Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 listopada 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3.09, 27.10.2015 roku sprawy, przeciwko H. H. c. W. i J. z domu N. ur. (...) w T.

obwinionej o to że:

W dniu 8 maja 2015 roku około godz. 16.40 w W. w Al. (...) naruszyła zasady przewidziane w § 98 ust. 2 pkt. 2 Rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych, w ten sposób, że nie zastosowała się do sygnalizatora S-5 i weszła na przejście dla pieszych podczas nadawania czerwonego sygnału świetlnego

tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 Kodeksu wykroczeń w związku z § 98 ust. 2 pkt. 2 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170 z 2002 r., poz. 1393).

orzeka

I.  Obwinioną H. H. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 92 par 1 kw wymierza karę grzywny w wysokości 100 ( sto) złotych.

II.  Zasądza od obwinionej 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża ją kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 3396/15

UZASADNIENIE

H. H. została obwiniona o to, że w dniu 8 maja 2015 roku około godz. 16.40 w W. w Al. (...) naruszyła zasady przewidziane w § 98 ust. 2 pkt. 2 Rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych, w ten sposób, że nie zastosowała się do sygnalizatora S-5 i weszła na przejście dla pieszych podczas nadawania czerwonego sygnału świetlnego, tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 Kodeksu wykroczeń w związku z § 98 ust. 2 pkt. 2 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170 z 2002 r., poz. 1393).

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 maja 2015 roku około godz. 16.40 H. H. idąc ul. (...). (...) w W. od strony ul. (...) w kierunku ul. (...) weszła na oznakowane przejście dla pieszych, gdy dla jej kierunku ruchu sygnalizator świetlny S-5 nadawał czerwony sygnał świetlny, który oznacza zakaz wejścia na przejście dla pieszych. H. H. nie zastosowała się do tego sygnału drogowego i przeszła na drugą stronę jezdni.

Naruszenie przepisów ruchu drogowego przez H. H. ujawnił funkcjonariusz Policji K. K., który pełnił służbę w patrolu zmotoryzowanym. Funkcjonariusz Policji podjął interwencję wobec H. H. i nałożył na nią mandat karny kredytowany. H. H. skorzystała z przysługującego jej prawa i nie przyjęła mandatu karnego kredytowanego.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych zeznań świadka K. K. /k. 7, e-protokół rozprawy z dnia 27 października 2015 r. od godz. 00:02:11 do godz. 00:06:24/, a także notatek urzędowych /k. 1, 8/, informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego /k. 5/, opinii sądowo – psychiatrycznej /k. 37-38/.

Obwiniona H. H. nie stawiła się na rozprawie w dniu 27 października 2015 roku pomimo prawidłowego zawiadomienia. Nie usprawiedliwiła ona również swojej nieobecności. Sąd, uznając, iż osobisty udział obwinionej nie jest niezbędny, przeprowadził wobec H. H. rozprawę zaocznie i wydał wobec niej wyrok zaoczny.

W toku postępowania sądowego H. H. była poddana badaniu psychiatrycznemu. Biegła psychiatra K. W. w sporządzonej opinii nie stwierdziła u obwinionej objawów choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Rozpoznała u niej przebyte zaburzenie adaptacyjne. Ponadto biegła stwierdziła, że stan psychiczny H. H. w odniesieniu do zarzutu, o który jest obwiniona nie znosił ani nie ograniczał jej zdolności rozpoznania znaczenia czynu ani zdolności pokierowania swoim postępowaniem. Zdaniem biegłej psychiatry poczytalność obwinionej w czasie czynu i w toku postępowania nie budzi wątpliwości. W opinii biegłej obwiniona mogła brać udział w postępowaniu sądowym i była zdolna do prowadzenia obrony w sposób samodzielny i rozsądny. /k. 37-38 opinia sądowo-psychiatryczna/

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę H. H. w odniesieniu do przypisanego jej czynu.

Sąd konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań świadka K. K. /k. 7, e-protokół rozprawy z dnia 27 października 2015 r. od godz. 00:02:11 do godz. 00:06:24/. Sąd nie dał wiary jedynie tej części zeznań świadka K. K. złożonych w postępowaniu wyjaśniającym, w której wskazywał on, że obwiniona w czasie zdarzenia szła ul. (...). (...) w W. od strony ul. (...) w kierunku ul. (...), gdyż ul. (...) w W. znajduje się w dzielnicy Ś. i w dzielnicy W. – W., a nie w dzielnicy W., gdzie miało miejsce zdarzenie. W ocenie Sądu powyższa nieścisłość w zeznaniach świadka K. K. ma charakter jedynie omyłki pisarskiej, gdyż w notatce urzędowej, którą świadek sporządził bezpośrednio po podjętej interwencji podał, że obwiniona szła w kierunku ul. (...), która znajduje się w pobliżu miejsca zdarzenia. Pozostałe zeznania świadka K. K. złożone w postępowaniu wyjaśniającym i przed Sądem są spójne, logiczne i tworzą całość. Świadek ten jest osobą dla obwinionej obcą, zrelacjonował on jedynie okoliczności dotyczące jego służby i opisał czynności przez niego podejmowane oraz zaobserwowane zachowanie obwinionej. Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej zeznań tego świadka.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty, ich treści nie budziły wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

Sąd uwzględnił również opinię biegłego lekarza psychiatry sporządzoną w niniejszej sprawie. Jest ona jasna, wyczerpująca, wykonana przez osobę posiadającą odpowiednie wiadomości specjalistyczne. Zawiera stanowcze wnioski. /k. 37-38 opinia sądowo-psychiatryczna/

W świetle powyższych ustaleń faktycznych i przeprowadzonej oceny dowodów wina i sprawstwo obwinionej H. H. w zakresie zarzuconego jej czynu nie budzi jakichkolwiek wątpliwości. Zachowaniem swoim obwiniona wyczerpała ustawowe znamiona wykroczenia określonego w art. 92 § 1 Kodeksu wykroczeń w związku z § 98 ust. 2 pkt. 2 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170 z 2002 r., poz. 1393) w ten sposób, że w dniu 8 maja 2015 roku około godz. 16.40 w W. w Al. (...) naruszyła zasady przewidziane w § 98 ust. 2 pkt. 2 Rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych, w ten sposób, że nie zastosowała się do sygnalizatora S-5 i weszła na przejście dla pieszych podczas nadawania czerwonego sygnału świetlnego.

Wykroczenia określonego w art. 92 § 1 kw. dopuszcza się ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. W myśl art. 5 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym obwiniona jako uczestnik ruchu znajdująca się na drodze była obowiązana stosować się do poleceń i sygnałów dawanych przez osoby kierujące ruchem lub uprawnione do jego kontroli, sygnałów świetlnych oraz znaków drogowych. Zgodnie z przepisem § 98 ust. 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 roku w sprawie znaków i sygnałów drogowych – czerwony sygnał świetlny nadawany przez sygnalizator S-5 oznacza zakaz wejścia na przejście. Obwiniona nie zastosowała się do tego sygnału drogowego i weszła na przejście, przechodząc przez jezdnię.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowań obwinionej.

Analizując stronę podmiotową wykroczenia dokonanego przez obwinioną, całość okoliczności sprawy pozwala na przyjęcie, iż działała ona w zamiarze bezpośrednim. W chwili popełnienia czynu była ona osobą dojrzałą życiowo, sprawną umysłowo. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionej. Swoim zachowaniem obwiniona wyczerpała wszystkie dyspozycje art. 92 § 1 kw.

Wykroczenie wskazane w art. 92 § 1 kw zagrożone jest karą nagany lub grzywny. Orzeczona kara grzywny w wysokości 100 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinioną i stopnia jej zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno-wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinioną porządku prawnego.

Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionej kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył jej opłatę w wysokości 30 zł.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.