Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 17 września 2025 r.

Stan faktyczny:

W dniu 3 lutego 2024 r. M. Z. (1) zaparkowała pojazd marki T. o nr rej. (...) w wydzielonej zatoczce przy ul. (...) w W.. W miejscu tym obowiązywał znak drogowy B-1 „zakaz ruchu w obu kierunkach” z tabliczką „nie dotyczy służb miejskich, jednośladów i pojazdów z identyfikatorem ZGN (...)”. Administratorem zatoczki przy ul. (...) jest Zarząd D. O. m. st. W.. Możliwość zatrzymania i korzystania z miejsc postojowych na wyznaczonych obszarach D. O. m. st. W. został ustalony w regulaminie strefy mieszkańca stanowiący załącznik do uchwały nr 4019/2022 r. Aby móc parkować na ww. terenie należało uzyskać identyfikator ZGN. Obwiniona nie posiadała identyfikatora ZGN (...).

Obwiniona jest posiadaczem pojazdu T. o nr rej (...) na podstawie umowy najmu zawartej z (...) Sp. z o.o. W dacie czynu M. Z. nie posiadała identyfikatora uprawniającego do poruszania się lub zatrzymywania pojazdu w ww. zatoczce. Znak drogowy był w dniu zdarzenia widoczny, niczym nie zasłonięty. M. Z. mieszka przy ul. (...) od 15 lat.

Dowód: zgłoszenie nr (...) wraz z dokumentacją zdjęciową k. 1-3, notatka urzędowa k. 6, pismo z (...) k. 10-11, pismo z I. k. 15-17, wydruk z (...) k. 21, pismo, k. 24 regulamin strefy mieszkańca na wyznaczonych obszarach dzielnicy O. m. st. W. k. 28-30, częściowe wyjaśnienia obwinionej k. 57-58, dokumentacja zdjęciowa k. 44, 57-63, zeznania świadka A. U., k. 64v

M. Z. (1) ma 54 lata, ma wykształcenie wyższe prawnicze, prowadzi działalność gospodarczą w formie Kancelarii Adwokackiej, uzyskuje dochód miesięczny 8000 – 10000 zł miesięcznie, posiada majątek, bez osób na utrzymaniu, według oświadczenia dotychczas nie była karana.

Dowód: dane osobopoznawcze, k. 64

Ocena dowodów:

Opisany stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przeprowadzonych dowodów rzeczowych i osobowych. Dowody z dokumentów w postaci dokumentacji zdjęciowej potwierdzają parkowanie pojazdu T. o nr rej. (...), na drodze oznaczonej znakiem B-1 „zakaz ruchu w obu kierunkach” z tabliczką „nie dotyczy służb miejskich, jednośladów i pojazdów z identyfikatorem ZGN (...)”. Znak ten został umieszczony przy wjeździe do zatoki położonej przy ul. (...) w W.. Obszar, na którym posadowiony został znak objęty jest regulaminem strefy mieszkańca na wyznaczonych obszarach D. O. m. st. W., określającym zasady przyznawania dostępu i możliwości wjazdu, zatrzymania oraz korzystania z miejsc postojowych (niestrzeżonych) na wyznaczonych obszarach D. O. m.st. W.. Osobę kierującego ustalono na podstawie wydruku z (...) oraz danych osobowych znajdujących się w ewidencjach państwowych. Nadto, sama M. Z. przyznała się do zatrzymania pojazdu w tym miejscu. Dowody z dokumentów w postaci zdjęć wnioskowanych o dołączenie do akt sprawy przez obwinioną przydatne są do ustalenia, że znak B-1 wraz z odpowiednią tabliczką był możliwy do zauważenia przy wykonywaniu manewru skrętu w prawo. Równocześnie, zauważyć należy, że zdjęcia z k. 57, 59-63 zostały wykonane z określonej perspektywy, tak, by sam znak był na nich niemożliwy do zauważenia. Nie oznacza to jednak, że słupek czy sam znak nie były możliwe do zobaczenia, czego dowodzi np. zdjęcie z k. 58. W pozostałym zakresie, dowody z dokumentów nie budziły wątpliwości Sądu, nie zostały zakwestionowane przez strony.

Sąd uwzględnił przy ustalaniu stanu faktycznego zeznania świadka A. U., która ujawniła wykroczenie, sporządziła dokumentację zdjęciową i przyznał tym depozycjom walor wiarygodności. Świadek informowała, że znak usytuowany jest w tym miejscu co najmniej trzy lata i aby móc parkować w tym miejscu, należy posiadać identyfikator ZGN. Nadto zeznała, że znak umiejscowiony jest przy samym wjeździe w zatoczkę i jest on widoczny podczas wjazdu.

Obwiniona M. Z. (1) zarówno w toku postępowania wyjaśniającego jak i postępowania sądowego nie przyznała się do zarzucanego jej czynu. Wyjaśniała, że tego dnia w istocie zaparkowała samochód marki T. o nr rej. (...) w wydzielonej zatoczce przy ul. (...). Argumentowała, że zaparkowała samochód w tym miejscu, gdyż nie miała wiedzy o tym, że miejsce to jest oznaczone znakiem B-1 z tabliczką. Wskazywała, że dojazd do zatoczki jest poprzez ulicę jednokierunkową a zaobserwowanie tego znaku możliwe jest tylko z jednego kierunku; z kierunku wjazdu z ulicy (...) w kierunku ulicy (...). Nadto obwiniona informowała, że znak znajduje się już w zatoczce za grubym drzewem i jest wysoko umieszczony. Oceniając wyjaśnienia obwinionej, Sąd przyznał im walor wiarygodności częściowo. Wątpliwości w niniejszej sprawie bowiem nie budziło to, czy w dniu 3 lutego 2024 r. obwiniona zaparkowała samochód w wydzielonej zatoczce przy ul. (...) w W.. Obwiniona faktu tego bowiem nie kwestionowała. Sąd nie podzielił jednakowoż argumentacji obwinionej dotyczącej braku świadomości obowiązywania znaku. Po pierwsze obwiniona jest mieszkanką osiedla od kilkunastu znak, a miejsca postojowe dla osób posiadających identyfikator obowiązują w tym miejscu jak ustalono, minimum trzy lata. Mimo to, obwiniona takiego identyfikatora nie posiadała w dacie czynu i nie uzyskała go również przez następne prawie dwa lata. Nadto, obwiniona przyznała, że widziała umieszczony drążek (cyt. z k. 65 „nie mogę z faktu, że widzę drążek, domyślać się, że tam może być znak”), jednak nie była w stanie zobaczyć oznakowania. W ocenie Sądu, takie tłumaczenie się jest oznaką lekceważenia tego, co znajduje się na drodze i próbą, przez powoływanie się na brak świadomości istnienia znaku, uniknięcia odpowiedzialności za popełnione wykroczenie. Tymczasem, zarówno materiał zdjęciowy, jak i zeznania świadka U., które pozostają ze sobą w spójności, są konkretne, rzeczowe. Świadek zeznała, że znak B-1 jest w tym miejscu ustawiony od co najmniej trzech lat, „ twarzą do (...), w ten sposób, że wjeżdżając w zatoczkę jest on widoczny”. Usytuowanie znaku potwierdza dokumentacja fotograficzna. Znak ten jest umieszczony przy początku wjazdu do wydzielonej zatoczki. Samo oznakowanie jest usadowione dość wysoko, nie wyłącza to jednak odpowiedzialności kierowcy za konieczność rozglądania się na drodze.

W zakresie stanu majątkowego, możliwości zarobkowych i majątkowych obwinionej, Sąd oparł się na podanych przez nią danych osobopoznawczych.

Sąd zważył:

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe pozwoliło na ustalenie winy i sprawstwa obwinionej M. Z.. Odpowiedzialności z art. 92 § 1 kw podlega ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. Z przywołanego przepisu wynika, że nie jest to norma samoistna, ponieważ do pociągnięcia do odpowiedzialności za wykroczenie wymaga ustalenia istnienia konkretnego zakazu lub nakazu. Może on wynikać ze znaku, sygnału drogowego albo poleceń osoby kierującej ruchem lub dokonującej kontroli ruchu drogowego. Przy wjeździe do wyznaczonej zatoczki przy ul. (...) w W. były ustawione znaki drogowe. Pierwszy znak B-1, informował o zakazie ruchu w obu kierunkach. Pod tym znakiem umieszczony był znak – tabliczka - „nie dotyczy służb miejskich, jednośladów i pojazdów z identyfikatorem ZGN (...)”. Zgodnie z § 16 ust. 2 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych, umieszczona pod znakiem B-1 tabliczka z napisem „Nie dotyczy” wraz z symbolem pojazdu lub wyrażeniem określającym pojazd wskazuje, że zakaz nie dotyczy pojazdu określonego tabliczką. Zgodnie z tabliczką zamieszczoną w miejscu zdarzenia dozwolone było parkowanie dla kierowców, którzy wcześniej uzyskali uprawnienie do parkowania samochodu osobowego na terenie objętym Strefą Mieszkańca. Artykuł 5 ust. 1 ustawy – Prawo o ruchu drogowym zobowiązuje uczestników ruchu do stosowania się do znaków drogowych, nawet wówczas, gdy z przepisów ustawy wynika inny sposób zachowania niż nakazany przez te osoby, sygnały świetlne lub znaki drogowe. W wydzielonej zatoczce przy ul. (...) w W. obowiązywał „zakaz ruchu w obu kierunkach” określony znakiem drogowym B-1, ze wskazaniem, że „nie dotyczy służb miejskich, jednośladów i pojazdów z identyfikatorem ZGN (...)”, Niezastosowanie się do nich stanowiło wykroczenie z art. 92 § 1 kw. Obwiniona zatrzymując pojazd w ww. zatoczce bez wymaganego identyfikatora, wypełniła stronę przedmiotową wykroczenia jej przypisanego.

Obwiniona zrealizowała również stronę podmiotową tego wykroczenia. Zgodnie z art. 5 kw wykroczenie może być co do zasady popełnione umyślnie lub nieumyślnie. W ocenie Sądu zasadnie można przypisać obwinionej umyślność w łagodniejszej postaci. Obwiniona przyznała istnienie w tym miejsca drążka oraz widziała zaparkowane pojazdy. Uznała jednak, bezpodstawnie, że nie nakłada to na nią, jako kierującego zmieniającego kierunek ruchu, obowiązku spojrzenia, czy nie wjeżdża w obszar objęty dodatkowymi znakami. Z takim tłumaczeniem, Sąd kierując się zasadami logiki i wymogami stawianymi przez prawo, kierowcom, zgodzić się nie może. Każda osoba wykonująca manewry na drodze, w tym przede wszystkim zmiany kierunku jazdy i chcąca zatrzymać pojazd, musi liczyć się z oznakowaniem drogi, w którą wjeżdża i powinna obserwować otoczenie wjazdu np. w zatoczkę. Dodatkowo, wiedzą powszechną dla mieszkańców O. i większości dużych miast, jest istnienie stref płatnego parkowania z ewentualnymi odstępstwami dla mieszkańców. M. Z., jako mieszkanka ul. (...) miała więc świadomość o istnieniu regulaminu strefy mieszkańca na wyznaczonych obszarach D. O. m. st. W., określającego zasady przyznawania dostępu i możliwości wjazdu, zatrzymania oraz korzystania z miejsc postojowych (niestrzeżonych) na wyznaczonych obszarach D. O. m.st. W.. Dodatkowo, podkreślić należy, że zdjęcie z k. 2 dobitnie wskazuje, że widoczność znaku nie była przysłonięta przez konary, liście, itp.

Sąd po przeanalizowaniu wszystkich dowodów, nie miał wątpliwości, że obwiniona popełniła zarzucane jej wykroczenie. Odpowiedzialność obwinionej nie może zostać umniejszona z powodu jej twierdzenia, że znaku nie widziała, a także że był on dla niej nie widoczny. M. Z. jest osobą dorosłą, posiadająca uprawnienia do kierowania pojazdami, powinna zatem rozpoznawać zakazy i nakazy płynące z konkretnych znaków drogowych i do nich się stosować.

W zakresie wymiaru kary, za przypisane, na podstawie art. 92 § 1 kw Sąd mógł wymierzyć karę nagany albo grzywny do 30 000 zł. Sąd biorąc pod uwagę okoliczności sprawy wymierzył M. Z. karę grzywny wysokości 530 zł, uznając ją za odpowiednią do wagi czynu, społecznej szkodliwości i winy. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowanie obwinionej. W ocenie Sądu zignorowanie przez obwinioną znaku drogowego godziło w dobro prawne, jakim jest porządek i bezpieczeństwo w ruchu drogowym. Przy tym społeczna szkodliwość czynu obwinionej jest średnia. Pozostawienie bez odpowiedniej reakcji karnej zachowań kierujących pojazdami, którzy zatrzymują pojazdy w miejscach dedykowanych mieszkańcom danego osiedla, sprawia, że kierowcy nagminnie naruszają przepisy ruchu drogowego. Stąd rozstrzygnięcie to spełnia również postulat prewencji generalnej. Jednocześnie zdaniem Sądu, wymierzenie kary grzywny, pozwoli obwinionej na przyszłość na przemyślenie swojego zachowania i poszanowania porządku prawnego.

W pkt II i III wyroku, w związku ze skazaniem, Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł na rzecz Skarbu Państwa i kwotę 20 zł na rzecz miasta stołecznego W. na podstawie art. 119 § 1 kpw w zw. z § 2 i § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia. Na podstawie zaś art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych wymierzył jej opłatę w wysokości 53 złotych. Obwiniona uzyskuje stały, niemały dochód, koszty postępowania nie są zaś wysokie.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.

asesor sądowy Diana Szwejser

ZARZĄDZENIE

1.  Odpis wyroku z uzasadnieniem i pouczeniem doręczyć obwinionej.

2.  Proszę ponumerować akta sprawy i je zszyć.