Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE WYROKU

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 czerwca 2024 r. o godz. 13:12 w W. przy ul. (...) ujawniono wykroczenie polegające na postoju na chodniku dla pieszych w miejscu obowiązywania znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania”, popełnione przez kierującego samochodem marki F. o nr rej. (...), tj. czynu z art. 92 § 1 kw. W toku podjętych czynności wyjaśniających Straż Miejska ustaliła, że właścicielem pojazdu jest firma (...), a następnie wezwała J. O. (1) do wskazania kierującego pojazdem lub jego użytkownika.

W dniu 30 października 2024 r. wezwanie Straży Miejskiej zostało odebrane przez pełnoletniego domownika. W terminie 7 dni J. O. nie wskazał komu powierzył do kierowania lub używania w przedmiotowym dniu tj. 6 czerwca 2024 r. o godz. 13:12 samochód marki F. o nr rej. (...). Z emaila firmowego został wysłany niepodpisany email do Straży Miejskiej o treści „proszę kontaktować się z osobą w CC”.

Dowód: zawiadomienie wraz ze zdjęciami k. 1-4, wydruk z C. – k. 7, wezwanie wraz z potwierdzeniem odbioru k. 8-10, mail z dnia 30.10.2025 r. k. 11, wydruk z (...) k. 15-16.

Obwiniony w sprzeciwie od wyroku nakazowego wskazał, komu powierzył pojazd (k. 29, 35). Obwiniony został prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy przypadającej na dzień 19 września 2025r. Zawiadomienie odebrał osobiście w dniu 27.08.2025 r.(k. 46). Na wyznaczony termin rozprawy obwiniony nie stawił się i nie usprawiedliwił swojej nieobecności.

Dowód: sprzeciw, k. 35, (...) zawiadomienia, k. 46

Ocena dowodów:

Dowody z dokumentów w postaci zawiadomienia o popełnieniu wykroczenia, dokumentacji fotograficznej, wezwania wraz z potwierdzeniem odbioru, wydruków z C. i (...), maila z dnia 30.10.2025 r. i treści sprzeciwu, pozwoliły na ustalenie realizacji znamiona wykroczeni z art. 96 § 3 kw. Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby wiarygodność dowodów z dokumentów. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Ocena prawna:

W ocenie Sądu ujawnione i przeprowadzone dowody potwierdziły winę i sprawstwo obwinionego w zakresie czynu z art. 96 § 3 kw. Należy podkreślić, że w niniejszym postępowaniu niewątpliwie jest, że w dniu 6 czerwca 2024 r. o godz. 13:12 w W. przy ul. (...) ujawnione zostało wykroczenie drogowe wskazane we wniosku o ukaranie polegające na postoju pojazdu marki F. o nr rej. (...) na chodniku dla pieszych w miejscu obowiązywania znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania”. Potwierdziły to zebrane w sprawie dowody w postaci zawiadomienia i dokumentacji fotograficznej.

Nie ulega również wątpliwości, że właściciel pojazdu marki F. o nr rej. (...) T. (...) J. O. (1) został skutecznie wezwany przez Straż Miejską m. st. W. do wskazania kierującego pojazdem lub użytkownika pojazdu. Wezwanie zostało odebranie w dniu 30 października 2024 r. (k. 10), mimo to obwiniony nie złożył oświadczenia zawierającego żądane informacje i nie wskazał w sposób umożliwiający identyfikację osoby kierującej pojazdem lub użytkownika pojazdu.

Zgodnie z art. 96 § 3 kw, karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw ma na celu m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec. Wykroczenie (zgodnie z art. 6 § 1 kw) można popełnić nie tylko w zamiarze bezpośrednim ale także ewentualnym, tzn. przewidując możliwość popełnienia wykroczenia, godząc się na to.

W przedmiotowym stanie faktycznym nie zostały spełnione przesłanki wyłączające popełnienie wykroczenia. W niniejszej sprawie na obwinionym jako osobie, w którego własności pozostawał pojazd F. o nr rej. (...) ciążył obowiązek w zakresie uregulowanym w artykułach 96 § 3 kw i 78 ust. 4 ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Powyższe regulacje oznaczają, że osoba zobowiązana wobec organu ma obowiązek posiadania danych na temat tego, kto użytkował jej pojazd i czynić to może w sposób dla siebie dogodny i przez siebie obrany, np. poprzez zwykłe zapamiętywanie tych faktów, bądź jeśli osoba nie przechowuje w pamięci takich danych – w inny korzystny dla niej sposób, tak by zgodnie z ustawą, móc efektywnie wywiązać się z obowiązku wobec organu, w sytuacji zwrócenia się o takie dane przez organ zgodnie z dyspozycją art. 96 § 3 kw. Brak zaś karnoprawnego zabezpieczenia art. 78 ust. 4 P. prowadziłby do tego, że obowiązek wskazania, komu został powierzony pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, byłby powszechnie ignorowany, stając się martwą literą prawa (wyrok TK z 30 listopada 2004 r., sygn. SK 31/04).

Ustalenia faktyczne w przedmiotowej sprawie prowadzą do wniosku, iż obwiniony mając świadomość ustawowego obowiązku określonego w art. 96 § 3 kw, świadomie zlekceważył ten obowiązek nie udzielając Straży Miejskiej informacji, komu powierzył samochód marki F. o nr rej. (...) do kierowania lub użytkowania. Sąd wskazuje, iż właściciel pojazdu zobowiązany jest każdorazowo udzielać odpowiedzi na wezwanie Straży Miejskiej, czego nie uczynił w przedmiotowej sprawie obwiniony. Nie sposób jest traktować maila wysłanego przez obwinionego (nie podpisanego, a więc utrudniającego identyfikację nadawcy) w dniu 30 października 2024 r., w którym to nie zawarł żadnej informacji o osobie, której powierzył samochód marki F. o nr rej. (...) do kierowania lub użytkowania, jako odpowiedź na skierowane przez Straż Miejska wezwanie. W szczególności nie jest wiadomo, co oznacza zwrot „osoba w CC”, co to jest CC, czy osoba z CC ma tylko udzielić informacji, czy może jest kierującym pojazd w dacie stwierdzenia pierwotnego wykroczenia.

Mając na uwadze przytoczone argumenty, zdaniem Sądu należało uznać obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, gdyż jego zachowanie wyczerpuje znamiona wykroczenia przewidzianego w art. 96 § 3 kw. Obwiniony miał świadomość, że Straż Miejska prowadzi postępowanie wyjaśniające w sprawie czynu z dnia 6 czerwca 2024 r., otrzymał on szczegółowe pouczenie i oświadczenie do wypełnienia. Na otrzymane wezwanie nie udzielił odpowiedzi, w wyznaczonym do tego terminie, mając świadomość wynikających z tego konsekwencji prawnych. Podkreślić przy tym należy, że udzielenie takiej informacji w sprzeciwie od wyroku nakazowego nie może wpływać na uniewinnienie obwinionego. Rodziłoby to pokusę wśród osób zobowiązanych do wykonywania swoich obowiązków publicznoprawnych po upływie okresu przedawnienia karalności pierwotnego wykroczenia (tak jak w tej sprawie, k. 35), co w efekcie prowadziłoby do tego, że Straż Miejska nie mogłaby skutecznie realizować swoich obowiązków ustawowych, a osoby naruszające przepisy ruchu drogowego pozostawałyby bezkarne.

Wobec tego brak jest jakichkolwiek wątpliwości co do realizacji przez J. O. znamion wykroczeń z art. 96 § 3 kw.

Orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 800 zł, zdaniem Sądu, jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionego oraz stopnia zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno - wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego. Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa. Dodać należy, iż w sytuacji, gdy maksymalna sankcja karna za wykroczenie z art. 96 § 3 kw wynosi 30 000 zł, kara 800 zł grzywny nie jest karą surową. Obwiniony jest osobą w wieku produkcyjnym, prowadzi działalność gospodarczą, posiada możliwości zarobkowe do uiszczenia grzywny w tej wysokości.

W pkt II i III sentencji wyroku Sąd zasądził od obwinionego koszty postępowania w wysokości 100 zł na rzecz Skarbu Państwa i kwotę 20 zł na rzecz miasta stołecznego W. na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 119 § 1 kpw w zw. z § 2 i § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia oraz wymierzył opłatę w wysokości 80 zł na podstawie art. 119 § 1 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych. Nie ujawniły się przesłanki, które przemawiałyby za odstąpieniem od zasady obciążania kosztami procesu w przypadku skazania.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.

asesor sądowy Diana Szwejser

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem i pouczeniem doręczyć obwinionemu

Opublikować orzeczenie zgodnie z kartą kwalifikacyjną.

W., 17-10-2025 r.