015 roku na łączną kwotę 5.732,00 złotych netto (7.052,05 złotych brutto).

( dowód: oświadczenie, k.32; umowa najmu pojazdu zastępczego z dnia 11 września 2015 roku, k.13-17; faktura VAT, k.21).

W dniu 11 września 2015 roku uszkodzony pojazd został przyjęty do serwisu. W dniu 16 września 2015 roku zostały przeprowadzone oględziny przednaprawcze pojazdu, a w dniu 23 września 2015 roku warsztat (...) prowadzony przez A. H. przesłał kalkulację naprawy do zatwierdzenia do (...) spółki akcyjnej V. (...) z siedzibą w W.. Kalkulacja naprawy została dostarczona do towarzystwa ubezpieczeń w dniu 30 września 2015 roku. W dniu 5 października 2015 roku warsztat przystąpił do naprawy uszkodzonego pojazdu, która zakończyła się 9 października 2015 roku. Naprawiony pojazd został odebrany przez poszkodowanego kolejnego dnia roboczego, tj. 12 października 2015 roku.

( dowód: kalkulacja naprawy pojazdu email z dnia 23 września 2015 roku, k.19-24; email z odpowiedzią na przysłana kalkulację wraz ze zweryfikowana kalkulacją z dnia 30 września 2015 roku, k.25-30; protokół naprawy pojazdu, k.18).

(...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W. wypłaciła odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego w wysokości 4.095,90 złotych uznając za uzasadniony najem pojazdu przez 18 dni i akceptując stawkę dobową najmu w wysokości 185 złotych netto (227,55 złotych brutto).

( dowód: decyzja o przyznaniu odszkodowania z 22 października 2015 roku– k. 33).

Zakres uszkodzeń pojazdu marki H. (...) o nr rej. (...) spowodowanych zdarzeniem drogowym z dnia 11 września 2015 roku uniemożliwiał eksploatację pojazdu w stanie uszkodzonym. Naprawa, gdyby była przeprowadzona bez zbędnej zwłoki, powinna zakończyć się w dniu 9 października 2015 roku.

Uzasadniony i konieczny okres naprawy pojazdu wynosił 29 dni kalendarzowych.

( dowód: opinia biegłego inż. K. D., k. 100-106).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dokumentów złożonych do akt sprawy, twierdzeń stron co do okoliczności niespornych oraz opinii biegłego sądowego inż. K. D..

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w przeważającej części, tj. w zakresie kwoty 2.503,05 złotych.

Powód wywodził swoje roszczenie z umowy najmu pojazdu zastępczego i umowy cesji wierzytelności.

Materialną podstawę roszczenia powoda stanowiły przepisy art. 822 k.c. w zw. z art. 436 k.c. i art. 363 k.c. w zw. z art. 509 k.c. oraz przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Przepis art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych stanowi natomiast, iż z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę.

Jak stanowi przepis art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast z treści § 2 powołanego wyżej przepisu wynika, że wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Przedmiotem przelewu może być także dostatecznie oznaczona wierzytelność przyszła. Jest przy tym oczywiste, że z treści umowy przelewu zawartej przez strony musi wynikać jej przedmiot. Innymi słowy skuteczność umowy przelewu wierzytelności uzależniona jest m.in. od skonkretyzowania przez strony wierzytelności będącej jej przedmiotem. Wierzytelność, która ma stanowić przedmiot rozporządzenia, powinna być w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Dotyczy to przede wszystkim wyraźnego określenia stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność (tak trafnie SN w wyroku z 11 maja 1999 r., III CKN 423/98, Biul. SN 2000, nr 1, s. 1), a zatem oznaczenia stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Strony stosunku, świadczenie oraz przedmiot świadczenia muszą być oznaczone bądź przynajmniej możliwe do oznaczenia (oznaczalne) w momencie zawierania umowy przenoszącej wierzytelność. Z treści umowy przelewu zawartej przez strony musi wynikać jej przedmiot. Skuteczność umowy przelewu wierzytelności uzależniona jest jednak przede wszystkim od istnienia wierzytelności będącej jej przedmiotem.

Fakt zawarcia umowy przelewu i jej treść winna udowodnić strona powodowa – zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, wynikającym z przepisu art. 6 k.c. oraz stanowiącego jego odpowiednik procesowy art. 232 k.p.c., skoro z faktu zawarcia tej umowy wywodzi skutki prawne. Powyższe okoliczności powód wykazał przedstawiając dowód z dokumentów prywatnych - umowy cesji wierzytelności i umowy najmu.

Właścicielem i użytkownikiem uszkodzonego w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 11 września 2015 roku pojazdu marki H. (...) o nr rej. (...) był Q. N. Tran. Poszkodowany zawarł z powódką A. H. (...) umowę najmu i umowę cesji wierzytelności, na mocy której A. H. nabyła wierzytelność obejmującą zwrot kosztów z tytułu dokonanego najmu pojazdu zastępczego wraz z wszelkimi prawami związanymi z nią w szczególności z roszczeniem o zaległe odsetki.

W myśl art. 659 § 1 k.c., przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Umowa najmu jest umową konsensualną, dwustronnie zobowiązującą, wzajemną i odpłatną (art. 487 § 2 k.c.). Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego w postaci oddania rzeczy do używania jest zapłata czynszu przez najemcę. Do zawarcia umowy najmu dochodzi wówczas, gdy strony uzgodnią istotne jej składniki (essentialia negotii), do których należą: przedmiot najmu i czynsz. Załączona do pozwu umowa zawierała wszelkie wymienione wyżej elementy, w związku z czym należało stwierdzić, iż powód skutecznie zawarł z poszkodowanym umowę najmu pojazdu zastępczego.

Orzecznictwo wskazuje, iż utrata możliwości korzystania z rzeczy jest szczególną postacią szkody majątkowej (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2004 r., II CK 494/03, LEX nr 145121). Pozbawienie poszkodowanego możliwości korzystania z pojazdu uszkodzonego w trakcie kolizji skutkuje tym, że ma on prawo wynająć pojazd zastępczy i pozostaje to w związku przyczynowym z kolizją. Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia stanowi szkodę majątkową, bez względu na rodzaj działalności lub cel, dla którego poszkodowany wykorzystuje pojazd. Poszkodowany wykorzystywał uszkodzony pojazd do dowożenia dzieci do szkoły i dojazdu do rodziny, a więc pojazd był mu niezbędny do codziennego funkcjonowania.

Pozwany wnosząc o oddalenie powództwa zakwestionował czas najmu pojazdu zastępczego jako niezwiązany z uzasadnionym okresem naprawy. Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.), w konsekwencji, to na pozwanym spoczywał ciężar wykazania podnoszonych przez niego twierdzeń, że czas trwania najmu był nieuzasadniony. Celem wykazania słuszności swojego stanowiska pozwany wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego.

Zgodnie z opinią biegłego sądowego inż. K. D., zakres uszkodzenia pojazdu marki H. (...) o nr rej. (...) uniemożliwił eksploatację pojazdu w stanie uszkodzonym w dniach, w których warsztat prowadzony przez powódkę oczekiwał na zatwierdzenie kosztorysu naprawy przez pozwanego i dostarczenie niezbędnych części zamiennych. Biegły sadowy wskazał, że typowy okres oczekiwania na części zamienne w serwisach (...) wynosi 3 dni robocze. Zatem uwzględniając wymiar czasu pracy warsztatu dokonującego naprawy, a także czas przeznaczony na czynności organizacyjne, takie jak przeprowadzenie oględzin powypadkowych i ponaprawczych, naprawa przeprowadzona bez zbędnej zwłoki, powinna zakończyć się w dniu 9 października 2015 roku. Zdaniem biegłego uzasadniony i konieczny okres naprawy przedmiotowego pojazdu wynosił 28 dni kalendarzowych.

Pismem z dnia 15 grudnia 2016 roku powódka wskazała na błąd obliczeniowy popełniony przez biegłego - biegły ustalając, że naprawa pojazdu powinna trwać od 11 września 2015 roku do 9 października 2015 roku wskazał, że uzasadniony czas naprawy wynosił 28 dni kalendarzowych, mimo że powinno być to 29 dni kalendarzowych.

Biegły w trakcie składania ustnych wyjaśnień wskazał, że pojazd nie był najmowany przez cały dzień w trakcie przyjmowania uszkodzonego pojazdu do naprawy, jak i w dniu jego zwrotu po naprawie. W związku z tym biegły przyjął, że ilość dni jest mniejsza o jeden dzień.

Opinia biegłego była co do zasady logiczna, jasna i oparta na wiedzy i doświadczeniu biegłego. Strony nie kwestionowały wskazanej przez biegłego daty, w której naprawa powinna się zakończyć, tj. 9 października 2015 roku. Sporna była jedynie ilość dni, która zawierała się w okresie od 11 września 2015 roku do 9 października 2015 roku.

W ocenie Sądu, jako uzasadniony czas najmu należało przyjąć 29 dni kalendarzowych. Po pierwsze, tyle wynosi ilość dni w opisanym przez biegłego zakresie czasowym. Po drugie, biegły nie umiał wskazać dowodów, na podstawie których ustalił dokładną godziną przyjęcia pojazdu do naprawy i jego wydania po naprawie. Po trzecie, umowa najmu operowała pojęciem „dzień”, nie zaś „doba” (§ 1 ust. 2 umowy). W związku z tym każda, nawet niepełna doba, liczona była jako kolejna jednostka najmu pojazdu. Godzina wydania pojazdu ani jego zwrotu, nie miały, w związku z tym, znaczenia.

W konsekwencji uzasadniony był najem pojazdu zastępczego przez 29 dni. Uzasadniony czynsz najmu wynosił więc 6.598,95 złotych (29 razy 185 złotych plus 23% VAT). Ponieważ przed procesem pozwany zapłacił 4.095,90 złotych, do zasądzenia pozostało 2.503,05 złotych.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Powód nie wykazał daty zgłoszenia szkody, a więc należało przyjąć, że zgłoszenie nastąpiło w dniu wydania decyzji z dnia 22 października 2015 roku (pismo pozwanego z dnia 22 października 2015 roku, k. 33), zatem odsetki są należne od dnia 22 listopada 2015 roku. Ze względu na zmianę brzmienia przepisu art. 481 § 2 k.c., wprowadzonego z dniem 1 stycznia 2016 r. ustawą z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1830), do dnia 31 grudnia 2015 r. Sąd zasądził odsetki ustawowe, zgodnie przepisem art. 481 § 2 k.c. w poprzednio obowiązującym kształcie, natomiast od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 r. (art. 56 ustawy o zmianie ustawy o terminach zapłaty).

Mając powyższe na uwadze, na podstawie wyżej powołanych przepisów, orzeczono jak w punkcie I. i II. sentencji wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie III. sentencji na podstawie art. 100 k.p.c. zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów. Na koszty poniesione przez powoda składały się: opłata sądowa od pozwu w wysokości 148 zł, opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, koszty zastępstwa procesowego ustalone na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015, poz. 1804) w wysokości 1.200 zł, tj. łącznie 1.365 zł. Na koszty poniesione przez pozwanego składały się: opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, koszty zastępstwa procesowego ustalone na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015, poz. 1804) w wysokości 1.200 zł oraz wykorzystana część zaliczki na opinię biegłego w wysokości 762,60 zł, tj. łącznie 1.979,60 zł.

Koszty procesu wyniosły w sumie 3.344,60 złotych. Powód wygrał w 84,62% (2.503,05/2.958,15 razy 100%), a więc pozwany powinien ponieść 84,62% kosztów procesu, tj. kwotę 2.830 złotych. Ponieważ pozwany poniósł kwotę niższą – 1.979,60 zł, powinien zapłacić powodowi różnicę, tj. 850,40 złotych.

W punkcie IV. sentencji wyroku, na podstawie art. 84 ust.1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U.2014., poz. 1025), zgodnie z którym przepisy art. 80-82 stosuje się odpowiednio do zwrotu zaliczki, a zgodnie z art. 80 ust. 1 ww. ustawy sąd z urzędu zwraca stronie różnicę między opłatą pobraną od strony a opłatą należną, zwrócono pozwanemu kwotę 237,40 złotych tytułem nie wykorzystanej części zaliczki uiszczonej przez pozwanego na poczet wynagrodzenia biegłego. Pozwany uiścił zaliczkę w kwocie 1.000 zł, z czego kwota 762,60 złotych została przyznana biegłemu tytułem wynagrodzenia za sporządzenie opinii w niniejszej sprawie.

0