Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

V K 491/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

M. Ż.

w dniu 20 października 2022 roku w W. przy Al. (...) na terenie Dworca (...) W. Z. dokonał uszkodzenia cudzej rzeczy w postaci radiowozu policyjnego marki M. o nr rej: (...) i numerze bocznym (...) przez zaparcie się nogą o drzwi radiowozu i powodując wgniecenie karoserii pod klamką prawych przednich drzwi i tym samym straty w kwocie 2647,88 złotych na szkodę Komendy (...) Policji,

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 20 października 2022 roku na terenie Dworca (...) W. Z. do S. G. pełniącego służbę w patrolu zmotoryzowanym radiowozem oznakowanym podeszła kobieta narodowości ukraińskiej, która poskarżyła się na mężczyzn znajdujących się na parkingu, którzy mieli zaczepiać i namawiać obywateli Ukrainy na przejazdy taksówkami.

S. G. udał się na parking samochodowy w celu kontroli. W trakcie obchodu, gdy funkcjonariusz zbliżył się do samochodu należącego do P. Ż. podszedł do niego właściciel, który miał pretensję odnośnie do dokonywanej kontroli. S. G. nabrał podejrzeń co do zachowania P. Ż. wobec czego podjął decyzje o wylegitymowaniu ww. S. G. wielokrotnie prosił P. Ż. o okazanie dokumentów jednak bezskutecznie. P. Ż. został pouczony o możliwości użycia wobec niego siły fizycznej celem doprowadzenia do radiowozu i potwierdzenia danych tożsamości. Cała sytuacja nagrywana była przez M. Ż., syna P. Ż., który znajdował się w bardzo bliskiej odległości komentując na bieżąco całą sytuację. M. Ż. był pouczany o tym aby nie utrudniał czynności służbowych i nie wchodził pomiędzy policjantów a legitymowaną osobę. M. Ż. zbagatelizował pouczenia odpowiadając m.in.:

„Nie, nie odsunę się, absolutnie nie odsunę się”, „Nie, nie a dlaczego, niech Pan użyje siły fizycznej żeby mnie odsunąć jak ma Pan takie prawo”, „z jakiej przyczyny on będzie legitymował chuj wie”, „Tylko niech Pan uważa co Pan robi bo to wszystko jest nagrane i wie Pan”, „niech Pan postępuje zgodnie z prawem, niech Pan postępuje zgodnie z prawem”, „Ja sobie stoję na chodniku publicznym, proszę bardzo tu sobie nagrywam na dworcu Z., stoję na publicznym chodniku, a Panowie chcą tutaj siłą fizyczną przesunąć”

Funkcjonariusze policji S. G. oraz B. P. wielokrotnie prosili M. Ż. o zastosowanie się do ich poleceń, pouczając jednocześnie, że brak współpracy ze strony M. Ż. może spowodować konieczność użycia względem niego siły. Pomimo pouczeń zachowanie M. Ż. nie uległo zmianie co skutkowało przymusowym doprowadzeniem go do radiowozu w celu wylegitymowania.

M. Ż. stawiał opór a następnie zaparł się nogą o drzwi radiowozu policyjnego marki M. o nr rej: (...) i numerze bocznym (...) powodując wgniecenie karoserii pod klamką prawych przednich drzwi.

W wyniku działania M. Ż. Komenda (...) Policji poniosła szkodę w wysokości 2647,88 złotych.

wyjaśnienia oskarżonego M. Ż.

29-30, 196-198

zeznania świadka P. Ż.

11-12, 199-200

zeznania świadka S. G.

15-16, 201-203, 216v

zeznania świadka B. P.

19-20, 203-205

zeznania świadka K. J.

82-83, 212v-213

zeznania świadka B. R.

85-86, 213

zeznania świadka K. K.

102-103, 205-206

protokół oględzin pojazdu marki M.

8-9

kalkulacja naprawy

124-127

fragment spodu obuwia wraz z protokołem oględzin

10, 93-96

protokół oględzin oskarżonego M. Ż.

38-43

nagranie z monitoringu miejskiego wraz z protokołem oględzin

52, 70-73

nagranie z monitoringu znajdującego się na Dworcu Z. wraz z protokołem oględzin

75, 77-81

nagrania z interwencji nr 1 i 2 wraz z protokołem oględzin

90, 101, 109-116

nagranie z kamery nasobnej wraz z protokołem oględzin

105, 117-120

M. Ż. ma 35 lata, legitymuje się wykształceniem średnim, nie posiada nikogo na utrzymaniu, aktualnie pracuje jako kierowca, zarabiając 3-4 tysiące złotych miesięcznie.

Oskarżony nie był leczony neurologicznie ani odwykowo. M. Ż. nie był uprzednio karany.

karta karna

108

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

wyjaśnienia oskarżonego M. Ż.

Oskarżony M. Ż. nie przyznał się do winy, zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i sądowym i odmówił składania wyjaśnień w postępowaniu przygotowawczym. Zgodził się złożyć wyjaśnienia i odpowiadać na pytania przed Sądem wskazując, że nie przeszkadzał w interwencji a jedynie nagrywał całe zdarzenie. Oskarżony wyjaśnił, że był spychany na radiowóz ze skrępowanymi rękami z tyłu w pozycji schylonej i żeby nie wpaść z impetem na radiowóz wyciągnął nogę.

W ocenie Sądu oskarżony zarówno w dniu 20 października 2022 roku jak i czasie składania wyjaśnień przed Sądem był przekonany, że jego działanie polegające na niestosowaniu się do poleceń funkcjonariuszy policji było zgodne z prawem. Sąd odmówił wiarygodności tym wyjaśnieniom albowiem z nagrań dołączonych do akt sprawy wynika wprost, że oskarżony odmawiał funkcjonariuszom policji zastosowania się do ich uwag.

zeznania świadka P. Ż.

Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne w znaczeniu odtworzeniu przez świadka przebiegu zdarzenia zgodnie z prawdą czyli tak jak ono rzeczywiście przebiegało, jednakże nie są one przekonujące, gdy świadek stara się opisać i ocenić zachowanie oskarżonego jako prawidłowe i spokojne. Świadek podobnie jak uczynił to oskarżony pozytywnie oceniał zachowanie M. Ż., uznając, że jego postawa względem funkcjonariuszy policji nie wzbudzała zastrzeżeń, co niewątpliwie wynika z faktu, iż świadek jest ojcem oskarżonego. Podkreślić należy, że jest on oczywiście zainteresowany w umniejszeniu roli syna w odpowiedzialności za zaistnienie zdarzenia, a tym samym przerzucenie tej odpowiedzialności na policjantów przeprowadzających interwencję. Trzeba również wyeksponować fakt, że świadek nie zaprzeczył w żadnym momencie, aby nie miało miejsca zdarzenie polegające na zaparciu się przez oskarżonego nogą o drzwi radiowozu.

zeznania świadka S. G.

Zeznania świadka – funkcjonariusza Policji - Sąd uznał za wiarygodne. Zeznania świadka korespondują z nagraniem z telefonu oskarżonego, co utwierdza w przekonaniu, że jego ocena wydarzeń najlepiej oddaje sposób zachowywania się oskarżonego w dniu 20 października 2022 roku. Wyraźnie należy wskazać, że Sąd nie opiera się wyłącznie na treści tych zeznań, złożonych przez niego do protokołu, ale skonfrontował je z nagraniem przedstawionym przez oskarżonego. Świadek miał prawo to przedstawienia zdarzenia zgodnie z możliwościami swojej pamięci i drobne nieścisłości, które stały się następnie przedmiotem wyjaśnienia przy kolejnym przesłuchaniu, nie są w stanie zmienić ogólnej oceny jego zeznań, wskazanej na początku tego akapitu. Sąd stoi na stanowisku, że funkcjonariusz policji, przy przedłużającej się i , jak się wydaje, absolutnie zbędnej dyskusji P. Ż. z policjantami wykonującymi swoje obowiązki zgodnie z prawem i swoimi uprawnieniami, a jednocześnie przy nieustających próbach wtrącania się M. Ż. i przeszkadzania, miał nie tylko prawo, ale i obowiązek podjęcia czynności, które zapobiegły dalszej eskalacji emocji i utrudnianiu interwencji.

zeznania świadków B. R. i K. J.

Zeznania tych świadków Sąd ocenił jako spójne. Ich zeznania były zbieżne z zeznaniami pozostałych osób zajmujących się przewozem osób. W ocenie Sądu świadkowie przedstawili przebieg wydarzeń w sposób, który stawiał oskarżonego w jak najlepszym świetle. Stwierdzenie przez świadków, że oskarżony nie zakłócał interwencji policji jest subiektywną oceną, która mogła wynikać z bliskiej zażyłości spoglądania na oskarżonego łagodniej.

zeznania świadka B. P.

Świadek, jako funkcjonariusz Policji, rzeczowo opisał okoliczności podjętej interwencji. Nie ujawniły się okoliczności, które przemawiałyby za nieuznaniem tych depozycji za wiarygodne.

zeznania świadka K. K.

Świadek, jako funkcjonariusz Policji, rzeczowo opisał okoliczności podjętej interwencji. Nie ujawniły się okoliczności, które przemawiałyby za nieuznaniem tych depozycji za wiarygodne.

kalkulacja naprawy

Dokument sporządzony przed podmiot zawodowo zajmujący się naprawą pojazdów, którego autentyczności żadna ze stron nie kwestionowała, a jednocześnie Sąd z urzędu nie dopatrzył okoliczności, które mogłyby negatywnie rzutować na jego wartość dowodową. Dokument ten nie miał jednakże znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego wobec faktu, że niedające się usunąć wątpliwości odnośnie strony podmiotowej nie pozwalały na przypisanie sprawcy popełnienia przestępstwa.

nagrania z 20.10.2022 r.

Podstawowy, kluczowy dowód, na którym Sad oparł się ustalając stan faktyczny. Nie budzi wątpliwości, że na nagraniu widać, że oskarżony nie stosuje się do poleceń funkcjonariuszy policji. Wymowa tych nagrań jest według Sądu oczywista i wskazuje na zawinione, intencjonalne, celowe zachowanie oskarżonego. Co warte uwagi, oskarżony prezentował to nagranie jako dowód swojej niewinności, lecz Sąd uznaje je jako podstawowy i bardzo wymowny dowód winy oskarżonego.

protokoły oględzin

Protokoły sporządzone przez odpowiedni organ, posiadają prawidłową formę, treść nie były kwestionowane, ukazują wykonywane czynności wraz z ich podstawą i rezultatem.

karta karna

dokument urzędowy, nie ujawniły się okoliczności podważające wiarygodność dokumentu

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

M. Ż.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżony zrealizował znamiona przestępstwa z art. 288 § 1 k.k. Na wstępie wskazać należy, że Sąd zastosował przepisy kodeksu karnego z dnia 20 października 2022 r. wobec uznania, że przepis art. 37a § 1 k.k. był dla oskarżonego w tej dacie względniejszy.

Art. 288 § 1 k.k. stanowi, iż karze podlega ten, kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku. Dla przyjęcia przestępstwa zniszczenia (uszkodzenia) mienia konieczne jest nie tylko stwierdzenie fizycznego oddziaływania na rzecz, poprzez zmniejszenie jej wartości (użytkowej lub estetycznej) bądź naruszenie jej substancji. Warunkiem odpowiedzialności na podstawie art. 288 k.k. jest ustalenie, że sprawca obejmował swą świadomością co najmniej możliwość spowodowania szkody majątkowej wskutek zniszczenia, uszkodzenia lub uczynienia rzeczy niezdatną do użytku i - albo chciał ją spowodować, albo na to się godził. W opisanych okolicznościach faktycznych, oba wyżej wymienione warunki odpowiedzialności zostały przez M. Ż. spełnione.

Nagrania z monitoringu, kamery nasobnej oraz telefonu komórkowego oskarżonego, które zostały włączone do materiału dowodowego potwierdzają, że w trakcie czynności służbowych przeprowadzanych w dniu 20 października 2022 roku na terenie Dworca (...) W. M. Ż. nie stosował się do poleceń funkcjonariuszy policji. W konsekwencji został obezwładniony i siłą wprowadzony do radiowozu, a podczas ten czynności, w celu jej uniknięcia, zaparł się nogą o drzwi radiowozu, powodując ustalone wgniecenie.

Świadczy o tym m.in. zapis z telefonu komórkowego oskarżonego, na którym M. Ż. zwraca się do policjantów w sposób wskazujący, że chociaż słyszy i rozumie polecenia policjantów, to nie zamierza się do nich stosować. Należy też podkreślić, że ani z zeznań świadków, ani też z nagrań nie wynika, aby ojciec oskarżonego mógł być w jakimkolwiek stopniu zagrożony przez działania policjantów, aby on lub jego syn mieli powód aby obawiać się o zdrowie lub życie. Przeciwnie, w ocenie Sądu, to oskarżony aktywnie włączał się w interwencję dotyczącą innej osoby, prowokował policjantów i doprowadził do eskalacji sytuacji, która zakończyła się zatrzymaniem jego osoby.

Na nagraniu słychać ponadto wymianę zdań między policjantem a oskarżony, podczas której ten ostatni wielokrotnie jest wzywany do zachowania zgodnego z prawem oraz ostrzegany o skutkach swojego postępowania. Jednak oskarżony nie dostosował się do polecenia policjanta wskazując, że ma prawo stać na publicznym chodniku i sobie nagrywać. Ta sytuacja następnie powtórzyła się.

Po wielokrotnym upominaniu oskarżonego, funkcjonariusze policji podjęli decyzję o tym aby przenieść oskarżonego do radiowozu policyjnego. Oskarżony M. Ż. także w tym przypadku nie stosował się do poleceń funkcjonariuszy policji, zapierając się o drzwi radiowozu.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy Prawo o Policji z dnia 6 kwietnia 1990 roku Policjanci wykonując czynności, o których mowa w art. 14, tj. m.in. czynności operacyjno-rozpoznawcze, dochodzeniowo-śledcze i administracyjno-porządkowe w celu rozpoznawania, zapobiegania i wykrywania przestępstw, przestępstw skarbowych i wykroczeń mają prawo:

1) legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości;

2) zatrzymywania osób w trybie i przypadkach określonych w przepisach Kodeksu postępowania karnego i innych ustaw;

9) dokonywania sprawdzenia prewencyjnego w celu ochrony przed bezprawnymi zamachami na życie lub zdrowie osób lub mienie lub w celu ochrony przed nieuprawnionymi działaniami skutkującymi zagrożeniem życia lub zdrowia lub bezpieczeństwa i porządku publicznego lub:

10) wydawania osobom poleceń określonego zachowania się w granicach niezbędnych do wykonywania czynności określonych w pkt 1-5 lub 9 lub wykonywania innych czynności służbowych podejmowanych w zakresie i w celu realizacji ustawowych zadań Policji lub w granicach niezbędnych do ochrony przed zatarciem śladów przy zabezpieczaniu miejsca zdarzenia lub w celu uniknięcia bezpośredniego zagrożenia bezpieczeństwa osób lub mienia, gdy jest to niezbędne do sprawnej realizacji zadań Policji albo uniknięcia zatarcia śladów przestępstwa lub wykroczenia.

Ust. 3 ww. przepisu mówi o tym, że zatrzymanie osoby może być zastosowane tylko wówczas, gdy inne środki okazały się bezcelowe lub nieskuteczne.

Z kolei ust. 6, że czynności wymienione w ust. 1 powinny być wykonywane w sposób możliwie najmniej naruszający dobra osobiste osoby, wobec której zostają podjęte.

Zgodnie z treścią art. 65 § 2 k.w. kto wbrew obowiązkowi nie udziela właściwemu organowi państwowemu lub instytucji, upoważnionej z mocy ustawy do legitymowania, wiadomości lub dokumentów co do tożsamości własnej lub innej osoby, podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny.

Z kolei art. 65a k.w. mówi o tym, że kto nie stosując się do poleceń określonego zachowania się wydawanych na podstawie prawa przez funkcjonariusza Policji, Żandarmerii Wojskowej, Straży Granicznej lub innego organu ochrony bezpieczeństwa lub porządku publicznego, umyślnie uniemożliwia lub istotnie utrudnia wykonanie czynności służbowej, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.

W ocenie Sądu nie sposób przyjąć aby M. Ż. nie miał świadomości, iż Policja ma uprawnienie do wylegitymowania osób jak również że funkcjonariusze policji mogą użyć siły fizycznej w sytuacji, w której ktoś nie stosuje się do ich poleceń. Podkreślić należy, iż w trakcie opisanej sytuacji oskarżony zwracał uwagę policjantom aby przestrzegali cytowanego wyżej artykułu 15 ustawy o Policji, czyli znał jego treść.

Wobec powyższego nie sposób przyjąć, iż działanie M. Ż. polegające na zapieraniu się wejściu do radiowozu policyjnego było obroną konieczną i że M. Ż. w tamtym momencie mógł mieć uzasadnioną obawę, że jego zdrowiu i życiu zagraża bezprawne działanie funkcjonariuszy policji. W ocenie Sądu, biorąc pod uwagę zachowanie M. Ż. przed umieszczeniem go w radiowozie uznać należało, że M. Ż. stawiał opór funkcjonariuszom policji działającym w granicach prawa. Wobec powyższego uznać należało, że oskarżony przynajmniej godził się na to, że jego działanie spowoduje uszkodzenie radiowozu.

Sąd jednocześnie zmodyfikował opis czynu, przyjmując, że do uszkodzenia doszło poprzez zaparcie się nogą o drzwi radiowozu, a nie na skutek kopnięcia w drzwi. Wskazać należy, że nagrania znajdujące się w aktach sprawy nie obejmują momentu umieszczenia oskarżonego w radiowozie, a relacje osób, które obserwowały całe zdarzenie z boku wskazywały, że oskarżony wyłącznie zapierał się wejściu do radiowozu. Przedmiotowa zmiana nie stanowi wyjścia poza granice oskarżenia.

Czynności sprawcze oskarżonego doprowadziły do powstania uszkodzeń w radiowozie policyjnym marki M. o nr rej. (...) i numerze bocznym (...) polegającym na wgnieceniu karoserii pod klamką prawą przednich drzwi.

Uszkodzenia tego nie było w pojeździe przed zdarzeniem. Działaniem oskarżonego doszło do powstania szkody. Szkoda w znaczeniu art. 288 § 1 k.k. to w ujęciu najbardziej ogólnym wyrządzony uszczerbek w mieniu będącym przedmiotem zamachu. Wartość tej szkody wyniosła 2647,88 zł, co wynika z kalkulacji naprawy.

Oceniając zachowanie oskarżonego, Sąd doszedł do przekonania, że czyn ten uznać należy za zawiniony. Oskarżony jest osobą dorosłą, a przez to rozumiejącą podstawowe zasady prawne oraz posiadającą określone doświadczenie życiowe. Karalność zarzucanego mu czynu jest powszechnie znana. W sprawie zatem nie zachodziły okoliczności wyłączające winę oskarżonego, ani bezprawność jego zachowania, trudno również doszukiwać się okoliczności wpływających na ograniczenie takiego stopnia winy.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. Ż.

1

Dla porządku rozważań wskazać trzeba, że przypisany M. Ż. czyn z art. 288 § 1 k.k. zagrożony jest co do zasady karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. W sprawie zaktualizowały się jednak przesłanki do zastosowania art. 37a § 1 k.k. i wymierzenia oskarżonemu kary o charakterze wolnościowym. W tym zakresie sąd miał na uwadze zarówno ustawowe zagrożenie przypisanego M. Ż. przestępstwa, które nie przekraczało 8 lat, jak i okoliczność, że w świetle dyrektyw określonych w art. 53 k.k., ewentualna kara pozbawienia wolności nie byłaby surowsza od roku.

Wymierzając oskarżonemu, za czyn z art. 288 § 1 k.k. karę 200 stawek dziennych grzywny, sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 § 1-3 k.k.

W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że zarówno stopień winy oskarżonego jak i stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu były dość znaczne. Będąc osobą prawidłowo rozwiniętą pod względem intelektualnym i emocjonalnym, a także posiadając doświadczenie życiowe, M. Ż. zdawał sobie sprawę, że uszkadzanie cudzego mienia jest niezgodne z prawem. Oskarżony stawiając opór działaniom funkcjonariuszy policji godził się, że jego zachowanie spowoduje uszkodzenie radiowozu.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, sąd miał na uwadze okoliczności wskazane w art. 115 § 2 k.k. Swoim działaniem M. Ż. naruszył istotne dobro chronione prawem w postaci mienia. Okolicznością łagodzącą stanowiła postawa oskarżonego, który zarówno przed jak i po popełnieniu przestępstwa prowadził ustabilizowany tryb życia. Powyższe znalazło odzwierciedlenie w zastosowaniu wobec oskarżonego dobrodziejstwa art. 37a § 1 k.k. i wymierzeniu mu kary o charakterze wolnościowym.

Zgodnie z kolei z art. 37a § 1 k.k. obowiązującym w dacie czynu jeżeli przestępstwo jest zagrożone tylko karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, a wymierzona za nie kara pozbawienia wolności nie byłaby surowsza od roku, sąd może zamiast tej kary orzec karę ograniczenia wolności nie niższą od 3 miesięcy albo grzywnę nie niższą od 100 stawek dziennych, jeżeli równocześnie orzeka środek karny, środek kompensacyjny lub przepadek.

Ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 zł, sąd kierował się wysokością uzyskiwanego przez oskarżonego dochodu w wysokości 3000-4000 zł miesięcznie jak i faktu, że oskarżony nie posiada nikogo na swoim utrzymaniu. Konieczność uiszczenia wskazanej kwoty będzie stanowiła dla niego realną dolegliwość będącą konsekwencją popełnienia przestępstwa, ale jednocześnie nie wpłynie w sposób nadmierny na jego sytuację finansową.

M. Ż.

2

O obowiązku naprawienia szkody Sąd orzekł na podstawie art 46 § 1 k.k. Zdaniem Sądu obowiązek naprawienia szkody przez oskarżonego spełni funkcję kompensacyjną wobec pokrzywdzonego jak i funkcję prewencyjną wobec oskarżonego, powstrzymując go od powrotu do przestępstwa. Z niekwestionowanej kalkulacji naprawy uszkodzonego pojazdu wynika, że jego naprawa wyniosła 2 647,88 zł i taką kwotę Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego tytułem naprawienia szkody.

M. Ż.

3

Zobligowany treścią art. 63 § 1 k.k., na poczet wymierzonej oskarżonemu kary grzywny Sąd zaliczył okres zatrzymania go w niniejszej sprawie w okresie od 20 października 2022 roku 21 października 2022 roku, co odpowiada czterem stawkom dziennym grzywny.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. Ż.

4

na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócono oskarżonemu dowód rzeczowy w postaci butów opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr II/84/23/P pod poz. 1 (k. 123) jako zbędnych dla postępowania.

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

5

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k, zasądzając na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego opłatę sądową, której wysokość ustalono na podstawie art. 3 ust. 1 Ustawy o opłatach w sprawach karnych, tj. 400 zł oraz 110 zł tytułem wydatków poniesionych przez Skarb Państwa, na które złożyły się: 30 zł tytułem opłaty za udzielenie informacji z Krajowego Rejestru Karnego, 40 zł tytułem ryczałtu za dokonanie doręczeń pism i orzeczeń w sprawie oraz 40 zł tytułem ryczałtu za przechowywanie dowodów w sprawie.

7.  Podpis