Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: st. sekr. sądowy Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 14 maja 2015 r., 2 lipca 2015 r., 29 września 2015 r. i 24 listopada 2015 r. sprawy, przeciwko J. F. s. R. i A. z domu B. ur. (...) w R.

obwinionego o to że:

w dniu 24 lipca 2014 r. około godz. 04:55 w W. na drodze publicznej ul. (...), naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P., w ten sposób, że kierując samochodem marki H. o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa samochodowi marki V. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu na który zamierzał wjechać, w wyniku którego samochód marki V. najechał na krawężnik znajdujący się po prawej stronie drogi uszkadzając pojazd, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o czyn z art. 86§1 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.)

Orzeka

1)  Obwinionego J. F. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu.

2)  Koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 6012/14

UZASADNIENIE

J. F. został obwiniony o to, że w dniu 24 lipca 2014 r. około godz. 04:55 w W. na drodze publicznej ul. (...), naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P., w ten sposób, że kierując samochodem marki H. o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa samochodowi marki V. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu na który zamierzał wjechać, w wyniku którego samochód marki V. najechał na krawężnik znajdujący się po prawej stronie drogi uszkadzając pojazd, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o czyn z art. 86 § 1 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.)

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 lipca 2014 r. J. F. kierował samochodem marki H. (...) o nr rej. (...) i jechał ul. (...) w W. z kierunku od ulicy (...) w stronę ulicy (...). Padał wówczas deszcz i występowało duże natężenie ruchu kołowego. Tuż za kierowanym przez niego pojazdem poruszał się samochód marki V. (...) o nr rej. (...) kierowany przez J. Ł.. J. F. zatrzymał kierowany pojazd przed skrzyżowaniem, z uwagi na wyświetlany dla jego kierunku ruchu czerwony sygnał sygnalizacji świetlnej, a następnie po zmianie świateł sygnalizacji świetlnej ruszył kierowanym pojazdem. W tym samym kierunku za pojazdami kierowanymi przez J. F. i J. Ł. poruszał się E. B. – sąsiad J. Ł., który kierował samochodem marki S.. Przed powyższym skrzyżowaniem ulica (...) posiada jedną jezdnię, pozbawioną jakiegokolwiek rozgrodzenia kierunków ruchu. Natomiast za skrzyżowaniem pasy o różnych kierunkach ruchu rozdziela obszar wyłączony z ruchu. Na ulicy (...) przed posesją o nr (...) znajduje się przystanek autobusowy. Nawierzchnia prawego pasa jezdni w obszarze tego przystanka jest w złym stanie i jest ona wykonana z kostki bazaltowej, na którą częściowo nałożono warstwę bitumiczną. W wymienionym obszarze powierzchnia jezdni jest nierówna. Natomiast za posesją o nr (...) położoną przy ulicy (...), występuje skrzyżowanie umożliwiające jazdę w prawo w kierunku (...) W.. Jezdnia, po której poruszali się J. F. i J. Ł. posiada duży spadek i opada do tunelu. Przed wjazdem do tunelu znajdują się znaki drogowe F-10 oraz P-8b, z których wynika, że pas lewy jest przeznaczony wyłącznie do skrętu w lewo.

Na wysokości posesji o nr (...) położonej przy ulicy (...) doszło do kontaktu prawego przedniego koła samochodu marki V. o nr rej. (...) kierowanego przez J. Ł. z prawym krawężnikiem. W wyniku zdarzenia w samochodzie marki V. o nr rej. (...) doszło do następujących uszkodzeń: zarysowana prawa przednia aluminiowa felga, uszkodzona opona prawa przednia marki P. nr (...)-S – wyrwany rant ochronny.

Ustalono, że przed wystąpieniem kolizji J. F. wykonywał kierowanym pojazdem zmianę pasa ruchu na pas prawy. Nie ustalono, w którym miejscu samochód kierowany przez J. Ł. zajął prawy pas ruchu. Nie ustalono czy bezpośrednio przed wystąpieniem kolizji J. Ł. kierowanym pojazdem nie wykonywał manewru zmiany pasa ruchu na pas prawy, tj. w tym samym czasie, gdy manewr zmiany pasa ruchu wykonywał J. F..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego J. F. /k. 45-46 /, zeznań świadka J. Ł. /k. 8v, e-protokół rozprawy z dnia 24 listopada 2015 r. od godz. 00:00:47 do godz. 00:20:37/, zeznań świadka E. B. /k. 12v, e-protokół rozprawy z dnia 2 lipca 2015 r. od godz. 00:00:48 do godz. 00:06:58, e-protokół rozprawy z dnia 24 listopada 2015 r. od godz. 00:21:12 do godz. 00:24:42/, opinii pisemnej oraz ustnych opinii uzupełniających biegłego sądowego J. K. /k. 59-69, e-protokół rozprawy z dnia 29 września 2015 r. od godz. 00:00:56 do godz. 00:03:42, e-protokół rozprawy z dnia 24 listopada 2015 r. od godz. 00:24:49 do godz. 00:34:57/, a także notatek urzędowych /k. 1-2/, szkicu /k. 3, 10/, protokołu oględzin pojazdu /k. 4/, protokołu użycia alkomatu /k. 5/, oświadczenia /k. 14/, rejestru ukaranych za wykroczenia /k. 23/, fotografii /k. 44/ oraz szkicu sporządzonego przez świadka J. Ł. /k. 85/.

Obwiniony J. F. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Odnosząc się do zarzutu wyjaśnił, że kierował się wówczas do pracy i około godz. 5.45, gdy ruszył ze skrzyżowania widział, że za kierowanym przez niego pojazdem poruszał się samochód marki V. (...). Podkreślił, że w miejscu tym znajduje się rozwidlenie, z którego powstają dwa pasy ruchu, z czego lewy pas ruchu przeznaczony jest do jazdy na wprost, natomiast pas prawy prowadzi na alejkę autobusową, na której znajdują się tzw. „kocie łby”, dlatego w miejscu tym ruch jest niewielki. Obwiniony wyjaśnił, że gdy skończyła się droga brukowa zasygnalizował zamiar zmiany pasa ruchu. Podkreślił, że poruszał się wówczas z prędkością ok. 50 km/h. Obwiniony oświadczył, że w momencie, gdy zasygnalizował zmianę pasa ruchu, usłyszał, że pokrzywdzony J. Ł. zamierza wyprzedzić kierowany przez niego pojazd. J. F. wyjaśnił, że pokrzywdzony J. Ł. nie sygnalizował zamiaru zmiany pasa ruchu i nie udało mu się go wyprzedzić. Obwiniony podkreślił, że dalej kontynuował on jazdę, wskazując, że nie widział potrzeby zatrzymywania się. Podkreślił on przy tym, że pokrzywdzony posiadał inne od niego zdanie. /k. 45-46 wyjaśnienia obwinionego J. F. /

J. F. ma 28 lat. Jest kawalerem, nie posiada dzieci. Z zawodu jest operatorem obrabiarek. Uzyskuje dochód w wysokości ok. 2.500 złotych brutto. Nie był karany. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 45 wyjaśnienia obwinionego J. F. /

Sąd zważył, co następuje:

Przechodząc do oceny wyjaśnień złożonych przez obwinionego oraz pozostałych zgromadzonych w toku postępowania dowodów osobowych i pozaosobowych, należy na wstępie wskazać, że zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na dokonanie jednoznacznych ustaleń faktycznych, które w sposób jasny i oczywisty rozstrzygnęły kwestię zasadności postawionego obwinionego zarzutu z art. 86 § 1 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym.

Wskazać należy bowiem, że uczestnicy postępowania przedstawiają diametralnie różne wersje zdarzenia i brak jest jakichkolwiek obiektywnych dowodów, zarówno osobowych jak i pozaosobowych, pozwalających na przyjęcie, że jedna z tych wersji jest bardziej wiarygodna niż druga.

Jedynymi przyznawanymi przez wszystkich okolicznościami był fakt, że przed wystąpieniem zdarzenia samochód pokrzywdzonego poruszał się ul. (...) w W. w stronę ul. (...) tuż za pojazdem kierowanym przez obwinionego oraz, że do zdarzenia doszło po przejechaniu przez uczestników zdarzenia skrzyżowania. Sąd na podstawie wyjaśnień obwinionego oraz opinii biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych J. K. ustalił, że zdarzenie miało miejsce na ulicy (...) przed posesją o nr (...) w okolicach przystanku autobusowego.

Z obu relacji, tj. obwinionego i pokrzywdzonego wynika również, że przed wystąpieniem zdarzenia pokrzywdzony zamierzał wyprzedzić pojazd kierowany przez obwinionego.

W niniejszej sprawie nie było również spornym, że bezpośrednio przed miejscem, w którym doszło do zdarzenia znajduje się przystanek autobusowy i nawierzchnia prawego pasa jezdni w obszarze tego przystanka była w złym stanie. Powyższą okoliczność podnoszoną przez obwinionego w złożonych wyjaśnieniach potwierdził w sporządzonych opiniach biegły sądowy z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych J. K., który dokonał analizy przebiegu zdarzenia. Powyższa okoliczność znalazła również potwierdzenie w sporządzonej przez biegłego dokumentacji fotograficznej.

Obie wersje zdarzenia, tj. obwinionego i pokrzywdzonego różnią się w zakresie określenia pasa ruchu, po którym poruszał się pokrzywdzony przed wystąpieniem kolizji oraz w zakresie wykonywanych czynności na drodze przez pokrzywdzonego bezpośrednio przed wystąpieniem kolizji.

Z wyjaśnień obwinionego wynika, że oba samochody poruszały się po lewym pasie ruchu, a po minięciu obszaru nierówności, na prawym pasie, oba auta zjeżdżały na prawy pas ruchu, z czego pokrzywdzony J. Ł. nie sygnalizował zamiaru wykonania zmiany pasa ruchu. Z kolei według pokrzywdzonego obwiniony zmieniał pas ruchu z lewego na prawy w celu wyprzedzenia samochodu poruszającego się przed nim po pasie lewym i zmiana pasa ruchu przez obwinionego wymusiła na nim działanie obronne skutkujące uderzeniem koła przedniego prawego samochodu V. w krawężnik. Wystąpienie uderzenia koła samochodu V. w krawężnik potwierdził świadek E. B. – kierujący samochodem marki S.. Powyższe uszkodzenie samochodu pokrzywdzonego znalazło również potwierdzenie w protokole oględzin jego pojazdu /k. 4/.

Sąd w przedmiotowej sprawie skorzystał z możliwości dopuszczenia dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych J. K., który w sporządzonych opiniach wskazał, że występujący w niniejszej sprawie materiał dowodowy jest niewystarczający, aby możliwe było wypowiadanie się o przebiegu zdarzenia lub zweryfikowanie występujących wersji jego przebiegu /k. 59-69, e-protokół rozprawy z dnia 29 września 2015 r. od godz. 00:00:56 do godz. 00:03:42, e-protokół rozprawy z dnia 24 listopada 2015 r. od godz. 00:24:49 do godz. 00:34:57/.

Na podstawie akt niniejszej sprawy biegły ustalił, że do kolizji doszło na wysokości ul. (...) i kolizja miała miejsce przed odgałęzieniem ul. (...) w stronę Starych W.. Na podstawie dokonanych oględzin miejsca zdarzenia oraz fotografii biegły ustalił, że początkowy odcinek prawego pasa ul. (...) za skrzyżowaniem z sygnalizacją świetlną, a także na wysokości przystanku autobusowego, charakteryzuje się gorszą nawierzchnią niż lewy pas ruchu. Zdaniem biegłego powyższa okoliczność przemawia za tym, że poruszanie się samochodem marki V. (...), który posiada zawieszenie sztywniejsze niż przeciętne auto, sprawiałoby dyskomfort dla kierującego. Dlatego też w opinii biegłego samochód marki V. (...) mógł zmienić zajmowany pas ruchu w niedalekiej odległości od miejsca zdarzenia. Jednocześnie w opinii biegłego mało prawdopodobne jest, aby samochód marki V. (...) poruszał się po nierównej powierzchni prawego pasa z prędkością jaką podawał pokrzywdzony.

Biegły nie wykluczył przy tym, że rzeczywisty przebieg zdarzenia był bliższy wersji przedstawionej przez obwinionego, niż przez pokrzywdzonego. Nie wykluczył on nadto wersji przedstawionej przez obwinionego, że oba samochody poruszały się po lewym pasie ruchu, a po minięciu obszaru nierówności, na prawym pasie, oba auta zjeżdżały na prawy pas ruchu. Zdaniem biegłego, w przypadku, gdyby taki był przebieg powyższego zdarzenia, poza tym, że oba auta wykonywałyby zmianę pasa ruchu, to działanie kierującego samochodem marki V. (...) należałoby zakwalifikować jako wyprzedzanie. Zdaniem biegłego konieczność wykonywania działań obronnych przez pokrzywdzonego wyraźnie wskazuje, że musiał on poruszać się z prędkością większą od samochodu obwinionego.

Odnosząc się do zeznań złożonych przez pokrzywdzonego, biegły podniósł, że pokrzywdzony nie opisał szczegółowo przebiegu zdarzenia w zakresie poprzedzającym wystąpienie stanu zagrożenia bezpieczeństwa ruchu i składając zeznania nie był w stanie stwierdzić, kiedy zmienił pas ruchu – stwierdził jedynie, że poruszał się za skrzyżowaniem po prawym pasie ruchu. Biegły w sporządzonych opiniach nie wykluczył wersji zdarzenia podawanej przez pokrzywdzonego, który podnosił, że przez cały czas poruszał się po prawym pasie i wskazywał, że był zaskoczony manewrem zmiany pasa ruchu przez obwinionego.

W ocenie Sądu opinie biegłego były jasne, spójne i nie zawierały sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

Oceniając pozostałe osobowe źródła dowodowe Sąd dał wiarę zeznaniom świadka E. B. /k. 12v, e-protokół rozprawy z dnia 2 lipca 2015 r. od godz. 00:00:48 do godz. 00:06:58, e-protokół rozprawy z dnia 24 listopada 2015 r. od godz. 00:21:12 do godz. 00:24:42/. Jego zeznania były logiczne i spójne. Jego zeznania w zakresie przedstawionego przez niego mechanizmu powstania uszkodzeń w pojeździe kierowanym przez pokrzywdzonego znajdują potwierdzenie w zeznaniach złożonych przez pokrzywdzonego.

W złożonych zeznaniach świadek E. B. wskazał, że zauważył pojazd pokrzywdzonego dopiero w chwili, gdy kierowany przez niego pojazd, który poruszał się prawym pasem ruchu, uderzał w krawężnik. Tym samym nie obserwował on wcześniejszego zachowania pokrzywdzonego i nie obserwował wykonywanych przez niego przed powyższym zdarzeniem manewrów drogowych.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty, ich treści nie budziły wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

Obwinionemu J. F. zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw w związku z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy Prawo o ruchu drogowym, w ten sposób, że w dniu 24 lipca 2014 r. około godz. 04:55 w W. na drodze publicznej ul. (...), naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P., w ten sposób, że kierując samochodem marki H. o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa samochodowi marki V. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu na który zamierzał wjechać, w wyniku którego samochód marki V. najechał na krawężnik znajdujący się po prawej stronie drogi uszkadzając pojazd, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis art. 86 § 1 kw polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Wykroczenie określone w dyspozycji art. 86 § 1 kw ma charakter powszechny i materialny, a więc może je popełnić każdy uczestnik ruchu drogowego zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie. Skutkiem jest realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Przenosząc wcześniejsze rozważania przedstawione przy ocenie zgromadzonego materiału dowodowego na grunt niniejszej sprawy należało stwierdzić, iż przeprowadzone postępowanie nie wykazało, aby w dniu zdarzenia J. F. na drodze publicznej ul. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa samochodowi marki V. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu na który zamierzał wjechać, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Biegły sądowy z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych J. K., który dokonał analizy przebiegu zdarzenia w sporządzonych opiniach wskazał, że występujący w niniejszej sprawie materiał dowodowy jest niewystarczający, aby możliwe było wypowiadanie się o przebiegu zdarzenia lub zweryfikowanie występujących wersji jego przebiegu. Nie wykluczył on jednak, że rzeczywisty przebieg zdarzenia był bliższy wersji przedstawionej przez obwinionego, niż przez pokrzywdzonego. Nie wykluczył on nadto wersji przedstawionej przez obwinionego, że oba samochody poruszały się po lewym pasie ruchu, a po minięciu obszaru nierówności, na prawym pasie, oba auta zjeżdżały na prawy pas ruchu. Biegły w sporządzonych opiniach odnosząc się do relacji przedstawionej przez obwinionego, podniósł przy tym, że w przypadku, gdyby taki był przebieg powyższego zdarzenia, poza tym, że oba auta wykonywałyby zmianę pasa ruchu, to działanie kierującego samochodem marki V. (...) należałoby zakwalifikować jako wyprzedzanie. W przypadku, gdyby taki był przebieg powyższego zdarzenia pokrzywdzony zobowiązany był do wykonania powyższego manewru wyprzedzania z zachowaniem szczególnej ostrożności oraz był obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony.

Z uwagi na wskazywane wątpliwości co do przebiegu przedmiotowego zdarzenia, których mimo przeprowadzonych czynności dowodowych nie dało się usunąć, kierując się zasadą określoną w art. 5 § 2 kpk, która znajduje także odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia (art. 8 kpw), Sąd rozstrzygnął je na korzyść obwinionego i na podstawie art. 62 § 3 kpow w zw. z art. 5 § 1 pkt 1 kpow uniewinnił go od popełnienia zarzucanego mu czynu.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o art. 118 § 2 kpw, zgodnie z którym w razie uniewinnienia obwinionego w sprawie, w której wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny, ponosi je Skarb Państwa.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.