Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2018 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Tomasz Janiak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu: 20.11.2018 roku sprawy, przeciwko M. K. s. K. i K. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

W piśmie z dnia 14 czerwca 2018r., będąc posiadaczem samochodu marki R. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 25 czerwca 2017r. ok. godz. 01:40

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 KW w związku z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. Nr 108 poz. 908 z późn zm.

orzeka

I.  Obwinionego M. K. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu.

II.  Zasądza od (...) W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 ( sto) złotych tytułem kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 3632/18

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 czerwca 2017 r. przy ul. (...) w W. Straż Miejska (...) W. ujawniła wykroczenie polegające na niezastosowaniu się do znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” przez kierującego pojazdem marki R. o numerze rejestracyjnym (...), tj. czyn z art. 92 § 1 kw.

Z uwagi na powyższe Straż Miejska podjęła czynności wyjaśniające i w ich wyniku ustaliła, że właścicielem pojazdu jest K. K. (2), który to następnie został wezwany do wskazania kierującego pojazdem lub użytkownika pojazdu w wymienionym wyżej dniu. W nawiązaniu do wezwania Straży Miejskiej, K. K. (2) wskazał, że pojazd marki R. o numerze rejestracyjnym (...) od wielu lat jest użytkowany przez jego młodszego syna – M. K. i jego dziewczynę. W związku z powyższym do M. K. zostało skierowane pismo ze Straży Miejskiej, który odpowiadając na nie, wskazał, iż nie jest jedynym użytkownikiem tego pojazdu i we wskazanym czasie samochodem najprawdopodobniej poruszał się jego brat – K. K. (3).

M. K. został obwiniony o to, że w piśmie z dnia 14 czerwca 2018 r., będąc posiadaczem samochodu marki R. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi, na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 25 czerwca 2017 r. ok. godz. 01:40, tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 kw w związku z art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

1.  notatki urzędowej – k. 1

1.  zdjęć - k. 2

2.  wezwań - k. 3, 5, 8

3.  potwierdzeń odbioru - k. 4, 6, 9

4.  pism – k. 7, 11

5.  wyjaśnień obwinionego – k. 33

Obwiniony M. K. w toku całego postępowania konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W sprzeciwie od wyroku nakazowego podniósł, że pismo skierowane do Straży Miejskiej przez jego ojca w całości zostało uznane przez oskarżyciela publicznego, skutkiem czego było skierowanie korespondencji do obwinionego. M. K. wskazał też, że w zakreślonym terminie odpowiedział na otrzymane wezwanie, zgodnie z jego dyspozycją, jednakże Straż Miejska niewłaściwie sklasyfikowała jego wyjaśnienia i zaniechała czynności potwierdzenia wskazanych informacji.

Obwiniony stawił się na rozprawę i niemal w całości powtórzył przed Sądem przedstawione wcześniej stanowisko. Wyjaśnił, że odesłał pismo, w którym wskazał kto najprawdopodobniej był użytkownikiem samochodu i według niego wypełnił w ten sposób spoczywający na nim obowiązek.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do uznania obwinionego za winnego popełnienia wykroczenia z art. 96 § 3 kw.

Ustalenia stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie Sąd dokonał przede wszystkim w oparciu o znajdujące się w aktach sprawy dokumenty, których autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron postępowania. Walor wiarygodności Sąd nadał również wyjaśnieniom obwinionego, które korespondowały z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie.

Zgodnie z art. 96 § 3 kw, karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw ma na celu m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

Z akt sprawy wynika, że obwiniony w piśmie skierowanym do Straży Miejskiej w odpowiedzi na kierowane do niego wezwanie wskazał, że nie jest on jedynym użytkownikiem przedmiotowego pojazdu i z uwagi na jego nieobecność w kraju we wskazanym czasie, to jego brat – K. K. (3) najprawdopodobniej korzystał z samochodu w dniu 25 czerwca 2017 r.

Podkreślić należy, że spełnienie obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 UPrd może polegać także na alternatywnym wskazaniu konkretnych osób mogących kierować danym pojazdem i wówczas zadaniem Straży Miejskiej było podjęcie dalszych czynności wyjaśniających (zob. wyrok Sądu Okręgowego Warszawa Praga w Warszawie z dnia 14.03.2016 r., VI Ka 1310/15; wyrok Sądu Okręgowego w Zamościu z dnia 14 stycznia 2008 r., WAZ 111/07). Zwrócić należy natomiast uwagę, że poza skierowaniem pisma do obwinionego, które to nastąpiło wskutek wskazania go przez K. K. (2) jako użytkownika pojazdu, Straż Miejska nie podjęła żadnych czynności w celu zweryfikowania informacji wskazanej w piśmie obwinionego (w razie uznania za niewystarczającą deklarację obwinionego w tym zakresie), chociażby poprzez wysłanie wezwania do K. K. (3), którego obwiniony wskazał jako osobę, która najprawdopodobniej korzystała z samochodu danego dnia.

Wobec powyższego, zdaniem Sądu ujawniony materiał dowodowy nie dał podstaw do uznania M. K. za winnego dokonania zarzucanego mu wykroczenia. W konsekwencji Sąd uniewinnił obwinionego w niniejszej sprawie.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 119 § 2 pkt 1 kpw, obciążając nimi oskarżyciela publicznego. Stosownie bowiem do treści wskazanego przepisu w razie uniewinnienia obwinionego koszty postępowania ponosi - w sprawie, w której wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny – odpowiednio Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego. W przedmiotowej sprawie wniosek o ukaranie został skierowany przez Straż Miejską (...) W., a zatem koszty postępowania obciążają (...) W.. Wysokość tych kosztów została natomiast określona w oparciu o § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.