Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Kinga Koperska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 7 października 2014 r. i 24 października 2014 r. sprawy, przeciwko P. D. s. M. i D. z domu G., ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

W dniu 29 października 2013 r. o godz. 19:27 w W. jadąc drogą (...) od strony węzła K. w kierunku do Al. (...) wykroczył przeciwko przepisom określonym w art. 20 ust. 3 pkt 1 lit. C ustawy prawa o ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując samochodem marki A. o nr rej. (...) jechał z prędkością 163 km/h i przekroczył dopuszczalną prędkość 100 km/h o 63 km/h poza obszarem zabudowanym,

tj. o czyn z art. 92a k.w. w zw. z art. 20 ust. 3 pkt 1 lit. c ustawy prawo o ruchu drogowym z dnia 20 czerwca 1997 r.

Orzeka

1)  Obwinionego P. D. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu.

2)  Koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 826/14

UZASADNIENIE

P. D. został obwiniony o to, że w dniu 29 października 2013 r. o godz. 19:27 w W. jadąc drogą (...) od strony węzła K. w kierunku do Al. (...) wykroczył przeciwko przepisom określonym w art. 20 ust. 3 pkt 1 lit. C ustawy prawa o ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując samochodem marki A. o nr rej. (...) jechał z prędkością 163 km/h i przekroczył dopuszczalną prędkość 100 km/h o 63 km/h poza obszarem zabudowanym, tj. o czyn z art. 92a k.w. w zw. z art. 20 ust. 3 pkt 1 lit. c ustawy prawo o ruchu drogowym z dnia 20 czerwca 1997 r.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 października 2013 roku w W. na drodze (...) funkcjonariusz Policji M. D. pełnił służbę w nieoznakowanym radiowozie policyjnym. O godz. 19:27 jadąc drogą (...) od strony węzła K. w kierunku Al. (...) przy użyciu prędkościomierza kontrolnego zamontowanego w radiowozie ujawnił on, iż kierujący pojazdem poruszającym się po tej samej drodze przekroczył dopuszczalną prędkość 100 km/h poza obszarem zabudowanym na drodze dwujezdniowej o co najmniej dwóch pasach ruchu przeznaczonych dla każdego kierunku ruchu, o 63 km/h jadąc z prędkością 163 km/h. Następnie zatrzymał on do kontroli drogowej kierującego samochodem marki A. o nr rej. (...) P. D., który poruszał się po tej samej drodze, zarzucając mu przekroczenie prędkości. Tymczasem nagranie z policyjnego video rejestratora zarejestrowało, iż przekroczenia prędkości dopuścił się kierujący innym pojazdem niż samochód, którym poruszał się P. D.. Policyjny video rejestrator nie zarejestrował przekroczenia prędkości przez P. D..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego P. D. /k. 50, 53/, a także notatki urzędowej /k. 1/, oświadczenia /k. 3/, kserokopii świadectwa legalizacji /k. 5/, płyty CD /k. 7/ oraz informacji o karalności /k. 15/.

Obwiniony P. D. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach zaprzeczył on, aby jechał wówczas ze wskazaną we wniosku o ukaranie prędkością. Jest on kierowcą od 25 lat i nie zdarzyło mu się do tej pory odmówić przyjęcia mandatu, w sytuacji, gdy czuł się winny popełnienia danego czynu. W dniu zdarzenia poruszał się samochodem służbowym koloru niebieskiego, który posiada niemieckie numery rejestracyjne. Wracał z podróży służbowej z G.. Tego dnia panował wzmożony ruch. Gdy wjechał na trasę S-8 zauważył na poboczu drogi zaparkowany radiowóz. Po jakiś czasie pojazd ten znalazł się tuż za jego samochodem. Policjanci dali mu znak, aby jechał za nimi. Następnie zjechał wraz z nimi na pobocze. Funkcjonariusz policji poinformował go, iż jechał z prędkością 169 km/h. Obwiniony zaprzeczył, aby poruszał się wówczas z tą prędkością, dlatego poprosił policjanta o przedstawienie mu odpowiedniej dokumentacji. W złożonych wyjaśnieniach obwiniony oświadczył nadto, iż w dniu zdarzenia nie posiadał on żadnych punktów karnych. Obecnie posiada on 10 czynnych punktów karnych i 10 punktów w zawieszeniu.

Na rozprawie głównej po odtworzeniu nagrania z płyty CD, obwiniony wskazał, iż pojazd, który widoczny jest na nagraniu nie jest jego pojazdem. /k. 50, 53 wyjaśnienia obwinionego P. D. /

P. D. ma 42 lata. Jest rozwiedziony, posiada jedno dziecko. Z zawodu jest kierowcą zarządu. Osiąga miesięczny dochód w wysokości 4.900 złotych. Nie był karany. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 49 wyjaśnienia obwinionego P. D. /

Sąd zważył, co następuje:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na przypisanie obwinionemu popełnienia czynu zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie.

Oceniając zebrane osobowe i pozaosobowe źródła dowodowe w sprawie zarzuconego obwinionemu czynu w pierwszej kolejności należało wskazać, iż naczelnymi zasadami polskiego procesu karnego – są określone w art. 5 Kodeksu postępowania karnego zasady: in dubio pro reo i domniemania niewinności, które znajdują także odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia (art. 8 kpw). Godzi się też podkreślić, iż według zasad obowiązującej procedury karnej (wykroczeniowej) – to nie oskarżony (obwiniony) musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel winien jest udowodnić winę oskarżonego (obwinionego). Przy czym udowodnić, to znaczy wykazać w sposób nie budzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami – bezpośrednimi lub pośrednimi, te ostatnie w postaci tzw. poszlak mogą być uznane za pełnowartościowy dowód winy oskarżonego (obwinionego) jedynie wtedy, gdy zespół tych poszlak pozwala na ustalenie jednej logicznej wersji zdarzenia, wykluczającej możliwość jakiejkolwiek innej wersji. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 maja 1995 roku, sygn. akt II Akr 120/95).

Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonemu (obwinionemu) musi być całkowite, pewne, wolne od wątpliwości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 1999 roku, sygn. akt V KKN 362/97). Tak więc, gdy w świetle tak dokonanej oceny zebranych dowodów nie da się bez obawy popełnienia pomyłki wykluczyć innej wersji zdarzenia, aniżeli przyjęta w akcie oskarżenia (wniosku o ukaranie) – nie jest dopuszczalne przypisanie oskarżonemu (obwinionemu) zarzucanego czynu, albowiem w takiej sytuacji chroni go reguła in dubio pro reo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1992 r., sygn. akt WR 369/90, OSP 1992/102/12).

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd dał w całości wiarę wyjaśnieniom P. D., stosując zasadę rozstrzygania wszystkich niedających się usunąć wątpliwości na korzyść osoby obwinionej. Ponadto należało również zważyć, iż przedstawiona przez obwinionego relacja z przedmiotowego zdarzenia była logiczna i spójna.

Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie pozostały materiał dowodowy, jedynym dowodem, który mógłby potwierdzić winę i sprawstwo obwinionego w zakresie zarzucanego mu czynu były zeznania funkcjonariusza Policji M. D., który w dniu zdarzenia brał udział w interwencji z udziałem obwinionego /k. 50-51, 2v zeznania świadka M. D. /. Sąd Rejonowy nie mógł jednak uznać zeznań świadka za w pełni wiarygodne. Twierdzenia M. D. nie znalazły bowiem swojego potwierdzenia w ustaleniach poczynionych na podstawie analizy nagrania z video rejestratora policyjnego, który dokonał nagrania przedmiotowego zdarzenia. Podczas oględzin na rozprawie głównej powyższego materiału filmowego ujawniono, iż przekroczenia prędkości dopuścił się inny kierowca. Na powyższym nagraniu nie zarejestrowano przekroczenia prędkości przez obwinionego.

W świetle zatem powyższych rozważań, w przekonaniu Sądu Rejonowego, brak jest podstaw do przyjęcia za udowodnione okoliczności wskazanych w zarzucie wniosku o ukaranie – nie można uznać w sposób niebudzący jakichkolwiek wątpliwości, aby w krytycznym czasie obwiniony przekroczył dopuszczalną. Reasumując powyższe brak jest podstaw do uznania słuszności stawianego obwinionemu zarzutu, a tym samym nie można jednoznacznie przyjąć, iż został on przez obwinionego popełniony.

W takim stanie rzeczy Sąd uniewinnił obwinionego P. D. od popełnienia zarzucanego mu czynu, a kosztami postępowania, stosownie do art. 118 § 2 kpw., obciążył Skarb Państwa.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.