Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 8 października 2021 r. J. K. wniósł o zasądzenie od (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. 10.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 1 czerwca 2021 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że dochodzone roszczenie stanowi należne mu od pozwanej zadośćuczynienie za naruszenie jego dóbr osobistych w postaci dobrego imienia, renomy, przez bezpodstawne zamieszczenie jego danych w rejestrze dłużników Krajowego Rejestru Dłużników Biura (...) S.A.

W odpowiedzi na pozew, pozwana zakwestionowała roszczenie i wniosła o oddalenie powództwa w całości. Uzasadniając swoje stanowisko wskazała, iż rzeczywiście doszło do omyłkowego zamieszczenia danych pozwanego w rejestrze, jednak przeprosiła pozwanego za zaistniałą sytuację. Jednocześnie, pozwana wskazała, że sam wpis powoda do rejestru nie stanowi jeszcze naruszenia dóbr osobistych, ponieważ istotne jest w tym zakresie, czy dane te zostały udostępnione osobom trzecim (odpowiedź na pozew, k. 43-49).

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. K. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą Doradztwo Handlowe i (...). Istotnym elementem z perspektywy prowadzonej przez niego działalności jest pozytywna reputacja, klienci są bowiem zainteresowani współpracą w tej branży tylko z osobami wiarygodnymi, rzetelnymi i solidnymi (zeznania J. K. + e-protokół z rozprawy z dnia 9 czerwca 2022 r., k. 95-86).

J. K. zawarł z (...) spółką akcyjną z siedzibą w W. (dalej również jako: (...) S.A.) umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Ubezpieczenie obejmowało pojazd marki H., model (...) 19 o rej rej. (...), w okresie od 29 września 2020 r. do 28 września 2021 r. Zawarcie umowy potwierdzone było polisą nr (...). Powód uregulował składkę w całości (polisa, k. 13; pismo pozwanej, k. 16; okoliczności bezsporne).

Pismem z dnia 22 grudnia 2020 r. (...) S.A. skierowała do pozwanego korespondencję zawierającą wezwanie do zapłaty. W treści wezwania wskazano, że powód nie uregulował zaległej składki za polisę w kwocie 1.965,15 zł (składka w wysokości 1.932,00 zł oraz odsetki w kwocie 33,15 zł). Z pisma wynikało, że ubezpieczenie dotyczy pojazdu marki H., o nr rej. (...), polisa nr (...) (pismo pozwanej, k. 15; wezwanie do zapłaty, k. 9).

W korespondencji mailowej z dnia 4 stycznia 2021 r. powód zwrócił się do pozwanej o wyjaśnienie dlaczego pod nazwą jego firmy figuruje inne auto oraz dlaczego zapłacona przez niego kwota ubezpieczenia jest wyższa niż wynikająca z tej polisy. Wobec braku odpowiedzi, w dniu 21 stycznia 2021 r. powód skierował do pozwanej ponaglenie (korespondencja, k. 10-11).

Pismem z dnia 9 marca 2021 r. Krajowy Rejestr Długów Biuro (...) spółka akcyjna z siedzibą we W. (dalej również jako: (...) S.A.) poinformowała powoda, że wierzyciel (...) S.A. przekazał jej informację gospodarczą o niezapłaconych przez powoda zobowiązaniach. W związku z powyższym dane powoda zostały umieszczone w rejestrze (powiadomienie, k. 14).

Wpis informacji gospodarczej o posiadaniu przez powoda zaległości wobec (...) S.A. w kwocie 1.932,00 zł widniał w Krajowym Rejestrze Długów od 9 marca 2021 r. do 6 kwietnia 2021 r. W okresie publikacji wpisu żaden podmiot nie składał zapytania o informacje dotyczące powoda (pismo (...) S.A., k. 79).

Na skutek wpisu powód nie poniósł żadnych szkód o charakterze majątkowym. Informacja o wpisie nie dotarła do osób trzecich. W okresie publikacji wpisu powód był zestresowany, co miało wpływ zarówno na jego życie prywatne jak i zawodowe. Powód zareagował na sytuację emocjonalnie, ponieważ jest osobą impulsywną. W okresie tym zrezygnował z bieżącej działalności i obowiązków, aby doprowadzić do usunięcia wpisu zanim ktokolwiek będzie miał możliwość zapoznania się z tą informacją (zeznania J. K. + e-protokół z rozprawy z dnia 9 czerwca 2022 r., k. 95-96).

Pismem z dnia 30 marca 2021 r. powód skierował do (...) S.A. sprzeciw dotyczący przekazania przez wierzyciela (...) S.A. informacji gospodarczej o niezapłaconych przez niego zobowiązaniach. Wskazał, że informacja ta jest nieprawdziwa, ponieważ nie posiada żadnego zadłużenia wobec (...) S.A. (sprzeciw, k. 17-18).

Pismem z dnia 30 marca 2021 r. powód skierował do (...) S.A. wezwanie do usunięcia naruszeń – niezwłocznego złożenia wniosku o usunięcie informacji gospodarczej przekazanej do (...) S.A. w terminie 3 dni od daty doręczenia wezwania (wezwanie do usunięcia naruszeń, k. 19-20).

Pismem z dnia 2 kwietnia 2021 r. pozwana przyznała, że umowa nr (...) została nieprawidłowo wystawiona na dane powoda. W związku z powyższym pozwana przeprosiła za zaistniałą sytuację, poinformowała, że wpis został wycofany oraz zwróciła się do powoda o uznanie otrzymanych wezwań do zapłaty składek za nieaktualne (pismo pozwanej, k. 56-57).

Pismem z dnia 14 maja 2021 r. powód skierował do (...) S.A. wezwanie do usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych poprzez zapłatę kwoty 10.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia (wezwanie, k. 22-24).

Pismem z dnia 24 maja 2021 r. pozwana poinformowała, że nie widzi podstaw do wypłaty na rzecz powoda zadośćuczynienia (pismo pozwanej, k. 58-59).

Stan faktyczny opisany powyżej był w znacznej części bezsporny między stronami niniejszego postępowania. Podstawę ustaleń stanowiły zatem twierdzenia strony powodowej niezakwestionowane albo wprost przyznane przez pozwanego, a zatem dotyczące faktów bezspornych.

Powołane powyżej odpisy dokumentów prywatnych oraz wydruki, przedłożone przez powoda, Sąd uczynił podstawą dokonanych ustaleń – w zakresie wskazanym wyżej, przy odpowiednich partiach ustaleń. Wiarygodność dokumentów i wydruków nie była kwestionowana przez strony, Sąd zaś nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu.

Ustaleń co do skutków zamieszczenia wpisu w rejestrze, podejmowanych przez powoda działaniach w celu usunięcia wpisu, wpływu publikacji wpisu na życie zawodowe i prywatne powoda, a także okoliczności, czy osoby trzecie powzięły informację o umieszczonym wpisie, Sąd ustalił w oparciu o zeznania powoda J. K..

Analizując treść zeznań i oceniając wiarygodność powoda J. K. - wprost zainteresowanego konkretnym i korzystnym dla siebie rozstrzygnięciem – Sąd miał na uwadze subsydiarność tego dowodu. Stąd opierał się na tym przesłuchaniu posiłkowo ważąc konsekwencję zawartych w nich treści i odnosząc je do zgromadzonego już w sprawie materiału dowodowego. Zeznania powoda ocenić należy jako wiarygodne, ponieważ znajdowały swoje odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Zeznania okazały się w szczególności przydatne celu ustalenia jakie skutki dla życia codziennego i zawodowego powoda miało umieszczenie wpisu w Krajowym Rejestrze Długów o rzekomo posiadanym przez niego zadłużeniu.

S ąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Powód wywodził roszczenie będące przedmiotem niniejszego postępowania z regulacji dotyczącej zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych. Na podstawie art. 23 k.c., dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Na podstawie art. 24 § 1 k.c., ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych (art. 24 § 2 k.c.). Przepisy powyższe nie uchybiają uprawnieniom przewidzianym w innych przepisach, w szczególności w prawie autorskim oraz w prawie wynalazczym (art. 24 § 3 k.c.). Na podstawie art. 448 k.c., w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Mając powyższe okoliczności na uwadze stwierdzić należało, iż regulacja zawarta w art. 24 k.c., w przypadku skutecznego wykazania, że doszło do zagrożenia naruszenia dobra osobistego cudzym działaniem, stanowi podstawę do żądania od naruszającego zaniechania tego działania. W przypadku zaś wykazania, że doszło do naruszenia dobra, przepis ten stanowić będzie podstawę do żądania usunięcia skutków tego naruszenia (art. 24 § 1 zd. 2 k.c.) lub na zasadach przewidzianych w kodeksie, zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny (art. 24 § 1 zd. 3 k.c.). Regulacja zawarta w art. 448 k.c. stanowi natomiast uzupełnienie wskazanego w art. 24 § 1 zd. 3 k.c. żądania - stanowi podstawę do żądania sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub żądania zasądzenia odpowiedniej sumę pieniężną na wskazany cel społeczny.

W celu ustalenia, czy w danych okolicznościach faktycznych urzeczywistniły się przesłanki do zastosowania art. 24 k.c. i art. 448 k.c., niezbędne jest: 1) ustalenie jakie dobro lub dobra osobiste mają podlegać ocenie i czy podlegają one ochronie; 2) ustalenie czy doszło do naruszenia czy też zagrożenia tego dobra; 3) ustalenie, czy doszło do krzywdy lub szkody majątkowej po stronie uprawnionego; 4) ustalenie istnienia adekwatnego związku przyczynowego między naruszeniem dobra, a istnieniem po stronie uprawnionego krzywdy lub szkody majątkowej (por. J. Sadomski, komentarz do art. 24 k.c. [w:] Kodeks cywilny. Komentarz, red. K. Osajda, W. Borysiak, Legalis).

Jak stanowi przepis art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zgodnie natomiast z brzmieniem przepisu art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody, z których wywodzą skutki prawne. W warunkach niniejszej sprawy ciężar dowodu w zakresie wykazania naruszenia lub zagrożenia dobra osobistego działaniem pozwanego obciąża powoda. Między stronami bezsporna była okoliczność, że dane powoda zostały bezpodstawnie umieszczone w rejestrze (...) S.A. Pozwana kwestionowała natomiast podstawę do żądania przez powoda zadośćuczynienia z tego tytułu, ponieważ w jej ocenie nie doszło do naruszenia jego dóbr osobistych.

W warunkach niniejszej sprawy, powód upatrywał naruszenia swoich dóbr osobistych w działaniu pozwanej, polegającym na bezpodstawnym zgłoszeniu go do rejestru Krajowego Rejestru Dłużników Biura (...), na skutek czego doszło do zamieszczenia w ww. rejestrze wpisu w przedmiocie jego rzekomej zaległości wobec pozwanej co do płatności za składkę z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Okolicznością bezsporną między stronami jest fakt, że pozwany bezspodstawnie skierował do (...) S.A. informację gospodarczą w tym przedmiocie, ponieważ powód uregulował składkę z tytułu zawartej z pozwaną umową. Pozwana przyznała także, iż omyłkowo zarejestrowała dane powoda do umowy, której powód nie był stroną.

Na podstawie art. 4 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych, udostępnianie informacji gospodarczych osobom trzecim nieoznaczonym w chwili przeznaczania tych informacji do udostępniania następuje wyłącznie za pośrednictwem biura informacji gospodarczej, chyba że przepisy prawa przewidują inny tryb udostępniania danych. Na podstawie art. 15 ust. 1 ww. ustawy, wierzyciel może przekazać do biura informacje gospodarcze o zobowiązaniu dłużnika niebędącego konsumentem wyłącznie wówczas, gdy są spełnione łącznie następujące warunki: 1) zobowiązanie powstało w związku z określonym stosunkiem prawnym, w szczególności z tytułu umowy związanej z wykonywaniem działalności gospodarczej; 2) łączna kwota wymagalnych zobowiązań dłużnika niebędącego konsumentem wobec wierzyciela wynosi co najmniej 500 złotych oraz są one wymagalne od co najmniej 30 dni; 3) upłynął co najmniej miesiąc od wysłania przez wierzyciela listem poleconym albo doręczenia dłużnikowi niebędącemu konsumentem do rąk własnych, na adres do doręczeń wskazany przez dłużnika niebędącego konsumentem, a jeżeli nie wskazał takiego adresu - na adres siedziby dłużnika lub miejsca wykonywania działalności gospodarczej albo na adres do doręczeń elektronicznych wpisany do bazy adresów elektronicznych, wezwania do zapłaty, zawierającego ostrzeżenie o zamiarze przekazania danych do biura, z podaniem firmy i adresu siedziby tego biura. Na podstawie art. 29 ust. 1 ww. ustawy, w przypadku: 1) częściowego lub całkowitego wykonania zobowiązania albo jego wygaśnięcia, 2) powzięcia przez wierzyciela, który zawarł z biurem umowę, o której mowa w art. 12 ust. 1, wiadomości o odzyskaniu przez osobę uprawnioną utraconego dokumentu, którym posłużyła się osoba nieuprawniona, 3) powzięcia wiarygodnej informacji, że przekazane informacje gospodarcze są nieprawdziwe, 4) powzięcia wiarygodnej informacji o zmianie innych informacji gospodarczych przekazanych przez wierzyciela do biura, zgodnie z art. 14-18 - wierzyciel jest obowiązany niezwłocznie, nie później niż w terminie 14 dni od dnia powzięcia tych informacji, wystąpić do biura, któremu przekazał dane o zobowiązaniu lub o posłużeniu się cudzym dokumentem, z żądaniem aktualizacji informacji gospodarczych, przekazując do biura aktualne dane. Na podstawie art. 29 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku stwierdzenia faktu nieistnienia zobowiązania wierzyciel jest obowiązany niezwłocznie, nie później niż w terminie 14 dni od dnia powzięcia tej informacji, wystąpić do biura, któremu przekazał dane o zobowiązaniu, z żądaniem usunięcia informacji gospodarczych dotyczących tego zobowiązania. Na podstawie art. 30 ust. 1 ww. ustawy, na wniosek dłużnika wierzyciel, który przekazał informacje gospodarcze do biura, jest obowiązany do ich uzupełnienia, uaktualnienia, sprostowania lub usunięcia, jeżeli są one niekompletne, nieaktualne, nieprawdziwe lub zostały udostępnione lub są przechowywane z naruszeniem ustawy. Na podstawie art. 30 ust. 2 ww. ustawy, na wniosek dłużnika wierzyciel, który przekazał informacje gospodarcze do biura, informuje podmiot, który otrzymał informacje gospodarcze od biura, o uzupełnieniu, uaktualnieniu, sprostowaniu lub usunięciu danych dłużnika. Na podstawie art. 44a ust. 1 ww. ustawy, w przypadku przekazania przez wierzyciela informacji gospodarczej do biura z naruszeniem przepisów ustawy albo niezażądania przez wierzyciela aktualizacji albo usunięcia informacji gospodarczej mimo zaistnienia obowiązku jej aktualizacji albo usunięcia ponosi on odpowiedzialność wobec dłużnika niebędącego konsumentem na zasadach określonych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny lub ustawie z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Mając powyższe na uwadze, uznać należało, że powodowi - jako przedsiębiorcy - może przysługiwać roszczenie o ochronę dóbr osobistych z uwagi na bezpodstawne zamieszczenie jego danych w rejestrze (...) S.A. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 października 2011 r., III CSK 16/11).

W pierwszej kolejności należy sprecyzować dobro osobiste powoda, które podlegać będzie ocenie Sądu z perspektywy jego ewentualnego naruszenia lub zagrożenia naruszeniem. W ocenie Sądu jest to wskazywane w pozwie dobre imię powoda (częściowo zawierające się określonym w art. 23 k.c. pojęciu czci). Dobre imię osoby fizycznej to tak naprawdę opinia, jaką o tej osobie mają inni, ma zatem charakter zewnętrzny (por. J. Sadomski, komentarz do art. 23 k.c. [w:] Kodeks cywilny. Komentarz, red. K. Osajda, W. Borysiak, Legalis). Spełniona jest zatem pierwsza przesłanka dochodzenia roszczenia z tytułu zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych – skonkretyzowanie dobra osobistego oraz ustalenie, że podlega ono ochronie.

Przed przystąpieniem do rozważań na tle drugiej przesłanki, a zatem dokonania oceny, czy doszło do naruszenia lub zagrożenia naruszeniem tego dobra, niezbędne jest uprzednie ustalenie znaczenia tych pojęć. Pojęcie zagrożenia naruszeniem dobra osobistego oznacza pewnego rodzaju stan, który może wywołać obawę o charakterze obiektywnym, że może dojść do naruszenia dobra. Nie może być to zatem przekonanie o charakterze subiektywnym, związane wyłącznie ze sferą emocjonalną osoby. Musi być to obawa o charakterze realnym, uzasadniona konkretnymi okolicznościami (por. J. Sadomski, komentarz do art. 24 k.c. [w:] Kodeks cywilny. Komentarz, red. K. Osajda, W. Borysiak, Legalis). W przypadku pojęcia naruszenia dobra osobistego w postaci dobrego imienia, nie ulega wątpliwości, że również ono nie może podlegać ocenie z perspektywy przekonań o charakterze subiektywnym. Od sytuacji będącej zagrożeniem naruszenia dobra różni się w szczególności tym, że przedmiotowa obawa ziściła się i doszło do pewnego rodzaju obiektywnej zmiany, np. poprzez zmianę opinii o konkretnej osobie w środowisku. W przypadku naruszenia nie będzie zatem miała znaczenia sama reakcja społeczeństwa (czy też osób z branży), lecz w pewnym sensie utrwalona już (inna niż wcześniej) opinia na czyjś temat, której pojawienie się jest wynikiem zachowania naruszającego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie, VII Wydziału Gospodarczego i Własności Intelektualnej z dnia 23 lipca 2020 r., sygn. akt: VII AGa 1871/18). Odmienna jest także konsekwencja prawna rozstrzygnięcia, czy doszło do naruszenia dobra osobistego, czy też do zagrożenia naruszeniem tego dobra. W tym pierwszym przypadku, powstać może podstawa do dochodzenia kompensaty wyrządzonej przez to krzywdy w drodze zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c., w drugim zaś przypadku – art. 24 k.c. stanowić będzie podstawę do wystąpienia z roszczeniem ochronnym o zaniechanie naruszenia (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 2021 r., sygn. III CZP 27/20).

W ocenie tut. Sądu, w warunkach faktycznych niniejszej sprawy nie doszło do naruszenia dobra osobistego powoda w postaci jego dobrego imienia. W pierwszej kolejności wskazać należy, iż przedmiotowy wpis był opublikowany w rejestrze od 9 marca 2021 r. do 6 kwietnia 2021 r. (k. 79), a zatem krócej niż miesiąc. Po drugie, z informacji udzielonych przez biuro informacji gospodarczej wynika, że żaden podmiot nie skierował w tym okresie zapytania dotyczącego powoda. Również powód wskazał, że nie jest mu wiadome, aby jakikolwiek inny podmiot czy też osoba trzecia powzięły informacje co do przedmiotowego wpisu. Stwierdzić zatem należało, że w toku postępowania nie zostało wykazane naruszenie dobra osobistego powoda w postaci jego dobrego imienia. Nawet mając na uwadze charakter działalności powoda i to, jak istotne z perspektywy prowadzonej przez niego działalności gospodarczej jest posiadanie pozytywnej reputacji w branży, brak jest podstaw do uznania, że doszło do jakiejkolwiek obiektywnej zmiany w tym zakresie. Uzupełniająco wskazać należy, iż nie mają przy tym znaczenia powoływanie przez powoda okoliczności, iż w przedmiotowym okresie był zestresowany, co miało negatywny wpływ na jego życie zawodowe i osobiste. Jest to okoliczność o charakterze subiektywnym i samoistnie nie może stanowić podstawy do uznania, że doszło do naruszenia dobra prawnego.

Nie ulega natomiast wątpliwości, że doszło do zagrożenia naruszeniem ww. dobra prawnego powoda. Fakt bowiem umieszczenia w rejestrze informacji o pozostawaniu przez powoda w zaległości z regulowaniem zobowiązania stanowi podstawę do powstania po stronie powoda realnej, obiektywnie uzasadnionej obawy, że w tym czasie podmiot trzeci, z którym powód chciałby nawiązać współpracę, otrzyma od biura informacji gospodarczej taką informację, co byłoby z jego perspektywy niekorzystne.

W toku przedmiotowego postępowania powód domagał się zasądzenia od pozwanej kwoty 10.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych. Wskazać jednak należy, iż jak wynika z przedstawionych powyżej rozważań, nie doszło do naruszenia jego dóbr osobistych, tylko do zagrożenia naruszeniem jego dóbr osobistych. Urzeczywistniła się zatem po jego stronie przesłanka do skorzystania z roszczenia ochronnego przewidzianego w art. 24 k.c. Nie zaistniały natomiast podstawy do żądania zadośćuczynienia od pozwanej. W tym bowiem zakresie art. 24 zd. 3 k.c. stanowi odesłanie do art. 448 k.c. Z tej zaś regulacji wynika jednoznacznie, że zadośćuczynienie może zostać przyznane wyłącznie w przypadku naruszenia dobra prawnego (por. P. Sobolewski, komentarz do art. 448 k.c. [w:] Kodeks cywilny. Komentarz, K. Osajda, W. Borysiak, Legalis). W warunkach niniejszej sprawy do naruszenia dobra prawnego nie doszło. Powód nie sformułował również żadnego roszczenia o charakterze odszkodowawczym (art. 24 § 2 k.c.). Mając powyższe okoliczności na uwadze, powództwo podlegało oddaleniu.

Ubocznie już tylko wskazać należy, że nawet w razie naruszenia dobra osobistego Sąd „może” przyznać zadośćuczynienie. Nie jest zatem tak, że należy się ono w każdej sprawie, w której do takiego naruszenia doszło. W ocenie Sądu, działanie pozwanego, chociaż niewątpliwie naganne i niezasługujące na aprobatę – wszak pozwany jest spółką akcyjną mającą rozbudowane zaplecze organizacyjne umożliwiające weryfikację istnienia po stronie kontrahentów zadłużenia – nie doprowadziły do skutków, które byłyby na tyle poważne, że uzasadniałyby przyznanie zadośćuczynienia. Wystarczające byłoby uwzględnienie niemajątkowych roszczeń (art. 24 § 1 zd. 1 i 2 k.c.), co zapewniłoby pokrzywdzonemu wystarczającą ochronę (przeprosiny). W tym kontekście na podkreślenie zasługuje fakt, że w okolicznościach niniejszej sprawy pozwany przeprosił powoda za swoje zachowanie.

Zgodnie z art. 210 § 2 k.p.c., każda ze stron obowiązana jest do złożenia oświadczenia co do twierdzeń strony przeciwnej, dotyczących okoliczności faktycznych. Wypowiedzenie się co do twierdzeń strony przeciwnej o okolicznościach faktycznych winno odnosić się w sposób konkretny i jednoznaczny do wszystkich podniesionych przez tę stronę twierdzeń. Obowiązek przewidziany w art. 210 § 2 k.p.c. zmierza do zakreślenia okoliczności spornych i bezspornych między stronami i ma wpływ na zakres ewentualnego postępowania dowodowego. Dowodzeniu podlegają bowiem tylko okoliczności sporne między stronami, istotne dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 212 k.p.c., art. 227 k.p.c., art. 229 k.p.c.). W sytuacji, w której strona obarczona obowiązkiem wypowiedzenia się co do twierdzeń strony przeciwnej o okolicznościach faktycznych, co do nich się nie wypowie, naraża się na zastosowanie przez Sąd dyspozycji art. 230 k.p.c., zgodnie z którym, gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Jeżeli strona chce zaprzeczyć twierdzeniom strony przeciwnej o faktach, powinna uczynić to wyraźnie, odnosząc się do konkretnych okoliczności faktycznych i przedstawiając jednocześnie własne twierdzenia odnośnie kwestionowanej okoliczności. W ocenie Sądu, na skutek niewykazania przez powoda naruszenia dobra prawnego, powód nie podołał wykazaniu powództwa (podstawy do zasądzenia zadośćuczynienia). Nie przedstawił on przekonującego materiału dowodowego, z którego wynikałoby, że na skutek działania pozwanego doszło do naruszenia jego dobrego imienia w taki sposób, aby wywołało to obiektywną zmianę w rzeczywistości. Przedstawiona przez niego argumentacja zasadzała się na obawach o charakterze realnym, które jednak nie ziściły się. W celu wykazania zaistnienia naruszenia dobrego imienia powoda, nie były też wystarczające przedstawiane przez niego okoliczności o charakterze subiektywnym, tj. negatywny wpływ tej sytuacji na jego życie prywatne i zawodowe. Pomimo wykazania przez powoda, że doszło do sytuacji zagrożenia naruszeniem jego dobra prawnego, to brak było podstawy prawnej do uwzględnienia powództwa. Mając powyższe na uwadze, powód nie podołał spoczywającemu na niej ciężarowi dowodu i musi ponieść tego konsekwencje w postaci oddalenia powództwa w niniejszej sprawie.

Mając powyższe na uwadze Sąd – na podstawie art. 6 k.c. – oddalił powództwo w całości jako nieudowodnione.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., a zatem zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Powództwo zostało oddalone w całości, a zatem na powodzie spoczywał ciężar poniesienia powstałych w toku procesu kosztów. Koszty poniesione przez pozwanego wyniosły łącznie 1.817,00 zł, którą to kwotę stanowi wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej będącego radcą prawnym, ustalonego w oparciu o § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015, poz. 1804 ze zm.) oraz 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Biorąc pod uwagę wszystkie powołane wyżej okoliczności, Sąd na podstawie wskazanych w uzasadnieniu przepisów orzekł jak w wyroku.

Sędzia Aleksandra Zielińska-Ośko

ZARZĄDZENIE

1.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron;

2.  odstąpić od doręczenia przez Portal Informacyjny;

3.  doręczenie wykonać przez operatora pocztowego.