Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 12 lutego 2015 r. i 16 kwietnia 2015 r. sprawy, przeciwko M. B. s. T. i K. z domu S. ur. (...)

obwinionego o to że:

w dniu 28 czerwca 2014 r. około godz. 18:10 w W. na skrzyżowaniu ulic (...) z Al. (...), kierując pojazdem marki O. o nr rej. (...), nie zatrzymał się przed sygnalizatorem S-2, nadającym sygnał czerwony wraz z sygnałem w kształcie zielonej strzałki zezwalającym na skręcenie w kierunku wskazanym strzałką,

tj. o czyn z art.: 92 § 1 Kw. w związku z § 96 par 1 ust. 3 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych,

Orzeka

1)  Obwinionego M. B. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art.92 par 1 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 150 ( sto pięćdziesiąt) złotych.

2)  Zasądza od obwinionego 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 3858/14

UZASADNIENIE

M. B. został obwiniony o to, że w dniu 28 czerwca 2014 r. około godz. 18:10 w W. na skrzyżowaniu ulic (...) z Al. (...), kierując pojazdem marki O. o nr rej. (...), nie zatrzymał się przed sygnalizatorem S-2, nadającym sygnał czerwony wraz z sygnałem w kształcie zielonej strzałki zezwalającym na skręcenie w kierunku wskazanym strzałką, tj. o czyn z art.: 92 § 1 Kw. w związku z § 96 par 1 ust. 3 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 czerwca 2014 r. około godz. 18:10 M. B. kierował samochodem marki O. o nr rej. (...). Jechał ul. (...). (...) w W. w kierunku Centrum. Na skrzyżowaniu ulic (...) z Al. (...), podczas wykonywania manewru skrętu w prawo w ulicę (...) nie zatrzymał kierowanego przez siebie pojazdu przed sygnalizatorem S-2, nadającym sygnał czerwony wraz z sygnałem w kształcie zielonej strzałki zezwalającym na skręcenie w kierunku wskazanym strzałką, w wyniku czego wjechał za sygnalizator sygnalizacji świetlnej podczas nadawanego sygnału czerwonego dla jego kierunku ruchu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego M. B. /k. 4, 26-27/, zeznań świadka J. O. /k. 7v, 27/, zeznań świadka P. W. /k. 31/, a także notatki urzędowej /k. 1/.

Obwiniony M. B. składając wyjaśnienia w postępowaniu wyjaśniającym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach wskazał, iż w dniu zdarzenia około godz. 18:10 na skrzyżowaniu ulic (...) z Al. (...) przed kierowanym przez niego samochodem jechał inny pojazd, który zatrzymał się przed sygnalizatorem. Obwiniony oświadczył, iż w tym momencie on również się zatrzymał, a gdy upewnił się, że nic nie jedzie, ruszył za w/w kierowcą. M. B. w złożonych wyjaśnieniach podał również, iż funkcjonariusz Policji podszedł do niego, zarzucając mu, iż wymusił pierwszeństwo przejazdu – co bardzo zaskoczyło obwinionego, a także zarzucił mu, iż obwiniony nie zatrzymał się na czerwonym świetle. /k. 4 wyjaśnienia obwinionego M. B./

Składając wyjaśnienia przed Sądem obwiniony M. B. również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W toku postępowania sądowego skorzystał on z uprawnienia do odmowy składania wyjaśnień w sprawie i udzielania odpowiedzi na zadawane w sprawie pytania, wskazując, iż nie ma nic do dodania ponadto, co podawał na policji. W złożonych wyjaśnieniach obwiniony potwierdził treść swoich wyjaśnień złożonych w postępowaniu wyjaśniającym. Wskazał jednocześnie, iż przejechał wówczas na zielonej strzałce oraz, że pojechał za pojazdem, który ruszył. Obwiniony oświadczył również, iż przejście było widoczne, nie było tam żadnego pieszego. /k. 26-27 wyjaśnienia obwinionego M. B. /

M. B. ma 57 lat. Jest żonaty, posiada dziecko na swoim utrzymaniu. Z zawodu jest inżynierem elektrykiem. Pracuje w firmie (...) i osiąga dochód w wysokości ok. 2000-3000 zł. Nie był karany sądownie. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 26 wyjaśnienia obwinionego M. B. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę M. B. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Sąd, konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań funkcjonariuszy Policji: świadków J. O. i P. W. oraz na dowodzie z dokumentu w postaci policyjnej notatki urzędowej z dnia 28 czerwca 2014 r. dokumentującej przebieg zdarzenia oraz interwencji podjętej w dniu zdarzenia wobec obwinionego.

Analizując osobowe źródła dowodowe Sąd Rejonowy dał całkowitą wiarę zeznaniom funkcjonariusza policji J. O. /k. 7v, 27/. Choć świadek ten nie pamiętał na rozprawie głównej okoliczności zdarzenia, to jednak po odczytaniu złożonych przez niego w postępowaniu wyjaśniającym zeznań, przypomniał sobie interwencję i potwierdził ich autentyczność. Zeznania jego złożone w postępowaniu wyjaśniającym i potwierdzone przed Sądem są spójne, logiczne i tworzą całość. Wskazać należy przy tym, iż funkcjonariusz policji J. O., należycie wykonując swoje obowiązki służbowe, zareagował na popełnione przez obwinionego wykroczenie. Była to bezpośrednia przyczyna podjętych przez niego działań, które zostały udokumentowane. Ponadto świadek nie jest zainteresowany rozstrzygnięciem jakie mogłoby zapaść w sprawie, bowiem jest osobą postronną. Brak było zatem podstaw do uznania, że świadek ten, w celu doprowadzenia do skazania niewinnej osoby, fałszywie oskarżył M. B. o czyn, którego w rzeczywistości w/w nie popełnił. Zeznania J. O. są również zgodne z załączoną do akt notatką urzędową /k. 1/ sporządzoną po kontroli drogowej, której treści Sąd dał w pełni wiarę, nie dostrzegając powodów, dla których należałoby jej odmówić wiarygodności i mocy dowodowej.

Zeznania świadka J. O. znalazły również swoje potwierdzenie w zeznaniach funkcjonariusza Policji świadka P. W. /k. 31/, który wraz ze świadkiem J. O. w dniu zdarzenia pełnił służbę w patrolu zmotoryzowanym w rejonie Komisariatu Policji (...).

Sąd dał całkowitą wiarę zeznaniom świadka P. W.. Zeznania jego złożone przed Sądem są spójne, logiczne i tworzą całość. Są one również w pełni zgodne z zeznaniami świadka J. O..

Wersja wydarzeń przedstawiona przez świadków J. O. i P. W. jest dla Sądu przekonywująca i miarodajna w przeciwieństwie do wersji prezentowanej przez świadka G. B. /k. 32/. Oceniając zeznania tego świadka należało wskazać, iż jest ona żoną obwinionego M. B.. Jako osoba najbliższa dla obwinionego starała się ona zeznawać w taki sposób, aby potwierdzić jego linię obrony. W swoich zeznaniach wskazywała bowiem, iż jej mąż nie dopuścił się żadnego złamania przepisów. Podała ona również, iż jej mąż najpierw zatrzymał się przed skrętem, bo przed nim stało auto, a potem ruszył. Tymczasem z zeznań J. O. i P. W. wynika, iż w czasie zdarzenia M. B. nie zatrzymał się przed sygnalizatorem S-2, nadającym sygnał czerwony wraz z sygnałem w kształcie zielonej strzałki zezwalającym na skręcenie w kierunku wskazanym strzałką.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, iż obwiniony M. B. wypełnił swoim zachowaniem znamiona wykroczenia z art. 92 § 1 kw. Wykroczenia określonego w tym przepisie dopuszcza się ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. Wykroczenie to może być popełnione umyślnie bądź nieumyślnie.

W przedmiotowej sprawie obwiniony nie zastosował się do sygnalizatora S-2, nadającego sygnał czerwony wraz z sygnałem w kształcie zielonej strzałki zezwalającym na skręcenie w kierunku wskazanym strzałką, w wyniku czego wjechał za sygnalizator sygnalizacji świetlnej podczas nadawanego sygnału czerwonego dla jego kierunku ruchu, wykraczając tym samym przeciwko przepisom określonym w § 96 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

W ocenie Sądu powyższe wskazuje jednoznacznie na zasadność stawianego obwinionemu zarzutu a jego wina jest oczywista i nie budzi żadnych wątpliwości. Okoliczności wskazane we wniosku o ukaranie potwierdziły się w jasnych i przekonujących zeznaniach świadków J. O. i P. W., popartych sporządzoną przez J. O. notatką urzędową. Z dowodów tych bezsprzecznie wynika, że obwiniony nie zatrzymał się przed sygnalizatorem S-2, nadającym sygnał czerwony wraz z sygnałem w kształcie zielonej strzałki zezwalającym na skręcenie w kierunku wskazanym strzałką.

Analizując stronę podmiotową wykroczenia dokonanego przez obwinionego, całość okoliczności sprawy pozwala na przyjęcie, iż działał on w zamiarze bezpośrednim. Jako osoba dojrzała życiowo, w pełni poczytalna, uprzednio przeszkolona jako kierowca w zakresie podstawowych przecież przepisów z zakresu ruchu drogowego, obwiniony z pewnością miał zamiar popełnienia czynu karalnego, to jest chciał go popełnić. Swoim zachowaniem, nie stosując się do w/w sygnału drogowego, obwiniony wyczerpał wszystkie dyspozycje art. 92 § 1 kw.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowań obwinionego.

Sąd doszedł do przekonania, iż czyn przypisany obwinionemu jest szkodliwy społecznie. W wyniku działania obwinionego doszło do naruszenia dobra prawnego jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym, które z uwagi na możliwość powstania ciężkich i nieodwracalnych skutków dla mienia i zdrowia podlega szczególnej ochronie.

Wykroczenie wskazane w art. 92 § 1 kw zagrożone jest karą grzywny albo karą nagany. Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 150 zł, uznając tą karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowego wykroczenia. W ocenie Sądu wymierzona kara będzie stanowiła dolegliwość dla obwinionego, powodującą konieczność poniesienia wysiłku dla uiszczenia grzywny, co w ocenie Sądu skłoni obwinionego do krytycznego zastanowienia się nad swoim postępowaniem. W ocenie Sądu orzeczona kara będzie oddziaływać wychowawczo na obwinionego, jak i pozwoli na osiągnięcie celów kary na płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł.