Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2015 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie IV Wydział Karny

w składzie: Przewodniczący: SSR Aneta Kulesza

Protokolant: Aleksandra Dziubek

w obecności Prokuratora Ewy Dmitruk z Prokuratury Rejonowej Warszawa Ochota

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 08.10.2015 r. i 13.11.2015 r.

sprawy A. N.

syna S. i E. z domu K.

urodzonego w dniu (...) w P.

oskarżonego o to, że: w dniu 21 maja 2015 roku w W. U. na ul. (...) na drodze publicznej kierował samochodem marki B. o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości przy stężeniu alkoholu w wydychanym powietrzu: I próba – 1,29 mg/l, II próba – 1,28 mg/l, III – próba 1,29 mg/l, przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w sprawie IV K-1255/07 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości,

to jest o przestępstwo określone w art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 178a § 1 k.k.

I.  oskarżonego A. N. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 178a§4 k.k. skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 63§1 k.k. w brzmieniu obowiązującym na datę popełnienia czynu w zw. z art. 4§1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres zatrzymania od dnia 21.05.2015 r. do dnia 22.05.2015 r., uznając tę karę za wykonaną w wymiarze 2 (dwóch) dni,

III.  na podstawie art.42§3 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio,

IV.  na podstawie art.43§3 k.k. zobowiązuje oskarżonego do zwrotu dokumentu uprawniającego do kierowania pojazdami,

V.  na podstawie art.49§2 k.k. zasądza od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej kwotę 10.000 (dziesięciu tysięcy) zł tytułem świadczenia pieniężnego,

VI.  zwalnia oskarżonego od kosztów procesu, które przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt IV K 642/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. N. w dniu 21 maja 2015 roku jechał samochodem marki B. o nr rej. (...) ulicą (...) w W.. W czasie jazdy znajdował się pod wpływem alkoholu. Około godziny 23.15 został zatrzymany do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy policji E. S. i Ł. W.. Sprawdzono stan trzeźwości kierującego urządzeniem A., w wynikiem pozytywnym. A. N. został przewieziony do KP W. U., gdzie poddano go badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu na urządzeniu (...). Wynik badania to o godz. 23.27 – 1,29 mg/l, o godz. 23.28 – 1,28 mg/l i o godz. 0.06 – 1,29 mg/l.

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W. z dnia 04 maja 2010 r. w sprawie sygn. akt IV K 1255/07, który uprawomocnił się w dniu 12 maja 2010 roku, A. N. został skazany za czyn z art. 178a§1 k.k.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań świadka E. S. (k. 10, 53), a ponadto na podstawie protokołu badania na urządzeniu kontrolno-pomiarowym wraz ze świadectwem legalizacji (k. 6-7), odpisu wyroku (k. 28), pisma (...) m.st. W. (k. 46).

Oskarżony A. N. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W postępowaniu przygotowawczym oskarżony wyjaśnił, że nie kierował pojazdem po drodze publicznej. W dniu 21 maja 2015 roku wypchał samochód przed garaż na posesji przy ul. (...), bo przeszkadzał. Interwencja policji była pewnie dlatego, że głośno słuchał muzyki, która leciała z samochodu. Oskarżony podkreślił, że kiedy przyjechali policjanci, on stał przy samochodzie na parkingu przed swoją posesją. Był wcześniej nietrzeźwy, bo wcześniej pił alkohol w domu. Z kolei na rozprawie oskarżony dwukrotnie nie stawił się na wyznaczone terminy rozpraw, mimo prawidłowego doręczenia zawiadomień, nie skorzystał tym samym z prawa do złożenia wyjaśnień.

(wyjaśnienia k. 16-17, 53).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie sprawstwo A. N. nie budziło w ocenie Sądu wątpliwości. Wyjaśnienia oskarżonego uznać należy za niewiarygodne, bowiem podważyły je pozostałe dowody zgromadzone w aktach sprawy, w szczególności zeznania świadka E. S.. Świadek ta na etapie postępowania przygotowawczego, składając zeznania krótko po zatrzymaniu oskarżonego, zeznała, że jadąc ulicą (...) w kierunku ul. (...) zauważyli jadący pojazd marki B. o nr rej. (...) jadący ul. (...), który zatrzymali do kontroli drogowej. Kierującym okazał się A. N.. Zeznania te zatem podważają wiarygodność wyjaśnień oskarżonego, że w momencie przyjazdu policji nie kierował samochodem. Zeznaniom w/w świadka w ocenie Sądu należało nadać walor całkowitej wiarygodności, bowiem jako osoba obca dla oskarżonego nie miała ona żadnego powodu, by składać w tej sprawie zeznania niezgodnie z rzeczywistością. Wprawdzie składając zeznania na rozprawie świadek nie pamiętała już okoliczności przedmiotowego zdarzenia, jednakże - w szczególności, gdy zważy się na upływ czasu oraz na charakter wykonywanej przez świadka pracy, w trakcie której niewątpliwie wielokrotnie spotykała się z podobnymi sytuacjami - w ocenie Sądu w żaden sposób nie podważa to wiarygodności jej wcześniejszych zeznań składanych bezpośrednio po zdarzeniu, kiedy zdarzenie to opisała w sposób precyzyjny. W toku postępowania nie zostały ujawnione żadne okoliczności, które mogłyby wskazywać, iż przedstawiona przez w/w świadka relacja nie polega na prawdzie. Były to zeznania funkcjonariusza policji, wypełniającego jedynie swoje służbowe obowiązki. W trakcie procesu nie zostały ujawnione okoliczności, dla których świadek mogłaby składać w tej sprawie fałszywe zeznania, narażając się na utratę pracy i poniesienie odpowiedzialności karnej.

Stan nietrzeźwości oskarżonego został wykazany badaniem na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu przeprowadzonym na urządzeniu typu (...), posiadającym aktualne świadectwo legalizacji.

Nie budziło również żadnych wątpliwości, iż oskarżony wskazanego dnia kierował samochodem będąc uprzednio skazanym za przestępstwo kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwości. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W. z dnia 04 maja 2010 r. w sprawie sygn. akt IV K 1255/07, który uprawomocnił się w dniu 12 maja 2010 roku, A. N. został skazany za czyn z art. 178a§1 k.k. Oskarżonemu wyrokiem tym wymierzono karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą zakończył odbywać 17.06.2011 r. Wyrok ten zatem nie uległ jeszcze zatarciu. Na marginesie wskazać należy ponadto, że okres 4 lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, orzeczony również wobec oskarżonego tym wyrokiem, upłynął 24.08.2011 r. (k. 216 akt IV K 1255/07), a zatem przypisanego mu w tej sprawie przestępstwa oskarżony nie dopuścił się w czasie obowiązywania tego zakazu.

Po zapoznaniu się z treścią opinii sądowo-psychiatrycznych przeprowadzonych wobec oskarżonego – po jego badaniu – w innych sprawach toczących się obecnie przeciwko oskarżonemu o takie same przestępstwa, Sąd uznał, że brak jest okoliczności wskazujących, że poczytalność oskarżonego budzi wątpliwości (opinie k. 57).

Sąd za w pełni przydatne uznał też zgromadzone w sprawie i powołane wyżej dowody z dokumentów. Ich autentyczności i prawdziwości treści nie kwestionowała żadna ze stron postępowania, a Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu.

Mając powyższe na uwadze Sąd ustalił stan faktyczny jak na wstępie.

Zdaniem Sądu A. N. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona art. 178a § 4 k.k., bowiem w dniu 21 maja 2015 roku w W. U. na ul. (...) na drodze publicznej kierował samochodem marki B. o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości przy stężeniu alkoholu w wydychanym powietrzu: I próba – 1,29 mg/l, II próba – 1,28 mg/l, III – próba 1,29 mg/l, przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w sprawie IV K-1255/07 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości,

W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie budzi wątpliwości, że zachowanie A. N. wypełniło znamiona art. 178a§4 k.k. Odpowiedzialności karnej z tego przepisu podlega sprawca czynu określonego w §1, tj. kierujący pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości, który był wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości albo dopuścił się tego czynu w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo. W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze spełnieniem pierwszej z tych przesłanek decydujących o zakwalifikowaniu tego zachowania oskarżonego z art. 178a§4 k.k.

Nie budzi również żadnych wątpliwości, że oskarżony w dniu 21 maja 2015 r. kierował samochodem, znajdując się w stanie nietrzeźwości. Pojęcie stanu nietrzeźwości zdefiniowane zostało w art.115 § 16 k.k., według którego stan nietrzeźwości zachodzi m.in., gdy zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

Wymierzając karę A. N. Sąd miał na uwadze zasady wymiaru kary wskazane w art.53§1 i 2 k.k.

W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego cechowało się wysokim stopniem społecznej szkodliwości. Okolicznością powszechnie wiadomą jest, iż przestępstwa kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwości w naszym kraju są wyjątkowo nagminne, a ich zagrożenie przez wiele osób jest bagatelizowane. Jednakże przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji bardzo często w sposób bezpośredni zagrażają najwyższemu dobru chronionemu prawem, tj. zdrowiu i życiu ludzkiemu. Szczególnie wysokie niebezpieczeństwo stwarzają właśnie uczestnicy ruchu drogowego znajdujący się w stanie nietrzeźwości i dlatego winni być oni karani z całą stanowczością.

Przy wyborze zarówno rodzaju jak i wysokości kary Sąd wziął pod uwagę właśnie przede wszystkim wcześniejszą karalność oskarżonego (karta karna k.59). Uprzednia karalność A. N. odzwierciedla – w ocenie Sądu – dotychczasowy stosunek oskarżonego do ustalonych reguł porządku prawnego i stanowi przesłankę do orzeczenia wobec niego najsurowszego rodzaju kary – pozbawienia wolności w postaci bezwzględnej. Uznać należy, iż oskarżony nie wyciągnął żadnych wniosków z poprzednich skazań i wymierzenie mu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem, byłoby całkowicie niecelowe. Wobec oskarżonego była już w przeszłości wykonywana kara pozbawienia wolności, jak również w innej sprawie wymierzono mu karę pozbawienia wolności z zastosowaniem dobrodziejstwa przewidzianego w art. 69 k.k., jednak sankcje te nie wpłynęły na zmianę postawy życiowej oskarżonego. Zaznaczyć w tym miejscu należy, iż skoro w art. 53 § 2 k.k. ustawodawca zaliczył do okoliczności, jakie sąd uwzględnia rozstrzygając co do kary m.in. sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, nie może budzić wątpliwości, iż wcześniejsza karalność w istotny sposób wpływa na ocenę prognozy kryminologicznej. W ocenie Sądu z uwagi na wskazane wyżej okoliczności obciążające, wymierzając karę oskarżonemu większy nacisk należało położyć na realizację zapobiegawczych celów kary. Wskazać należy, iż funkcją kary orzekanej wobec sprawcy przestępstwa jest jego wychowanie i zapobieżenie powrotowi do przestępstwa, a cele te – w szczególności zapobiegawczy – mogą być zrealizowane wyłącznie poprzez jej dolegliwość mającą uzmysłowić sprawcy swoistą nieopłacalność powrotu na drogę przestępstwa. Kara zawsze zatem musi stanowić dolegliwość, do tego sprowadza się jej istota. Trudno natomiast uznać, by wymierzenie oskarżonemu kary łagodniejszej niż orzeczona, mogło spełnić wobec niego funkcję wychowawczą.

Podnieść należy, że przypisanego mu w tej sprawie przestępstwa oskarżony dopuścił się w dniu 21.05.2015 r., a zatem po wejściu w życie nowelizacji kodeksu karnego ustawą z dnia 20.03.2015 r. (Dz.U. z 2015 r., poz. 541), która weszła w życie z dniem 18.05.2015 r., a przed wejściem w życie kolejnej nowelizacji, jaka dokonała się ustawą z dnia 20.02.2015 r. (Dz. U. z 2015 r., poz. 396), która weszła w życie z dniem 01.07.2015 r.

Stosownie do treści art. 4§1 k.k., jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie względniejsza dla oskarżonego jest ustawa w brzmieniu obowiązującym na datę popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu, bowiem przepisy które weszły w życie z dniem 01.07.2015 r. w odmienny, niekorzystny dla A. N. sposób regulują możliwość skorzystania z możliwości warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, jak również kwestię zaliczenia okresu zatrzymania na poczet orzeczonej kary. Zgodnie bowiem z treścią art. 69§4 k.k. w brzmieniu obowiązującym na datę popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu w tej sprawie przestępstwa dopuszczalne było warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec sprawcy przestępstwa z art. 178a§4 k.k. w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Natomiast przepisy, które weszły w życie z dniem 01.07.2015 r. wyłączyły możliwość zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wobec osób, które w czasie popełnienia przestępstwa były skazane na karę pozbawienia wolności (art. 69§1 k.k. w brzmieniu obowiązującym od 01.07.2015 r.). W realiach zatem przedmiotowej sprawy – stosując przepisy obowiązujące w dacie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu – dopuszczalne byłoby warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary – po dokonaniu ustaleń, że zachodzą szczególnie uzasadnione wypadki. Niezależnie jednak od wskazanej dopuszczalności zastosowania w tej sprawie – w oparciu o przepisy obowiązujące na datę czynu – instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, w ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie nie zachodzą szczególnie uzasadnione wypadki, które by za tym przemawiały.

Reasumując, Sąd podzielił stanowisko Prokuratora i wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania od dnia 21.05.2015 r. do dnia 22.05.2015 r. W tym zakresie Sąd zastosował art. 63§1 k.k. w brzmieniu obowiązującym na datę popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu przestępstwa, jako regulację korzystniejszą dla oskarżonego niż obowiązująca od dnia 01.07.2015 r. A. N. zatrzymany był bowiem od godziny 23.15 dnia 21.05.2015 r. do dnia 22.05.2015 r. godz. 02.00, co zgodnie z brzmieniem art. 63§1 k.k. obowiązującym na datę 21.15.2015 r., czyli datę czynu, skutkuje zaliczeniem na poczet kary pozbawienia wolności 2 dni. Z kolei obecne brzmienie art. 63§1 k.k. w zw. z §5 tego przepisu skutkowałoby zaliczeniem oskarżonemu na poczet wymierzonej kary jednego dnia. Nie budzi zatem wątpliwości, że względniejsza dla sprawcy jest w tym zakresie ustawa obowiązująca na datę czynu.

W konsekwencji również w zakresie pozostałych – obligatoryjnych w stosunku do oskarżonego środków należało zastosować przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym od 18.05.2015 r. do 30.06.2015 r., tj. art. 42§3 k.k. w zakresie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych oraz art. 49§2 k.k. w zakresie świadczenia pieniężnego (który następnie został uchylony, a jego brzmienie przeniesione do art. 43a§2 k.k. wprowadzonego z dniem 01.07.2015 r.). Niedopuszczalne jest bowiem zastosowanie częściowo ustawy nowej i ustawy obowiązującej poprzednio. Na podstawie tych przepisów, w razie skazania za czyn z art. 178a§4 k.k., Sąd miał obowiązek orzeczenia środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych dożywotnio (art. 42§3 k.k.) oraz świadczenia pieniężnego w wysokości co najmniej 10.000 zł. ( art. 49§2 k.k.).

Jak wynika z pisma (...) m.st. W., oskarżony posiada uprawnienia do kierowania pojazdami, dlatego też Sąd nałożył na niego obowiązek zwrotu dokumentu w trybie art. 43§3 k.k. (pismo k. 46).

Z kolei o kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i zwolnił oskarżonego od tych kosztów, uznając, że ich uiszczenie byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację majątkową.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w wyroku.