Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14. grudnia 2016 r. (...) Spółka akcyjna z siedzibą w W. (dalej zwana także: (...)) wystąpiła przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (dalej zwana także: (...)) o zapłatę kwoty 2.099,36 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20. marca 2015 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż w dniach: 13-18. sierpnia 2014 roku, w firmie kurierskiej (...) Polska, doszło do zaginięcia paczki należącej do fundacji (...). Powód wskazał, że dochodzona kwota stanowi równowartość wypłaconego przez nią na rzecz ubezpieczającego odszkodowania z umowy dobrowolnego ubezpieczenia eksponatów wystawowych i targowych, należną jej, na podstawie art. 828 k.c. od pozwanego jako osoby odpowiedzialnej za powstałą szkodę (pozew, k. 2-4).

W dniu 27. stycznia 2017 roku, wydany został w sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (nakaz zapłaty, sygn. akt XVI GNc 9893/16, k. 63). Jego odpis został doręczony stronie pozwanej w dniu 23. lutego 2017 r. (k. 68).

W dniu 9. marca 2017 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. złożyła sprzeciw od ww. nakazu zapłaty i zaskarżając go w całości, wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na swoją rzecz od powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko strona pozwana zakwestionowała żądanie dochodzone pozwem co do zasady oraz wysokości. Podniosła, iż przewóz wykonywany przez pozwanego miał charakter międzynarodowego przewozu lotniczego, a zatem zastosowanie znajdują się przepisy Konwencji Montrealskiej. Wskazała, iż na podstawie przepisów tej Konwencji strona powodowa utraciła prawo do dochodzenia roszczenia wobec upływu dwuletniego terminu wygaśnięcia tego prawa. Strona pozwana podniosła ponadto zarzut braku legitymacji biernej po stronie pozwanej. Wskazała, iż Fundacja (...) zawarła umowę nie z pozwaną, lecz z podmiotem trzecim – R2G (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, który następnie zamówił usługę u pozwanej i był nadawcą tej przesyłki, a zatem to ta spółka winna być adresatem roszczeń powoda. Ponadto pozwany podniósł, iż w związku z brakiem „deklaracji interesu” odpowiedzialność przewoźnika zostaje ograniczona do wartości określonej jako 17 Specjalnych Praw Ciągnienia, a zatem w niniejszym przypadku do kwoty 1.839,26 zł. Strona pozwana podniosła także zarzut częściowego spełnienia świadczenia co do kwoty 901,24 zł. Strona pozwana zakwestionowała także wysokość wyliczonej przez powoda kwoty odszkodowania (sprzeciw od nakazu zapłaty, k. 70-72).

S ąd ustalił, co następuje:

W dniu 7. lipca 2014 roku Tkanka Fundacja z siedzibą w G. zawarła z (...) Spółką akcyjną z siedzibą w W. umowę ubezpieczenia eksponatów wystawowych i targowych (grupa stat. 18) na okres od dnia 14. lipca 2014 roku do dnia 17. sierpnia 2014 roku. Przedmiotem ubezpieczenia były drobne artykuły galanteryjne różnych branż wysłane na wystawę (...) organizowaną w czasie DW! S. P. W. w dniach 14-17. sierpnia 2014 roku. Zakres ubezpieczenia obejmował także transport eksponatów z miejsca wysyłki w P. w Polsce na wystawę do S. P. w Brazylii. Termin wysyłki eksponatów został określony na dzień 14. lipca 2014 roku (okoliczności bezsporne; umowa dotycząca udziału w wystawie, k. 5-7, umowa ubezpieczenia, k. 10-12, potwierdzenie pokrycia ubezpieczeniowego, k. 13-15).

W imieniu Fundacji organizacją wystawy zajmowała się M. B. (zeznania świadka M. B., k. 147-149).

W dniu 7. lipca 2014 roku podmioty: (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością we W., (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. oraz Fundacja (...) w C., przekazały Fundacji (...) produkty na wystawę (...) S. od (...) odbywającej się w S. P.. Produkty zostały dostarczone do M. B., prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą B. M. D. w P. (protokoły przekazania towarów, k. 21-25).

W dniu 14. lipca 2014 roku M. B., za pośrednictwem serwisu (...).pl, nadała przesyłkę składającą się z dwunastu paczek, które zawierały produkty na wystawę w S. P.. W paczce nr 7, o numerze (...), znajdowały się: 1 wieszak (hook) Z. Piegi, 6 wieszaków (hook) Z. P., 1 m. stolik (table) (...) B., 2 gadżety (promotional gadzet) F. W. D., 2 gadżety (promotional gadzet) S. G. W. D., 1 świecznik (candle holder) M. W. D. i 8 bransoletek (branclets) Pet P. B.. Waga paczki wynosiła 22 kg (list przewozowy, k. 27, zeznania świadka M. B., k. 147-149).

Właścicielem serwisu internetowego A..pl była firma R2G (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Realizacja usług serwisu polegała na pośredniczeniu w zlecaniu przez Klienta usługi u Operatora Logistycznego – partnera biznesowego A..pl, świadczącego usługi logistyczne na stronie internetowej. W przypadku ubytku lub uszkodzenia doręczanej przesyłki Odbiorca był zobowiązany do bezzwłocznego sporządzenia protokołu szkody u przedstawiciela Operatora Logistycznego. Z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania usługi (...) mógł złożyć reklamację do przewoźnika. Do reklamacji powinny być dołączone oryginały dokumentów dotyczących zlecenia usługi (w szczególności list przewozowy) oraz potwierdzone kopie innych dokumentów związanych z rodzajem i wysokością roszczenia (Regulamin Świadczenia Usług, k. 113-115).

W tym samym dniu przesyłka została przekazana firmie kurierskiej – (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (informacje o monitoringu, k. 8).

Transport przesyłki odbywał się drogą lotniczą (zeznania świadka M. B., k. 147-149).

W dniu 15. lipca 2014 roku o godzinie 21:26 transport ruszył z W.. O godzinie 23:11 przesyłka dotarła do K. w Niemczech (informacje o monitoringu, k. 8).

Paczka miała zostać dostarczona do wydziału promocji Ambasady Polski w Brazylii. Po dwóch tygodniach od otrzymania paczki przez Ambasadę, na miejsce przyjechał zespół Fundacji, aby umieścić produkty na wystawie. Wtedy zorientowano się, że brakuje jednej paczki (zeznania świadka M. B., k. 147-149).

W dniu 13. sierpnia 2014 roku firma kurierska stwierdziła brak możliwości zlokalizowania paczki i wszczęła dochodzenie dotyczące jej zagubienia (informacje o monitoringu, k. 8).

Fundacja (...) upoważniła w dniu 14. sierpnia 2014 roku, M. B. do podjęcia wszelkich działań w imieniu Fundacji związanych z uzyskaniem odszkodowania oraz złożenia reklamacji na zaginięcie przesyłki zleconej w ramach realizacji wystawy (...) S. od (...) w S. P. (upoważnienie, k. 19).

M. B. zgłosiła spółce (...) reklamację przesyłki (...) wysłaną w wielopaku zagranicznym – łącznie 12 paczek, wskazując, iż paczka nie została dostarczona do miejsca dostawy w S. P.. Wskazała, iż w zaginionej paczce znajdowały się: 1 wieszak (hook) Z. Piegi, 6 wieszaków (hook) Z. P., 1 m. stolik (table) (...) B., 2 gadżety (promotional gadzet) F. W. D., 2 gadżety (promotional gadzet) S. G. W. D., 1 świecznik (candle holder) M. W. D. i 8 bransoletek (branclets) Pet P. B. (druk zgłoszenia reklamacji, k. 26, zeznania świadka M. B., k. 147-149).

Reklamacja została przekazana przez serwis (...).pl do przewoźnika – spółki (...) (korespondencja e-mail, k. 29-32).

W dniu 10. września 2014 roku serwis (...).pl przekazała M. B. decyzję spółki (...) w sprawie reklamacji. W wyniku rozpoznanej reklamacji spółka (...) przyznała odszkodowanie w kwocie 901,24 zł. Wskazała, iż zgodnie z treścią Ogólnych Warunków Świadczenia Usług jej odpowiedzialność jest ograniczoną do wykazanych szkód, do wysokości nie przekraczającej dla każdej przesyłki zwykłej wartości przesyłki. O ile wyższa wartość przesyłki nie została zadeklarowana przez nadawcę, zwykła wartość przesyłki została ustalona w kwocie stanowiącej iloczyn pełnych kilogramów przesyłki i równowartości w złotych polskich kwoty 8,33 SDR – jednostki rozliczeniowej przyjętej przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy, której równowartość w złotych była ogłaszana przez Narodowy Bank Polski. Na dzień 14. lipca 2014 roku równowartość 1 SDR wynosiła 4,7040 zł (wiadomość e-mail, k. 33, pismo, k. 34, wydruk tabeli kursów walut, k. 81).

Fundacja (...) zgłosiła do spółki (...) szkodę z tytułu zaginięcia paczki zawierającej eksponaty wystawowe: krzesło, wieszaki, bransoletka, drewniane przedmioty, podczas jej transportu przez firmę kurierską. Jako datę powstania szkody Fundacja wskazała 18. sierpnia 2014 roku. Przewidywaną wartość szkody oszacowała natomiast na kwotę 3.000,60 zł (druk zgłoszenia szkody, k. 16-17).

Po rozpatrzeniu zgłoszonych roszczeń, spółka (...), decyzją z dnia 15. września 2014 roku, przyznała Fundacji (...) odszkodowanie w wysokości 2.099,36 zł. Powyższa kwota została wypłacona Fundacji w dniu 15. września 2014 roku (decyzja, k. 18, potwierdzenie dokonania przelewu, k. 28, wydruki ze stron internetowych, k. 116-121).

Spółka (...) wystąpiła do spółki (...) z roszczeniem regresowym, wzywając firmę kurierską do zapłaty kwoty 2.099,36 zł z tytułu wypłaconego odszkodowania za zaginioną paczkę (wezwanie do zapłaty, k. 41, pismo z dnia 25. marca 2015 r., k. 42).

W odpowiedzi na powyższe zgłoszenie, spółka (...) poinformowała spółkę (...), iż nie jest ona legitymowana do dochodzenia roszczeń w przedmiotowej sprawie, gdyż Fundacja (...) zawarła umowę przewozu z tzw. brokerem kurierskim (R2G apaczka.pl), który nie jest podmiotem upoważnionym do zawierania umów w imieniu (...) i świadczy usługi na swoją odpowiedzialność (pismo z dnia 20. marca 2015 r., k. 36, pismo z dnia 26. maja 2015 r., k. 37).

Przedstawiony powyżej stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych przy odpowiednich partiach ustaleń dowodów: dokumentów prywatnych. Na poparcie swoich twierdzeń strony przedstawiły wymienione wyżej kserokopie i wydruki dokumentów, które Sąd uczynił podstawą dokonanych ustaleń we wskazanym wyżej zakresie. Strony nie kwestionowały wiarygodności załączonych do pism procesowych odpisów dokumentów prywatnych, Sąd zaś nie znalazł jakichkolwiek podstaw, by czynić to z urzędu.

Podstawę ustaleń stanowiły także zeznania świadka M. B., które zasługują na przymiot wiarygodności, gdyż były spójne i pozbawione wewnętrznych sprzeczności, a ponadto znajdowały odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym zgormadzonym w sprawie.

S ąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie powód na podstawie art. 828 k.c. domagał się od pozwanego, jako sprawcy szkody, zapłaty kwoty 2.099,36 zł tytułem odszkodowania wypłaconego poszkodowanemu – Fundacji (...), w związku z nienależytym wykonaniem umowy przez pozwanego, w wyniku czego doszło do zdarzenia powodującego szkodę – zaginięcia paczki. Odszkodowanie to ubezpieczyciel wypłacił Fundacji na podstawie zawartej z nim umowy ubezpieczenia eksponatów wystawowych i targowych.

Zgodnie z art. 828 § 1 i 2 k.c. jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. Jeżeli ubezpieczyciel pokrył tylko część szkody, ubezpieczającemu przysługuje co do pozostałej części pierwszeństwo zaspokojenia przed roszczeniem ubezpieczyciela. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

Dochodząc roszczeń od zakładu ubezpieczeń poszkodowany, w niniejszym przypadku ubezpieczyciel, na którego na mocy art. 828 § 1 k.c., przeszło uprawnienie ubezpieczającego, musi zatem przede wszystkim wykazać przesłanki odpowiedzialności samego sprawcy szkody, bez których istnienia w ogóle nie powstaje odpowiedzialność ubezpieczyciela.

Powód wywodził swoje roszczenie w tytułu nienależytego wykonania usługi międzynarodowego przewozu lotniczego, zamówionej przez ubezpieczającego – Fundację (...), a wykonanej przez pozwanego jako przewoźnika.

Umowa przewozu została zdefiniowana w przepisie art. 774 k.c., zgodnie z którym przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Zgodnie jednak z treścią art. 775 k.c., przepisy tytułu XXV k.c. w przedmiocie umowy przewozu stosuje się do przewozu w zakresie poszczególnych rodzajów transportu tylko o tyle, o ile przewóz ten nie jest uregulowany odrębnymi przepisami. Kwestie dotyczące przewozu lotniczego uregulowane zostały w ustawie z dnia 3. lipca 2002 r. Prawo lotnicze (Dz.U. nr 130, poz. 1112 ze zm). Przepisy powołanej ustawy stanowią lex specialis w stosunku do przepisów kodeksu cywilnego, co oznacza, że rozstrzygając o roszczeniach stron z tytułu umowy przewozu lotniczego stosować należy w pierwszej kolejności przepisy prawa lotniczego. Natomiast przepisy ustawy z dnia 15. listopada 1984 r. Prawo przewozowe nie będą miały w tej sprawie zastosowania, bowiem art. 1 ust. 1 in fine ustawy z dnia 15. listopada 1984 r. prawo przewozowe wprost wyłącza z zakresu obowiązywania ustawy transport morski, lotniczy i konny.

Zgodnie z art. 208 ust. 1 ustawy - Prawa lotnicze, P. lotniczy odpowiada za szkody w przewozie pasażerów, bagażu i towarów na zasadach określonych w umowach międzynarodowych ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską, stosownie do zakresu ich stosowania. Postanowienia umów, o których mowa w ust. 1, stosuje się również do odpowiedzialności przewoźnika lotniczego za szkody w przewozie międzynarodowym niepodlegającym tym umowom, a rozpoczynającym się lub kończącym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub z wykonywaniem lądowania handlowego na tym terytorium oraz w przewozie lotniczym krajowym. W przypadku przyjęcia przez Rzeczpospolitą Polską różnych umów międzynarodowych oraz zmian i uzupełnień do nich w przewozie tym stosuje się jedynie postanowienia umowy ostatnio ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską (ust. 2).

Stosownie do art. 1 ust. 1 konwencji z dnia 28. maja 1999 roku o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego (Konwencja Montrealska - Dz.Urz.UE.L 2001 Nr 194, str. 39) jej przepisy stosuje się do każdego międzynarodowego przewozu osób, bagażu lub ładunku dokonywanego statkiem powietrznym za wynagrodzeniem. Stosuje się ona również do przewozu bezpłatnego dokonywanego statkiem powietrznym przez przedsiębiorstwo transportu lotniczego. Zgodnie zaś z ust. 2 tego przepisu, wyrażenie "przewóz międzynarodowy" oznacza każdy przewóz, w którym, zgodnie z umową stron, miejsce wyruszenia i miejsce przeznaczenia, niezależnie od tego, czy w przewozie nastąpi, czy nie nastąpi przerwa lub przeładunek, położone są na obszarze dwóch Państw-Stron lub na obszarze jednego Państwa-Strony, jeśli jest uzgodnione miejsce postoju na obszarze innego państwa, nawet jeśli to państwo nie jest Państwem-Stroną. Przewóz między dwoma punktami na obszarze jednego Państwa-Strony nie jest przez konwencję uznawany za przewóz międzynarodowy.

W ocenie Sądu, nie ulega wątpliwości, że pozwany zobowiązał się do wykonania usługi międzynarodowego przewozu lotniczego w rozumieniu art. 1 Konwencji Montrealskiej. Pozwany zobowiązał się przewieźć środkiem transportu powietrznego towar, zaś miejsce przyjęcia przesyłki do przewozu oraz miejsce przewidziane dla jej dostawy, znajdowały się w dwóch różnych krajach – Polsce i Brazylii. Potwierdza to treść listu przewozowego oraz zeznania M. B.. Wobec powyższego do zawartej umowy zastosowanie będą miały przede wszystkim przepisy Konwencji Montrealskiej, a posiłkowo – Prawa Lotniczego i dalej – Kodeksu Cywilnego. Jednakże, że zgromadzonych w sprawie dowodów, w tym zwłaszcza dokumentu prywatnego - listu przewozowego wynika, że nadawcą przesyłki nie była Fundacja (...), ale M. B. jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą i to jej - jako stronie umowy przewozu - mogłyby przysługiwać roszczenia z tytułu nienależytego wykonania umowy. Już z powyższego wynika bezzasadność powództwa w niniejszej sprawie.

W dalszej kolejności należało rozpoznać zgłoszony przez pozwanego zarzut braku legitymacji biernej po stronie pozwanego, z uwagi na fakt, iż Fundacja (...) zawarła umowę nie z pozwaną, lecz z podmiotem trzecim – R2G (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, który następnie zamówił usługę u pozwanej i był nadawcą tej przesyłki, a zatem to ta spółka winna być adresatem roszczeń powoda. Zarzut ten nie zasługiwał na uwzględnienie. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż faktycznym przewoźnikiem przesyłek należący do powoda była pozwana spółka. Zgodnie zaś z treścią art. 45 Konwencji, w odniesieniu do przewozu dokonywanego przez przewoźnika faktycznego powództwo o odszkodowanie może zostać wytoczone, według wyboru powoda, przeciwko temu przewoźnikowi lub przewoźnikowi umownemu lub przeciwko obu, razem lub oddzielnie. Jeśli powództwo wytacza się tylko przeciwko jednemu z tych przewoźników, przewoźnik ten ma prawo zażądać włączenia drugiego przewoźnika do procesu, zaś postępowanie i skutki regulowane są prawem sądu orzekającego.

Powyższa norma stwarza dla uprawnionego do odszkodowania możliwość dochodzenia odszkodowania wedle swego wyboru od przewoźnika umownego, przewoźnika faktycznego lub obu z nich łącznie. W konsekwencji nie może ulegać wątpliwości, iż pozwanemu przysługuje legitymacja procesowa bierna w niniejszej sprawie.

Następnie należało rozpoznać zgłoszony przez pozwanego zarzut wygaśnięcia roszczenia, a co za tym idzie utraty przez powoda prawa do dochodzenia odszkodowania. Zarzut ten zasługiwał na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 35 Konwencji, prawo do odszkodowania wygasa, jeśli powództwo nie zostanie wytoczone w okresie dwóch lat, liczonym od daty przylotu do miejsca przeznaczenia lub od dnia, w którym statek powietrzny powinien był przylecieć lub od dnia, w którym przewóz ustał. Metoda obliczania tego okresu jest ustalona zgodnie z prawem sądu orzekającego (ust. 2). W związku z tym, iż powyższy przepis nie określa początku biegu powyższego terminu w przypadku roszczeń o odszkodowanie za utraconą przesyłkę, uznać należy, iż zgodnie z ust. 2 tego przepisu, w drodze analogii należy zastosować przepisy prawa polskiego, a zatem odpowiednio ustawy Kodeks Cywilny oraz ustawy z dnia z dnia 15. listopada 1984 r. Prawo przewozowe (Dz. U. Nr 53, poz. 272 ze zm.). Tym samym w niniejszej sprawie odpowiednie zastosowanie znajdzie w tym zakresie przepis art. 792 k.c., zgodnie z którym roszczenia z umowy przewozu rzeczy przedawniają się z upływem roku od dnia dostarczenia przesyłki, a w razie całkowitej utraty przesyłki lub jej dostarczenia z opóźnieniem - od dnia, kiedy przesyłka miała być dostarczona. W niniejszej sprawie, na podstawie zgormadzonego w sprawie materiału dowodowego, brak jest możliwości ustalenia kiedy przesyłka miała być dostarczona do miejsca przeznaczenia. W przedłożonych przez strony dokumentach brak jest bowiem takiej informacji. Dlatego też, w niniejszym przypadku, należy się posiłkować treścią art. 77 ustawy Prawo przewozowe, który to przepis kwestię tę ujmuje bardziej wyczerpująco. Przewiduje on bowiem, iż przedawnienie biegnie dla roszczeń z tytułu utraty przesyłki - od dnia, w którym uprawniony mógł uznać przesyłkę za utraconą (art. 77 ust. 3 pkt 1). W niniejszej sprawie, jak wynika z wydruku z informacji o monitorowaniu przesyłki wynika, iż w dniu 13. sierpnia 2014 roku stwierdzono brak możliwości zlokalizowania paczki oraz wszczęto dochodzenie dotyczące zaginionej paczki. Koreluje to z faktem, iż następnego dnia, tj. w dniu 14. sierpnia 2014 roku Fundacja (...) udzieliła upoważnienia M. B. w celu uzyskania odszkodowania z tytułu zaginięcia przesyłki. Tym samym termin wygaśnięcia roszczenia rozpoczął bieg w dniu 13. sierpnia 2014 roku, a zatem roszczenie o odszkodowanie z tytułu zaginionej przesyłki wygasło w dniu 13. sierpnia 2016 roku. Z tym dniem strona powodowa utraciła także prawo do dochodzenia roszczeń z tego tytułu.

W tym miejscu wskazać należy, iż w niniejszej sprawie nie znajdowały zastosowanie, w drodze analogii, przepisy prawa krajowego dotyczące przerwania biegu terminu przedawnianie roszczenia. Zaznaczyć bowiem należy, iż termin ten, w przeciwieństwie do terminu przedawnienia, ma charakter zawity, a co za tym idzie nie może on zostać zawieszony ani przerwany.

Pozew został wniesiony w dniu 14. grudnia 2016 roku, a zatem roszczenie powoda wygasło przed dniem wniesienia pozwu w niniejszej sprawie, wobec czego powództwo w tym zakresie należało oddalić na mocy art. 35 konwencji z dnia 28. maja 1999 roku o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego.

W tym miejscu wskazać należy, iż nie ma racji powód wskazując, iż w niniejszej sprawie nie możne znaleźć zastosowania powyższy przepis, z uwagi na treść orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22. listopada 2012 roku, wydanego w sprawie C-139/11. Wskazać należy, że powyższe orzeczenie dotyczy wyłącznie roszczeń o odszkodowanie, o którym mowa w art. 5 i 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91. Tym samym nie może mieć zastosowania w niniejszej sprawie. W treści tego orzeczenia wskazano, iż wyłącznie przewidziany w art. 5 i 7 rozporządzenia nr 261/2004 środek w postaci odszkodowania znajduje się poza zakresem stosowania konwencji warszawskiej i montrealskiej. Nie przesądza on jednakże żadnej generalnej zasady dotyczącej roszczeń o odszkodowanie przeciwko przewoźnikowi lotniczemu.

Abstrahując od powyższego, nawet gdyby przyjąć za powodem, iż w niniejszym przypadku, w kwestii wygaśnięcia czy też przedawnienia roszczenia o odszkodowanie, znajdują zastosowanie przepisy prawa krajowego, to wbrew twierdzeniom strony powodowej w niniejszej sprawie zastosowanie znalazłby przepis art. 792 k.c., nie zaś art. 118 k.c. Przepis art. 775 k.c. – stanowiący, że przepisy kodeku cywilnego dotyczące umowy przewozu stosuje się do przewozu w zakresie poszczególnych rodzajów transportu tylko o tyle, o ile przewóz ten nie jest uregulowany odrębnymi przepisami – powinien być niewątpliwie rozumiany w taki sposób, że przepisy te mogą być stosowane nie tylko do tych przewozów, które w ogóle nie są unormowane przepisami szczególnymi, lecz także do przewozów, do których odnoszą się przepisy szczególne, ale regulacja ta nie jest wystarczająca (por. Górski, 2009, s. 22; J., 2008, s. 126; M., 2002, s. 126; O., 2009, s. 660; S., 2008, s. 35–36). Stąd też w takim przypadku zastosowanie winien mieć roczny termin przedawnienia, o którym mowa w art. 792 k.c., dotyczący roszczeń z umowy przewozu rzeczy, który nie stanowi, że chodzi wyłącznie o roszczenia z umowy przewozu rzeczy regulowanej przepisami Kodeksu cywilnego.

Z uwagi na fakt, iż przewidziany w art. 792 k.c. termin przedawnienia jest terminem krótszym niż 2 lata, w odniesieniu do roszczeń objętych tym przepisem zastosowania nie znajdzie zasada przewidziana w art. 118 zd. 2 k.c. Koniec terminu przedawnienia roszczeń przewidzianych w art. 792 k.c. przypadał będzie zatem z upływem dnia, który nazwą lub datą odpowiada początkowemu dniowi terminu (według zasady przewidzianej w art. 112 k.c.) – nie zaś w ostatnim dniu roku kalendarzowego (według zasady przewidzianej w art. 118 zd. 2 k.c.). Tym samym mając na względzie powyższe rozważania dotyczące początku biegu terminu przedawnienia w niniejszej sprawie, uwzględniając okres przerwania biegu terminu przedawnienia spowodowany zgłoszeniem roszczenia przez powoda w lutym i marcu 2015 roku, w wyniku czego termin ten rozpoczął swój bieg na nowo w marcu 2015 roku, kiedy to pozwany zajął ostateczne stanowisko w sprawie, uznać należy, że roszczenie powoda uległoby przedawnieniu jeszcze wcześniej, bowiem w marcu 2016 roku.

W świetle przesądzenia powyższych okoliczności dalsze rozważania dotyczące wysokości szkody należy uznać za zbędne.

Orzekając o kosztach procesu, Sąd postąpił zgodnie z dyspozycją art. 98 k.p.c., statuującego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Na zasądzoną od powoda na rzecz pozwanego z tego tytułu kwotę składa się minimalna stawka zastępstwa procesowego wykonywanego przez radcę prawnego w wysokości 900,00 zł (§ 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22. października 2015 r., w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015, poz. 1804) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł.

Mając na uwadze wszystkie opisane wyżej okoliczności, Sąd na podstawie powołanych w uzasadnieniu przepisów orzekł jak w wyroku.

Sędzia Aleksandra Zielińska-Ośko

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia doręczyć pełnomocnikowi powoda.