Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: st. sekr. sądowy Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 28 stycznia 2016 r., 3 marca 2016 r. i 14 kwietnia 2016 r. sprawy, przeciwko A. D.

obwinionego o to że:

W dniu 30.12.2014 r. w W. na ul. (...), uszkodził pojazd stanowiący moją własność, tj. J. D. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...), w ten sposób, że kierując pojazdem marki O. (...) koloru ciemnego o numerze rejestracyjnym (...) spowodował zdarzenie drogowe, w wyniku którego uszkodzeniu uległ należący do mnie samochód marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) (...) a następnie oddalił się z miejsca kolizji drogowej, co wyczerpuje znamiona wykroczenia z art. 86 par 1 kw.

Orzeka

I.  Obwinionego A. D. uznaje za winnego tego, że w dniu 30.12.2014 r. w W. na ul. (...) kierując pojazdem marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie zachował bezpiecznego odstępu od poprzedzającego pojazdu marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) (...), w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim, uszkadzając go, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. za winnego popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 600 ( sześćset) złotych.

II.  Zasądza od obwinionego 60 ( sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty, obciąża go w części kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 (sto) złotych.

Sygn. akt V W 6658/15

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 grudnia 2014 r. około godz. 10:35 A. kierował samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) i jechał w W. w pobliżu pl. (...) po drodze jednokierunkowej, posiadającej cztery pasy ruchu, przy czym pas prawy skrajny przeznaczony był wyłącznie do skrętu w prawo w kierunku ul. (...). A. poruszał się kierowanym samochodem środkowym pasem ruchu w kierunku Centrum (...). W tym czasie nie była czynna znajdująca się w tym miejscu sygnalizacja świetlna zazwyczaj kierująca ruchem. Temperatura powietrza wynosiła -8°C (odczuwalną określano na -11°C), wilgotność powietrza miała wartość 79%, a stan nieba określano jako „niewielkie zachmurzenie”, opady nie były notowane.

W tym samym czasie w tym samym kierunku po tym samym pasie ruchu przed samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), poruszał się samochód marki S. (...) o nr rej. (...) (...) kierowany przez P. R. (1). W kierowanym samochodzie P. R. (2) przewoził pasażera – R. N., który siedział tuż obok kierowcy. Po przejechaniu przez kierującego samochodem marki S. (...) o nr rej. (...) (...) za sygnalizator sygnalizacji świetlnej i za przejście dla pieszych znajdujące się na placu (...) przed skrzyżowaniem z ul. (...) zatrzymał kierowany samochód przed przejazdem tramwajowym, po którym poruszał się tramwaj skręcający w ul. (...) w celu przepuszczenia w/w tramwaju. Po zatrzymaniu pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) (...) przed skrzyżowaniem z ul. (...), w tylną część w/w pojazdu uderzył samochód marki O. (...) o nr rej. (...) kierowany przez A. D.. Kontakt między pojazdami dotyczył tylnej części samochodu marki S., po stronie lewej oraz naroża przedniego prawego samochodu O..

W wyniku kolizji w samochodzie marki S. (...) o nr rej. (...) (...)uszkodzeniu uległy następujące elementy samochodu: wgnieciony tylny zderzak w części tylnej – lewej, połamany, brak elementów.

Po wystąpieniu kolizji drogowej A. nie zatrzymując kierowanego przez siebie pojazdu ominął samochód marki S. (...) o nr rej. (...) (...) i odjechał z miejsca zdarzenia w kierunku Centrum.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań oskarżyciela posiłkowego J. D. /e-protokół rozprawy z dnia 14 kwietnia 2016 r. – k. 117/, zeznań świadka R. N. /k. 38v, e-protokół rozprawy z dnia 28 stycznia 2016 r. – k. 80/, zeznań świadka P. R. (1) /k. 22v-23, e-protokół rozprawy z dnia 14 kwietnia 2016 r. – k. 117/, zeznań świadka P. M. /k. 33v/, opinii pisemnej oraz ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego J. K. /k. 91-100, e-protokół rozprawy z dnia 14 kwietnia 2016 r. – k. 117/, a także pism /k. 2-5, 8-8v, 46/, dokumentacji /k. 10-13/, protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 21/, szkicu /k. 24/, protokołu oględzin pojazdu /k. 26/, notatek urzędowych /k. 39, 47/.

Obwiniony A. nie stawił się na rozprawę w dniach 28 stycznia 2016 r., 3 marca 2016 r. i 14 kwietnia 2016 r. pomimo prawidłowego wezwania. Nie usprawiedliwił swojej nieobecności. Sąd, przeprowadził rozprawę zaocznie i wydał w sprawie wyrok zaoczny.

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę A. D. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Sąd konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań oskarżyciela posiłkowego J. D., zeznań świadka R. N., zeznań świadka P. R. (1) oraz zeznań świadka P. M..

Oceniając zeznania złożone przez świadka P. R. (1) /k. 22v-23, e-protokół rozprawy z dnia 14 kwietnia 2016 r. – k. 117/, Sąd nie dał wiary jedynie tej części zeznań w/w świadka, w której podał on nazwy ulic, którą się poruszał i w pobliżu której się znajdował w czasie wystąpienia kolizji. W ocenie Sądu powyższa nieścisłość w zeznaniach świadka wynika z okoliczności, że świadek nie jest mieszkańcem W., w związku z powyższym podał on niedokładnie nazwy poszczególnych ulic. Oceniając powyższą nieścisłość w zeznaniach świadka P. R. (1) (na którą zwrócił również uwagę biegły sądowy z zakresu ruchu drogowego J. K.) wskazać należy, że ze szkicu sporządzonego przez świadka /k. 24/, wynika, że kolizja wystąpiła po przejechaniu samochodu marki S. za sygnalizator i za przejście dla pieszych znajdujące się na placu (...) przed skrzyżowaniem z ulicą (...) i jego zatrzymaniu się przed torowiskiem, po którym poruszał się tramwaj skręcający w ulicę (...). Sporządzony przez świadka P. R. (1) szkic /k. 24/ jest spójny z ortofotomapą /k. 98/ sporządzoną przez biegłego sądowego J. K..

Pozostałe zeznania świadka P. R. (1) złożone w postępowaniu wyjaśniającym i przed Sądem są spójne, logiczne i tworzą całość. Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej zeznań tego świadka.

Z zeznań świadka P. R. (1) wynika, że gdy zatrzymał on kierowany samochód przed przejazdem tramwajowym, po którym poruszał się tramwaj, w celu przepuszczenia w/w tramwaju, wówczas w lewą tylną część błotnika i zderzaka jego pojazdu, uderzył jadący za nim samochód marki O., który następnie ominął kierowany przez niego samochód, nie zatrzymując się w celu sprawdzenia skutków w/w kolizji i odjechał w kierunku Centrum.

Sąd obdarzył zeznania świadka R. N. /k. 38v, e-protokół rozprawy z dnia 28 stycznia 2016 r. – k. 80/ – pasażera samochodu kierowanego przez świadka P. R. (1) walorem wiarygodności. Zeznania jego złożone w postępowaniu wyjaśniającym i przed Sądem są spójne i zgodne z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, uznanymi przez Sąd za wiarygodne. Korelują one z zeznaniami świadka P. R. (1) i dlatego przedstawiają dla Sądu dość obiektywne odzwierciedlenie całego zajścia. Ponadto żaden dowód nie podważa prawdomówności zeznań wskazanych wyżej świadków.

Z zeznań świadka R. N. wynika, że przedmiotowa kolizja wystąpiła wówczas, gdy samochód marki S. zatrzymał się przed torowiskiem w celu ustąpienia pierwszeństwa tramwajowi i w/w kolizja polegała na zahaczeniu samochodu S. przez samochód marki O.. W złożonych zeznaniach świadek R. N. potwierdził, że kierujący samochodem O. nie sprawdził skutków zderzenia i oddalił się z miejsca zdarzenia. Świadek R. N. podał również, że podczas zdarzenia uszkodzona była sygnalizacja świetlna, która nadawała sygnał żółty migający.

Sąd obdarzył walorem wiarygodności zeznania oskarżyciela posiłkowego J. D. /e-protokół rozprawy z dnia 14 kwietnia 2016 r. – k. 117/, który nie był naocznym świadkiem przedmiotowego zdarzenia. Oskarżyciel posiłkowy w złożonych zeznaniach potwierdził, że jest właścicielem samochodu marki S. (...) o nr rej. (...) (...). Podał on także, że informacje na temat przebiegu zdarzenia uzyskał z relacji świadka P. R. (1). Oskarżyciel posiłkowy w złożonych zeznaniach opisał również uszkodzenia do jakich doszło w wyniku zdarzenia oraz wskazał, że w/w uszkodzenia nie zostały naprawione. Zeznania oskarżyciela posiłkowego J. D. są logiczne i znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków R. N. i P. R. (1). W zakresie opisanych przez oskarżyciela posiłkowego uszkodzeń, do jakich doszło w należącym do niego samochodzie, zeznania oskarżyciela posiłkowego znalazły również potwierdzenie w protokole oględzin pojazdu /k. 26/.

Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania świadka P. M. /k. 33v/ – właścicielki samochodu marki O. (...) o nr rej. (...), którym w czasie zdarzenia kierował A.. Zeznania w/w świadka w ocenie Sądu były logiczne i spójne. W złożonych zeznaniach świadek potwierdziła, że w dniu 30.12.2014 r. około godz. 10:35 użytkownikiem samochodu marki O. nr rej. (...) był jego współwłaściciel A..

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków J. K. /k. 91-100, e-protokół rozprawy z dnia 14 kwietnia 2016 r. – k. 117/, który dokonał analizy przebiegu zdarzenia.

Oceniając powyższe opinie zważyć należało, że obwiniony A. nie był przesłuchiwany w toku postępowania wyjaśniającego oraz nie stawił się na rozprawę w dniach 28 stycznia 2016 r., 3 marca 2016 r. i 14 kwietnia 2016 r. i nie przesłał również żadnego oświadczenia dotyczącego analizowanego zdarzenia drogowego, w związku z powyższym w ocenie Sądu biegły sądowy J. K. w sporządzonej opinii pisemnej /k. 91-100/ błędnie wskazał o odmiennej interpretacji sytuacji drogowej poprzedzającej wystąpienie kolizji przez kierującego samochodem S. i kierującego samochodem O..

W ocenie Sądu pozostała część opinii biegłego była jasna, spójna i nie zawierała sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

Biegły sądowy J. K. uznał, że do kolizji mogło dojść w warunkach wskazanych przez pokrzywdzonego. Zdaniem biegłego akta sprawy nie zawierają jakichkolwiek przesłanek mogących wskazywać, że przebieg zdarzenia różnił się od przedstawianego przez osoby jadące samochodem S.. Biegły ocenił, że zinwentaryzowane w „Protokole oględzin” uszkodzenia samochodu S. potwierdzają możliwość przebiegu zdarzenia zgodnie z występującymi o nim relacjami i okolicznościami zdarzenia podanymi przez pokrzywdzonego. Biegły wskazał nadto, że z zeznań współwłaścicielki samochodu O., wiadomo, że w dniu zdarzenia tym pojazdem poruszał się mężczyzna.

Oceniając zachowanie kierujących biorących udział w zdarzeniu, w opinii biegłego zatrzymanie samochodu marki S. przed torowiskiem dla ustąpienia pierwszeństwa przejazdu tramwajowi było działaniem zgodnym z zasadami ruchu drogowego. Biegły wskazał, że to na obwinionym ciążył obowiązek utrzymywania właściwego odstępu od poprzedzającego go samochodu S.. W opinii biegłego nieprzewidywanie przez obwinionego możliwości zatrzymania samochodu S. przed torowiskiem oraz wystąpienie kolizji wskazują, że obwiniony zbliżając się do torowiska nie zachowywał szczególnej ostrożności wymaganej przez art. 28 ust. 1 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym. Zdaniem biegłego wystąpienie kolizji świadczy o niestosowaniu się obwinionego do art. 19 ust. 2 pkt 3 Prawa o Ruchu Drogowym. Biegły ocenił również, że po wystąpieniu kolizji obwiniony oddalił się z miejsca zdarzenia bez wypełnienia procedur i obowiązków określonych w art. 44 ust. 1 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym.

Oceniając technikę i taktykę jazdy kierujących pojazdami biorących udział w przedmiotowej kolizji biegły wskazał, że analiza zgromadzonego materiału dowodowego nie zawiera przesłanek mogących świadczyć o błędnej taktyce lub technice jazdy kierującego samochodem S.. Zdaniem biegłego istniejące w sprawie dowody nie są wystarczające dla jednoznacznej kwalifikacji błędu popełnionego przez obwinionego – skutkującego uderzeniem samochodu O. w samochód S.. Biegły wskazał przy tym, że jest raczej bardziej prawdopodobnym, że kolizja była konsekwencją błędnej taktyki jazdy obwinionego i jest mniej prawdopodobne, ale nie możliwe do wykluczenia, by mogła ona być błędem techniki jazdy. W ocenie biegłego specyficznym błędem taktyki jazdy popełnionym przez obwinionego było oddalenie się z miejsca zdarzenia bez wypełnienia ciążących na nim obowiązków sformułowanych w art. 44 ust. 1 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym.

Sąd za wiarygodne uznał dowody w postaci dokumentów: pism /k. 2-5, 8-8v, 46/, dokumentacji /k. 10-13/, protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 21/, szkicu /k. 24/, protokołu oględzin pojazdu /k. 26/, notatek urzędowych /k. 39, 47/. Ich treści nie budziły wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

Obwinionemu A. D. zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw.

Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis art. 86 § 1 kw polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Wykroczenie określone w dyspozycji art. 86 § 1 kw ma charakter powszechny i materialny, a więc może je popełnić każdy uczestnik ruchu drogowego zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie. Skutkiem jest realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3 ust. 1) uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo, gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie.

Przepisy Prawa Ruchu Drogowego dotyczące prędkości i hamowania zostały określone w art. 19 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z nimi (art. 19 ust. 2 pkt. 3 w/w ustawy) kierujący pojazdem jest obowiązany utrzymywać odstęp niezbędny do uniknięcia zderzenia w razie hamowania lub zatrzymania się poprzedzającego pojazdu. Wielkość odstępu między pojazdami znajdującymi się w ruchu, zapewniającego możliwość uniknięcia zderzenia w razie hamowania lub zatrzymania się poprzedzającego pojazdu, nie sposób określić za pomocą parametrów numerycznych. Jest on bowiem uzależniony przede wszystkim od prędkości pojazdów i nawierzchni drogi, co wiąże się ze skutecznością hamowania. Obowiązuje wówczas zasada, że im większa prędkość, tym większy należy zachować odstęp.

W wydanym orzeczeniu z dnia 24 kwietnia 1982 r. w sprawie o sygn. akt V KRN 45/82 Sąd Najwyższy uznał, że: „zgodnie z ustaloną w tym zakresie praktyką za "wystarczający odstęp" pomiędzy będącymi w ruchu pojazdami może być uznany tylko taki odstęp, przy którym kierujący może bez trudu i z całą pewnością zatrzymać swój pojazd w razie nieoczekiwanego, zaskakującego i gwałtownego hamowania pojazdu poprzedzającego”. (wyrok SN z dnia 24 kwietnia 1982 r., V KRN 45/82 (w:) R.A. Stefański, Przestępstwa i wykroczenia ..., poz. 335).

Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy w ocenie Sądu daje uzasadnioną podstawę do stwierdzenia, iż A. w dniu 30 grudnia 2014 r. w W. na ul. (...) kierując pojazdem marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie zachował bezpiecznego odstępu od poprzedzającego pojazdu marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) (...), w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim, uszkadzając go, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

Stan zagrożenia bezpieczeństwa ruchu został wywołany działaniami obwinionego, gdyż w czasie zdarzenia obwiniony zobowiązany był utrzymywać odstęp niezbędny do uniknięcia zderzenia w razie hamowania lub zatrzymania się poprzedzającego pojazdu. Obwiniony poruszając się po drodze publicznej, widząc znajdujący się przed nim pojazd, winien był utrzymać niezbędny odstęp od poprzedzającego go pojazdu. Z uwagi na to, że kierowanym pojazdem obwiniony zbliżał się do przejazdu tramwajowego, zgodnie z art. 28 ust. 1 i 6 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym miał on obowiązek zachowania szczególnej ostrożności, tj. ostrożności polegającej na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (art. 2 pkt 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym). Wystąpienie kolizji świadczy o tym, że obwiniony nie zachowywał szczególnej ostrożności, co oznacza, że podczas przedmiotowego zdarzenia obwiniony nie wypełnił obowiązku sformułowanego w art. 28 ust. 1 i 6 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym oraz nie zachowywał odstępu niezbędnego do uniknięcia zderzenia w razie hamowania lub zatrzymania się poprzedzającego pojazdu, co świadczy o niestosowaniu się obwinionego do art. 19 ust. 2 pkt 3 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając zwłaszcza stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Wymierzając karę Sąd miał też na względzie rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem.

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości zachowania obwinionego jako wysoki. Obwiniony naruszył istotną zasadę ruchu drogowego, zgodnie z którą należy zachować odpowiedni odstęp od poprzedzającego pojazdu, aby uniknąć zderzenia z nim, gdy ten zmniejszy prędkość lub zatrzyma się. W wyniku działania obwinionego doszło do naruszenia dobra prawnego jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym, które z uwagi na możliwość powstania ciężkich i nieodwracalnych skutków dla mienia i zdrowia, podlega szczególnej ochronie.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował stosunkowo niewielki rozmiar uszkodzeń powstałych w pojeździe oskarżyciela posiłkowego, do których doszło w wyniku niezgodnego z zasadami ruchu drogowego zachowania obwinionego.

Wykroczenie wskazane w art. 86 § 1 kw zagrożone jest karą grzywny. Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 600 zł, uznając tę karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowego wykroczenia. W ocenie Sądu wymierzona kara stanowi odpowiednią dolegliwość dla obwinionego uwzględniając jego postawę. Pozwoli ona także na osiągnięcie celów kary na płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania, ugruntowując słuszne społeczne przekonanie, że sprawcy wykroczeń drogowych muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami niezgodnego z przepisami zachowania. W ocenie Sądu orzeczona kara sprzyjać będzie pohamowaniu się przez obwinionego od podobnych zachowań w przyszłości.

Orzeczenie o opłacie wydano na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 60 zł.

Sąd mając na uwadze względy słuszności, obciążył obwinionego jedynie częściowo wydatkami poniesionymi w toku postępowania przez Skarb Państwa w wysokości 100 złotych, zwalniając go od ponoszenia kosztów związanych z wydaniem opinii przez biegłego, na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji.