Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 kwietnia 2023 r. w W. (...) kierując pojazdem marki M. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” z tabliczką T-24 i tabliczką „Nie dotyczy miejsc postojowych” w ten sposób, że zatrzymał pojazd przed budynkiem o adresie (...). W dniu 25.04.2023 r. przed wjazdem na posesję znajdował się znak D-52 „strefa ruchu”

Dowód: zawiadomienie wraz z dokumentacją fotograficzną, k. 1-2, pismo (...) sp. z o.o. (...), k. 40, protokół rozprawy z dnia 20.06.2024 r., k. 41, wyjaśnienia obwinionego zawarte w sprzeciwie, k. 28, opinia biegłego, k. 48-63.

Ocena dowodów:

W treści złożonego sprzeciwu obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu stwierdzając, że miejsce zaparkowania pojazdu M. nie znajdowało się przy ulicy (...), ale przy ulicy (...) w W.. Taka treść wyjaśnień obwinionego skutkowała dopuszczeniem przez Sąd dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego, który na podstawie oględzin miejsca zdarzenia wskazał, że pojazd M. M. o numerze rejestracyjnym (...) w dacie zdarzenia był zaparkowany przed budynkiem o adresie (...) w W.. W tym zakresie opis przypisanego czynu należało zmodyfikować, co też uczynił Sąd w pkt I sentencji orzeczenia.

Ponadto, ustalony powyżej stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów bezstronnych, jakimi są zdjęcia z miejsca popełnienia wykroczenia, na których uwidoczniono miejsce zatrzymania pojazdu zaparkowanego przez M. R.. Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na wskazanych powyżej dowodach z dokumentów, które nie były kwestionowane przez strony, a które są ze sobą zbieżne. W celu ustalenia daty zmiany oznakowania na osiedlu, Sąd posłużył się dowodem urzędowym w postaci protokołu rozprawy prowadzonej przed tut. Sądem w sprawie o sygn. akt V W 2451/23, w którym Sąd analizował datę wprowadzenia oznakowania – „strefa zamieszkania” przed nieruchomościami oznaczonymi adresami (...)/ (...). Uzyskany w ten sposób dowód, wprowadzony do procesu na rozprawie, pozwolił Sądowi na ustalenie, że w dacie 25.04.2023 r. zatrzymanie pojazdu nastąpiło w obszarze obowiązywania znaku D-52 „strefa ruchu”.

Istotną rolę dla ustalenia stanu faktycznego odniosła również opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego. Biegły, w zakresie posiadanych wiadomości specjalnych i dokonanych, w ramach swojego zawodu, oględzin miejsca zdarzenia, a także analizy obowiązujących przepisów ruchu drogowego, wyprowadził wnioski, które w sposób logiczny uzasadnił, treść opinii jest zaś czytelna oraz wewnętrznie spójna, biegły udzielił odpowiedzi na wszystkie zadane mu pytania. W szczególności z opinii tej wynika, tak jak już Sąd wspomniał, miejsce zaparkowania samochodu M. w dniu 25 kwietnia 2023 roku. Ponadto, w związku z objęciem miejsca parkowania strefą ruchu, biegły wyprowadził konkluzję, z którą należało się zgodzić, że na terenie posesji (...) oraz nieruchomości o adresie (...) obowiązywały przepisy ustawy – Prawo o ruchu drogowym. Dodatkowo z opinii tej wynika, że przed wjazdem na posesję o adresie (...) został umieszczony znak B-36 „ zakaz zatrzymywania się” z tabliczką o treści „Nie dotyczy miejsc postojowych”. Znak ten obowiązywał w całej strefie ruchu, również w miejscu zaparkowania pojazdu przed budynkiem o adresie (...), ponieważ uprzednio nie było znaku odwołującego, tj. znaku D-53 „koniec strefy ruchu”.

Ocena prawna:

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe pozwoliło na ustalenie winy i sprawstwa obwinionego M. R.. Wykroczenie z art. 92 § 1 kw popełnia zasadniczo ten, kto nie stosuje się do znaków drogowych, sygnałów drogowych, sygnałów lub poleceń osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. Obwiniony parkując na drodze wewnętrznej, objętej strefą ruchu, poprzez niezastosowanie się do znaku B-36 znajdującego się przed wjazdem, na teren posesji (...) i tym samym, przez brak jego odwołania, przed adresem nieruchomości (...), nie zastosował się do normy wynikającej z art. 5 ust. 1 - Prawa o ruchu drogowym, nakazującego stosowanie się do znaków drogowych. Miejsce parkowania, zgodnie z ustaleniami faktycznymi podjętymi przez Sąd, było objęte strefą ruchu i zakazem zatrzymywania się, za wyjątkiem miejsc do tego wyznaczonych. Pojazd marki M. w dacie zdarzenia, z całą pewnością, nie znajdował się na miejscu wyznaczonym jako miejsce postojowe. Obwiniony zatrzymując pojazd w tym miejscu nie zastosował się do obowiązujących przepisów, wobec czego stanowiło to wykroczenie z art. 92 § 1 kw.

Przechodząc do omówienia zarzutów wytaczanych przez obwinionego w stosunku do prowadzonego postępowania, wskazać należy, iż stanowią jedynie przyjętą linię obrony. Obwiniony wskazał, iż na teren nieruchomości przy ul. (...) zapewniony jest dojazd na zasadach służebności przez nieruchomość przy ul. (...). Wskazać jednak należy, że kwestie własności terenu i przebiegu granic poszczególnych działek nie mają wpływu na zasady ruchu drogowego i na obowiązywanie znaków drogowych.

Sąd zaś po przeanalizowaniu wszystkich dowodów, nie ma wątpliwości, że obwiniony popełnił zarzucane mu wykroczenie. M. R. miał przy tym pełną świadomość swojego zachowania. Obwiniony posiada prawo jazdy, rozumie, że należy przestrzegać znaków drogowych, jednakże, postanowił on zatrzymać swój samochód, w miejscu niewyznaczonym jako miejsce postojowe, tym samym łamiąc przepisy wykroczeniowe.

W zakresie wymiaru kary, za przypisane wykroczenie, na podstawie art. 92 § 1 kw w zw. z art. 24 § 1a kw Sąd mógł wymierzyć karę nagany albo grzywny do 30 000 zł. Sąd, biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, wymierzył M. R. karę grzywny w kwocie 450 zł, uznając ją za odpowiednią do wagi czynu, społecznej szkodliwości i winy. Na wysokość wymierzonej kary grzywny wpływ miał również wysoki, niczym nielimitowany stopień winy. Obwiniony działał świadomie i z premedytacją złamał normy prawne. Jednocześnie, zdaniem Sądu, wymierzenie kary grzywny pozwoli obwinionemu na przyszłość na przemyślenie swojego zachowania i poszanowanie porządku prawnego.

W pkt II i III wyroku, w związku ze skazaniem, Sąd zasądził od obwinionego koszty postępowania w wysokości 100 zł na rzecz Skarbu Państwa i kwotę 20 zł na rzecz miasta stołecznego Warszawy na podstawie art. 119 § 1 kpw w zw. z § 2 i § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia. Sąd obciążył go również kosztami sporządzonej opinii biegłego na podstawie art. 618 § 1 pkt 9 kpk w zw. z art. 121 § 1 kpw w wysokości 949,90 zł oraz wymierzył opłatę w wysokości 45 zł na podstawie art. 119 § 1 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.

asesor sądowy Diana Szwejser

ZARZĄDZENIE

1. Odpis wyroku z uzasadnieniem i pouczeniem doręczyć obwinionemu.

2. Wyrok z uzasadnieniem opublikować na Portalu Orzeczeń zgodnie z kartą kwalifikacyjną orzeczenia.

03.02.2025 r.