Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2020 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Klaudia Miłek

Protokolant: Tomasz Janiak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 marca 2020 r. sprawy, przeciwko S. K. s. B. i B. ur. (...) w miejscowości J.

obwinionego o to że:

W dniu 06 listopada 2018r. tj. po upływie 7 dni od daty otrzymania wezwania do wskazania użytkownika pojazdu wysłanego na adres zameldowania pobytu stałego, będąc właścicielem pojazdu marki P. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania łub używania w dniu 11 października 2018r. ok. godz. 18:00

tj. za wykroczenie z art.96 § 3 Kodeksu Wykroczeń w związku z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz.U. z 2018r. poz. 1990 ze zm.

orzeka

I.  Obwinionego S. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art.96§3kw wymierza karę grzywny w wysokości 200 ( dwieście) złotych.

II.  Zasądza od obwinionego 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

III.  Zasądza od obwinionego 20 ( dwadzieścia) złotych na rzecz (...) W. tytułem zryczałtowanych wydatków poniesionych w toku czynności wyjaśniających.

Sygn. akt V W 4368/19

UZASADNIENIE

S. K. wyrokiem zaocznym został uznany za winnego tego, że w dniu 6 listopada 2018 r. tj. po upływie 7 dni od daty otrzymania wezwania do wskazania użytkownika pojazdu wysłanego na adres zameldowania pobytu stałego, będąc właścicielem pojazdu marki P. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 11 października 2018 r. ok. godz. 18.00, tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 października 2018 r. w W. na ul. (...), przy Zespole Szkół im. (...), ok. godz. 18.00 ujawniono wykroczenie polegające na parkowaniu pojazdu marki P. o numerze rejestracyjnym (...) w miejscu oznaczonym znakiem B-36 „zakaz zatrzymywania”. W toku czynności ustalono, że ww. pojazd należy do S. K., w związku z czym wysłano do niego pismo wzywające do wskazania, komu powierzył jako właściciel pojazd do używania lub kierowania w dniu popełnienia wykroczenia. Obwiniony odebrał pismo osobiście w dniu 29.10.2018 r., nie odesławszy oświadczenia dołączonego do pisma do Straży Miejskiej. 26 września 2019 r. odebrał wezwanie do osobistego stawienia się w Referacie Oskarżycieli Publicznych III Oddziału Terenowego. W związku z tym, że nie zgłosił się w siedzibie Straży Miejskiej, odstąpiono od jego przesłuchania. W powyższej sprawie przeciwko S. K. skierowano do sądu wniosek o ukaranie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: notatki urzędowej / k.1/, fotografii / k.2/, wezwania /k .3,5/ , zpo /k. 4,6/

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę S. K. w odniesieniu do przypisanego mu czynu. Obwiniony pomimo wezwania nie wykonał ciążącego na nim obowiązku wskazania na żądanie organu, osoby, której powierzył pojazd do kierowania lub używania w określonym czasie.

Sąd konstruując stan faktyczny oparł się na materiale dowodowym w postaci: notatki urzędowej, fotografii, wezwań i zpo, które zostały uznane na rozprawie za ujawnione. Dowody te należało uznać za w pełni wiarygodny materiał dowodowy albowiem zostały one sporządzone zgodnie z przepisami, w związku z przeprowadzaniem czynności służbowych, zaś Sąd z urzędu nie dostrzegł powodów, dla których należałoby odmówić im wiarygodności i mocy dowodowej. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Zgodnie z art. 96 § 3 kw., karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw. ma na celu m. in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec ( Michalska – Warias A., Komentarz do art. 96 k.w.). Ustawodawca przewidział zatem możliwość niewskazania osoby kierującej jedynie pod warunkiem wykazania, że pojazd ten został użyty wbrew woli i wiedzy właściciela, przez nieznaną osobę, a właściciel nie mógł temu zapobiec. Tylko kumulatywne spełnienie ww. przesłanek zwalnia z odpowiedzialności z art. 96 § 3 k.w. ( postanowienie SO w Białymstoku z 26.09.2012, VIII Kz 444/12). W niniejszej sprawie obwiniony nie wykazał, aby spełnione zostały powyższe przesłanki. Na obwinionym jako właścicielu pojazdu i faktycznym jego użytkowniku ciążył obowiązek przestrzegania porządku prawnego w zakresie uregulowanym w art. 96 § 3 k.w. i w art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Poprzez niewskazanie osoby, której powierzono do kierowania lub używania pojazd, sprawca godzi w pierwszej kolejności w porządek w komunikacji, jak również stan bezpieczeństwa w tej sferze życia ( G. E., Niedopuszczalna samodenuncjacja czy legalny obowiązek informacyjny? Cz. (...).2016.3.83). W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winy S. K., która została udowodniona. W chwili popełnienia czynu obwiniony była osobą dojrzałą życiowo, w pełni poczytalną. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego.

Na marginesie powyższego należy wskazać, że orzeczenie skierowane przeciwko obwinionemu było wyrokiem zaocznym. Rozprawa ma charakter zaoczny, jeśli Sąd na podstawie art. 71 § 4 k.p.w. uzna obecność obwinionego za nieobowiązkową, a niestawiennictwo będzie nieusprawiedliwione. S. K., wiedząc o terminie, nie pojawił się na rozprawie w dniu 12 marca 2020 r., ani też nie zawiadomił Sądu o przeszkodach uniemożliwiających mu udział w sprawie. W związku z powyższym, wyrok wydano w trybie zaocznym, na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym również wyjaśnień obwinionego.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 k.w. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynów i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowanie obwinionego.

Wykroczenie wskazane w art. 96 § 3 k.w. zagrożone jest karą grzywny. Orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 200 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego i stopnia jego zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno-wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego. Należy przy tym wskazać, że zgodnie z ustawą za popełnienie ww. wykroczenia można orzec grzywnę w wysokości od 20 do 5000 zł. Wskazana w wyroku kara plasuje się zatem przy dolnej granicy zagrożenia. Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa.

Sąd obciążył obwinionego opłatą i kosztami postępowania, nie widząc podstaw do uznania, że sytuacja osobista i majątkowa obwinionego uzasadnia konieczność zwolnienia go od ww. kosztów. Zastosowanie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 121 § 1 k.p.w. jest bowiem sytuacją wyjątkową. S. K. w ocenie Sądu jest w stanie ponieść koszty i opłaty sądowe bez nadmiernego uszczerbku.

Z tych wszystkich względów orzeczono, jak w wyroku.