Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 września 2014 r. sprawy przeciwko

S. R. c. W. i B. z domu R., ur. (...) w m. O., obwinionej o to, że:

1)  W piśmie z dnia 10 marca 2014r., będąc właścicielem samochodu marki A. (...) o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 28 stycznia 2014r. ok. godz. 11.35,

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 K.W. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

2)  W piśmie z dnia 10 marca 2014r., będąc właścicielem samochodu marki A. (...) o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 27 stycznia 2014r. ok. godz. 10.15,

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 K.W. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

W. R. s. W. i M. z domu W., ur. (...) w R., obwinionego o to, że:

1)  W piśmie z dnia 10 marca 2014r., będąc współwłaścicielem samochodu marki A. (...) o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 27 stycznia 2014r. ok. godz. 10.15,

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 K.W. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

2)  W piśmie z dnia 10 marca 2014r., będąc współwłaścicielem samochodu marki A. (...) o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 28 stycznia 2014r. ok. godz. 11.35,

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 K.W. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

orzeka

1)  Obwinioną S. R. uznaje za winną popełnienia zarzucanych jej czynów i za to na podstawie art. 96 par 3 kw wymierza karę grzywny w wysokości 200 ( dwieście) złotych.

2)  Obwinionego W. R. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to na podstawie art. 96 par 3 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 200 ( dwieście) złotych.

3)  Zwalnia obwinionych od opłaty , koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 1869/14

UZASADNIENIE

S. R. została obwiniona o to, że:

3)  W piśmie z dnia 10 marca 2014r., będąc właścicielem samochodu marki A. (...) o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 28 stycznia 2014r. ok. godz. 11.35,

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 K.W. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

4)  W piśmie z dnia 10 marca 2014r., będąc właścicielem samochodu marki A. (...) o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 27 stycznia 2014r. ok. godz. 10.15,

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 K.W. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

W. R. został obwiniony o to, że

3)  W piśmie z dnia 10 marca 2014r., będąc współwłaścicielem samochodu marki A. (...) o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 27 stycznia 2014r. ok. godz. 10.15,

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 K.W. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

4)  W piśmie z dnia 10 marca 2014r., będąc współwłaścicielem samochodu marki A. (...) o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 28 stycznia 2014r. ok. godz. 11.35,

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 K.W. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 stycznia 2014 roku około godziny 11:35 st. inspektor Straży Miejskiej Z. G. ujawnił wykroczenie drogowe polegające na niezastosowaniu się kierującego samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) do znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” oraz parkowaniu w/w samochodu na całej szerokości chodnika przy ul. (...) w W.. Powyższy czyn wypełniał znamiona wykroczenia określonego w art. 92 § 1 kw i art. 97 kw. Wykroczenie zarejestrowano przy pomocy aparatu cyfrowego. Wykonano 4 zdjęcia.

W dniu 27 stycznia 2014 roku około godziny 10:15 inspektor Straży Miejskiej K. R. ujawnił wykroczenie drogowe polegające na niezastosowaniu się kierującego samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) do znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” przy ul. (...) w W.. Powyższy czyn wypełniał znamiona wykroczenia określonego w art. 92 § 1 kw. Wykroczenie zarejestrowano przy pomocy aparatu cyfrowego. Wykonano 4 zdjęcia.

W związku z ujawnionymi wykroczeniami w dniu 26 lutego 2014 roku Straż Miejska m. st. W. (...) (...) pisemnie wezwała S. R. oraz W. R. – współwłaścicieli samochodu marki A. (...) o nr rej. (...), do udzielenia odpowiedzi na sformułowane wobec nich pytania odnoszące się do osób kierujących samochodem marki A. (...) o nr rej. (...), które zaparkowały go w miejscu niedozwolonym, w szczególności poprzez złożenie oświadczenia, czy pojazd prowadzili osobiście, ewentualnego wskazania osoby, której powierzyli pojazd do kierowania lub używania.

W dniu 4 marca 2014 roku W. R. odebrał powyższe pisma w imieniu własnym oraz w imieniu swojej córki S. R.. Pismami z dnia 10 marca 2014 roku w odpowiedzi na wezwania S. R. i W. R. wskazali, iż pojazd był wielokrotnie użyczany członkom rodziny i nie mając obowiązku prowadzenia ewidencji nie są w stanie określić, kto w danych dniach, tj. w dniu 27 stycznia 2014r. ok. godz. 10.15 oraz w dniu 28 stycznia 2014r. ok. godz. 11.35, kierował pojazdem. Tym samym pomimo obowiązku S. R. i W. R. nie przesłali do siedziby Straży Miejskiej odpowiedzi na zadane im pytania, dotyczące osób kierujących samochodem marki A. (...) o nr rej. (...), które w dniu 27 stycznia 2014r. ok. godz. 10.15 oraz w dniu 28 stycznia 2014r. ok. godz. 11.35 zaparkowały go w miejscu niedozwolonym.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: notatek urzędowych /k. 1, 8, 13, 20, 26, 33, 40, 48/, dokumentacji fotograficznej /k. 2, 14, 27, 41/, wezwania /k. 3, 15, 28, 42/, zwrotnego potwierdzenia odbioru /k. 4, 16, 19, 29, 32, 43/, pism /k. 5, 9, 17, 21, 30, 44/, pism Straży Miejskiej /k. 18, 31/ oraz odpowiedzi na pisma /k. 34, 49/.

Obwiniona S. R. nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów. Wskazała, iż samochodu marki A. (...) o nr rej. (...) użycza dobrowolnie osobom pracującym razem z nią i jej rodziną: tzn. R. J., K. K., P. S. i M. R.. W ciągu dnia w/w pojazdem może poruszać się kilka osób. Z uwagi na powyższe nie jest ona w stanie ustalić, kto mógł kierować tym autem we wskazanych we wnioskach o ukaranie dniach i godzinach. W miejscu parkowania tego auta, mieściło się biuro. / k. 87 wyjaśnienia obwinionej S. R. /

S. R. ma 25 lat. Jest panną. Z zawodu jest pracownikiem administracyjnym. Pracuje w firmie (...), gdzie osiąga wynagrodzenie w wysokości 1700 złotych brutto. Nie była karana. Nie była również leczona psychiatrycznie ani odwykowo. / k. 86 wyjaśnienia obwinionej S. R. /

Obwiniony W. R. również nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Oświadczył, iż rzadko korzysta z tego samochodu, albowiem posiada drugie auto. Dlatego też nie posiadał on informacji kto tym samochodem mógł się poruszać. Z uwagi na powyższe nie odpowiedział on na pismo skierowane od Straży Miejskiej. / k. 87 wyjaśnienia obwinionego W. R. /

W. R. ma 50 lat. Jest żonaty, na swoim utrzymaniu posiada dwójkę dzieci. Z zawodu jest ogrodnikiem. Obecnie jest bezrobotny. Nie był karany. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. / k. 86 wyjaśnienia obwinionego W. R. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę S. R. i W. R. w odniesieniu do przypisanych im czynów.

Sąd, konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci notatek urzędowych /k. 1, 8, 13, 20, 26, 33, 40, 48/, dokumentacji fotograficznej /k. 2, 14, 27, 41/, wezwania /k. 3, 15, 28, 42/, zwrotnego potwierdzenia odbioru /k. 4, 16, 19, 29, 32, 43/, pism /k. 5, 9, 17, 21, 30, 44/, pism Straży Miejskiej /k. 18, 31/ oraz odpowiedzi na pisma /k. 34, 49/, które zostały uznane na rozprawie za ujawnione. W ocenie Sądu, powyższe dokumenty ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

W niniejszej sprawie nie ma wątpliwości, że w dniach 27 stycznia 2014r. ok. godz. 10.15 oraz 28 stycznia 2014r. ok. godz. 11.35, przy ul. (...) w W. strażnicy miejscy Z. G. i K. R. ujawnili wykroczenia drogowe, którego sprawcami były osoby kierujące/używające pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...). Potwierdziły to zebrane w sprawie dowody w postaci notatek urzędowych /k. 1, 8, 13, 20, 26, 33, 40, 48/ oraz dokumentacji fotograficznej /k. 2, 14, 27, 41/.

Nie ulega również wątpliwości, iż współwłaściciele pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) S. R. i W. R. pismami z dnia 26 lutego 2014 roku zostali wezwani przez Straż Miejską m. st. W. (...) (...) do udzielenia odpowiedzi na sformułowane wobec nich pytania odnoszące się do osoby kierującej samochodem marki A. (...) o nr rej. (...), które zaparkowały go w miejscu niedozwolonym, w szczególności poprzez złożenie oświadczenia, czy pojazd prowadzili osobiście, ewentualnego wskazania osoby, której powierzyli pojazd do kierowania lub używania. /k. 3, 15, 28, 42 wezwania/

Powyższe pisma w dniu 4 marca 2014 roku odebrał W. R. w imieniu własnym oraz swojej córki S. R.. /k. 4, 16, 19, 29, 32, 43 zwrotne potwierdzenia odbioru/

Wskazać należało również, iż w odpowiedzi na wezwania współwłaściciele pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) S. R. i W. R. oświadczyli, iż nie są w stanie odpowiedzieć na pytania dotyczące osoby kierującej/używającej w/w pojazdu, gdyż pojazd ten wielokrotnie użyczany był członkom rodziny i nie mając obowiązku prowadzenia ewidencji nie są w stanie określić, kto w danych dniach prowadził pojazd. Podkreślili przy tym, iż z uwagi na upływ czasu od daty popełnienia czynu do momentu wezwania, mieli oni prawo zapomnieć kto wówczas w/w pojazd użytkował. / k. 5, 17, 30, 44 pisma /

Nie budzi wątpliwości Sądu także fakt, iż obwinieni będący współwłaścicielami pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) wobec wezwań Straży Miejskiej nie wykonali ciążącego na nich obowiązku wskazania, komu w dniu 27 stycznia 2014r. ok. godz. 10.15 oraz w dniu 28 stycznia 2014r. ok. godz. 11.35. powierzony został ww. pojazd do używania/kierowania. / k. 86 wyjaśnienia obwinionej S. R., k. 87 wyjaśnienia obwinionego W. R. /

Zgodnie z art. 96 § 3 kw., karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw. ma na celu m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

W niniejszej sprawie obwinieni nie wykazali, aby spełnione zostały powyższe przesłanki. W szczególności nie można uznać, aby wskazanie przez obwinioną, iż nie jest w stanie ustalić ona osoby, która mogła użytkować ten pojazd, gdyż użycza w/w pojazd dobrowolnie osobom pracującym razem z nią i jej rodziną oraz wskazanie przez obwinionego, iż rzadko korzysta on z tego samochodu, albowiem posiada drugie auto, nie wyczerpywało znamienia nieudzielenia odpowiedzi na wezwanie. W ocenie Sądu bowiem udzielenie odpowiedzi wymijającej, bądź też zasłanianie się niepamięcią może być uznane za przejaw zachowania sprawczego z art. 96 § 3 kw (podobnie postanowienie SO w Białymstoku z dnia 26 września 2012 r., sygn. akt VIII Kz 444/12). Niewskazaniem osoby, której powierzony został pojazd do kierowania lub używania poprzez udzielenie odpowiedzi negatywnej będzie bowiem zarówno niewskazanie tej osoby, jak i stwierdzenie zobowiązanego, że nie wie on, w czyjej dyspozycji pozostawał pojazd w czasie zdarzenia (por. Stefański R.A., Wykroczenia drogowe. Komentarz, Lex 2011 nr 106964).

Wskazać należy również, iż żądanie wskazania pochodzić winno od uprawnionego organu. Zgodnie ze znowelizowanym w 2010 r. art. 17 § 3 kpw i art. 129 ustawy Prawo o ruchu drogowym straże miejskie posiadają uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach dotyczących art. 96 § 3 kw. Mogą one zatem żądać od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania komu powierzyli pojazd do kierowania lub używania w określonym czasie. Stanowisko to jest zgodne również z orzecznictwem Sądu Najwyższego. W postanowieniu SN z dnia 2 kwietnia 2014 r. sygn. akt V KK 378/13, wskazano, iż (...) gminnej (miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w., popełnione od dnia 31 grudnia 2010 r., jeśli w zakresie swojego działania, w tym w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających ujawniły to wykroczenie i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie za owo wykroczenie.”

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu należało uznać obwinionych za winnych popełnienia zarzucanych im czynów, albowiem ich zachowanie wyczerpuje znamiona wykroczenia przewidzianego w art. 96 § 3 kw.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winy S. R. i W. R., która została udowodniona. W chwili popełnienia czynów obwinieni byli osobami dojrzałymi życiowo, w pełni poczytalnymi. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionych.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynów i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranych. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniami, stopień winy i zachowań obwinionych.

Wykroczenie wskazane w art. 96 § 3 kw zagrożone jest karą grzywny. Orzeczona wobec obwinionych kara grzywny w wysokości po 200 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionych i stopnia ich zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno-wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionych porządku prawnego.

Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionych kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa.

Mając na uwadze zasady słuszności, w myśl art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw, Sąd zwolnił obwinionych z obowiązku zapłaty w całości opłaty oraz kosztów postępowania.

Z tych wszystkich względów orzeczono, jak w wyroku.