Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 września 2016 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Walenciak

Protokolant: Paulina Suchenek

po rozpoznaniu w dniu 14 września 2016r. na rozprawie

sprawy K. S. s. L. i E., ur. (...) w O.

obwinionego o to, że:

1.  w dniu 4 listopada 2015 r. około godz. 8.10 w W. na drodze publicznej w ruchu lądowym na ulicy (...) naruszył zasady przewidziane w art. 17 ust. 1 i ust. 2 PoRD w ten sposób, że kierując samochodem marki P. o nr rej. (...) włączając się do ruchu nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa samochodowi marki M. (...) nr rej. (...), w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim i uszkodzenia obu pojazdów, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 17 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym,

2.  w miejscu i czasie jak w pkt 1 naruszył zasady określone w art. 49 ust. 1 pkt 9 PoRD w ten sposób, że zatrzymał samochód marki P. nr rej. (...) w zatoczce autobusowej, tj. za wykroczenie z art. 97 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 49 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym,

orzeka:

I.  obwinionego K. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 1 wykroczenia z art. 86 § 1 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 17 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym oraz za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 2 wykroczenia z art. 97 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 49 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym i za to na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza obwinionemu łącznie karę 400 (czterysta) złotych grzywny,

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 40 (czterdzieści) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 2624/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 listopada 2015 r. około godziny 8:10 K. S. samochodem marki P. o nr rej. (...) zatrzymał się w zatoczce autobusowej przy ul. (...) na wysokości numeru (...) w W., aby zaczekać na przyjście kolegi.

Do prowadzonego przez ww. pojazdu wsiadł M. Ś.. K. S. rozpoczął jazdę z zamiarem włączenia się do ruchu, przed jego pojazdem znajdował się autobus (...), który również włączał się do ruchu.

W tym samym czasie prawym pasem ulicy (...) od strony ulicy (...) poruszał się samochodem marki M. o nr rej. (...) T. P.. Na wysokości zatoczki autobusowej T. P. zauważył wyjeżdżający autobus (...) i zaczął hamować aby wpuścić na swój pas ruchu autobus. Również K. S. chciał wyjechać z zatoczki i zaczął wjeżdżać na prawy pas ruchu przed pojazd marki M. (...) prowadzony przez T. P.. K. S. nie zachował przy tym szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki M. (...), przez co doprowadził do zderzenia pojazdów (prowadzonego przez siebie P. z M.), powodując ich uszkodzenia. Żadna z osób nie odniosła przy tym obrażeń.

Samochód marki P. prowadzony przez K. S. w wyniku kolizji miał uszkodzony tylny lewy bok – zarysowany lakier na tylnym zderzaku w części lewej (dowód: protokół oględzin k. 6).

Samochód marki M. (...) prowadzony przez T. P. w wyniku kolizji miał uszkodzony przedni prawy bok – zarysowany lakier na zderzaku przedni w części prawej (dowód: protokół oględzin k. 7).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień obwinionego K. S. /k. 34, k. 73 – e-protokół z rozprawy w dniu 14 września 2016 r ./, zeznań świadka T. P. /k. 20 – 21, k. 70 e-protokół z rozprawy w dniu 14 września 2016 r /, zeznań świadka M. Ś. /k. 25 – 28, k. 71 e-protokół z rozprawy w dniu 14 września 2016 r./, a także n/u /k. 1 – 2/, szkic /k. 3/, protokół badania /k. 4 – 5/, protokół oględzin /k. 6 – 7/, płyta /k. 11/, notatka służbowa /k. 12/, 9 zdjęć zgranych z telefonu świadka M. Ś..

Obwiniony K. S. w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do zatrzymania pojazdu w zatoczce autobusowej tj. do czynu z art. 97 k.w. natomiast zakwestionował swoją winę w wywołaniu kolizji drogowej. Przed Sądem obwiniony podtrzymał powyższe i wskazał, że faktycznie zatrzymał się w zatoczce autobusowej przy ul. (...) aby odebrać kolegę ale następnie włączył się do ruchu przejeżdżając kilkanaście metrów. Dalej obwiniony opisał, że widział w lusterku samochód marki M. i zauważył, że rusza autobus z włączonym kierunkowskazem, wpuścił go więc, a następnie doszło do zderzenia.

K. S. ma 22 lata, pozostaje na utrzymaniu rodziców, jest kawalerem nie posiada nikogo na utrzymaniu. W przeszłości nie był karany sądownie, nie był też leczony psychiatrycznie ani odwykowo.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę jedynie częściowo wyjaśnieniom obwinionego, tj. w zakresie, w jakim obwiniony potwierdził, że w dniu zdarzenia zatrzymał się w zatoczce autobusowej i doszło następnie do kolizji z pojazdem prowadzonym przez T. P.. Powyższe w całości znalazło potwierdzenie w wiarygodnym zebranym w sprawie materiale dowodowym, dlatego też przyznanie się obwinionego do winy w zakresie czynu opisanego w pkt 2 wniosku o ukaranie nie budziło żadnych wątpliwości. Natomiast w kwestii odpowiedzialności za doprowadzenie do kolizji, Sąd nie dał wiary obwinionemu jakoby w czasie zdarzenia znajdował się on już na pasie ruchu, którym poruszał się samochód marki M., a nie dopiero włączał się do ruchu. Powyższe stoi bowiem w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami świadka T. P., zasadami logiki i rodzajem uszkodzeń pojazdów (uszkodzona tylna lewa część pojazdu obwinionego P. – co obrazuje że w chwili kolizji pojazd obwinionego nie znajdował się jeszcze w całości na pasie, po którym jechał M., lecz że dopiero był w fazie włączania się do ruchu tj. wjazdu na ten pas z zatoczki autobusowej k. 6 protokół oględzin). Świadek T. P. wskazał, że widział zarówno pojazd obwinionego jak i autobus, którzy z zatoczki wjeżdżali na jego pas ruchu, zaczął więc zwalniać. W toku postępowania przygotowawczego świadek zeznał, że pojazd prowadzony przez obwinionego raptownie wykonał manewr polegający na włączaniu się do ruchu, dodał, że uderzył w lewą stronę pojazdu obwinionego, swoim prawym zderzakiem. Przed Sądem potwierdził powyższe i opisał, że chciał zahamować przed autobusem, aby go wpuścić ale nie wiedział, że obwiniony też wyjedzie. Podkreślił, iż nie zdążył zahamować i doszło do zderzenia. Z kolei świadek M. Ś. wskazał, że po tym jak wsiadł do samochodu prowadzonego przez obwinionego, włączyli się do ruchu, a następnie chcieli wpuścić autobus włączający się do ruchu, dlatego też obwiniony zaczął hamować i poczuli uderzenie. Wskazał, że około dwie sekundy poruszali się już pasem jezdni a nie zatoczką. Świadek ten jednak w toku konfrontacji ze świadkiem P. wskazał, że jest pewien, że gdy pojazd w którym się znajdowali był już na prawym pasie, autobus włączył kierunkowskaz, a nie potrafił sprecyzować czy przejechali zatoczką kawałek czy od razu włączyli się do ruchu. Natomiast świadek P. wskazał, że wydaje mu się że p. jechał jeszcze kawałek zatoczką a skoro uderzył w lewy tył samochodu to musiał on być w trakcie wjeżdżania na jego pas ruchu. Odtwarzając przebieg wydarzeń z dnia 4 listopada 2015 r., Sąd oparł się przede wszystkim na dowodach z protokołów oględzin pojazdów k. 6 i 7 oraz na osobowym źródle dowodowym w postaci zgodnej z protokołami oględzin wiarygodnej relacji T. P.. Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd stwierdził, że jednoznacznie potwierdziły one sprawstwo i winę obwinionego K. S. również w odniesieniu do pierwszego z przypisanych mu czynów. Sąd nie znalazł powodu do tego, aby odmówić wiary zeznaniom świadka T. P., którego zeznania charakteryzowały się logiką i jasnością, co więcej zostały w całości podtrzymane na rozprawie. Sąd nie doszukał się w tych zeznaniach stronniczości. Zeznania te były w pełni zgodne z ujawnionymi na rozprawie protokołami oględzin pojazdów k. 6 i 7 . Wiarygodność relacji pokrzywdzonego co do przebiegu zdarzenia i tego, że to obwiniony nie ustąpił pierwszeństwa samochodowi M. i mimo braku dostatecznego miejsca usiłował wjechać tuż przed niego - potwierdzają uszkodzenia, które wystąpiły w samochodach – po lewej tylnej stronie w pojeździe obwinionego (włączającego się do ruchu z zatoczki autobusowej), natomiast po prawej przedniej stronie w pojeździe T. P.. Biorąc pod uwagę fakt zażyłości towarzyskiej pomiędzy tym świadkiem M. Ś. a obwinionym oraz okoliczność, że świadek nie obserwował dokładnie drogi, na co wskazują jego zeznania „nie mam zielonego pojęcia jak daleko był samochód świadka gdy włączaliśmy się do ruchu” Sąd ocenił, że jego zeznania nie są miarodajne dla ustaleń, jako niewiarygodne, gdyż sprzeczne z wiarygodnymi zeznania pokrzywdzonego który obserwował cała sytuację przed sobą, a którego zeznania są wprost potwierdzone poprzez dowody z protokołów oględzin samochodów k. 6 i 7. Uszkodzenia w obu pojazdach jednoznacznie dowodzą, że pojazd obwinionego P. w momencie zderzenia nie wjechał jeszcze w całości na pas ruchu po którym jechał pojazd M.. Uszkodzenia obrazują, że pojazd obwinionego – P. był dopiero w fazie włączania się do ruchu, tor jego ruchu był po skosie – stąd uszkodzenie, przy zderzeniu, lewej tylnej części samochodu P. prowadzonego przez obwinionego. (Gdyby pojazd obwinionego w całości już był na pasie po którym poruszał się M., to przy zderzeniu doszłoby do uszkodzenia całości tylnej części w P. i całości przodu M. – a nie jedynie ich narożnych fragmentów (k. 6.7). Uszkodzenie wskazują na ukośne usytuowanie P. względem jadącego prosto M..

W nagraniu z monitoringu k. 41 (nagranie zostało odtworzone także na rozprawie) zdarzenie nie zostało zarejestrowane, z uwagi na obrotowy tryb pracy kamery.

W konsekwencji Sąd stwierdził, że dowody w sprawie – w sposób nie budzący wątpliwości wykazały winę i sprawstwo obwinionego w zakresie wyczerpania znamion wykroczenia z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 17 ust. 1 i ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, poprzez to, że w dniu 4 listopada 2015 r. około godz. 8.10 w W. na drodze publicznej w ruchu lądowym na ulicy (...) kierując samochodem marki P. o nr rej. (...) włączając się do ruchu nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa samochodowi marki M. (...) nr rej. (...), w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim i uszkodzenia obu pojazdów, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis art. 86 § 1 kw polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia w bezpieczeństwie ruchu drogowego. Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) każdy uczestnik ruchu, czyli pieszy, kierujący, a także inne osoby przebywające w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze, jak i inne osoby znajdujące się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, czyli unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze.

Przepisy Prawa Ruchu Drogowego dotyczące wykonywania włączenia się do ruchu zostały określone w art. 17 ust. 1 i ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z nimi, kierujący pojazdem - włączając się do ruchu - jest obowiązany zachować szczególną ostrożność oraz ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu. Włączanie się do ruchu następuje natomiast przy rozpoczynaniu jazdy po postoju lub zatrzymaniu się niewynikającym z warunków lub przepisów ruchu drogowego oraz przy wjeżdżaniu m. in. na jezdnię z pobocza, z chodnika lub z pasa ruchu dla pojazdów powolnych.

Jednocześnie w świetle zebranego materiału dowodowego Sąd stwierdził winę i sprawstwo obwinionego odnośnie wykroczenia z art. 97 kw w związku z art. 49 ust. 1 pkt 9 Ustawy Prawo ruchu drogowym. Zgodnie z treścią art. 97 kw karze grzywny do 3.000 złotych albo karze nagany podlega uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie. Ta ogólnie sformułowana norma prawna wymaga dopełnienia przez wskazanie konkretnego naruszenia przepisów określających porządek i bezpieczeństwo na drogach. W przypadku zarzutu postawionego obwinionemu dopełnieniem tym jest art. 49 ust. 1 pkt 9, który stanowi, że zabrania się zatrzymania pojazdu na przystanku z zatoką - na całej długości zatoki.

Obwiniony kierując samochodem marki P. o nr rej. (...), jak sam przyznał, co potwierdził też świadek M. Ś. zatrzymał się w zatoczce autobusowej przy ul. (...) na wysokości numeru 38, bez wątpienia zatem postąpił wbrew ww. przepisowi. Następnie, obwiniony włączając się do ruchu nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu pojazdowi T. P.. Norma wynikająca z art. 17 ust. 2 ustawy prawo o ruchu drogowym nie nakłada co prawda na Obwiniony, który wyjeżdżał z zatoczki winien obserwować innych użytkowników ruchu, zwiększyć uwagę i dostosować zachowania do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (art. 2 pkt 22prawa o ruchu drogowym). Przy włączaniu się do ruchu obwiniony zobligowany był do obserwacji i dokonania prawidłowej oceny, czy jest w stanie wjechać przed pojazd prowadzony przez T. P., zachowując dostateczny odstęp.

Przy wymiarze kary w zakresie pierwszego i drugiego z zarzuconych obwinionemu czynów Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 33 kw oraz szczególnie w art. 24 § 1 i 3 kw, ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę. Zgodnie z przepisem art. 9 § 2 kw jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę. W przedmiotowej sprawie jest to przepis art. 86 § 1 k.w.

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu z art. 86 § 1 kw jako wysoki. Obwiniony w czasie wykonywania manewru włączania się do ruchu winien ustąpić pierwszeństwa innemu uczestnikowi ruchu, jednak tego nie uczynił. Nie dostosował swojego postępowania do zasad ruchu drogowego obowiązujących przy wykonywaniu przedmiotowego manewru, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem marki M., powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W wyniku działania obwinionego doszło do naruszenia dobra prawnego jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym, które z uwagi na możliwość powstania ciężkich i nieodwracalnych skutków dla mienia i zdrowia podlega szczególnej ochronie. Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował niekaralność obwinionego.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu z pkt II wniosku o ukaranie Sąd uznał go również za znaczny w zakresie wyczerpania znamion tego wykroczenia. Obwiniony świadomie naruszył przepisy Prawa o Ruchu Drogowym i zatrzymał się w zatoczce dla autobusów, w mieście na uczęszczanej trasie, chociaż na całej jej długości obowiązuje zakaz zatrzymywania się, swoim zachowaniem umyślnie zignorował zatem przepisy ruchu drogowego.

Sąd określając wymiar kary kierował się także wskazaniami dyrektyw prewencji generalnej i indywidualnej. Na podstawie art. 86 § 1 kw przy zastosowaniu art. 24 § 1 i 3 kw oraz art. 9 § 2 kw za wykroczenia określone w pkt 1 i 2 wniosku o ukaranie Sąd wymierzył obwinionemu łącznie karę grzywny w wysokości 400 zł, uznając taką karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowych wykroczeń. W ocenie Sądu wymierzona kara pozwoli na osiągnięcie celów prewencyjnych kary, tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania. W ocenie Sądu kara ta biorąc pod uwagę młody wiek obwinionego, wychowawcze odziaływanie samego postępowania sądowego i sytuację majątkową obwinionego będzie wystarczająca do tego, by obwiniony przeanalizował wnikliwie swoje postępowanie, co w ocenie Sądu sprzyjać będzie bacznemu przestrzeganiu przez obwinionego zasad ruchu drogowego w przyszłości.

Mając na uwadze młody wiek obwinionego, okoliczność, że nie posiada on nikogo na utrzymaniu i jego zdolności zarobkowe, Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotą 40 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych kosztów postepowania, uznając, że brak w sprawie przesłanek do zwolnienia obwinionego od kosztów postępowania.