Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem z 27 lutego 2012 r. (data stempla pocztowego) przeciwko (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., powód A. S. wniósł o zasądzenie na jego rzecz kwoty 8 400 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty (pozew – k. 2-3).

Pismem z 19 marca 2012 r. powód rozszerzył powództwo, wnosząc o sprostowanie świadectwa pracy poprzez wyliczenie w świadectwie należnych powodowi, a niewypłaconych godzin nadliczbowych w okresie zatrudnienia (k. 22). W piśmie z 29 maja 2012 r powód wniósł – obok dotychczasowych roszczeń – o zapłatę na jego rzecz kwoty 6 500 zł tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych w ilości 600 godzin, w okresie od 1 kwietnia 2010 r. do dnia 20 lutego 2012 r. z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty (k. 54-55). W piśmie z 21 marca 2013 r. powód podtrzymał roszczenie o zasądzenie odszkodowania w kwocie 8 400 zł oraz wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych w kwocie 6 500 zł, cofając roszczenie o zapłatę ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy. Podczas rozprawy pełnomocnik powoda popierał powództwo i oświadczył, że strona powodowa opiera swe roszczenie o zapłatę wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych wyłącznie na przyjętym u pozwanego systemie czasu pracy (protokół – k. 253).

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa (k. 26-28), następnie w kolejnych pismach procesowych i na rozprawie wnosił o oddalenie rozszerzonego powództwa (k. 59-60, k. 152-153, protokół – k. 246).

Sąd ustalił, co następuje:

Powód A. S. był zatrudniony u pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. w okresie od 1 kwietnia 2010 r. do 22 lutego 2012 r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku konserwatora obsługi budynku Centrum Handlowe (...), za wynagrodzeniem miesięcznym 2 800 zł brutto. W umowie o pracę określono wymiar czasu pracy 8 godzin. Przez cały okres zatrudnienia powód pracował w systemie równoważnego czasu pracy po 12 godzin na dobę od 7:00 do 19:00 według harmonogramu ustalonego dla pracownika na każdy miesiąc. Taki system czasu pracy przewidywał obowiązujący u pozwanego regulamin. Zgodnie z harmonogramem powód po 12-godzinnej pracy miał 1 lub 2 doby wolne. Zwykle w miesiącu pracował w dwie soboty i dwie niedziele, korzystając z dni wolnych w pozostałe dni tygodnia. Do jego obowiązków pracowniczych należało reagowanie na zgłoszone przez najemców usterki techniczne na terenie budynku zarządzanego przez pozwanego, w tym wymiana spalonych świetlówek. W sytuacji realizacji zgłoszenia powód zgłaszał ten fakt kierownikowi i otrzymywał od niego lub koordynatora technicznego materiały niezbędne do wykonania usługi, za którą pozwany obciążał najemcę, wystawiając stosowną fakturę. W soboty i w niedziele pracownicy mieli dostęp do magazynu, mogli pobrać samodzielnie materiały, odnotowując ten fakt w rejestrze zleceń bieżących. W lutym 2012 r. najemca boksu (...) zwrócił się do przełożonych powoda z reklamacją niedziałającego w jego boksie oświetlenia, które według relacji najemcy zostało wymienione przez pracowników pozwanego w sobotę 11 lutego 2012 r. M. K. i N. Ś. przełożeni powoda ustalili, że w tym dniu pracę wykonywał powód i R. W., lecz nie odnotowali wykonania takiej usługi w rejestrze. Na pisemnym oświadczeniu kobieta zgłaszająca reklamację złożyła podpis: (...). Powód nie potwierdził pozwanemu wykonania takiej usługi. W oparciu o zgłoszoną reklamację i oświadczenie podpisane nazwiskiem (...) pozwany przygotował i wręczył 22 lutego 2012 r. powodowi pisemne oświadczenie o rozwiązaniu stosunku pracy bez wypowiedzenia, zarzucając, że 11 lutego 2012 r. w Centrum Handlowym (...) w lokalu (...) powód wykonał prywatnie w godzinach pracy usługę wymiany świetlówek, a do jej wykonania przywłaszczył mienie pracodawcy w postaci 4 świetlówek (po 5,76 zł netto sztuka) oraz 4 starterów (po 0,96 zł netto sztuka). Powód nie potwierdził podpisem odbioru oświadczenia pracodawcy, lecz nie kwestionował faktu złożenia mu tego oświadczenia we wskazanej dacie (umowa o pracę a.o. cz. B – k. 14, świadectwo pracy – a.o. cz. C, zaświadczenie o zarobkach – k. 42, aneks do wewnętrznego regulaminu pracy – k. 223-226, harmonogramy, listy obecności, rozliczenie należności – k. 154-211, kopia oświadczenia – k. 30, oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia – a.o. cz. C – k. 8, zeznania św. M. K. – k. 246-248, zeznania świadka – N. Ś. – k. 248-249, zeznania powoda – k. 253-254).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dowody z dokumentów, złożone przez stronę pozwaną, w tym w szczególności z akt osobowych powoda oraz kopii harmonogramów, list obecności, rozliczenia i wypłaty należności, których prawdziwości i zgodności z oryginałami powód nie kwestionował, także Sąd nie znalazł podstaw do ich zakwestionowania, dlatego uznał je za przydatne do poczynienia ustaleń w zakresie niezbędnym do rozstrzygnięcia istoty sprawy. Zeznania świadków M. K. i N. Ś. sąd obdarzył wiarą w części, w jakiej znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Sąd odmówił wiary zeznaniom świadków w zakresie stwierdzenia stanów magazynowych w tym niedoboru świetlówek i starterów oraz dokonania sprawdzenia szafki powoda, gdyż nie potwierdził tych okoliczności powód, ani żaden dokument, o którym wspomnieli świadkowie, jak protokół sprawdzenia stanu magazynu i kontroli szafki powoda. Sąd nie dał także wiary zeznaniom świadków w części, w której twierdzili, że powód wykonał „prywatnie” usługę wymiany świetlówki w boksie (...) dnia 11 lutego 2012 r. Świadkowie oparli swe twierdzenia wyłącznie na zgłoszeniu dokonanym przez nieokreśloną, niezidentyfikowaną osobę, która ani sama nie została zidentyfikowana, ani nie wskazała z imienia i nazwiska powoda. Świadkowie samodzielnie wytypowali powoda, bazując wyłącznie na fakcie świadczenia przez niego w tym dniu pracy na rzecz pozwanego w ramach obowiązującego powoda czasu pracy. Sąd zatem uznał za niewiarygodne zeznania świadków we wskazanym zakresie. Z powyższych względów Sąd odmówił także waloru prawdziwości i wiarygodności kopii oświadczenia podpisanego nazwiskiem (...). Dając wiarę pozostałym dowodom z dokumentów lub ich kopii, złożonym do akt sprawy, w tym akt osobowych powoda, ponieważ nie kwestionowała ich żadna ze stron, Sąd nie znalazł także podstaw do zakwestionowania z urzędu ich walorów dowodowych, przyjmując za podstawę ustaleń faktycznych w zakresie niezbędnym do rozstrzygnięcia roszczeń powoda.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie zasługuje na uwzględnienie w części.

Zgodnie z normą art. 56 § 1 zd. 1 k.p., pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie.

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Jeżeli rozwiązano umowę o pracę, zawartą na czas określony albo na czas wykonania określonej pracy, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące (art. 58 kp).

Norma art. 52 kp określa w § 1 przesłanki rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, w § 2 termin do dokonania tej czynności oraz w § 3 tryb współdziałania pracodawcy z zakładową organizacją związkową. Pracodawca korzystając z tego sposobu rozwiązania umowy o pracę musi ponadto mieć na uwadze unormowania zawarte w art. 30 k.p., dotyczące wymogu formy pisemnej (§ 3), wskazania w piśmie przyczyny rozwiązania umowy (§ 4) oraz pouczenia pracownika o prawie odwołania do sądu pracy (§ 5).

Zgodnie z art. 52 § 1 pkt 1 k.p. pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych i na tej podstawie stosunek pracy powoda został skutecznie rozwiązany przez pozwanego. W tej sytuacji, sąd oceniając zasadność i zgodność z prawem rozwiązania stosunku pracy ustala, czy zachodzą podstawy przewidziane w przywołanym przepisie, ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych oraz wina pracownika.

W niniejszej sprawie pozwany nie wykazał zaistnienia zdarzeń, które uznał za podstawę rozwiązania z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia. Nie udowodnił, że 11 lutego 2012 r. powód dokonał prywatnie usługę wymiany świetlówek w lokalu (...). Swoje twierdzenia w tym przedmiocie pozwany oparł wyłącznie na zeznaniach świadków, którzy czerpali swą wiedzę z oświadczenia jednego z najemców, którego nawet nie wskazali, ponieważ jak to zeznali świadkowie oświadczenie, którego kopię złożono do akt sprawy podpisała kobieta, nazwiskiem (...). Tożsamości tej osoby, ani osoby której nazwisko widnieje na kopii oświadczenia pozwany w żaden sposób nie potwierdził. Dlatego twierdzenia pozwanego w tym zakresie oraz zeznania świadków Sąd uznał za niewiarygodne, a w konsekwencji Sąd uznał za nieprawdziwy pierwszy z podanych w oświadczeniu pracodawcy zarzut względem powoda. Za nieudowodniony Sąd uznał także zarzut przywłaszczenia przez powoda mienia pozwanego w postaci 4 świetlówek (po 5,76 zł netto sztuka) oraz 4 starterów (po 0,96 zł netto sztuka), ponieważ pozwany nie przedstawił żadnych dowodów ani poniesienia szkody przez pozwanego w postaci braku w magazynie, ani przysporzenia po stronie powoda. Zeznania świadków w tym przedmiocie Sąd ocenił jako niezasługujące na wiarę. Zeznania te pozostawały niespójne i sprzeczne pomiędzy sobą. Świadek M. K. zeznał, że dokonano remanentu i spisów w magazynie, i stan świetlówek w magazynie nie zgadzał się na 10-12 sztuk, co rzekomo zapisano w protokole (k. 247), natomiast świadek N. Ś. zeznał, że „nie stwierdzono braków magazynowych”. Przy tym pozwany nie przedstawił żadnych protokołów kontroli stanu magazynu. Także w zakresie kontroli szafki powoda zeznania świadków zawierają poważne niezgodności. Przy tym, jak zeznał świadek M. K. analiza zawartości szafki powoda miała miejsce po rozwiązaniu z powodem stosunku pracy, co oznacza, że wnioski z kontroli zawartości szafki powoda nie stanowiły faktycznej podstawy rozwiązania stosunku pracy z powodem bez wypowiedzenia. Powód zaprzeczył, ażeby uczestniczył w kontroli zawartości jego szafki, natomiast pozwany i w tym zakresie nie przedstawił innych dowodów, w tym protokołów, dokumentujących takie zdarzenie.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że decyzja pozwanego o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia została podjęta jedynie na podstawie niesprawdzonych i niewyjaśnionych pogłosek. Pozwany nie udowodnił ani samego faktu dokonania przez powoda samodzielnie lub z innym pracownikiem wykonania prywatnie usługi wymiany świetlówek w boksie (...), ani przywłaszczenia przez powoda 4 sztuk świetlówek i 4 sztuk starterów, w związku z tym nie można czynić powodowi zarzutu z niewątpliwie prawdziwego faktu niezgłoszenia do kierownika lub koordynatora technicznego wykonania takiej usługi, w tym odnotowania jej w rejestrze i okoliczność ta nie może stanowić uzasadnionej przyczyny rozwiązania z powodem umowy o pracę, w tym bez wypowiedzenia.

Z tego względu roszczenie powoda o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia Sąd uznał za uzasadnione. Jednak w kwocie niższej, niż wnioskowana z uwagi na brzmienie przepisu art. 58 k.p. w związku z art. 36 § 1 pkt 2 k.p. Powód był zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony i w dacie rozwiązania stosunku pracy pracował u pozwanego dłużej, niż sześć miesięcy, lecz mniej niż 3 lata. Okres wypowiedzenia wynosił więc jeden miesiąc, w związku z tym Sąd zasądził na rzecz powoda odszkodowanie wysokości wynagrodzenia za jeden miesiąc to jest w kwocie 2 800 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wyrokowania, ponieważ w tej dacie Sąd ustalił fakt niezgodnego z prawem rozwiązania z powodem stosunku pracy. Nie sposób zatem utrzymywać, że pozwany pozostawał w zwłoce z wypłatą odszkodowania w jakiejkolwiek wcześniejszej dacie. Z tego względu roszczenie odszkodowawcze w pozostałym zakresie podlegało oddaleniu.

Nie zasługuje na uwzględnienie roszczenie powoda o zapłatę kwoty 6 500 zł tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych. Powód oparł swe roszczenie wyłącznie na fakcie wykonywania przez powoda pracy w systemie równoważnego czasu pracy, a nie po 8 godzin dziennie, jak zapisano w umowie o pracę (protokół – k. 253). Obie strony zgodnie przyznały, że przez cały okres zatrudnienia powód pracował w równoważnym systemie czasu pracy po 12 godzin na dobę, następnie miał w przerwę w pracy trwającą 1 lub 2 doby zgodnie ze złożonymi do akt sprawy harmonogramami, które powód otrzymywał pod koniec miesiąca poprzedzającego dany miesiąc pracy. Zgodnie z tym systemem powód pracę świadczył i na podstawie prowadzonej przez pozwanego ewidencji czasu pracy otrzymywał wynagrodzenie, zgodnie z umową, w tym za pracę w godzinach nadliczbowych, nocnych i w dni ustawowo wolne od pracy wtedy, gdy taka praca miała miejsce (np. k. 156, 159, 168, 170, 173, 176, 179, 182, 185, 188, 191, 200). Powód nie kwestionował złożonych do akt kopii dokumentów, które stanowiły podstawę wyliczeń jego wynagrodzenia, ani okoliczności wypłacenia mu wynikających stąd należności z tytułu wynagrodzenia za pracę, w tym za pracę w godzinach nadliczbowych, nocnych oraz w dni ustawowo wolne od pracy.

Mając powyższe na względzie w ocenie Sądu strony ustnie lub w sposób dorozumiany, już z dniem podjęcia pracy przez powoda dokonały zmiany warunków pracy w zakresie systemu czasu pracy i chociaż zmiany warunków umowy o pracę wymagają formy pisemnej, czy to w formie aneksu, czy potwierdzenia na piśmie warunków pracy, to jednak zmiany dokonane z uchybieniem w zakresie formy pozostają ważne i skuteczne. Okoliczność naruszenia przez pracodawcę formy pisemnej może stanowić podstawę roszczeń odszkodowawczych przy zachowaniu pozostałych warunków formalnych w tym terminu do ich zakwestionowania. Niezgodne z prawdą informacje o warunkach pracy powoda w zakresie systemu czasu pracy zawarte zostały w informacji o dodatkowych warunkach zatrudnienia, załączonej do ostatniej umowy o pracę z 16 grudnia 2011 r. Powód podpisał te dokumenty 29 grudnia 2011 r. (kopia umowy o pracę i pisemnej informacji – k. 7 i k. 8) i nie zakwestionował ani sposobu, ani formy zmiany w zakresie systemu czasu pracy, w przewidzianym przez przepisy prawa pracy trybie. W niniejszej sprawie domaga się jedynie wypłaty wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych z uwagi na stosowany system czasu pracy. Powód nie udowodnił, że w ramach przyjętego przez strony systemu równoważnego czasu pracy wykonywał pracę w godzinach nadliczbowych, za którą nie otrzymał wynagrodzenia. Z ewidencji czasu pracy powoda wynika, że zdarzało się, że powód wykonywał czasem pracę w godzinach nadliczbowych lub w porze nocnej i otrzymał za to należne mu wynagrodzenie. Przedstawiona przez pracodawcę ewidencja czasu pracy oraz wyliczone na jej podstawie wynagrodzenie powoda nie było przez stronę powodową kwestionowane ani co do prawdziwości i wiarygodności, ani co do wartości. Z tego względu wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego księgowego na okoliczność wartości należności powoda za pracę w godzinach nadliczbowych (ilości godzin oraz wartości wynagrodzenia), poprzez przyjęcie za podstawę wyliczeń, wynikającego z pisemnych zapisów umowy o pracę podstawowego systemu czasu pracy, Sąd oddalił, uznając go za bezprzedmiotowy i całkowicie nieprzydatny, w świetle poczynionych ustaleń faktycznych, z których wynika, że przez cały okres zatrudnienia powoda wykonywał on pracę w systemie równoważnego czasu pracy, zgodnie z prowadzoną przez pozwanego ewidencją. Z powyższych względów na podstawie treści normy art. 97 § 2 zd. ostatnie k.p. wniosek powoda o sprostowanie świadectwa pracy również podlega oddaleniu.

W ocenie Sądu bezprzedmiotowe było dokonane przez stronę powodową zrzeczenie się roszczenia o zapłatę ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, ponieważ w niniejszej sprawie powód nie wysunął takiego roszczenia.

O kosztach orzeczono w punkcie 3 sentencji na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zgodnie z wynikiem procesu. Powód przegrał sprawę w zakresie roszczeń o zapłatę oraz sprostowanie świadectwa pracy i w części w zakresie roszczenia o odszkodowanie. Zgodnie z wynikiem procesu pozwany został zobowiązany do zwrotu powodowi kosztów zastępstwa procesowego ustanowionego z wyboru adwokata, z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika w wysokości 60 zł określonej na podstawie § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.), ponieważ podstawę zasądzenia przez sąd opłaty za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego w sprawie ze stosunku pracy o odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 § 1 w związku z art. 58 k.p., stanowi stawka minimalna określona w § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.). Dotyczy to w jednakowym stopniu wynagrodzenia adwokatów i radców prawnych oraz spraw o odszkodowanie dochodzone na podstawie art. 56 § 1 w związku z art. 58 k.p. albo na podstawie art. 45 § 1 w związku z art. 47 ¹ k.p. (zob. postanowienia Sądu Najwyższego z 26 stycznia 2012 r., III PZ 13/11; z 13 marca 2012 r., II PZ 3/12; wyrok Sądu Najwyższego z 25 stycznia 2012 r., II PK 105/11 ).

W myśl art. 113 ust. 1 ustawy dnia 18 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić sąd obciąża w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji przeciwnika z zastosowaniem zasad dotyczących zwrotu kosztów procesu. Mając powyższe na uwadze oraz okoliczność, że powód wystąpił z roszczeniem o zapłatę odszkodowania w związku z niezgodnym z prawem rozwiązaniem stosunku pracy, Sąd nakazał pobrać od pozwanego opłatę stosunkową w wysokości 140 zł, obliczoną na podstawie zasądzonej na rzecz powoda kwoty odszkodowania (2 800 zł x 5%).

Klauzulę natychmiastowej wykonalności Sąd nadał na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c.

Mając powyższe na względzie, Sąd orzekł, jak w sentencji.