Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

WYROKU Z DNIA 07-08-2025 R.

Stan faktyczny:

Dnia 21-07-2024 r. D. K. (1) prowadził samochód marki M. o nr rej. (...) na drodze publicznej, na ul. (...) w kierunku ul. (...) r. Na wysokości przystanku S. 02, na ul. (...). Jerozolimskie funkcjonariusz Policji dokonała pomiaru prędkości, z którą poruszał się prowadzony przez D. K. samochód. Pomiar dokonany urządzeniem TruCam (sprawny i posiadający ważną legalizację) wykazał prędkość 78 km/h. Pomiaru dokonano z odległości 322 m, zaś urządzenie zostało sprawdzone przed pomiarem. W miejscu pomiaru obowiązywało ograniczenie prędkości w obszarze zabudowanym 50 km/h. Funkcjonariusz dokonujący pomiaru posiadała ukończony specjalistyczny kurs z obsługi ręcznych mierników prędkości

Dowód: notatka z pomiaru prędkości, k. 1-2, świadectwo legalizacji ponownej, k. 4, nagranie z pomiaru, k. 5, protokół oględzin nagrania, k. 7-8, wyjaśnienia D. K. (1), k. 13, zeznania świadka J. D., k. 17, k. 46, opinia biegłego wraz z załącznikami, k. 55-69, informacja z (...), k. 42-43.

D. K. (1) ma 27 lat, deklaruje prowadzenie własnej działalności gospodarczej i uzyskiwanie dochodu netto w wysokości 5000 zł, uprzednio karany mandatowo za wykroczenia drogowe.

Dowód: informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego, k. 15, wyjaśnienia D. K. (1), k. 13.

Ocena dowodów:

Stan faktyczny sprawy został ustalony na podstawie dowodów osobowych i rzeczowych. Wyjaśnienia obwinionego zostały uwzględnione w części, w której nie przeczył on prowadzeniu pojazdu na drodze publicznej, faktu kontroli. Wszelkie wskazywane przez niego wątpliwości w tych wyjaśnieniach zostały zweryfikowane w postępowaniu dowodowym z wynikiem negatywnym. Sąd w oparciu o zeznania świadka J. D., opinię biegłego, nagranie z pomiaru, doszedł do wniosku, że pomiar został wykonany prawidłowo, a zmierzona prędkość była prędkości, z którą faktycznie poruszał się D. K..

Zeznania J. D. uznane zostały za wiarygodne. Świadek będący funkcjonariuszem Policji, w ramach wykonywanych obowiązków zawodowych, zajmuje się m.in. kontrolą prędkości pojazdów poruszających się po drogach publicznych, posiada do tego uprawnienia stwierdzone odpowiednimi certyfikatami. Świadek potrafiła opisać przebieg procesu mierzenia prędkości pojazdu oraz wyjaśnienia, jakie oznaczenie pojawia się na mierniku prędkości, jeśli pomiar jest dokonywany błędnie. Jej zeznania, uznane za wiarygodne, zostały następnie potwierdzone nagraniem z samego pomiaru oraz zweryfikowane protokołem oględzin płyty. Nagranie nie nosi śladów manipulacji, wskazuje pojazd kontrolowany oraz miejsce (tablica rejestracyjna), w które wymierzona była wiązka lasera. Protokół sporządzony przez uprawniony organ. Dodatkowo, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego. Biegły w opinii, uznanej przez Sąd za spójną, jasną, wewnętrznie niesprzeczną, wykazał metodologię badań, dokonał analizy nagrania i wskazał powody, dlaczego pomiar został wykonany prawidłowo, dlaczego można wykluczyć, że pomiar mógł dotyczyć innego pojazdu. Opinii tej nie kwestionowały strony w toku procesu, Sąd nie znalazł podstaw, by na jej podstawie nie czynić ustaleń faktycznych. W świetle całokształtu powyższej opinii Sąd doszedł zatem do przekonania, że pomiar prędkości samochodu, którym w dniu 21-07-2024 r. kierował obwiniony został przeprowadzony w prawidłowy sposób i wskazania urządzenia pomiarowego należy uznać za miarodajne, wiarygodne i odzwierciedlające rzeczywistą prędkość, z jaką poruszał się obwiniony w terenie zabudowanym. Funkcjonariusz dokonująca pomiaru odbyła specjalistyczny kurs przygotowujący ją do obsługi tego typu urządzeń, zaś sam pomiar został dokonany po przeprowadzeniu wymaganych testów oraz zgodnie z instrukcją obsługi urządzenia. Sąd w konsekwencji przyjął, że obwiniony poruszał się z prędkością 78 km/h, jak wskazuje na to wynik pomiaru.

Pozostałe dowody z dokumentów również przydatne dla dokonanych ustaleń, tj. posiadania szkolenia z obsługi ręcznych mierników prędkości przez funkcjonariusz Policji, posiadania świadectwa legalizacji przez urządzenie, uprzednie naruszanie przepisów ruchu drogowego przez obwinionego.

Rozważania prawne:

Art. 92a § 1 kw penalizuje niestosowanie się m.in. do ograniczenia prędkości określonego ustawą przy prowadzeniu pojazdu. Ustawodawca przewiduje za powyższe karę grzywny do 5000 zł (art. 24 § 1 kw). Art. 20 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym wskazuje, że prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym wynosi 50 km/h, natomiast art. 21 ust. 1 ww. ustawy wskazuje, że organ zarządzający ruchem na drogach może zmniejszyć lub zwiększyć za pomocą znaków drogowych prędkość dopuszczalną pojazdów obowiązującą na obszarze zabudowanym. Niewątpliwie, w dacie czynu w miejscu pomiaru obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h, co potwierdziła zarówno opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego, zeznania świadka, jak i powszechna znajomość topografii W. przez Sąd i strony procesu. Bezsprzecznie też wykazano, że D. K. poruszał się na obszarze zabudowanym z prędkością 78 km/h. Tym samym nie zastosował się do obowiązującego ograniczenia prędkości określonego ustawą i wypełnił znamiona wykroczenia z art. 92a § 1 kw.

Brak było przy tym okoliczności, które wyłączałyby sprawstwo lub winę obwinionego. Jest on osobą dojrzałą, rozumiejącą przepisy ruchu drogowego, posiadającą prawo jazdy, a więc mającą świadomość obowiązku przestrzegania przepisów ruchu drogowego, tym samym zdolną do ponoszenia odpowiedzialności wykroczeniowej.

Za przypisane wykroczenie, jak wskazano powyżej, Sąd mógł wymierzyć obwinionemu karę grzywny do 5000 zł (art. 1 § 1 kw i art. 24 § 1 kw). W ramach ustawowego zagrożenia w niniejszej sprawie Sąd uznał, iż odpowiednią sankcją wobec obwinionego będzie wymierzenie kary 750 zł grzywny. Ustalając rodzaj i wymiar kary Sąd wziął pod uwagę szkodliwość społeczną czynu, rodzaj naruszonych obowiązków, okoliczności zdarzenia, stopień winy obwinionego. Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się więc przesłankami zawartymi w art. 33 kw. Kara ta nie jest nadmiernie surowa, ale jednocześnie w pełni adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu obwinionego. Jest oczywistym bowiem, że każdy kierujący pojazdem mechanicznym zobowiązany jest do przestrzegania limitów prędkości usankcjonowanych ustawą. Wymierzając wobec obwinionego karę we wspomnianym wymiarze Sąd na niekorzyść obwinionego uwzględnił okoliczność, że przekroczenie prędkości było dość duże i miało miejsce w terenie zabudowanym. Dodatkowo w § 2 art. 92a ustawodawca przewidział minimalną karę grzywny 800 zł przy przekroczeniu prędkości powyżej 30 km/h. D. K. przekroczył prędkość dopuszczalną ustawą o 28 km/h, więc zbliżoną do granicy ustawowej, od której przewidziana jest surowsza odpowiedzialność. Musiało to znaleźć odzwierciedlenie w wymiarze kary. Nadto, obwiniony był w przeszłości karany za wykroczenia w ruchu drogowym i nie wyciągnął z tego żadnych wniosków. Ponadto stopień winy i społecznej szkodliwości obwinionego był stosunkowo wysoki, poruszał się on na drodze publicznej, w obszarze zabudowanym, wtedy, gdy na drodze tej występowały inne pojazdy, w godzinach popołudniowych, kiedy rozpoczynają się powroty z pracy.

Należy również przypuszczać, że wymierzona kara spełni cele zapobiegawcze oraz wychowawcze w stosunku do obwinionego. W ocenie Sądu kara ta zdaje się wreszcie czynić zadość wskazaniom prewencji ogólnej, a mianowicie uzmysławia ona społeczeństwu, że należy stosować się do reguł ruchu drogowego, a naruszenie jego zasad, nie jest bezkarne.

W pkt II sentencji wyroku orzeczono o kosztach postępowania. Zasadą jest, w razie skazania, obciążenie obwinionego kosztami postepowania (art. 119 § 1 kpw). Na zasądzoną kwotę składa się: opłata wynosząca 10% wartości wymierzonej kary grzywny (art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych) – 75zł, wydatki: 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania sądowego zwyczajnego i 20 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania wyjaśniającego (art. 118 § 1 kpw i § 2 i 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia), oraz należności biegłego za sporządzenie opinii w kwocie 1123,86 zł (art. 118 § 1 pkt 1 kpw w zw. z art. 119 § 1 kpw).

Należy wskazać, że nie zachodzą żadne okoliczności, które uzasadniałyby nieobciążanie obwinionego poniesieniem kosztów sądowych. Jest on osobą w wieku produkcyjnym, pracującą z deklarowanym miesięcznym wynagrodzeniem 5000 zł, nieposiadającą innych osób na utrzymaniu. W ocenie Sądu uiszczenie ww. kosztów nie będzie dla obwinionego zbyt utrudnione ze względu na jego sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów.

asesor sądowy Diana Szwejser

Z:

- odpis wyroku wraz z uzasadnieniem i pouczeniem o apelacji doręczyć obwinionemu oraz przez PI obrońcy

- opublikować zgodnie z kartą kwalifikacyjną orzeczenia

W., dnia 17.10.2025 r.