Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 grudnia 2018 r. powód P. G. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z (...) w W. (dalej również: (...)) kwoty 2.023,35 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 listopada 2018 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania. W uzasadnieniu powód wskazał, iż dochodzona kwota stanowi odszkodowanie należne mu na podstawie umowy cesji wierzytelności od pozwanego jako ubezpieczyciela sprawcy szkody, obejmujące koszt wynajmu auta zastępczego w związku z zaistniałą szkodą komunikacyjną. Wyjaśnił, że najem trwał 15 dni, a ostateczna wysokość czynszu wyniosła 2.841,30 zł. Pozwany wypłacił odszkodowanie w kwocie 817,95 zł uznając za zasadny najem przez 7 dni po zweryfikowanej stawce 116,85 zł netto i odmówił uwzględnienia odszkodowania w pozostałym zakresie (pozew k. 2-6).

W dniu 31 grudnia 2018 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy w Warszawie w sprawie o sygn. akt XVI GNc 14360/18 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (nakaz zapłaty k. 20).

Pozwany złożył sprzeciw od powyższego nakazu, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko pozwany wskazał, że nie kwestionuje swojej odpowiedzialności za zdarzenia, potwierdził, że zapłacił 817,95 zł. Wyjaśnił, że uznał za zasadny okres najmu wynoszący 7 dni po stawce 116,85 zł za dobę, bowiem przedstawił poszkodowanej propozycję najmu pojazdu zastępczego. Zakwestionował także zasadność poniesienia kosztu 73,80 zł brutto tytułem podstawienia pojazdu poszkodowanej oraz zakwestionował termin naliczania odsetek wskazując, że powód może domagać się ich zasądzenia dopiero od dnia wyrokowania. (sprzeciw k. 26-36)

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 września 2018 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został pojazd marki R. (...) o nr rej. (...) stanowiący współwłasność I. P. (1) i Y. O. (dalej też: poszkodowana). Pojazd sprawcy zdarzenia objęty był ochroną ubezpieczeniową w zakresie OC w (...) (okoliczność bezsporna)

W dniu 2 października 2018 r. szkoda została zgłoszona przez poszkodowaną i zarejestrowana przez operatora infolinii (...) pod numerem (...). Potwierdzenie zgłoszenia szkody zostało wysłane na należący do Y. O. adres e-mail (...) Zakład ubezpieczeń jednocześnie poinformował o możliwości zorganizowania wynajmu pojazdu zastępczego wraz z pokryciem kosztów najmu, załączając cennik wraz z informacją, iż w przypadku najmu pojazdu z zewnętrznej wypożyczalni, ubezpieczyciel zweryfikuje zasadny czas oraz koszty najmu do wysokości określonych w cenniku. W przypadku pojazdu klasy C – do jakiego należał uszkodzony pojazd R. (...) – stawka ta wynosiła 95 zł netto (116,85 zł brutto). (dowody: zeznania świadka Y. O. k. 266-267, formularz zgłoszenia szkody k. 14, potwierdzenie zgłoszenia szkody wraz z instrukcją, propozycją najmu i informacjami o stawkach k. 52-61)

W dniu 3 października 2018 r. (środa) odbyły się oględziny przed-naprawcze pojazdu. Następnie w dniu 5 października 2018 r. (piątek) (...) wykonał kalkulację naprawy wraz z kosztorysem, którą doręczył serwisowi w dniu 8 października 2018 r. (poniedziałek). W dniu 9 października 2018 r. (wtorek) pojazd został wstawiony do (...) w W.. W dniu 10 października 2018 r. (środa) warsztat wysłał (...) kosztorys napraw. W dniu 11 października 2018 r. (czwartek) (...) zatwierdził kosztorys. Dnia 12 października 2018 r. (piątek) zamówione zostały części zamienne, które warsztat odebrał w dniu 16 października 2018 r. (wtorek). Naprawę rozpoczęto w dniu 17 października 2018 r. (środa), a poszkodowana odebrała pojazd w dniu 24 października 2018 r. (środa). (dowody: oświadczenie warsztatu o przebiegu naprawy pojazdu k. 12, ustalenia biegłego w przedmiocie uzasadnionego czas u naprawy pojazdu a contrario k. 169-170, zeznania świadka D. K. k. 284-285)

Również w dniu 9 października 2018 r. poszkodowana zawarła z P. G. umowę najmu pojazdu zastępczego oraz umowę cesji wierzytelności. Cenę najmu pojazdu zastępczego strony ustaliły na 150 zł netto za dobę. Przedmiotem najmu był pojazd K. (...) o nr rej. (...). Jednocześnie poszkodowana przelała na rzecz P. G. swoją wierzytelność – prawo do odszkodowania z tytułu kosztów wynajmu w związku ze szkodą z dnia 30 września 2018 r. Pojazd zastępczy został poszkodowanej wydany o godzinie 8:45. Stawka 150 zł netto była rynkową stawką najmu pojazdów segmentu C. (dowody: umowa najmu pojazdu oraz cesji wierzytelności k.12v.-13v., formularz informacji szkody k.14, protokół zdawczo-odbiorczy k. 14v-15, opinia biegłego sądowego wraz z załącznikami 167-190).

Pojazd zastępczy został zwrócony P. G. w dniu 24 października 2018 r. o godzinie 7:55. Z tego tytułu poszkodowanej została wystawiona faktura o nr. (...) za 15 dni płatnego najmu po stawce 150 zł netto (184,50 zł brutto) na łączną kwotę 2.310 zł netto (2.841,30 zł brutto). Faktura zawierała opłatę za dostawę i odbiór pojazdu K. C. o nr rej. (...) w wysokości 60 zł netto (73,80 zł brutto). (dowody: faktura vat k. 11, załącznik do faktury vat k. 11v., protokół zdawczo odbiorczy k. 15).

Decyzją z dnia 6 listopada 2018 r. (...) wypłacił P. G. kwotę 817,95 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, uznając za zasadny najem za 7 dni po stawce 116,85 zł brutto. (dowód: decyzja k. 10)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych i niezaprzeczonych przez stronę przeciwną (art. 229 k.p.c. i art. 230 k.p.c.) oraz dołączonych do akt dowodów z dokumentów urzędowych i prywatnych, których prawdziwość i autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, a Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im wiarygodności z urzędu. Zgromadzone dokumenty i wydruki nie budziły wątpliwości w zakresie ich treści i pochodzenia od poszczególnych osób.

Istotnym dowodem w sprawie okazał się formularz zgłoszenia szkody wraz z potwierdzeniem zarejestrowania zgłoszenia oraz pouczeniem i instrukcją najmu pojazdu zastępczego. Dokumenty te zostały przesłane poszkodowanej I. O. na wskazany przez nią adres e-mail, zostały doręczone, a powód nie kwestionował ich autentyczności. Skoro fakt sporządzenia tych dokumentów nie był sporny, do oceny Sądu pozostała jedynie ich skuteczność i wpływ na niniejsze postępowanie.

Za wartościowy materiał dowodowy Sąd uznał zeznania świadka Y. O., bowiem były szczere, spontaniczne, spójne wewnętrznie i korespondujące z pozostałym zgormadzonym materiałem dowodowym. Świadek Y. O. po krótce opisała przebieg zdarzenia z dnia 30 września 2018 r., zakres uszkodzeń w pojeździe R. (...) nr rej (...) oraz potwierdziła, że pojazd zastępczy był jej potrzebny do codziennych dojazdów do pracy. Świadek potwierdziła, że adres e-mail na jaki wysłana została informacji od pozwanego o możliwości najmu pojazdu za jego pośrednictwem należy do niej. Zeznania świadka korespondowały z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym, zatem były wiarygodne.

Sąd dopuścił również dowód z przesłuchania świadków I. P. (2) – drugiego współwłaściciela uszkodzonego pojazdu R. (...) nr rej. (...) i D. K., który ten pojazd naprawiał. Zeznania tych świadków były wiarygodne, acz mało istotne w sprawie. Świadek I. P. (2) zeznała jedynie, że była współwłaścicielem pojazdu, jednak nie dysponowała żadną wiedzą co do zdarzenia z dnia 30 września 2018 r. Natomiast świadek D. K. potwierdził, że naprawiał uszkodzony pojazd, że naprawa trwała 15 dni oraz że z rozpoczęciem naprawy czekał na akceptację kalkulacji szkody przez ubezpieczyciela.

Uznając, że sprawa wymaga zasięgnięcia wiadomości specjalnych, w szczególności celem ustalenia technologicznego czasu naprawy uszkodzonego pojazdu, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego R. M.. W ocenie Sądu zarówno opinia główna jak i uzupełniające były spójne i logiczne, wnioski z nich płynące należycie uzasadnione, a sam biegły posiadał niezbędne kompetencje i doświadczenie dla ich wydania. W oparciu o tę opinię Sąd ustalił, że technologiczny czas naprawy powinien wynieść 5 dni roboczych, że samochód uszkodzony i wynajęty należały do tej samej klasy pojazdów oraz że zastosowana przez powoda stawka za najem była stawką rynkową.

Sąd uznał, że ustalenie koniecznego, niezbędnego i uzasadnionego czasu naprawy pojazdu R. (...) o nr rej. (...) nie wymaga wiadomości specjalnych, a zatem że w tym zakresie tutejszy Sąd nie jest związany stanowiskiem biegłego. Sąd nie podzielił stanowiska biegłego, że naprawa powinna być przeprowadzona w dniach 9 - 18 października 2018 r. Biegły uznał, ze doszło do zwłoki po stronie warsztatu, gdyż powinien on zamówić części zamienne już w dniu 9 października, a nie 12 października 2018 r. bowiem „z przeprowadzonej analizy i porównania kalkulacji napraw T.U. i serwisu wynika, iż są one zgodne ze sobą pod względem ujętego w nich zakresu uszkodzeń badanego pojazdu, a istniejące różnice wynikają tylko z technologii naprawy pojazdu, jakości użytych do jej realizacji części zamiennych oraz wyższej stawki za roboczogodzinę prac naprawczych” (str. 3 i 4 opinii – k. 169-170). W ocenie Sądu, skoro różnice między kalkulacją serwisu a pozwanego dotyczyły m.in. jakości części zamiennych, to zakład naprawczy nie mógł dokonać ich zamówienia przed zatwierdzeniem przez ubezpieczyciela tej kalkulacji. Do czasu zatwierdzenia kalkulacji zakład nie wiedział bowiem jakiej jakości te części zamówić. Wobec tego Sąd uznał, że warsztat mógł wstrzymać się z zamówieniem części do dnia 12 października 2018 r.

S ąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Powód swe roszczenia wobec pozwanego zakładu ubezpieczeń wywodził z umowy cesji wierzytelności z dnia 9 października 2018 r., którą zawarł z Y. O. i I. P. (2). Mocą tej umowy powód nabył wierzytelność - prawo do odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego w związku ze szkodą z dnia 30 września 2018 r. Legitymacja czynna powoda nie była kwestionowana przez pozwanego, opierała się na art. 509 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Sąd również nie widział podstaw by ważność tych umów kwestionować. Tym samym Sąd przyjął, że powód miał legitymację czynną do wystąpienia z niniejszym pozwem.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa. Cechą charakterystyczną ubezpieczeń OC jest akcesoryjny charakter odpowiedzialności ubezpieczyciela. Akcesoryjność ta polega na tym, że ubezpieczyciel odpowiada tylko wtedy i tylko w takim zakresie, w jakim odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczony sprawca. Zgodnie z treścią przepisu art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2018 poz. 473 t.j.) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Zakres świadczeń ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej samoistnego posiadacza pojazdu mechanicznego reguluje natomiast art. 36 ust. 1 w/w ustawy. W myśl tego przepisu odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

W rozpatrywanej sprawie nie była sporna sama zasada odpowiedzialności pozwanego towarzystwa ubezpieczeń ani okoliczność objęcia ochroną ubezpieczeniową sprawcy kolizji, a zatem zbędne są szersze rozważania w tym zakresie. Dla porządku wypada jednak wskazać, że podstawą prawną roszczeń powoda był art. 436 § 2 k.c., zgodnie z którym w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. (…). Ogólną zasadą odpowiedzialności jest zasada winy, a zatem obowiązanym do naprawienia szkody jest osoba, która z winy swojej ją wyrządziła (art. 415 k.c.).

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W świetle przepisów kodeksu cywilnego zasadą jest, że naprawienie szkody obejmuje straty, jakie poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 k.c.). Polega ono, według wyboru poszkodowanego, albo na przywróceniu do stanu poprzedniego, a gdyby było to niemożliwe lub pociągałoby za sobą dla zobowiązanego trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia pieniężnego (art. 361 § 2 k.c.). Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia lub uszkodzenia niewątpliwie jest szkodą majątkową. Koszt wynajęcia samochodu zastępczego jak i koszty związane z procesem likwidacyjnym szkody (np. koszt holowania czy postoju pojazdu na parkingu kasacyjnym), z pewnością mieszczą się w pojęciu szkody rozumianej jako uszczerbek (zmniejszenie) majątku poszkodowanego, który nastąpił wbrew woli uprawnionego. Postulat pełnego odszkodowania przemawia zatem za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z dotychczasowego pojazdu wskutek jego zniszczenia lub uszkodzenia jak i pokrycie wydatków związanych z likwidacją szkody.

W niniejszej sprawie Sąd nie miał wątpliwości, że najem pojazdu zastępczego był zasadny, bowiem poszkodowana utraciła możliwość poruszania się swoim pojazdem. Pojazd był jej niezbędny do codziennych dojazdów do pracy i wykonywania innych codziennych czynności. Biegły R. M. zakwalifikował pojazd jako niezdolny do jazdy z uwagi na zakres usterek (oderwane lusterko kierowcy, wgięte błotniki lewej strony pojazdu). Skoro w czasie naprawy uszkodzonego pojazdu poszkodowana nie mogła się poruszać innym autem, w związku z doznaną szkodą, zasadnym było wynajęcie przez poszkodowaną samochodu zastępczego.

W toku postępowania pozwany kwestionował zakres swojej odpowiedzialności wskazując, że czas najmu pojazdu zastępczego został względem uzasadnionego czasu naprawy uszkodzonego pojazdu wydłużony, a dobowa stawka czynszu najmu jest wygórowana. Pozwany podnosił, że zaoferował poszkodowanej możliwość zorganizowania pojazdu po stawkach akceptowanych przez ubezpieczyciela, jednakże poszkodowana z tej oferty nie skorzystała.

Co do zasady uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego obejmuje okres od dnia wstawienia samochodu do warsztatu do dnia zakończenia naprawy. Za uzasadnione przy tym uznać należy oczekiwanie warsztatu naprawczego na decyzję ubezpieczyciela co do zakresu uznania i pokrycia kosztów naprawy pojazdu, tak po pierwszych, jak i ewentualnych dodatkowych oględzinach. Wobec powszechnie występujących przypadków kwestionowania przez ubezpieczycieli zakresu uszkodzeń lub kosztów naprawy, zarówno poszkodowany jak i warsztat, któremu zlecono naprawę, ma uzasadnioną obawę przed rozpoczęciem prac naprawczych, nie wie bowiem, w jakim zakresie i kto pokryje ich koszty.

W realiach niniejszej sprawy poszkodowana wynajęła pojazd zastępczy od powoda z dniem wstawienia go do (...) tj. w dniu 9 października 2018 r., na kilka dni po zaistniałej szkodzie. Pojazd został natomiast zwrócony w dniu 24 października 2018 r. tj. po 15 dniach.

Pozwany sugerował, że warsztat zbyt długo zwlekał z zamówieniem części zastępczych do pojazdu, tym samym wydłużając całkowity czas najmu pojazdu z 7 do 15 dni najmu. Celem ustalenia czy cały czas najmu był zasadny, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego. Biegły wyliczył, że technologiczny czas naprawy pojazdu wynosił 5 dni roboczych. Do tego należało dodać czas na ustalenie pomiędzy serwisem a ubezpieczycielem zakresu niezbędnej naprawy, a także czas oczekiwania na części zamienne. W toku likwidacji szkody pozwany (...) prowadził z warsztatem negocjacje m.in. dotyczące jakości części zamiennych. Wobec tego nie było możliwe zamówienie tych części już w dniu 9 października 2018 r., skoro tego dnia warsztat jeszcze nie wiedział jakie części zamówić (jakiej jakości części zrefunduje pozwany). Również świadek D. K. wskazał, że do zamówienia części i przystąpienia do naprawy nie mogło dojść wcześniej, skoro nie doszedł z pozwanym do porozumienia co do szczegółów naprawy. Kalkulacja naprawy została zaakceptowana przez ubezpieczyciela 11 października, a kolejnego dnia (w piątek) zostały zamówione części zamienne. Warsztat odebrał zamówione części w dniu 16 października 2018 r. (wtorek) i kolejnego dnia przystąpił do naprawy. Naprawa – zgodnie z opinią biegłego – powinna potrwać 5 dni, od 17 października 2018 r. (środa) do wtorku 23 października 2018 r. Poszkodowana odebrała pojazd w dniu kolejnym. Sąd nie dopatrzył się ani po stronie poszkodowanego, ani współpracującego z nim warsztatu, żadnego opóźnienia. Skoro okres naprawy jest tożsamy z okresem uzasadnionego najmu, to Sąd uznał, że poszkodowana była uprawniona do wynajęcia pojazdu zastępczego od dnia 9 października 2018 r. do 24 października 2018 r. tj. przez 15 dni.

Sąd za w całości zasadny uznał drugi z zarzutów pozwanego – zarzut zawyżonej stawki za najem. W ocenie Sądu poszkodowany wybierając ofertę powoda, naruszył spoczywający na nim obowiązek minimalizacji szkody.

Stosownie do art. 826 § 1 k.c. poszkodowany zobowiązany jest do minimalizacji skutków szkody. W razie zajścia wypadku obowiązany jest użyć dostępnych mu środków w celu zapobieżenia szkodzie lub zmniejszenia jej rozmiarów. W ocenie Sądu obowiązek ten dotyczy również wyboru podmiotu, który oferuje usługę najmu pojazdu zastępczego za możliwie niewygórowaną stawkę.

Pozwany ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa szkody. Przepis art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) stanowi, że w razie zaistnienia zdarzenia objętego ubezpieczeniem obowiązkowym osoba uczestnicząca w nim obowiązana jest m. in. do zapobieżenia, w miarę możliwości zwiększaniu szkody. Ponadto, zgodnie z treścią art. 354 k.c. dłużnik powinien wykonywać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno–gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje także w sposób odpowiadający tym zwyczajom. W taki sam sposób powinien współdziałać przy wykonaniu zobowiązania wierzyciel. Z powyższego wynika, iż na poszkodowanym spoczywa obowiązek współdziałania z ubezpieczycielem i nakaz lojalnego postępowania względem niego. Natomiast przepis art. 362 k.c. stanowi, że jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza stopnia winy obu stron. Powyższe przepisy nakładają zatem na poszkodowanego obowiązek minimalizacji szkody.

Sąd w pełni podziela pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uchwale z dnia 24 sierpnia 2017 roku podjętej w sprawie pod sygn. akt. III CZP 20/17, zgodnie z którym wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu, objęte są odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione, tj. usprawiedliwione szczególnymi okolicznościami i potrzebami poszkodowanego.

W niniejszej sprawie, jak wynika z dokumentów zgormadzonych w sprawie, w tym w szczególności z dokumentów potwierdzenia rejestracji szkody wraz z instrukcją najmu pojazdu zastępczego i informacją o możliwej weryfikacji stawek w przypadku najmu pojazdu z wypożyczalni zewnętrznej wynika, że poszkodowana podczas zgłaszania szkody ubezpieczycielowi, została poinformowana przez pozwanego o możliwości skorzystania z usługi najmu pojazdu zastępczego na czas naprawy uszkodzonego pojazdu. Kluczowym w tej kwestii okazał się ww. dowód w postaci wiadomości e-mail do poszkodowanej, a także jej zeznania. Świadek Y. O. zeznała, że sprawcą szkody była jej sąsiadka – ubezpieczona w (...) – a jej nie interesowały koszty związane z najmem pojazdu zastępczego, a nadto nie dysponowała istotną wiedzą w tym zakresie.

W ocenie Sądu zachowanie poszkodowanej nie stanowiło współdziałania z ubezpieczycielem (dłużnikiem), do czego w kontekście powyższych rozważań była zobowiązana. W tym miejscu wymaga zaznaczenia, iż przede wszystkim to na powodzie spoczywał ciężar wykazania przyczyn odrzucenia propozycji pozwanego. Pozwany poinformował poszkodowaną o uprawnieniu do uzyskania pojazdu zastępczego, przedstawił propozycję wynajmu za swoim pośrednictwem. Poszkodowana wiedziała zatem, że ma obowiązek poinformowania zakładu ubezpieczeń (jako dłużnika) o chęci wynajęcia takiego pojazdu. Skoro tego nie zrobiła, to można jej postawić zarzut naruszenia obowiązku wynikającego z art. 354 § 2 k.c., a w konsekwencji przyczynienie się do zwiększenia rozmiarów szkody. Poszkodowana powinna bowiem poinformować o chęci wynajęcia pojazdu i umożliwić pozwanemu organizację takiego pojazdu. Dopiero gdyby pozwany nie był w stanie takiego pojazdu zapewnić, bądź zobowiązał się zapewnić taki pojazd na znacząco gorszych warunkach, poszkodowana mogłaby skorzystać z oferty powoda. Inaczej mówiąc, dopiero gdyby przedstawiona poszkodowanej przez pozwanego oferta z uzasadnionych powodów była nieodpowiednia lub wiązała się ze znacznymi trudnościami, wówczas miałaby prawo skorzystać z oferty powoda przy zastosowaniu jego cen.

Na gruncie niniejszej sprawy - pomimo uznania stawki najmu powoda przez biegłego za rynkową - istnieją podstawy do stwierdzenia, że poszkodowana przyjmując ofertę powoda dopuściła się naruszenia obowiązku minimalizacji skutków szkody. Nie ulega wątpliwości, że cena wynajmu pojazdu zastępczego podana przez pozwanego (116,85 zł brutto) jest znacznie niższa od tej zaproponowanej przez powoda (184,50 zł brutto). Pozwany przedstawił poszkodowanej propozycję najmu. Poinformował ją, że w przypadku wynajęcia pojazdu zastępczego w innej wypożyczalni, ceny najmu nie mogą przekroczyć stawek przedstawionych przez pozwaną, bowiem wtedy odszkodowanie zostanie skorygowane do maksymalnych stawek zaproponowanych przez pozwanego. Pomimo tego poszkodowana wybrała droższą ofertę powódki.

W tej sytuacji, wobec nieskorzystania przez poszkodowanego bez uzasadnionych powodów z przedstawionej przez pozwanego propozycji i udokumentowania wyższych kosztów wynajmu w wybranej przez poszkodowanego wypożyczalni, w ocenie Sądu, cenę za dzień najmu należało zweryfikować do maksymalnego poziomu cen akceptowanych przez ubezpieczyciela, tj. do kwoty 116,85 zł brutto.

Tym samym - w ocenie Sądu - uzasadnione jest przyznanie powodowi od pozwanego odszkodowania stanowiącego równowartość iloczynu akceptowanej przez pozwanego maksymalnej dziennej stawki czynszu najmu, tj. 116,85 zł brutto i uzasadnionego czasokresu najmu (15 dni), a zatem 1.752,75 zł brutto. Skoro pozwany zapłacił powodowi przed procesem z tego tytułu kwotę 817,95 zł, Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 934,80 zł. (pkt 1 sentencji wyroku).

Jako niezasadne Sąd uznał roszczenie powoda w zakresie kwoty 60 zł netto (73,80 zł brutto) tytułem dojazdu i odebrania pojazdu zastępczego. Abstrahując od tego, że powód jest profesjonalistą i takie koszty zwykle są wliczane do ceny usługi, to powód nie wykazał by poszkodowana zgodziła się na taki koszt, nie przedstawił też żadnego cennika, z którego wynikałby obowiązek jego poniesienia. W szczególności zawarta umowa najmu nie przejmuje, że do ceny najmu doliczana jest ta opłata. Nadto pozwany zaoferował poszkodowanej możliwość najmu pojazdu zastępczego za swoim pośrednictwem bez obciążania tego typu kosztami. Tym samym to roszczenie podlegało oddaleniu.

Pozwany podniósł, że odsetki w niniejszej sytuacji mogłyby być naliczane dopiero najwcześniej od dnia wyrokowania. Z tym stanowiskiem Sąd się nie zgadza. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, zasadnym jest przyznanie odsetek od dnia wydania wyroku w sprawach, kiedy na wcześniejszym etapie, przed procesem, wysokość szkody nie może zostać ustalona bez udziału Sądu bądź gdy wysokość szkody zwiększa się w toku procesu. W niniejszej sprawie strony procesu są profesjonalistami, zatem miały możliwości samodzielnego dokonania kalkulacji szkody i ustalenia jej wysokości bez udziału Sądu. Szkoda nie zwiększała się też w toku procesu. Stąd też nie było podstaw by w zakresie odsetek odstąpić od przepisów powołanych powyżej.

Wobec tego o odsetkach Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 20 listopada 2018 r. mając na uwadze, że termin spełnienia świadczenia przez dłużnika, którym jest zakład ubezpieczeń, w ramach ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, oznaczony jest przez przepis art. 817 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2003/124/1152), w zw. z art. 481 § 2 k.c. według którego, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Zgłoszenie szkody z tytułu poniesienia kosztów najmu pojazdu zastępczego zostało doręczone pozwanej 20 października 2018 r., a zatem pozwany pozostaje w opóźnieniu od dnia 20 listopada 2018 r.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu. (pkt 2 sentencji wyroku).

Podstawę orzeczenia o kosztach procesu stanowił art. 100 k.p.c., przy zastosowaniu zasady stosunkowego ich rozdzielenia. Należy wskazać, iż powód żądał zasądzenia kwoty 2.023,35 zł co przy uwzględnieniu powództwa w zakresie kwoty 934,80 zł oznacza, że powód wygrał proces w 46,20 % natomiast pozwany 53,80%. Powód poniósł koszty w postaci: 102 zł tytułem opłaty od pozwu, 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 900 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalonych na podstawie stawki określonej w § 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015 poz. 1800 z zm.) oraz kwota 1.000 zł zaliczki wykorzystana na poczet wynagrodzenia biegłego . Łączne koszty poniesione przez powoda wyniosły więc 2.019 zł.

Natomiast na koszty poniesione przez pozwanego składa się kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwota 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalonych na podstawie stawki określonej w § 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015 poz. 1804 z zm.) Łączne koszty poniesione przez pozwanego wyniosły 917 zł.

W sumie koszty procesu poniesione przez strony wyniosły 2.936 zł. Mając na uwadze, że powód wygrał sprawę w 46,20%, w tym zakresie pozwany powinien ponieść koszty postępowania tj. 1.356,43 zł (2.936 zł x 46,20%). Skoro pozwany do tej pory poniósł koszt 917 zł, to znaczy że powód powinien zwrócić pozwanemu kwotę 439,43 zł (pkt 3 sentencji wyroku).

Na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2018 poz. 300 t.j.) stosownie do wyniku sprawy, Sąd nakazał pobrać od pozwanego kwotę 130,10 zł, zaś od powodów kwotę 151,50 zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa. Zaliczki wpłacona na poczet opinii biegłego – 1000 zł okazała się bowiem niewystarczająca, gdyż wynagrodzenie biegłego wyniosło 1.281,60 zł (punkt 4 i 5 sentencji wyroku).

Z uwagi na powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

Asesor s ądowy Joanna Wądołowska-Graczyk

Sygn. akt IX GC 329/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2022 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie, IX Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy Joanna Wądołowska-Graczyk

Protokolant: Joanna Kwapisz

po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2022 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa P. G.

przeciwko (...) Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanego (...) Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda P. G. kwotę 934,80 zł (dziewięćset trzydzieści cztery złote osiemdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 20 listopada 2018 r. do dnia zapłaty;

2. w pozostałym zakresie powództwo oddala;

3. zasądza od pozwanego (...) Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda P. G. kwotę 439,43 zł (czterysta trzydzieści dziewięć złotych czterdzieści trzy grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4. nakazuje pobrać od powoda P. G. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie kwotę 151,50 zł (sto pięćdziesiąt jeden złotych pięćdziesiąt groszy) tytułem kosztów procesu poniesionych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa;

5. nakazuje pobrać od pozwanego (...) Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie kwotę 130,10 zł (sto trzydzieści złotych dziesięć groszy) tytułem kosztów procesu poniesionych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa.

Asesor s ądowy Joanna Wądołowska-Graczyk

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć pełnomocnikowi pozwanego przez PI bez pouczenia.

Asesor s ądowy Joanna Wądołowska-Graczyk