Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka Akcyjna w W. w dniu 13 sierpnia 2012 r. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. (dawniej: (...) S.A. w W.) kwoty 40.592,13 zł wraz z odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, iż żądana kwota stanowi część kwoty jaką ten wypłacić poszkodowanemu – właścicielowi pojazdu marki V. o nr rej. (...) ubezpieczonemu u powoda na podstawie umowy ubezpieczenia auto casco, który uległ uszkodzeniu na skutek uderzenia przez pojazd marki R. (...) o nr rej. (...), którego właściciel ubezpieczony był w zakresie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Zdarzenie miało miejsce w dniu 9 czerwca 2008 r. w K.. Roszczenie swe oparł na normie art. 828 § 1 k.c.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. Zakwestionował żądanie co do wysokości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 czerwca 2008 r. doszło do kolizji drogowej pojazdu osobowego marki R. (...) nr rej. (...) oraz pojazdu marki V. nr rej. (...). Odpowiedzialność za kolizję ponosił kierujący pojazdem marki R.. Pojazd marki V. stanowił własność (...) S.A. w T.. Pojazd marki R. był ubezpieczony w zakresie ubezpieczenia OC w (...) S.A. w W. (okoliczności bezsporne, akta szkody). W wyniku kolizji z dnia 9 czerwca 2008 r. uszkodzenia, których doznał pojazd marki V., spowodowały, że jego naprawa okazała się nieopłacalna. Wartość rynkowa pojazdu marki V. na dzień 9 czerwca 2008 r., tj. przed uszkodzeniem wynosiła 185.900 zł. netto. Wartość pojazdu w stanie uszkodzonym (po kolizji) wynosiła 22.459 zł. netto. Natomiast koszt naprawy ww. pojazdu wyniósłby 144.686,99 zł. netto. Pomimo, że wartość kosztów naprawy była mniejsza aniżeli wartość rynkowa pojazdu, to na nieopłacalność wskazywało również to, iż do wymiany była rama pojazdu, której producent nie oferuje. Tego elementu nie prostuje się. W przypadku uszkodzenia ramy podwozia takiego pojazdu to faktycznie jest on nienaprawialny. Wprawdzie w programie A. jest wskazany koszt ramy, to w zasadzie jest ona niedostępna jako nowa (wycena pojazdu – k.49-50, dokumentacja fotograficzna – k.64-64v, opinia biegłego K. K. – k. 137-143, kalkulacja naprawy – k.161-165, opinia uzupełniająca biegłego K. K. – k.171-173, opinia biegłego W. K. – k.212-222, kalkulacja naprawy – k.223-229, opinia uzupełniająca biegłego W. K. – k.272-273). (...) Spółka Akcyjna w W., po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, ustalił wysokość szkody całkowitej na kwotę 188.581 zł. (...) S.A. w W. wypłaciło poszkodowanemu (...) S.A. w T. odszkodowanie w kwocie 97.908,87 zł, (potwierdzenie wypłaty – k.47, 62). (...) Spółka Akcyjna w W. wypłacił poszkodowanemu (...) S.A. w T. pozostałe odszkodowanie w kwocie 90.672,13 zł, na które złożyła się szkoda całkowita pojazdu – 76.432,13 zł, koszt holowania pojazdu V. - 2640 zł, koszt parkingu - 400zł oraz koszt pracy dźwigu – 11.200 zł (potwierdzenie wypłat – k. 23-24, zawiadomienie o wypłacie odszkodowania – k.44, 55, 63). (...) S.A. w W. dokonało zapłaty regresu w łącznej kwocie 50.080 zł (niesporne). Powód wezwał pozwanego do zapłaty pozostałej części regresu w kwocie 40.592,13 zł (wezwanie – k.26).

Ustalając powyższy stan faktyczny Sąd miał na uwadze, iż poza wysokością szkody okoliczności niniejszej sprawy nie były między stronami sporne. Ponadto znalazły one potwierdzenie w złożonych do akt dokumentach. Ich autentyczności ani treści żadna ze stron postępowania nie kwestionowała, Sąd również nie miał wątpliwości co do ich wartości dowodowej, dlatego mogły one stanowić podstawę ustaleń w sprawie.

W zakresie okoliczności spornej tj. wartości rynkowej pojazdu V. sprzed szkody oraz kosztów naprawy pojazdu V. Sąd poczynił ustalenia na podstawie pisemnej opinii biegłych K. K. i W. K.. Obie opinie sporządzone zostały w sposób rzetelny i pełny oraz zgodnie z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, w oparciu o dane uszkodzonego pojazdu. Zostały one w sposób przekonywujący uzasadnione.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było w części uzasadnione tj. co do zapłaty kwoty 29.692,13 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 13 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty.

Powód w przedmiotowej sprawie dochodzi od pozwanego kwoty odszkodowania, jakie wypłacił na podstawie umowy ubezpieczenia auto – casco za uszkodzenie pojazdu marki F.. Podstawą prawną w rozpatrywanej sprawie jest przepis art. 828 § 1 k.c. Zgodnie z jego treścią, jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez zakład ubezpieczeń, roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę, przechodzi z mocy prawa na zakład ubezpieczeń do wysokości zapłaconego odszkodowania. Zasady odpowiedzialności w przypadku przejścia roszczeń na podstawie art. 828 § 1 Kodeksu Cywilnego są takie same jak bezpośrednio między poszkodowanym, a sprawcą szkody. Podstawą odpowiedzialności pozwanego jest przepis art. 822 § 1 Kodeksu Cywilnego oraz art. 13 ust. 2 i art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (DZ.U. z 2009 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.).

Sporna w sprawie była wysokość roszczenia, w szczególności chodziło tu tylko o dwa elementy, tj. wartość pojazdu sprzed szkody i czy szkoda była szkodą całkowitą. Nie były sporne pozostałe elementy, które składały się na wycenę szkody, w tym koszt pozostałości faktycznie uzyskany, na co wskazuje faktura VAT – k. 46. Sąd nie dopatrzył się w tych składnikach jakichś nieścisłości.

Porównanie faktycznej wartości pojazdu ustalonej w toku postępowania dowodowego, który był znacznie niższy niż oceniony przez powoda, tj. w kwocie 185 900 zł oraz ewentualnej wartości naprawy - 146,388,65 zł, wskazywało na to, iż koszt naprawy wynosił 78,75 % wartości pojazdu. W świetle OWU auto casco u powoda szkoda powinna być zakwalifikowana jako całkowita. Zgodnie bowiem z § 2 pkt 9 OWU szkoda całkowita zachodzi gdy uszkodzenie pojazdu jest w takim zakresie, że koszty naprawy ustalone według zasad określonych w § 21 ust. 5 pkt 3 przekraczają 70 % wartości pojazdu w dniu ustalenia odszkodowania.

Także przy rozliczeniu szkody na zasadach ogólnych – tj. w ramach ubezpieczenia OC sprawcy szkody należało ją zakwalifikować jako całkowitą. Zgodnie z art. 363 § 1 zd. 2 k.c. jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Zdaniem sądu szkoda całkowita zachodzi nie tylko sytuacji, gdy wartość naprawy przekracza wartość rzeczy, ale także gdy obie te wartości zbliżają się do siebie. W niniejszej sprawie różnica tych kwot tylko około 20 %, przy dość dużym rynku pojazdów nowych i używanych, a do tego uwzględniając pewien późniejszy spadek wartości pojazdu wobec charakteru powypadkowego, każą uznać szkodę za całkowitą. W sprawie dochodzi jest jeszcze jeden element. Faktycznie pojazd był nienaprawialny, na co zwrócił biegły z uwagi na brak dostępności ramy, co tym bardziej wskazywało na szkodę całkowitą.

Różnica między przyjętą przez powoda wartością pojazdu sprzed szkody – 196 800 zł a rzeczywistą wartością ocenioną przez biegłego 185 900 zł wynosiła 10 900 zł. Zatem odszkodowanie powinno być wpłacone w kwocie 79 772,13 zł. Odejmując kwotę zapłaconą przez pozwanego przed procesem, do zasądzania podlegała kwota 29 692,13 zł na podstawie art. 828 § 1 k.c.

O odsetkach sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. według wysokości ustawowej. Termin początkowy ich naliczania oznaczony został na podstawie art. 817 § 1 k.c. – tj. po upływie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody z tego tytułu.

O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. w zależności od uwzględnionych żądań przy ustaleniu, że powód wygrał proces w 73,15 %, zaś pozwany w 26,85 %. Po wyciągnięciu proporcji z kosztów poniesionych przez każdą ze stron (koszty sądowe, zastępstwa procesowego), ich różnica należna powodowi od pozwanego wyniosła 2 602,25 zł

W pkt IV sąd orzekł na podstawie art. 113 Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)