Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. D. (1) oraz P. Z. (1) zamieszkują sąsiednie lokale przy ul. (...) w W.. Lokale są połączone ścianami i balkonami. W okresie od 6 marca 2024 r. do dnia 10 lipca 2024 r. M. D. (1) w celu dokuczenia P. Z. (1) złośliwie niepokoiła go poprzez zaczepianie słowne, krzyczenie w jego kierunku, wielokrotne krytykowanie zachowania P. Z. (1) w wynajmowanym przez niego lokalu polegającym, w jej ocenie, na generowaniu ponadprzeciętnego hałasu przy wykonywaniu codziennych czynności takich jak sprzątanie, gotowanie, kąpiele, podczas gdy jego zachowanie nie było uporczywe oraz nie przekraczało zwykłej normy. M. D. (1) wielokrotnie zaczepiała P. Z. (1), w czasie gdy opuszczał mieszkanie używając wobec niego słów wulgarnych i obraźliwych, ubliżając mu a także krzycząc: „Ty kurwo, zobaczysz, ja Cię stąd wyprowadzę”, „zamknij ryj Ty patologio”, a także grożąc zawiadomieniem jego pracodawcy wykrzykując na klatce jego imię i nazwisko oraz miejsce zatrudnienia: „P. Z. (1) menager z O. z K.. Zobaczysz, ja jutro zadzwonię do dyrektora O. możesz być tego pewien”.

P. Z. (1) z uwagi na uciążliwość zachowania sąsiadki starał się unikać z nią kontaktu, a także ignorować jej zachowanie. Wielokrotnie, w tym przy obecności interweniujących funkcjonariuszy Policji, informował o braku zasadności inicjowanych przez nią interwencji Policji.

M. D. (1) ma 51 lat, jest panną, bez osób na utrzymaniu, posiada majątek, ma stałą pracę i uzyskuje miesięczny dochód ok. 4700 zł netto.

Dowód: zawiadomienie, k. 1, 20-21, wyjaśnienia M. D. (2), k. 15v-16, zeznania świadka P. Z. (1), k. 3-3v, 76-77, zeznania świadka P. R., k. 77, nagranie na płycie CD wraz z protokołem oględzin, k. 7-8, 26, notatka urzędowa, k. 11, treść sprzeciwu, k. 38-40

Ocena dowodów:

Obwiniona M. D. (1) w toku czynności wyjaśniających nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów. Wyjaśnienia obwinionej zasługują na danie im wiary tylko połowicznie, tj. w zakresie zbieżności z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, zwłaszcza z zeznaniami pokrzywdzonego. W pozostałym zakresie wyjaśnienia obwinionej nie zasługiwały na wiarę jako nie znajdujące poparcia w zgromadzonych dowodach i stanowiące jedynie przyjętą przez nią linię obrony. Nadto wskazać należy, iż wyjaśnienia obwinionej zawierają sprzeczności. M. D. (1) oświadczyła, iż nie pracuje i pobiera świadczenie rehabilitacyjne, a mimo to, wskazywała, że była wielokrotnie atakowana przez P. Z. (1) gdy wracała z pracy. Postępowanie dowodowe nie przyniosło potwierdzenia, by P. Z. w jakikolwiek sposób wszczynał spory z obwinioną lub by jego zachowanie wykraczało poza przyjęte standardy współżycia w budynku wielomieszkalnym. Postępowanie to dostarczyło natomiast dowodów na złośliwe niepokojenie P. Z. przez obwinioną w celu dokuczenia mu, utrudnienia zamieszkiwania.

P. Z. (1) szczegółowo opisał relacje sąsiedzkie z M. D. (1). Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego, które są spójne i znajdują oparcie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, w tym dokonanym przez niego nagraniu. Nadto są one również zgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a przy tym spójne i rzeczowe. Pokrzywdzony w swoich zeznaniach opisał zachowania obwinionej wobec niego w okresie zarzutu, w tym również, w jaki sposób oddziaływały one na jego psychikę. Sąd nie dostrzegł przy tym, aby jej zeznania w tym zakresie były przerysowane czy przesadzone.

Wiarą obdarzył Sąd także zeznania P. R., będącego policjantem dzielnicowym ulicy zamieszkiwanej przez obwinioną i pokrzywdzonego. Wskazał, iż na zachowanie M. D. (1) zdarzały się skargi sąsiadów, a także, że obwiniona wszczynała inne awantury sąsiedzkie. Z jego relacji wynikało, że obwiniona jest osobą roszczeniową. Zeznania świadka należało uznać za logiczne i rzeczowe, były one również obiektywne.

Wiarygodne było również nagranie dołączone do akt sprawy. Pokazuje ono, jak M. D. (1) niejako wyczekując wyjścia P. Z. (1) z jego mieszkania, otwiera drzwi własnego mieszkania i kieruje wulgarne wypowiedzi do pokrzywdzonego. Materiał dowody z dokumentów uznany za autentyczny, pokazuje ilość interwencji zgłaszanych przez obwinioną i P. Z..

Ocena prawna:

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe pozwoliło na ustalenie winy i sprawstwa obwinionej M. D. (1) w zakresie czynu z art. 107 kw.

Zachowanie sprawcy naruszającego przepis art. 107 kw polega na złośliwym dokuczaniu innej osobie. Może ono polegać zarówno na złośliwym wprowadzeniu w błąd, jak również na złośliwym niepokojeniu. Powyższy artykuł ma na celu ochronę każdej osoby przed zachowaniami, które naruszają jej spokój osobisty, wywołują obawę czy poczucie zagrożenia jak również przeciwdziałanie frustracji, irytacji oraz innym formom dyskomfortu psychicznego. Stroną przedmiotową wykroczenia jest zachowanie nakierowane na dokuczenie pokrzywdzonemu. Niepokojenie polega na doprowadzeniu do powstania u osoby niepokojonej uczucia obawy, może polegać na naruszeniu spokoju i równowagi psychicznej, jak również wywołaniu gniewu, złości lub oburzenia (wyrok SN z dnia 4 września 2013 r., III KK 275/13, LEX nr 1363022). Wykroczenie z art. 107 kw popełnione może być przez działanie.

Dla bytu przedmiotowego wykroczenia istotne jest aby niepokojenie charakteryzowało się złośliwością po stronie sprawcy. Złośliwe będzie więc zachowanie, które ma na celu sprawienie innej osobie przykrości. Strona podmiotowa polega na umyślności w formie zamiaru bezpośredniego. W ocenie Sądu, M. D. (1) swym zachowaniem naruszyła równowagę psychiczną pokrzywdzonego, wywołała u niego niepokój, obawę oraz dyskomfort psychiczny. Czyniła to złośliwie, w celu dokuczenia mu, sprawienia mu dolegliwości i przykrości. Obwiniona wypełniła zatem swym zachowaniem znamiona wykroczenia z art. 107 kw. Nie można w tym miejscu pominąć faktu, że obwiniona to osoba dorosła, a jej zachowanie wobec pokrzywdzonego, mogło zasadnie spowodować u niego niepokój psychiczny. Pokrzywdzony czuł się bezpodstawnie nagabywany, obawiał się, że M. D. przysporzy mu problemów bezpodstawnie go oskarżając przed kontrahentami czy kierownictwem. Bez wątpienia działania obwinionej noszą cechy złośliwości i chęci dokuczenia pokrzywdzonemu. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie sprawstwa i winy M. D. (1). Obwiniona jest dorosłą osobą, żyjącą w społeczeństwie, zatem zdawała sobie sprawę, że dokonuje czynu bezprawnego na szkodę pokrzywdzonego. Żaden z przeprowadzonych dowodów nie wskazuje na to, aby nie można było wymagać od niej zgodnego z prawem zachowania w tej konkretnej sytuacji, bynajmniej obwinionej nie tłumaczy, w jej ocenie, niewłaściwe zachowanie pokrzywdzonego.

W zakresie wymiaru kary, za przypisane wykroczenie, na podstawie art. 107 kw, Sąd mógł wymierzyć karę ograniczenia wolności, karę nagany albo grzywny do 5 000 zł. Sąd biorąc pod uwagę okoliczności sprawy wymierzył M. D. (1) karę grzywny w kwocie 500 zł, uznając ją za odpowiednią do wagi czynów i stopnia społecznej szkodliwości. Na wysokość wymierzonej kary grzywny wpływ miał również wysoki stopień winy. Obwiniona działała świadomie i z premedytacją złamała normy prawne. Jednocześnie, zdaniem Sądu, wymierzenie kary grzywny pozwoli obwinionej na przyszłość na przemyślenie swojego zachowania i poszanowanie porządku prawnego.

W pkt II wyroku, w związku ze skazaniem, Sąd zasądził od obwinionej koszty postępowania w wysokości 120 zł na rzecz Skarbu Państwa na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 119 § 1 kpw w zw. z § 2 i § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia oraz wymierzył opłatę w wysokości 50 zł na podstawie art. 119 § 1 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.

asesor sądowy Diana Szwejser

ZARZĄDZENIE

1. Odpis wyroku z uzasadnieniem i pouczeniem doręczyć obwinionemu.

2. Wyrok z uzasadnieniem opublikować na Portalu Orzeczeń zgodnie z kartą kwalifikacyjną orzeczenia.