Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lipca 2016 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie IV Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Furman

Protokolant: Marlena Sobotka, Anna Miernik, Maciej Koziński, Patrycja Mrowiec

Prokurator: Dariusz Tałałaj, Ewa Sitarska, Jakub Ciborski

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 27 lipca 2015 r., 19 października 2015 r., 1 grudnia 2015 r., 9 marca 2016 r., 14 kwietnia 2016 r., 12 lipca 2016 r., sprawy

G. P. , syna R. i J. z d. N., urodzonego (...) w W., oskarżonego o to,

że w okresie od 1.04.2006 r. do 25.04.2007 r. w W. prowadząc działalność gospodarczą pod firmą(...) z siedzibą (...), będąc odpowiedzialnym za zgodne z obowiązującymi przepisami rozliczenia z budżetem państwa oraz za podanie wymaganych danych w deklaracjach VAT-7, obowiązków tych w pełni nie dopełnił, bowiem działając przy wykorzystaniu tej samej sposobności – jak wynika z ustaleń kontroli skarbowej nr (...) prowadzonej przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. w firmie(...) z siedzibą (...) zakończonej ostatecznymi decyzjami Dyrektora Izby Skarbowej w W. Nr (...) z dnia 17.06.2011 r. i Nr(...) z dnia 17.06.2011 r., posłużył się dla celów rozliczeń podatkowych nierzetelnymi fakturami, niedokumentującymi rzeczywiście wykonanych transakcji dot. zakupu towarów i usług, na których jako wystawcy figurują firmy: 1/(...),(...), 2/ (...) sp. z o.o. (...), wskutek czego dopuścił do podania w ewidencji księgowej firmy nierzetelnych danych, a następnie podał nieprawdziwe dane w złożonych w okresie od 1.04.2006 r. do 25.04.2007 r. w Urzędzie Skarbowym (...)deklaracjach VAT-7 spółki za okresy rozliczeniowe II, III i IV kwartał 2006 r. oraz I kwartał 2007 r. włącznie, wskutek czego zawyżył podatek naliczony VAT do odliczenia od podatku należnego, czym dopuścił do narażenia Skarbu Państwa na uszczuplenie w podatku od towarów i usług za II, III i IV kwartał 2006 r. oraz I kwartał 2007 r. włącznie w kwocie łącznej 171.650 zł, co stanowi naruszenie przepisów art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 lit. a, art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a, art. 99 ust. 3 oraz ust. 12 ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), tj. o popełnienie przestępstwa skarbowego określonego w art. 62 § 2 kks w zb. z art. 56 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks.

orzeka:

I.  oskarżonego G. P. uznaje za winnego tego, że w okresie od 1.04.2006 r. do 25.04.2007 r. w W. prowadząc działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą W., będąc odpowiedzialnym za zgodne z obowiązującymi przepisami rozliczenia z budżetem państwa oraz za podanie wymaganych danych w deklaracjach VAT-7, obowiązków tych nie dopełnił, bowiem działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru posłużył się dla celów rozliczeń podatkowych poświadczającymi nieprawdę fakturami niedokumentującymi rzeczywistych transakcji handlowych, na których jako wystawcy figurują firmy: (...)z siedzibą w R. i(...) sp. z o.o. z siedzibą w R. i zaewidencjonował te faktury w swojej dokumentacji księgowej oraz na ich podstawie sporządził deklaracje podatkowe VAT-7 za okresy rozliczeniowe II, III i IV kwartał 2006 r. oraz I kwartał 2007 r., które złożył w Urzędzie Skarbowym (...), przez co zawyżył podatek naliczony VAT do odliczenia od podatku należnego, co doprowadziło do uszczuplenia podatku od towarów i usług w wysokości 171.650 zł, co stanowi występek określony w art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 273 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na tej samej podstawie skazuje go i na podstawie art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 273 k.k. w zw. z art. 271 § 1k.k. wymierza mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość stawki na kwotę 70 (siedemdziesięciu) zł.;

II.  na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w wysokości 770 (siedmiuset siedemdziesięciu) złotych, w tym 700 (siedmiuset) złotych tytułem opłaty.

IVK 1353/13

UZASADNIENIE

Na podstawie ujawnionego w toku rozprawy materiału dowodowego ustalono następujący stan faktyczny.

Postępowanie niniejsze zostało wszczęte po przeprowadzeni kontroli skarbowej w firmie prowadzonej przez G. P., obejmującej lata 2006 i 2007r..

G. P. prowadził w okresie od 2002r. do 2015r działowość gospodarcza pod firmą (...) z siedzibą (...).

W 2006r. nawiązał współpracę z (...).

W ramach świadczonych dla kontrahenta usług organizował akcje promocyjne i marketingowe w szeregu miast w Polsce. W marcu 2006r nawiązał kontakt z A. B.. A. B. prowadziła wówczas działalność gospodarczą pod firmą (...), z siedzibą w R. przy (...) i jednocześnie sprawowała funkcje prezesa (...) sp. z o.o. z siedziba przy (...).

A. B. i G. P. zawarli porozumienie w wyniku którego A. B. jako właściciel (...) wystawiła w 2006r. na rzecz (...) 11 nierzetelnych faktur na łączną kwotę netto 261. 314 zł. a spółka (...), której była prezesem wystawiła 8 nierzetelnych na łączną kwotę netto 262. 900 zł

Ponadto w 2007r. działając jako właściciel (...) wystawiła na rzecz firmy (...) 2 nierzetelne faktury na łączną kwotę netto 45 000 zł. a spółka (...), której była prezesem wystawiła 2 nierzetelne faktury na łączna kwotę 241.800 zł.

Wszystkie wyżej opisane faktury nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych a firmy (...) nie świadczyły usług wymienionych na wyżej wskazanych fakturach.

G. P. przekazywał A. B. zestawienia usług i kwot do zapłaty, zgodnie z którymi A. B. wystawiała faktury. Zgodnie z wcześniejszymi uzgodnieniami, A. B. przekazywała faktury do rak oskarżonego i kwitowała w dokumentach KP fakt otrzymania gotówką całości kwoty wynikającej z faktury. W rzeczywistości za wystawione faktury otrzymywała pieniądze w wysokości połowy wartości podatku VAT określonego na poszczególnych fakturach. Żadna z usług wskazanych na fakturach nie była nigdy świadczona, a G. P. nigdy nie poniósł kosztów zakupu usług.

Pomimo to, posługując się poświadczającymi nieprawdę fakturami, podał w ewidencji księgowej firmy nierzetelne dane, co stało się powodem umieszczenia nieprawdziwych danych w złożonych w okresie od 1.04.2006 r. do 25.04.2007 r. w Urzędzie Skarbowym (...) deklaracjach VAT-7. Skutkiem działań oskarżonego było zawyżenie podatku naliczonego VAT do odliczenia od podatku należnego na łączną kwotę 171.650 zł.

Kwota ta stanowiła swego rodzaju „zysk” polegający na pomniejszeniu wysokości należnego podatku VAT.

Elementem porozumienia z A. B. było przekazanie jej części kwoty uzyskanej w wyniku wyżej opisanych działań oskarżonego, tj. ½ kwoty podatku od towarów i usług wynikającego z wystawionej faktury

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego (k.77-82-86, 329-330, 332-336, 342, 363-364, k. 372- 374, 378 – 382, 385, 624- 628 ) w części w jakiej odzwierciedlają ustalenia faktyczne, zeznania świadków A. B. (k. 160-176, 146 – 152, 153-154, ), T. S. (187-195, 200 257-260, 312-315, 375-383),M. S. (1) (k.734-737) oraz pozostały materiał dowodowy wymieniony w protokole rozprawy z dnia 14 kwietnia 2016r. (k. 737-738) tj.:

wyniki kontroli skarbowej prowadzonej w firmie (...) k. 2-3, k. 4 – potwierdzenie odbioru pism kierowanych do G. P., k. 5-13 – decyzja Urzędu Kontroli Skarbowej określająca wysokość zobowiązania w podatku VAT za I kwartał 2007 roku, k. 14-26 – decyzja określająca wysokość zobowiązania w podatku VAT za II, III i IV kwartał 2006 roku, k. 37-53 – decyzja Izby Skarbowej utrzymująca w mocy decyzję I instancji, k. 56-64 – skarga do WSA na decyzje wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej, k. 90-94 – umowa z 18 sierpnia 2006 roku pomiędzy (...) S.A. a firmą oskarżonego, k. 95-96 – rozwiązanie umowy z firmą (...) i wezwanie do zapłaty, k. 97-117 – regulamin organizacyjny (...), k. 118-119 – zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa, k. 158 – oświadczenie P. M., k. 159 – uchwała zgromadzenia wspólników (...), k. 317-318 – aneksy do umowy (...) pomiędzy (...) S.A. a firmą oskarżonego, k. 319-320 – pisma skierowane przez oskarżonego do M. S. (1), k. 321-322 – porozumienie zwarte pomiędzy (...) S.A. a firmą oskarżonego, k. 347-357 – (...) z załącznikami, k. 433-437 – wyniki kontroli przeprowadzonej w firmie (...), k. 448-507 – postanowienie o umorzeniu śledztwa,

k. 509-516 – wyrok WSA oddalający skargę na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej o numerze (...) określającej wysokość zobowiązania w podatku VAT za miesiące od kwietnia do grudnia 2006 roku wraz z uzasadnieniem, k. 518-528 – wyrok NSA oddalający skargę kasacyjna na decyzję o nr numerze (...), k. 532-535 – decyzja określająca wysokość zobowiązania w podatku VAT za miesiące od czerwca 2006 do stycznia 2007 roku wraz z uzasadnieniem, k. 536 – wyrok dotyczący A. B.;

k. 538 – postanowienie o umorzeniu dotyczące A. B., k. 542 – karta karna, k. 556 – NoeSad, k. 562-564 – PESEL-SAD, k. 590, 601– karta karna, k. 602-621 – historia operacji na rachunku firmy (...), k. 622 – potwierdzenie przelewu wykonanego przez oskarżonego na rzecz (...) sp. z o.o., k. 646-648 – informacje nadesłane w trybie 213 § 1a kpk.

G. P. konsekwentnie nie przyznawał się do zarzucanego mu czynu. Starał się wykazać, że kontrolą jakości i terminowości wykonania usług świadczonych przez jego podwykonawców tj. (...) i (...) zajmowali się pracownicy (...). Osobiście nie monitorował realizacji usług, pomimo to płacił w formie gotówkowej za ich wykonanie. Pieniądze przekazywał T. S., w obecności A. B., najczęściej w restauracji (...) w J.. Dowodem na to, że płatności z tytułu faktur były realizowane miał być przelew na rzecz spółki (...) wysokości 54 900 zł wykonany w dniu 2 stycznia 2007r. (k. 623), a także historia operacji na jego rachunku bankowym potwierdzająca wypłaty na poczet płatności na rzecz firm (...). Decyzja o wykonaniu zapłaty w formie przelewu została podjęta wbrew woli T. S., który preferował formę gotówkową.

Stwierdził także, że w związku z wcześniejszym zakończeniem współpracy z (...) w 2006r, poniósł koszty związane z planowanymi w 2007r. wydarzeniami marketingowymi.

Z tytułu wcześniejszego odstąpienia od umowy (...) zapłacił na jego rzecz karę umowną w wysokości 25% wartości przewidzianych w zimie kontraktów. Kara ta pokryła koszty, które poniósł w związku z przygotowaniem dwóch wydarzeń marketingowych w zimie 2007r.

Wyjaśnienia oskarżonego są wiarygodne tylko w części w jakiej nie pozostają w sprzeczności z ustalonym stanem faktycznym, zeznaniami świadków oraz ujawnionymi toku rozprawy dokumentami.

Z perspektywy zeznań A. B. i T. S. wyjaśnienia oskarżonego nie poddają się pozytywnej weryfikacji.

Po pierwsze kłoci się z zasadami logicznego rozumowania i doświadczeniem życiowym zachowanie oskarżonego, który przed dokonaniem płatności nie weryfikował czy zlecone usługi rzeczywiście zostały wykonane. Prawdą jest, że (...) kontrolował jakość i terminowość usług ale dotyczyło to kontroli usług wykonywanych przez oskarżonego, a nie jego podwykonawców. Z perspektywy (...) obojętne było kto świadczy zlecone usługi, a istotne był samo ich wykonanie zgodnie ze zamówieniem. Nie ma też powodów dla których twierdzenia A. B. i T. S. miałby być nieprawdziwe. Trudno sobie wyobrazić sytuacje, w której A. B. złożyła nieprawdziwe zeznania i wyjaśnienia obciążające jej osobę, powodujące w dalszej kolejności postawienie jej w stan oskarżenia. Takie zachowanie należałoby uznać za nieracjonalne, sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem i pozbawione logiki.

Tymczasem przebieg wydarzeń prezentowany przez świadka łączy się w logiczną całość, w której przyczyny i skutki zachowania oskarżonego są w pełni zrozumiałe. Świadek rzetelnie opisała przyczyny dla których wszedł z nią w porozumienie w wyniku którego wystawiała puste faktury i jakie z tego tytułu odniósł korzyści.

Wyjaśnienia oskarżonego są sprzeczne z wynikami kontroli skarbowych w firmie (...) zakończonych prawomocnymi decyzjami (...) z dnia 16 listopada 2010 (k.14-16), (...) z dnia 16 listopada 2010r.(k.5-13,) oraz decyzjami wydanymi w wyniku kontroli w firmie (...) z dnia 22 czerwca ( k.. 433-237) o nr (...). i (...) Sp. z o.o. z dnia 8 lutego 2011r (k. 532 -535) o nr (...), co dodatkowo wpływa na uznanie ich za niewiarygodne.

A. B. przyznała, że zgodnie z porozumieniem zawartym z G. P. wystawiała nierzetelne faktury i szczegółowo opisała przestępczy proceder. Zaprzeczyła, aby usługi wymienione w fakturach były kiedykolwiek świadczone a działania oskarżonego miały na celu generowanie kosztów działalności jego firmy, a nie pozyskanie rzeczywistych kontrahentów.

Nadto zeznała, że na początku stycznia 2007r. G. P. poinformował ją o zerwaniu umowy przez (...) i poprosił ją o wystawienie faktur dokumentujących poniesione przez niego koszty związane z przygotowaniem do realizacji akcji promocyjnych w I kwartale 2007r. Miał to być sposób na odzyskanie poniesionych wydatków. Świadek przystała na te propozycje i po okazaniu jej faktury z dnia 3 stycznia 2007 r. stwierdziła, że jest to ostatnia z faktur, jakie wystawiła dla (...)

W toku przesłuchania przed sądem podkreślała kilkukrotnie ze nie pamięta szczegółów wydarzeń ale potwierdziła składane w postępowaniu przygotowawczym zeznania. Ustosunkowując się do zeznań z k. 148 – 156, w czasie których podała informacje sprzeczne z ustaleniami faktycznymi, zeznała, że nie wie czy wszystko w tych zeznaniach jest prawdą ale jest pewna, że wystawiała puste faktury, które zostały ujawnione w tkacie kontroli skarbowej.

Zeznania świadka z dnia 3 kwietnia 2009r. w zakresie dotyczącym przebiegu współpracy z G. P. (k. 148 – 156) nie zostały uznane za wiarygodne i nie stały się podstawą ustaleń faktycznych. Zeznania te zostały złożone jeszcze przed wszczęciem postępowań kontrolnych w spółce (...) (k.532- 535) i w firmie (...)( 433-437), zakończonych decyzjami z dnia 22 czerwca 2010r.i 8 lutego 2011r., pozostają w sprzeczności wnioskami wspomnianych decyzji i nie zostały potwierdzone przez świadka w toku w toku dalszego postepowania.

Nadto świadek po okazaniu potwierdzenia przelewu złożonego do akt przez oskarżonego (k. 622) zeznała, że nie przypomina sobie aby kiedykolwiek kwota wynikająca z potwierdzenia dokonania przelewu trafiła na rachunek firmy (...).

Zeznania A. B. zostały w całości potwierdzone przez jej partnera T. S. który opisał cały łańcuch firm zaangażowany w wystawianie „pustych faktur”. I tak po wystawieniu faktury na rzecz firmy (...), A. B. przekazywała zlecenie do prowadzonej przez niego spółki (...), pomniejszając jego wartość o kwotę ok. 1500 do 2000 zł. T. S. wystawiał na rzecz (...) i (...) faktury zgodnie z przekazanym zleceniem. Po wystawieniu faktur T. S., który musiał mieć pokrycie w księgowości i dokumentach, zlecał te same usługi firmie (...) z O.. Kategorycznie zaprzeczył aby jakakolwiek z usług wskazanych na fakturach została wykonana.

Na rozprawie świadek nie pamiętał szczegółów wydarzeń sprzed 9 – 10 lat, ale konsekwentnie potwierdził zeznania składane w toku postępowania przygotowawczego (k. 187-205, 250- 257, 312 -315 ) oraz zaprzeczył zeznanym złożonym w dniu 2 kwietnia 2009r. (k. 131-137) w zakresie w jakim dotyczyły przedmiotu niniejszej sprawy, które zostały złożone jeszcze przed wszczęciem postępowań kontrolnych w spółce (...) (k.532- 535) i w firmie (...)( 433-437), zakończonych decyzjami z dnia 22 czerwca 2010r.i 8 lutego 2011r., pozostają w sprzeczności wnioskami Decyzji Dyrektora Izby Skarbowej wydanych w wyniku tych kontroli i jako takie nie zasługują na wiarę.

Świadek M. S. (1) potwierdził, że mechanizm kontroli usług świadczonych przez G. P. polegał na sporządzaniu raportów z akcji promocyjnych, odwiedzin na miejscu oraz wykonywania materiału zdjęciowego. Przyznał, że nie pamięta aby kiedykolwiek dotarła do niego informacja, aby usługi do których wykonania G. P. był zobowiązany nie zostały zrealizowane (k.734-737).

Okoliczność, że ze strony (...) dokonywana była kontrola jakości i terminowości wykonywania usług świadczonych przez G. P. oraz ustalenia, że oskarżony wywiązywał się wobec (...) ze swoich zobowiązań nie jest jednoznaczna z tym, że to właśnie wskazani na fakturach podwykonawcy świadczyli zlecone im, przez oskarżonego, usługi.

Zeznania świadka znajdują potwierdzenie w Decyzji wydanej na podstawie kontroli przeprowadzonej w (...) o której wspomniano w uzasadnieniach decyzji wydanych po przeprowadzeniu kontroli w firmie oskarżonego (k. 5-13, 14-26).Co więcej, z kontroli tej wynika, że wszystkie usługi wyszczególnione na fakturach wystawianych przez G. P. na rzecz wspomnianego podmiotu były realizowane. Z kolei ustalenia Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. znajdują odzwierciedlenie w wynikach śledztwa wszczętego w sprawie o sygn. VDs 360/11, które ostatecznie zostało umorzone k.448-507).

Sąd ocenia te zeznania jako w pełni wiarygodne. Świadek nie miał powodu a by zeznać nieprawdę. W toku Postepowania o sygn. VDs 360/11, postawiono mu zarzuty związane z udziałem w oszustwie na szkodę (...) ale postępowanie to zostało prawomocnie umorzone z uwagi na brak danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu zabronionego co oznacza, że okoliczności jego udziału w tym procederze nie znalazły dostatecznego potwierdzenia w materiale dowodowym.

Analiza materiału dowodowego wskazuje na to, że w pełni należy dać wiarę A. B. i T. S., ówczesnemu właścicielowi firmy (...) S. z o.o. Zeznania tych świadków, w korelacji z wynikami kontroli skarbowych czynią niewiarygodnymi wyjaśnienia G. P. (k. 471) w zakresie w jakim, zaprzecza aby brał udział w opisanym przez nich procederze.

Co więcej zeznania te wskazują na istnienie tak zwanego „łańcucha firm” biorących udział w zmowie mającej na celu wyłudzenie podatku VAT (k. 475).

Zdaniem sądu oskarżony musiał zdawać sobie sprawę, że w proceder wystawiania pustych faktur zaangażowanych było więcej podmiotów. W przeciwnym razie A. B. nie odnosiłaby żadnych korzyści z tytułu realizacji porozumienia, wręcz przeciwnie jej zobowiązania wobec Skarbu Państwa z tytułu podatku Vat uległyby znaczącemu podwyższeniu, co z punktu widzenia każdego postronnego obserwatora, a także oskarżonego musiałoby zostać postrzegane jako działanie nielogiczne i sprzeczne z jej interesem.

Zeznania A. B. i T. S. opisują realia sprawy, w pełni korelują ze sobą i dają jasny i spójny obraz sytuacji. Znajdują także odzwierciedlenie z decyzjach wydanych w wyniku kontroli przeprowadzonej w firmach (...).

Próby obciążenia odpowiedzialnością M. S. (1), który rzekomo miał sam, bez wiedzy oskarżonego wejść w porozumienie z A. B. i T. S., nie znajdują odzwierciedlenia w zeznaniach świadków. Ponadto, nawet przy przyjęciu, że M. S. (1) był zaangażowany w proceder wystawiania pustych faktur, trudno sobie wyobrazić, że robił to bez wiedzy, pełnej zgody i czynnego udziału G. P.. Oskarżony nie wykazał jaką korzyść z tytułu zawarcia porozumienia, bez jego wiedzy, miałby odnieść M. S. (1) jak i A. B. wraz z T. S.. Dlatego ewentualny udział M. S. (1) w dokonaniu czynów objętych postępowaniem należy uznać za irrelewantny z punktu widzenia przypisania odpowiedzialności oskarżonemu .

Wyjaśnienia oskarżonego odnoszące się do faktu dokonania w styczniu 2007r.przeleu wysokości 54 900 zł na rzecz spółki (...) (k.622), który jakoby maił potwierdzić fakt realizowania płatności na rzecz wskazanego podmiotu, nie mogą podważyć zasadności stawianych mu zarzutów. Przelew ten miał zostać zrealizowany w styczniu 2007r., a więc sytuacji gdy oskarżony zdawał sobie sprawę, że(...) obstąpił od umowy i dalsze ponoszenie kosztów z tytułu planowanych w 2007r. akcji promocyjnych jest bezcelowe i sprzeczne z interesem jego firmy.

Z drugiej strony oskarżony nie wskazał z tytułu realizacji jakich usług przelew ten miałby zostać zrealizowany, skoro jak sam twierdzi wszystkie wcześniej wystawione na jego rzecz faktury zostały opłacone. Ponadto w aktach sprawy brak jest wzmianki aby faktura widniejąca w tytule przelewu tj. (...) - przygotowanie breloków, została wystawiona przez (...) sp. z o.o. Faktura o takim nr została wystawiona przez A. B. jako właściciela firmy (...) ale na inną kwotę tj. na 14396zł. brutto za kolportaż materiałów informacyjnych (k.17). Zatem przelew którego potwierdzenie oskarżony złożył do akt nie odpowiada żadnej z wystawionych faktur podlegających kontroli.

Ponadto w świetle zeznań A. B. zgodnie z którymi oskarżony zwrócił się do niej o wystawianie dalszych faktur dokumentujących jego wydatki związane z organizowaniem akcji promocyjnych, zlecenie przelewu, w ocenie Sądu, stanowi jeden z elementów taktyki oskarżonego zmierzającej do uzyskania jak największego odszkodowania z tytułu wcześniejszego odstąpienia od umowy przez (...)

Dowodem na to, że płatności z tytułu faktur były realizowane miała także historia operacji na rachunku bankowym oskarżonego potwierdzająca dokonywanie wypłaty które zdaniem oskarżonego przeznaczane były na regulacje zobowiązań wobec firm (...). Tymczasem samo dokonywanie wypłat z rachunku nie przesądza, że pieniądze podchodzące z tych wypłat przeznaczone były na zapłatę faktur, co więcej A. B. nie zaprzecza, że otrzymywała od oskarżonego części kwoty opowiadające wysokości ½ wysokości podatku Vat wskazanego na fakturze, zatem wskazane wypłaty nie mogą dowodzić, że oskarżony uiszczał całość kwot wynikających z pustych faktur.

Nie było również podstaw, aby odmówić przymiotu rzetelności i wiarygodności wszystkim dokumentom dołączonym do akt sprawy, wykorzystanym przy rekonstruowaniu stanu faktycznego. Należy zauważyć, że żadna ze stron nie zgłaszała uwag, co do autentyczności tych dokumentów, a Sąd nie powziął żadnych informacji z urzędu, aby któryś z tych dokumentów mógł być fałszywy lub sporządzony w sposób nierzetelny.

Pierwotnie oskarżonemu zarzucono popełnienie czynów określonych w art. 62 § 2 kks w zb. z art. 56 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks.

Tymczasem analiza stanu faktycznego doprowadziła do zmiany kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu na art. 273 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. G. P. , który na mocy wcześniej zawartego porozumienia otrzymywał w okresie od 1 kwietnia 2006r do 25 kwietnia 2007r. od A. B. tak zwane „puste faktury” i w krótkich odstępach czasu ewidencjonował je w dokumentacji księgowej swojej firmy niewątpliwie działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, tym samym spełniane zostały przesłanki uzasadniające przyjęcie konstrukcji czynu ciągłego przewidzianej w art. 12 k.k.

Zachowanie A. B. która jako właściciel firmy (...) i prezes (...) wystawiała puste faktury, niedokumentujące rzeczywistych zdarzeń gospodarczych należy zakwalifikować jako czyn wypełniający znamiona art. 271§1 k.k. Z kolei oskarżony, który umieścił w ewidencji księgowej firmy nierzetelne dane wynikające z „pustych faktur” w następstwie czego w deklaracjach VAT-7 składanych w okresie od 1.04.2006 r. do 25.04.2007 r. w Urzędzie Skarbowym (...) znalazły się nieprawdziwe dane, wypełnił znamiona czynu określonego art. 273 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Stanowisko sądu w zakresie kwalifikacji prawnej czynu znajduje odzwierciedlenie w jednolitej i stabilnej linii orzeczniczej, która najpełniejszy wyraz znalazła w Wyroku Sądu Najwyższego - Izba Karna z 2014-08-06, V KK 124/14

W uzasadnieniu Wyroku Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że

„w przypadku braku faktycznej czynności, u wystawcy faktury nie może w ogóle powstać obowiązek podatkowy w zakresie VAT, a tym samym i prawo dysponenta taką fakturą do odliczenia podatku z faktury, gdyż ta wiąże się z powstaniem obowiązku podatkowego na poprzednim etapie obrotu …(por. uzasadnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 czerwca 2010 r., I FSK 584/09 , wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 27 stycznia 2011 r., I SA/KE 684/10 ). W związku z tym kwota wykazana na fakturze jako podatek nie jest faktycznym podatkiem należnym Skarbowi Państwa, lecz kwotą „podszywającą” się pod ten podatek w celu wyłudzenia jej. W rezultacie wystawiona faktura, która nie dokumentuje rzeczywistej sprzedaży między wskazanymi w niej podmiotami, jest prawnie bezskuteczna, a w następstwie nie może wywoływać żadnych skutków podatkowych u odbiorcy, a zatem kwota wykazana w fakturach jako podatek nie jest faktycznym podatkiem należnym Skarbowi Państwa, lecz kwotą jedynie „odgrywającą rolę” tego podatku” (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 listopada 2010 r., I FSK 1830/09 , wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 marca 2012 r., I SA/WR 1732/11 ).

Z Kolei Sąd Najwyższy stwierdził, że sprawcy, którzy wystawiają tzw. pustą (fikcyjną) fakturę, nie godzą w żadne obowiązki podatkowe, których naruszenie penalizuje Kodeks karny skarbowy, gdyż te obowiązki w ogóle nie powstały, lecz w zależności od realiów procesowych danej sprawy, będą odpowiadać na gruncie przepisów kodeksu karnego. Akceptując w pełni powyższy pogląd prawny, Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 25 lutego 2014 r., w sprawie IV KK 426/13 , stwierdził jednoznacznie - „Wystawienie nierzetelnej faktury realizuje znamiona art. 62 § 2 KKS, gdy chodzi o uniknięcie lub zmniejszenie podatku, a więc gdy czyn godzi w obowiązek podatkowy. Jeśli natomiast działanie finguje (pozoruje) powstanie takiego obowiązku, to nie może być mowy o wystawieniu nierzetelnej faktury w rozumieniu art. 62 § 2 KKS, lecz jest to zachowanie wyczerpujące znamiona art. 271 § 1 KK”.

Nadto pogląd wyrażony w Wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 16 stycznia 2014r. w sprawie o sygn. II AKa 397/13 w pełni uzasadnia zakwalifikowanie czynu oskarżonego z art. 273 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k.:

Jeżeli oskarżony przyjął do swojej dokumentacji księgowej tzn. zaewidencjonował faktury lub na ich podstawie sporządził deklarację podatkową np. VAT 7, rozliczając się na tej podstawie z podatku od towarów i usług lub podatku dochodowego to niewątpliwie zrealizował znamię w postaci "użycia dokumentu" z art. 273 k.k. Faktura jest bowiem podstawowym dokumentem księgowym, którego zasadniczą funkcją jest udokumentowanie transakcji i umożliwienie poprawnego ujęcia jej w księgach zarówno wystawcy, jak i odbiorcy faktury. W myśl przepisów ustawy o księgowości jest ona dowodem księgowym, czyli dokumentem będącym podstawą dokonywania zapisów w księgach rachunkowych. Jeżeli zatem oskarżony rozliczał się z urzędem skarbowym, uwidaczniając faktury z aktu oskarżenia w odpowiednich księgach podatkowych lub ujmując je w deklaracjach podatkowych, to niewątpliwie wykorzystał ich funkcję, a tym samym dokonał ich użycia. Bez znaczenia pozostaje w tej sytuacji okoliczność, że brak jest dowodów na to, aby przedstawiał faktury jakiemuś organowi lub osobie fizycznej

Społeczna szkodliwość czynów popełnionych przez oskarżonego była znaczna, swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu określonego w art. 271 § 1 k.k. w zw. z art 273 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Zachowanie oskarżonego naruszyło istotne dobra prawne, którymi są mienie Skarbu Państwa oraz wiarygodność dokumentów. Konsekwencje popełniania tego typu czynów zabronionych ponoszą pośrednio wszyscy obywatele poprzez zmniejszenie wpływów do budżetu państwa. Motywem działania oskarżonego była chęć osiągnięcia korzyści majątkowych poprzez zaniżenie należnego od niego podatku od towarów i usług. Dodatkową okolicznością obciążającą jest udział oskarżonego w tak zwanym łańcuchu firm w których zaangażowanych było co najmniej pięć podmiotów. Sąd dostrzegł też okoliczności łagodzące, którym jest uprzednia niekaralność sprawcy za przestępstwo oraz to, że uszczerbek jaki pośrednio poniósł w wyniku jego zachowań Skarb Państwa należało ocenić jako istotny, ale nie można oskarżonemu przypisać podjęcia działań na szeroką skalę.

Mając na uwadze wskazany powyżej stopień zawinienia i szkodliwości społecznej, przy jednoczesnej niekaralności oskarżonego Sąd, kierując się dyrektywami określonymi w art. 53 k.k., wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość stawki na kwotę 70 (siedemdziesięciu) zł..

Kara w orzeczonym wymiarze odzwierciedla stopień bezprawia czynu oskarżonego, stanowiąc dla niego jednocześnie odpowiednią dolegliwość.

Ustalając wysokość stawki dziennej, Sąd wziął pod uwagę możliwości zarobkowe sprawcy, który jest osobą młodą, mająca wyższe wykształcenie, jego stosunki majątkowe, warunki osobiste i rodzinne, uwzględniając, że nie posiada on nikogo na utrzymaniu.

Sąd zobowiązał oskarżonego do zapłaty kosztów sądowych, nie dostrzegając okoliczności przewidzianych w art. 624 § 1 k.k. stanowiących podstawę do zwolnienia z ich zapłaty.