Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

T. C. został uznany za winnego tego, w dniu 28 czerwca 2019 roku ok. godz. 00.55 w W. na drodze publicznej, jadąc ul. (...) od strony ul. (...) w kierunku ul. (...), naruszył przepisy przewidziane w art. 26 ust. 3 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki P. o numerze rejestracyjnym (...) wyprzedzał pojazd bezpośrednio przed przejściem dla pieszych, o wykroczenie z art. 97 k.w. w zw. z art. 26 ust. 3 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Sąd wymierzył obwinionemu grzywnę w wysokości 200 zł oraz zwolnił od opłaty, kosztami postępowania obciążając Skarb Państwa.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie i ujawnionego w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 czerwca 2019 roku ok. 00.55 w W. na ul. (...) poruszał się pojazd P. o numerze rejestracyjnym (...), kierowany przez T. C.. Ww. ulica posiada w tym miejscu dwa pasy, o tym samym kierunku ruchu. Na drodze znajdują się ponadto przejścia dla pieszych. T. C. kierował pojazdem lewym pasem ruchu, natomiast na prawym pasie znajdował się radiowóz, który prowadził funkcjonariusz policji K. G.. Na siedzeniu pasażera znajdował się T. R.. Obydwa pojazdy poruszały się równolegle do siebie. Przed przejściem dla pieszych kierowca P. rozpoczął manewr wyprzedzania radiowozu, co stanowiło podstawę do podjęcia interwencji w związku z wykroczeniem z art. 97 k.w. T. C. odmówił przyjęcia mandatu karnego.

Obwiniony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że w dniu 28 czerwca 2019 roku kierował pojazdem marki P.. W miejscu wskazanym w zarzucie jechał ze stałą prędkością lewy pasem ruchu, zaś poruszający się prawym pasem w tym samym kierunku policyjny radiowóz zwolnił na wysokości przejścia dla pieszych. Obwiniony poprosił policjantów o pouczenie, z uwagi na niestworzenie bezpośredniego zagrożenia w ruchu drogowym. W ocenie skarżącego, negatywne nastawienie funkcjonariuszy do jego osoby wynikało z umieszczonej na tyle pojazdu P. naklejki z napisem o treści „urodzony by wygrywać”. Przed Sądem T. C. prosił o przypomnienie sprawy . Po odczytaniu wyjaśnień potwierdził ich treść, ponadto stwierdził, że jest niewinny.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

1.  Notatki urzędowej – k. 1-1v

2.  Wyjaśnień obwinionego – k. 4-5, 35-35v

3.  Zeznań K. G. – k. 8-9, 27-27v

4.  Zeznań T. R. – k. 43-43v, 56

5.  Zeznań K. D. – k. 56v

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę T. C. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Przeprowadzony na rozprawie głównej dowód w postaci notatki urzędowej, ze względu na swój charakter i rzeczowy walor, nie budził wątpliwości co do wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone. Ponadto, treść notatki znajduje odzwierciedlenie w zeznaniach funkcjonariuszy, którzy uczestniczyli w interwencji – K. G. oraz T. R.. Depozycje świadków zasługiwały na uwzględnienie Sądu z uwagi na ich spójność. Dodatkowo, świadkowie są dla obwinionego osobami obcymi, niemającymi interesu w rozstrzygnięciu na jego korzyść lub niekorzyść, zeznawali w związku z podejmowanymi czynnościami służbowymi, w ramach wykonywanego zawodu. Wszystkie obserwacje świadków oraz wyciągane przez nich wnioski dokonywane były ze starannością i dokładnością. Mimo upływu czasu, zwłaszcza T. R., dość dobrze i szczegółowo odtworzyli przebieg zdarzenia, świadek potrafił ponadto wyjaśnić przyczynę tak dokładnego zapamiętania zdarzenia (k.56). Omawiane zeznania są logiczne, konsekwentne, niebudzące wątpliwości. Tworzą spójny i pozbawiony nieścisłości obraz zdarzenia, nie dając podstaw do przyjęcia odmiennego stanu faktycznego.

Odnosząc się zaś do wyjaśnień obwinionego, Sąd uznał, że – co do zasady - nie mogą stanowić podstawy stanu faktycznego w sprawie. Z ich treści jednoznacznie wynika bowiem, że T. C. interpretuje podjętą wobec niego interwencję jako zachowanie złośliwe, niemające uzasadnienia, związane z treścią naklejki znajdującej się na tyle pojazdu. Wbrew logice i doświadczeniu życiowemu byłoby przyjęcie, że policjanci postanowiliby zastosować postępowanie mandatowe, a następnie skierować wniosek o ukaranie do Sądu przeciwko ukaranemu tylko dlatego, że nie podoba im się wygląd kontrolowanego pojazdu. Interwencja została podjęta z konkretnej przyczyny – popełnienia wykroczenia z art. 97 k.w., co do czego Sąd nie miał wątpliwości. Twierdzenia obwinionego, szczególnie akcentowane w postępowaniu sądowym, należy zaś uznać za próbę odsunięcia od siebie zarzutu poprzez znalezienie irracjonalnego wytłumaczenia zachowania policjantów. Dokonując analizy powyższego, Sąd miał ponadto na uwadze, że w opinii zeznających funkcjonariuszy zachowanie obwinionego było aroganckie. T. C. nie przyjmował do wiadomości, iż popełnił wykroczenie, ignorując twierdzenia K. G. oraz T. R.. Co istotne, wyjaśnienia złożone na etapie czynności wyjaśniających wskazują na fakt wyprzedzania radiowozu przez P. – obwiniony twierdził wtedy jednak, że przyczyną tego nie było zwiększenie prędkości przez niego, a zwolnienie radiowozu. Przywołał także fakt, iż chciał przyjąć pouczenie.

Wyjaśnienia obwinionego złożone przed Sądem znajdują swoje potwierdzenie w zeznaniach K. D., należy jednak pamiętać, że świadek jest znajomą T. C., ponadto w momencie zdarzenia znajdowała się na siedzeniu pasażera, skąd możliwości obserwacji i oceny sytuacji na drodze przebiegają odmiennie, niż ma to miejsce z perspektywy kierowcy lub nawet funkcjonariusza policji znajdującego się w pobliżu pojazdu. Z pola widzenia Sądu nie umknął fakt, że obwiniony powołał się na obecność świadka w momencie zdarzenia dopiero na rozprawie głównej, gdy postępowanie dowodowe zostało zakończone. Ani podczas przesłuchania w dniu 24 września 2020 roku, ani w toku czynności wyjaśniających, nie wspomniał o pasażerce pojazdu P.. Depozycje K. D., w części, w jakiej nie odpowiadają treści zeznań funkcjonariuszy policji, nie zostały przez Sąd uwzględnione.

W art. 97 k.w. ustawodawca stypizował czyn zabroniony polegający na wykraczaniu przeciwko innym przepisom regulującym bezpieczeństwo i porządek w komunikacji – między innymi na łamaniu przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym lub przepisów wydanym na jej podstawie. Dyspozycja tego artykułu ma charakter typowo blankietowy, tzn. że dopełnienia znamion wykroczenia należy szukać w innych aktach prawnych określających zachowania godzące w bezpieczeństwo lub porządek ruchu. Na gruncie niniejszej sprawy, zachowanie obwinionego naruszyło normę z art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, która określa zakaz wyprzedzania pojazdu na przejściach dla pieszych i bezpośrednio przed nimi. Kierujący pojazdem, zbliżając się do przejścia dla pieszych, jest zobligowany do zachowania szczególnej ostrożności, zatem powinien on zwiększyć uwagę i dostosować swe zachowanie do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie. Za stwarzające niebezpieczeństwo na drodze należy zaś uznać zachowanie polegające na wyprzedzaniu, a także podjęciu próby wyprzedzania innych pojazdów w bliskiej odległości od przejścia dla pieszych. W tym miejscu należy odnieść się do definicji samego wyprzedzania, którym jest przejeżdżanie obok innego pojazdu lub uczestnika poruszającego się w tym samym kierunku. Niewątpliwie sytuacja, w której początkowo pojazdy poruszały się równolegle, a następnie pojazd P. znalazł się przed samochodem funkcjonariuszy policji, powinna być traktowana jako wyprzedzanie. Nie jest przy tym wymagane, aby przewaga odległości była znacząca lub aby wyprzedzanie zakończyło się zmianą pasa ruchu pojazdu kierowanego przez T. C., tj. wjechanie przez niego przed radiowóz.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowanie obwinionego. Wykroczenie wskazane w art. 97 k.w. zagrożone jest karą grzywny. Wymierzona obwinionemu kara w wysokości 200 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionego i stopnia jego zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno - wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego. Jak zostało wyżej podkreślone, podjęcie manewru wyprzedzania w okolicach przejścia dla pieszych jest zachowaniem szczególnie ryzykownym, mogącym spowodować zagrożenie. Postawa obwinionego zaś nie wskazuje, aby rozumiał naganność podjętego działania. Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa. Dodać należy, iż w sytuacji, gdy maksymalna sankcja karna za powołane wyżej wykroczenie wynosi 3.000 zł grzywny, kara 200 zł grzywny nie jest karą surową. Kwota ta została wymierzona z uwzględnieniem stanu majątkowego obwinionego oraz jego niekaralności.

Orzekając co do kosztów postępowania, Sąd miał na uwadze sytuację obwinionego, w szczególności to, że T. C. w momencie przesłuchania pozostawał bez zatrudnienia. Jednocześnie ma na utrzymaniu rodzinę. Powyższe spełnia warunki z art. 624 § 1 k.p.k., umożliwiające zwolnienie od kosztów sądowych. Obciążenie nimi obwinionego byłoby bowiem zbyt uciążliwe, zważywszy na sytuację materialną i rodzinną obwinionego.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji

Zarządzenie: odpis uzasadnienia doręczyć obwinionemu.