Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 17 sierpnia 2012 r. powódka (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 2.116,40 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 03 grudnia 2009 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sprzeciwem od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty w całości, wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Postanowieniem z dnia 15 stycznia 2013 roku zawieszono postępowanie na podstawie art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c. i podjęto z udziałem ogólnego następcy prawnego pozwanej – Towarzystwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 maja 2009 roku w okolicach M. kierujący pojazdem marki H. (...) o nr rej. (...) wykonując manewr skrętu w lewo nie ustąpił pierwszeństwa wyprzedzającemu go i poruszającemu się po pasie ruchu, na który miał wjechać pojazdowi marki V. o nr rej. (...). Kierujący pojazdem marki V. zmuszony był do wykonania manewru obronnego polegającego na odbiciu w lewą stronę. Skutkiem tego było otarcie o barierkę lewego boku pojazdu marki V..

Pojazd marki V. o nr rej. (...) stanowił w dacie szkody własność (...) spółki akcyjnej (leasingodawcy), a użytkowany był przez T. S. (leasingobiorcę).

(dowód: zgłoszenie szkody w pojeździe – k. 15-19; kserokopia dowodu rejestracyjnego – k. 20-21; dokumentacja zdjęciowa – k. 21-27; zeznania świadka T. S. – k. 155-155v)

W dacie szkody posiadacz pojazdu marki H. (...) o nr rej. (...) ubezpieczony był przez (...) spółkę akcyjną w W. w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody wyrządzone ruchem tego pojazdu.

(dowód: informacja z Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego – k. 28)

Na podstawie łączącej (...) spółka akcyjna oraz (...) spółkę akcyjną z siedzibą w W. umowy ubezpieczenia komunikacyjnego autocasco, po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, (...) spółka akcyjna w W. decyzją z dnia 10 września 2009 roku przyznała (...) spółce akcyjnej kwotę 2.116,40 złotych tytułem odszkodowania.

(dowód: kalkulacja naprawy – k. 29-32; zawiadomienie o wypłacie – k. 33; decyzja z dnia 10 września 2009 roku – k. 34-35)

Pismem z dnia 29 października 2009 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. wezwała (...) spółkę akcyjną z siedzibą w W. do zapłaty tytułem regresu kwoty 2.116,40 złotych. Wezwanie zostało doręczone w dniu 02 listopada 2010 roku.

(dowód: wezwanie do zapłaty k.36-39; zwrotne potwierdzenie odbioru – k. 40)

Pismem z dnia 23 lutego 2010 r. (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. odmówiła zwrotu wypłaconego odszkodowania.

(dowód: decyzja z dnia 23 lutego 2010 roku – k.41)

Na podstawie art. 494 § 1 k.s.h. Towarzystwo (...) S.A. w W. wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki spółki (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W..

(dowód: odpis pełny KRS – k. 69-74)

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o wyżej opisane dokumenty oraz zeznania świadka T. S..

Postanowieniem z dnia 24 października 2014 roku pominięto wniosek powódki o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ds. techniki samochodowej, rekonstrukcji wypadków i wyceny na okoliczność ustalenia przyczyn, przebiegu i osoby odpowiedzialnej za powstanie kolizji z dnia 15 sierpnia 2009 roku oraz uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...).

Zgodnie z art. 1304 § 1 i 5 k.p.c. strona, która wnosi o podjęcie czynności połączonej z wydatkami, obowiązana jest uiścić zaliczkę na ich pokrycie w wysokości i terminie oznaczonym przez sąd. Jeżeli więcej niż jedna strona wnosi o podjęcie czynności, sąd zobowiązuje każdą stronę, która z czynności wywodzi skutki prawne, do uiszczenia zaliczki w równych częściach lub w innym stosunku według swego uznania. W razie nieuiszczenia zaliczki sąd pominie czynność połączoną z wydatkami.

W przedmiotowej sprawie zarządzeniem z dnia 17 czerwca 2013 roku wezwano pełnomocnika powódki do uiszczenia kwoty 1.000 złotych tytułem zaliczki na opinię biegłego w terminie 7 dni pod rygorem pominięcia (k. 82). Mimo doręczenia wezwania w dniu 23 lipca 2013 roku (k. 86) zaliczka nie została uiszczona. W konsekwencji wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego podlegał pominięciu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art. 3 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c.

Stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Z kolei stosownie do art. 34 ust. 1 tej ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Stosownie do treści przepisu art. 822 § 1 i 2 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie zaś z brzmieniem art. 828 § 1 i 2 k.c. jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

Zgodnie z art. 436 § 2 zd. 1 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Z kolei, zgodnie z art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę obowiązany jest do jej naprawienia.

W rozpoznawanej sprawie powódka dochodziła od pozwanej - jako ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody – zapłaty tytułem regresu kwoty 2.116,40 złotych.

W toku procesu pomiędzy stronami niesporny był fakt zaistnienia szkody w pojeździe marki V. (...) nr rej. (...). Ponadto pozwana przyznała, iż pojazd marki H. (...) o nr rej. (...) był u niej ubezpieczony z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody wyrządzone w związku z ruchem tego pojazdu.

Pozwana wnosząc o oddalenie powództwa podniosła, iż z żadnych dokumentów jej dostarczonych nie wynika odpowiedzialność kierującego pojazdem marki H. (...) za spowodowanie kolizji. Pozwana zarzuciła również nie wykazanie, że doszło do wypłaty odszkodowania - zawiadomienie o wypłacie odszkodowania z dnia 10 września 2009 roku jest dokumentem prywatnym, który nie korzysta z domniemania prawdziwości oświadczeń w nim zawartych. Ponadto pozwana podniosła, że nie doszło do udowodnienia wysokości szkody.

Mając na uwadze treść art. 6 k.c., to na stronie powodowej spoczywał ciężar wykazania, że kierujący pojazdem marki H. (...) odpowiadał za wyrządzoną szkodę, wysokości szkody oraz faktycznej wypłaty odszkodowania.

W ocenie Sądu powódka wykazała jedynie pierwszą okoliczność, tj. odpowiedzialność za szkodę kierującego pojazdem marki H. (...). Z zeznań świadka T. S. (kierującego pojazdem marki V.) wynika, że w trakcie wykonywanego przez niego manewru wyprzedzania, kierujący pojazdem marki H. (...) rozpoczął manewr skrętu w lewo, co spowodowało konieczność wykonania manewru obronnego polegającego na odbiciu w lewą stronę. Wskutek wykonania manewru obronnego doszło do otarcia lewego boku pojazdu marki V. o barierkę. Świadek wskazał, że po zdarzeniu kierujący pojazdem marki H. (...) uznał swoją odpowiedzialność podpisując odpowiednie oświadczenie. Zeznania te są logiczne i przekonujące oraz znajdują potwierdzenie w złożonym przez tego świadka zgłoszeniu szkody. W konsekwencji należało przyjąć, że osobą odpowiedzialną za szkodę jest kierujący pojazdem marki H. (...). Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 1 i 4 i ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym, kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. Kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony.

Powództwo podlegało oddaleniu albowiem powódka nie wykazała wysokości szkody oraz faktu wypłaty poszkodowanemu odszkodowania.

Zgodnie z art. 6 k.c., to na stronie powodowej spoczywał ciężar wykazania wysokości szkody. W przedmiotowej sprawie powódka w celu wykazania tej okoliczności złożyła jedynie nie podpisaną kalkulację naprawy (k. 29-32). Dowód ten był niewystarczający dla udowodnienia wysokości szkody. Z kolei, zgłoszony przez powódkę wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego został pominięty wobec nie uiszczenia w terminie zaliczki. W konsekwencji należało uznać, że powódka nie wykazała wysokości szkody.

Z art. 828 § 1 k.c. wynika, że z dniem zapłaty odszkodowania roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela. Powódka nie udowodniła aby wypłaciła odszkodowanie posiadaczowi pojazdu marki V. o nr rej. (...) (pozwana okoliczności tej zaprzeczyła). Na potwierdzenie tej okoliczności złożyła bowiem jedynie decyzję z dnia 10 września 2009 roku (k. 34-35). Stanowi ona dokument prywatny pochodzący od powódki i nie może dowodzić, iż przyznana kwota rzeczywiście została wypłacona poszkodowanemu. Natomiast zgodnie z wyżej powołanym przepisem roszczenie mogłoby przejść na powódkę dopiero po dokonaniu wypłaty.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie powołanych wyżej przepisów, orzeczono jak w punkcie I wyroku.

Rozstrzygając o kosztach procesu Sąd oparł się na dyspozycji przepisu art. 98 k.p.c. Na koszty procesu poniesione przez pozwaną składają się: wynagrodzenia pełnomocnika należne stosownie do § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) w kwocie 600 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.