Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

Sygn. akt V K 2027/19

(...)

Wobec wydania wyroku w trybie art. 387 § 1 kpk sąd ograniczył sporządzenie uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć stosownie do treści art. 424 § 3 kpk

W ramach kwalifikacji wskazanej w akcie oskarżenia opisane w nim zachowanie oskarżanego miało wyczerpać znamiona dwóch typów czynów zabronionych, tj. występków z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k..

Odnosząc się do pierwszego z nich należy wskazać, że przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. popełnia ten, kto działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że oskarżony nie działał sam ale wspólnie w porozumieniu z innymi osobami, o czym świadczą jego wyjaśnienia, w których opisał szczegółowo rolę każdej z tych osób. Wynika z nich, że wiedział on dokładnie o czynnościach podejmowanych przez inne osoby oraz sam uczestniczył w realizacji części z tych czynności tj. otrzymał dane osobowe oraz skany dowodów osobistych osób na które miały zostać zwarte umowy o świadczenie usług telefonicznych oraz przyjechał na umówione miejsce celem odbioru telefonów. Ponadto oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) S.A. Działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami świadomie, zawarł umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych na nie swoje dane osobowe. Tym samym wprowadził (...) S.A. w błąd co do swojej tożsamości oraz zamiaru wywiązania się z zobowiązań i doprowadził do wydania mu telefonów oraz do świadczenia mu usług telekomunikacyjnych. Działanie jego motywowane było celem osiągnięcia korzyści majątkowej. Oskarżony w ogóle nie interesował się zapłatą za świadczone usługi i wydany mu sprzęt, o czym sam wyjaśnił. W tej sytuacji oczywistym jest, że rozporządzenie mieniem (...) S.A., do którego doprowadził działając wspólnie w porozumieniu z innymi osobami, było niekorzystne. Zawsze bowiem będzie miało taki charakter rozporządzenie mieniem operatora poprzez wydanie sprzętu i świadczenie usług telekomunikacyjnych, osobie, która posługuje się cudzymi danymi osobowymi i nie płaci za świadczone na jej rzecz usługi i wydany jej sprzęt.

Przestępstwo z art. 270 § 1 kk popełnia ten, kto, w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa. Nie ulega wątpliwości, że umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych są dokumentami. Stosownie bowiem do treści art. 115 § 14 kk dokumentem jest każdy przedmiot lub inny zapisany nośnik informacji, z którym jest związane określone prawo, albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne Ustalona osoba działająca wspólnie w porozumieniu z oskarżonym O. T. podpisała się na dokumentach – umowach o świadczenie usług telekomunikacyjnych jako K. P. i K. C.. Osoba ta dokonała zatem podrobienia dokumentu. Dokument jest bowiem podrobiony wówczas, gdy nie pochodzi od osoby, w której imieniu został sporządzony. Podpisanie innej osoby jej nazwiskiem na dokumencie mającym znaczenie prawne, nawet za zgodą tej osoby, stanowi przestępstwo" (wyrok z dnia 9 września 2002 r., V KKN 29/01, LEX nr 55220; por. też wyrok SN z dnia 8 października 1979 r., I KR 247/79, OSNPG 1980, nr 2, poz. 22; postanowienie SN z dnia 21 czerwca 2007 r., III KK 122/07, LEX nr 310185). Oczywistym jest również w niniejszej sprawie, że ustalona osoba działająca wspólnie w porozumieniu z oskarżonym podrobiła podpis na umowach o świadczenie usług telekomunikacyjnych w celu użycia ich jako autentyczne. Chciała bowiem aby umowy były zwarte na dane osobowe odpowiednio K. P. i K. C. aby następnie na podstawie tych umów został mu wydany sprzęt oraz świadczone mu były usługi telekomunikacyjne. Nadto ustalona osoba działająca wspólnie w porozumieniu z oskarżonym przedstawiła kurierowi podrobioną fakturę za energię elektryczną ( czyli dokument).

Mając na uwadze fakt, że czyny przypisane oskarżonemu w pkt 1. i 2. wyroku wypełniały znamiona różnych przepisów stosownie do treści art. 11 § 2 kk.k sąd skazał oskarżonego za te przestępstwa na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. Tym samym sąd przyjął, że zachowanie przypisane oskarżonemu a opisane w pkt 1. wyroku stanowiło jeden czyn. Podobnie jak zachowanie przypisane oskarżonemu i opisane w pkt 2. wyroku.

Z uwagi na fakt, że oskarżony przypisanego mu w pkt 1. wyroku czynu dopuścił się w okresie od 24 października 2016r. do 26 października 2016r. tj. na przestrzeni krótkiego okresu czasu oraz działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru sąd uznał, że oskarżony działał w warunkach opisanych w art. 12 § 1 kk. Również przypisanego mu w pkt 2. wyroku czynu oskarżony dopuścił się w okresie od 19 października 2016r. do dni 21 października 2016r. tj. na przestrzeni krótkiego okresu czasu oraz działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dlatego też i w tym przypadku sąd uznał, że oskarżony działał w warunkach opisanych w art. 12 § 1 kk. Tu wskazać należy na wyrok SA w Katowicach, który stwierdza, że "czyn ciągły jest prawną jednością - jednym czynem obejmującym różne zachowania wyczerpujące różne normy prawne (...)" (wyrok SA w Katowicach z dnia 19 października 2004 r., II AKa 213/04, KZS 2005, z. 1, poz. 11). Ponadto zakres możliwych sytuacji obejmowanych konstrukcją czynu ciągłego dobrze oddaje następująca wypowiedź SA w Ł.: "nie da się wykluczyć, iż może chodzić o zachowania typu podstawowego, uprzywilejowanego i kwalifikowanego, a także formy zjawiskowe lub stadialne jednego typu przestępstwa, jak również przyjęcie kumulatywnego zbiegu przepisów ustawy, gdy jedno zachowanie jednocześnie wyczerpuje znamiona kilku przepisów" (wyrok SA w Łodzi z dnia 12 października 2000 r., II AKa 155/00). Z tą ostatnią sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Natomiast na z góry powzięty zamiar wskazują wyjaśnienia oskarżonego.

Sąd ocenił stopień zawinienia oskarżonego jako znaczny. Oskarżony jest osobą dorosłą, wykształconą i zdrową. Miał zatem pełną świadomość podejmowanych przez siebie bezprawnych działań tj. nie tylko tego, że działająca wspólnie i w porozumieniu z nim ustalona osoba przedkłada kureniowi podrobione dokumenty i podpisuje się cudzymi danymi osobowymi ale również tego, że nie tylko posiada środków pieniężnych na wywiązanie się z zawartych umów ale nie przede wszystkim, że nie ma zamiaru wywiązania się z przedmiotowych umów. Miał więc nie tylko pełną świadomość wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd, ale także spowodowania u pokrzywdzonego szkody majątkowej.

Stopień społecznej szkodliwości czynu sprawcy Sąd oceniał przez pryzmat art. 115 § 2 k.k. Przestępstwo popełnione przez oskarżonego było wymierzone w mienie oraz jest bezpośrednio w wiarygodność dokumentów, a w następstwie pewność obrotu prawnego. Dobra te stanowią fundamenty funkcjonującego ustroju społecznego i gospodarczego. Poprzez popełnienie przestępstw oskarżony spowodował szkodę majątkową w wysokości ponad 6 tysięcy złotych w mieniu (...) S.A. Na społeczną szkodliwość czynu wpłynęła także majątkowa motywacja sprawcy oraz sposób i okoliczności popełnienia czynu czyli działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami. Nie bez znaczenia jest także, że oskarżony zawarł 2 umowy i nie poprzestał na zawarciu pierwszej umowy tylko kontynuował swój proceder zawierając kolejną umowę.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd kierował się dyrektywami jej wymiaru wskazanymi w art. 53 § 1 i 2 k.k. Przede wszystkim wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, co nie mogłoby nastąpić, jeżeli kara nie byłaby w odpowiednim stopniu dotkliwa. Zdaniem sądu inny rodzaj kary nie byłaby wskazany, wziąwszy pod uwagę znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów sprawcy, wysoki stopień zawinienia, uprzednią karalność sprawcy, w tym za przestępstwo podobne, jego majątkową motywację, a także wyrządzoną szkodę. Z drugiej strony sąd baczył, by dolegliwość kary nie przekroczyła stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu przypisanego sprawcy. Uwzględnił też przyznanie się oskarżonego do zarzucanych mu czynów oraz złożenie dosyć szczegółowych wyjaśnień. Sąd uznał za właściwą karę 1 roku ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym za każdy z przypisanych mu czynów. W opinii sądu kara ta będzie dla oskarżonego wystarczająco dolegliwa, a także będzie oddziaływała na niego wychowawczo, tak iż sprawca nie popełni już więcej podobnego przestępstwa.

Obie kary należało oskarżonemu połączyć na podstawie art. 85 § 1 i § 2 k. k. i 86 § 1 i § 3 kk. Zgodnie z art. 85 § 1 k.k. jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną. Zaś stosownie do art. 85 § 2 k.k. podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu, z zastrzeżeniem art. 89, w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w § 1.Wedle zaś art. 86 § 1 k.k. Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 20 lat pozbawienia wolności; karę pozbawienia wolności wymierza się w miesiącach i latach. Wreszcie stosownie do treści art. 86 § 3 k.k. wymierzając karę łączną ograniczenia wolności sąd na nowo określa obowiązki lub wymiar potracenia (…). Wymierzając oskarżonemu karę łączną sąd zastosował zasadę asperacji zbliżoną do zasady całkowitej absorpcji z uwagi na ścisły związek przedmiotowy między oboma czynami i zbieżność czasową. Oba stanowiły ten sam typ czynu zabronionego, zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, w przeciągu kilku dni, w podobny sposób. Zaś za niestosowaniem zasady absorbcji przemawia dotychczasowa karalność oskarżonego i to za czyny podobne. W ocenie sądu orzeczona kara łączna 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności spełni cele zarówno prewencji indywidualnej, jak i generalnej.

Mając na uwadze fakt, że oskarżony swoim zachowaniem wyrządził szkodę i szkoda ta do czasu wydania wyroku nie została naprawiona sąd zobowiązał oskarżanego do naprawienia szkody w części poprzez zapłatę dwukrotnie kwot po 1684, 50 zł złotych na rzecz (...) S.A.

Na mocy artykułu 86 § 3 k.k. i art. 39 pkt 7 k.k. sąd orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w wysokości 2.250 zł na rzecz Funduszu pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Na zasadzie art. 627 § 1 k.p.k. Sąd zobowiązał oskarżonego do zapłaty w całości kosztów sądowych. Tu sąd wziął pod uwagę, że oskarżony ma stałą prace, z tytułu której otrzymuje ponad 2.000 zł miesięcznie. Powyższe pozwoli oskarżonemu na opłacenie kosztów sądowych.