Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2014 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie, w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Ziembińska

Protokolant: Anna Frydrychowska

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2014 r. sprawy

K. S. , syna E. i D. z domu S., ur. (...) w L.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 11 lipca 2011 r., co zostało ujawnione w W. przy ul. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej za pośrednictwem Internetu, wprowadził w błąd A. K. (1) co do zamiaru wywiązania się ze zobowiązania, oferując do sprzedania na giełdzie (...) telefon marki iPhone i podał mu numer swojego konta w banku (...) S.A., na które pokrzywdzony A. K. (1), w dniu 11 lipca 2011r., wpłacił pieniądze stanowiące zapłatę za telefon, i pomimo otrzymanej zapłaty, telefonu nie dostarczył, czym doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 1640 zł, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu, którą odbywał w okresie od 3 grudnia 2009r. do 2 czerwca 2010r., tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

I.  oskarżonego K. S. w miejsce zarzucanego czynu uznaje za winnego tego, że w dniu 11 lipca 2011 roku w W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd co do zamiaru realizacji umowy, doprowadził A. K. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1640 złotych w ten sposób, że oferując do sprzedania na giełdzie (...) telefon marki iPhone, podał pokrzywdzonemu numer swojego konta, na które A. K. (1) w dniu 11 lipca 2011r. wpłacił pieniądze stanowiące zapłatę za telefon i pomimo otrzymanej zapłaty telefonu nie dostarczył, przy czym czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, to jest czynu stanowiącego występek z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 286 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk i art. 73 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 5 (pięciu) lat i oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

III.  na podstawie art. 46 § 1 kk zasądza od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego A. K. (1) kwotę 1000 (jeden tysiąc) złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

IV.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 90 (dziewięćdziesiąt) złotych tytułem wydatków i kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt IV K 448/12

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2011 roku A. K. (2), małoletni syn A. K. (1), zdecydował się na zakup iPhone (...)w odpowiedzi na ogłoszenie zamieszczone na G. „Nowy iPhone (...) Zapraszam do zakupu”. (wydruk z poczty k. 3, zeznania A. K. (1) k. 107-108)

W odpowiedzi K. S. przesłał pokrzywdzonemu wiadomość aby dokonał wpłaty za telefon na wskazany numer konta. ( wydruk z poczty k. 4, k. 11)

A. K. (1) w dniu 11 lipca 2011 roku przesłał na konto K. S. w (...) Bank o numerze (...) kwotę 1640 złotych tytułem zapłaty za iPhone (...) oraz koszty przesyłki. (potwierdzenie wykonania przelewu k. 2, zeznania A. K. (1) k. 107-108, historia rachunku k. 204-207)

Oskarżony miał wysłać telefon kurierem w dniu dokonania płatności. (zeznania A. K. (1) k. 107-108) W dniu 12 lipca 2011 roku A. K. (1) otrzymał od oskarżonego potwierdzenie, że przelew wpłynął na jego konto. (zeznania A. K. (1) k. 107-108, wydruk z poczty k. 20, historia rachunku k. 204-207)

W dniu 7 sierpnia 2011 roku oskarżony wezwał pokrzywdzonego do uiszczenia jeszcze kwoty 200 złotych za zwolnienie telefonu z cargo. Ostatecznie, po licznych monitach i nie doręczeniu telefonu, w dniu 8 sierpnia 2011 roku A. K. (1) zażądał natychmiastowego zwrotu pieniędzy. (wydruk poczty k. 5-104, zeznania A. K. (1) k. 107-108)

K. S. ma obecnie 27 lat, mieszka w B.. Posiada wykształcenie średnie ogólne. Jest żonaty, ma jedno dziecko w wieku 10 miesięcy. Utrzymuje się z prowadzonej działalności gospodarczej z której osiąga dochód miesięczny w kwocie 3.000 złotych. W miejscu zamieszkania posiada pozytywną opinię. (wywiad środowiskowy k. 284-285)

K. S. był wielokrotnie karany za czyn z art. 286 § 1 kk. (karta karna k. 222-223, k. 267-269)

Postanowieniem z dnia 29 września 2014 roku w sprawie V K. (...)/wz Sąd Okręgowy w Bydgoszczy zwolnił warunkowo K. S. z odbycia reszty kary pozbawienia wolności wyznaczając okres próby do dnia 29 września 2016 roku. (odpis postanowienia k. 286-287)

Podczas rozprawy w dniu 30 października 2014 roku K. S. naprawił szkodę wręczając pokrzywdzonemu A. K. (1) pieniądze w kwocie 1650 złotych. (k. 293)

K. S. przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu. Wyjaśnił, że zamówione przez niego telefony okazały się wadliwie. Nie miał fizycznej możliwości wysłać sprzętu i pojawił się problem, że trzeba było oddać ludziom pieniądze i sprawy zaczęły trafiać do sądów. (wyjaśnienia K. S. k. 292-293)

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom K. S. w zakresie w jakim przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu. Nie jest, w ocenie Sądu, wiarygodne tłumaczenie oskarżonego, że telefony, które przyjechały z C. okazały się wadliwie w związku z czym zostały odesłane. Oskarżony nie przedstawił na okoliczność tych zdarzeń żadnych dokumentów. Ponadto taka wersja pojawiła się dopiero w postępowaniu sądowym, a wydaje się, że oskarżony będąc przesłuchiwany w toku postępowania przygotowawczego podjąłby działania, które umożliwiłyby oczyszczenie się ze stawianego zarzutu, zwłaszcza, że jak twierdzi, nie jest to jedyne postępowanie, które takiej sytuacji dotyczy.

Zdaniem Sądu, twierdzenia te, złożone w obecności oskarżyciela posiłkowego, miały za zadanie postawić oskarżonego w lepszym świetle, gdyż ostatecznie K. S. złożył wniosek o poddanie karze, co nie miałoby miejsca, gdyby faktycznie uważał, że nie chciał pokrzywdzonego oszukać.

Wiarygodne są zeznania pokrzywdzonego A. K. (1), potwierdzone prowadzoną z oskarżonym korespondencją emailową oraz historią rachunku K. S..

Do materiału dowodowego Sąd włączył powołane wyżej dokumenty w postaci korespondencji emeilowej i historii rachunku. Dokumenty te stanowią w pełni wiarygodne źródło dowodowe, ich treść i autentyczność nie była kwestionowana w toku postępowania.

Sąd włączył także do materiału dowodowego dokument złożony na rozprawie w postaci postanowienia o warunkowym przedterminowym zwolnieniu oskarżonego.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd uznał, że oskarżony w swoim zachowaniem wyczerpał znamiona art. 286 § 1 kk.

Istotą przestępstwa oszustwa stypizowanego w powołanej normie jest działanie sprawcy polegające na wprowadzeniu w błąd osoby pokrzywdzonej, bądź też wyzyskaniu jej błędu co do istotnych okoliczności faktycznych, którego celem jest doprowadzenie pokrzywdzonego do niekorzystnego z jego punktu widzenia rozporządzenia mieniem. W przedmiotowym stanie faktycznym błąd pokrzywdzonego A. K. (1) dotyczył tego, czy K. S. faktycznie był w posiadaniu telefonu, którego sprzedaż oferował i czy miał zamiar go wysłać.

Te okoliczności zdecydowanie wyczerpywały znamię ustawowe czynu z art. 286 § 1 kk polegające na wprowadzeniu w błąd osoby pokrzywdzonej co do możliwości i zamiaru wykonania zawartej umowy sprzedaży, zatem okoliczności istotnej z punktu widzenia osoby pokrzywdzonej. Trudno sobie przecież wyobrazić, aby obiektywnie pokrzywdzony zgadzał się na taki sposób zawarcia transakcji, w której ryzykowałby utratę pieniędzy za towar, którego miał nie otrzymać. W chwili zawierania umowy, podawania danych do przelewu i przyjmowania pieniędzy, K. S. wiedział oczywiście, że podaje nieprawdę co do rzeczywistego stanu, miał pełną świadomość, że nie posiada oferowanego do sprzedaży telefonu, a co za tym idzie, niewątpliwie wiedział, że nie będzie w stanie zrealizować umowy. Jednocześnie wykorzystał niewiedzę pokrzywdzonego do wyłudzenia od niego w ten sposób pieniędzy. Oskarżony działał świadomie i z zamiarem bezpośrednim wprowadzenia w błąd pokrzywdzonego co do możliwości wykonania umowy i dostarczenia telefonu, celem skłonienia kontrahenta do rozporządzenia mieniem o wartości łącznej 1640 złotych.

Czyn z art. 286 § 1 kk chroni dobro prawne, jakim jest własność mienia, jednakże niejednokrotnie, a tak jest również w niniejszej sprawie, godzi w pewność obrotu gospodarczego, opierającego się na zaufaniu pomiędzy stronami zawieranych transakcji, którego nadużyciem jest nie informowanie o swych możliwościach, faktycznie uniemożliwiających zaspokojenie drugiej strony transakcji.

Jak wiadomo „istotnym znamieniem oszustwa jest występowanie związku przyczynowego pomiędzy faktem wprowadzenia w błąd, a niekorzystnym rozporządzeniem mieniem” (tak: B. Michalski - Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz - T. II wydawnictwo C.H.Beck Warszawa 2005 - s. 948). W przedmiotowej sprawie niewątpliwym jest, iż wskazany związek przyczynowy występuje. Gdyby bowiem A. K. (1) wiedział o tym, że oskarżony nie posiada oferowanego do sprzedaży telefonu, wówczas nie przesłałby oskarżonemu pieniędzy.

Przestępstwo z art. 286 § 1 kk jest przestępstwem skutkowym. Jego dokonanie następuje z chwilą rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego, ocenianego jako niekorzystne z jego punktu widzenia. W przedmiotowej sprawie wskazany skutek nastąpił z chwilą otrzymania pieniędzy przez K. S..

Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim osiągnięcia korzyści majątkowej wyrządzającej szkodę pokrzywdzonemu i taką korzyść uzyskał. Oskarżony dysponował doświadczeniem życiowym, które uświadamiało mu, że swoim zachowaniem sprowadził szkodę w majątku pokrzywdzonego.

W czasie popełniania czynu K. S. miał zatem pełną świadomość tego, że swoim zachowaniem wypełnia znamiona przestępstwa oszustwa i chciał takiego działania.

W świetle powyższych rozważań, w ocenie Sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala zatem przyjąć w sposób nie budzący wątpliwości, że K. S. w dniu 11 lipca 2011 roku w W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd co do zamiaru realizacji umowy, doprowadził A. K. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1640 złotych w ten sposób, że oferując do sprzedania na giełdzie (...) telefon marki iPhone, podał pokrzywdzonemu numer swojego konta, na które A. K. (1) w dniu 11 lipca 2011r. wpłacił pieniądze stanowiące zapłatę za telefon i pomimo otrzymanej zapłaty, telefonu nie dostarczył.

K. S. był wielokrotnie karany za przestępstwa stanowiące występek z art. 286 § 1 kk. Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2009 roku w sprawie IIKo 382/09 Sąd Rejonowy w Lesznie zarządził wobec oskarżonego wykonanie kary 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej przez Sąd Rejonowy w Rybniku wyrokiem z dnia 14 listopada 2006 roku wydanym w sprawie IX K 434/06 za przestępstwo z art. 286 § 1 kk. Przedmiotowa karę pozbawienia wolności K. S. odbywał w dniach od 3 grudnia 2009 roku do 2 czerwca 2010 roku.

Przyjąć należy zatem, że K. S. przypisanego mu w niniejszym postępowaniu czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, z czego wynika, iż dopuścił się czynu stanowiącego występek z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Oskarżony, za pośrednictwem obrońcy, złożył wniosek w trybie art. 387 kpk o wymierzenie mu kary dwóch lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby pięciu lat. W odniesieniu do oskarżonego warunki uwzględnienia wniosku zostały spełnione. Stosownie do treści art. 387 § 1 kpk do chwili zakończenia pierwszego przesłuchania wszystkich oskarżonych na rozprawie głównej, oskarżony, któremu zarzucono występek, może złożyć wniosek o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu określonej kary lub środka karnego bez przeprowadzania postępowania dowodowego (...). Zgodnie z brzmieniem § 2 wskazanego przepisu sąd może uwzględnić wniosek oskarżonego o wydanie wyroku skazującego, gdy okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości i cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości. Uwzględnienie takiego wniosku jest możliwe jedynie wówczas, gdy nie sprzeciwi się temu prokurator (...).

Oskarżony złożył swój wniosek w terminie, a zarzucony oskarżonemu czyn stanowi występek. Prokurator nie sprzeciwił się wnioskowi, któremu nie sprzeciwił się także pokrzywdzony A. K. (1) obecny podczas rozprawy.

Zgodnie z art. 387 § 4 kpk przychylając się do wniosku oskarżonego sąd może uznać za ujawnione dowody wymienione w akcie oskarżenia lub dokumenty przedłożone przez strony. Sąd oparł się na dowodach omówionych we wcześniejszej części uzasadnienia, które pozwalały na poczynienie ustaleń w niniejszej sprawie. Wymierzenie w wyroku kary zgodnie ze złożonym wnioskiem, bez przeprowadzenia całego postępowania dowodowego nie stoi na przeszkodzie realizacji celów postępowania. W odniesieniu do K. S. cele postępowania zostaną spełnione mimo ograniczenia postępowania do odebrania wyjaśnień i ujawniania zgromadzonych w toku postępowania przygotowawczego dowodów. Materiał dowodowy w sposób niewątpliwy pozwala na ustalenia sprawstwa i okoliczności popełnienia przestępstwa. Jednocześnie ustalone zostały wszelkie okoliczności pozwalające na trafny wymiar kary. Powyższe z kolei prowadzi do wniosku, że cele postępowania zostały spełnione już na tym etapie postępowania, bez konieczności przeprowadzania rozprawy w całości.

Przesłanki wymiaru kary wskazane w art. 53 kk nakazują uwzględnienie przy jej wymiarze wszystkich okoliczności przedmiotowo-podmiotowych, a jednocześnie obligują do wymierzenia kary spełniającej cele prewencji indywidualnej i ogólnej. Mając na uwadze szczególne i ogólne dyrektywy wymiaru kary Sąd uznał, że proponowana przez oskarżonego kara dwóch lat pozbawienia wolności, a której nie sprzeciwił się pokrzywdzony obecny na rozprawie i prokurator powiadomiony o terminie rozprawy, pozwoli na osiągnięcie celów kary. Sąd uznał, że kara w tym wymiarze jest adekwatna do stopnia winy i szkodliwości społecznej popełnionego czynu. Przy jej wymiarze Sąd miał na uwadze fakt uprzedniej karalności oskarżonego za tożsame przestępstwa z art. 286 § 1 kk, traktując ją jako okoliczność w największym stopniu obciążającą. Sąd miał na uwadze także fakt, że oskarżony doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie, która nie jawi się jako szczególnie wysoka, jak również to, że ostatecznie naprawił wyrządzoną przez siebie szkodę. Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował fakt przyznania się oskarżonego do dokonania zarzucanego mu czynu. Kara w wymiarze zaproponowanym przez oskarżonego wydaje się być surowa, uwzględnia przy tym wszystkie okoliczności wpływające na jej wymiar. Sąd miał przy tym na uwadze także to, że skazany dopuścił się swojego czynu w warunkach powrotności do przestępstwa. Uwzględniając powyższe okoliczności Sąd uznał, że adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości i zawinienia będzie wskazana wyżej kara dwóch lat pozbawienia wolności. Kara ta również spełnia cele wychowawcze, zapobiegawcze i penalne.

Sąd uwzględnił także wniosek o warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu postawa K. S. przemawia za uznaniem, że aktualizuje się wobec niego pozytywna prognoza, że nie popełni w przyszłości przestępstwa, w szczególności podobnego. Oskarżony jest stosunkowo młodym człowiekiem, obecnie prowadzi ustabilizowany tryb życia, pracuje, założył rodzinę, posiada pozytywną opinię w miejscu zamieszkania. Należy zauważyć, że Sąd Okręgowy w Bydgoszczy wydając postanowienie o warunkowym przedterminowym zwolnieniu oskarżonego w uzasadnieniu swojego orzeczenia wskazał, że w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności zachowanie oskarżonego oceniane było jako poprawne, nie był karany dyscyplinarnie, był za to dwukrotnie nagrodzony za wzorowe zachowanie. Karę pozbawienia wolności odbywał w systemie programowego oddziaływania, a z nałożonych zadań wywiązywał się na bieżąco. Z informacji właściwej jednostki policji wynikało, że oskarżony w miejscu zamieszkania posiada pozytywną opinię i uchodzi za osobę przestrzegającą zasad porządku prawnego. Jak podniósł Sąd Okręgowy istotne jest, że z kwoty ponad 30 tys. złotych skazany naprawiał szkody wyrządzone przestępstwami i na dzień wydania orzeczenia do uregulowania pozostała tylko kwota około 3 - 4 tysięcy złotych. W ocenie Sądu Okręgowego wskazane wyżej okoliczności pozwalają na wysnucie wobec skazanego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Powołany Sąd uznał, że dalsza resocjalizacja K. S. może odbywać się w warunkach wolnościowych pod dozorem kuratora sądowego.

Rozstrzygając w kwestii warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd per analogiam wziął pod uwagę rozważania Trybunału Konstytucyjnego zawarte w wyroku z dnia 17 lipca 2013 roku sygn. akt SK 9/10 dotyczącego niezgodności z Konstytucją art. 75 § 1 kk w zakresie, w jakim nie przewiduje możliwości odstąpienia przez sąd od zarządzenia wykonania kary w sytuacji, gdy wobec skazanego ponownie orzeczono karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, jeżeli przemawiają za tym szczególne względy.

W uzasadnieniu powołanego orzeczenie Trybunał podniósł m.in., że „Z jednej bowiem strony sąd, orzekając ponownie karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary daje wyraz przekonaniu, że w stosunku do skazanego, pomimo ponownego skazania, istnieje w dalszym ciągu pomyślna prognoza kryminologiczna, a z drugiej zarządzenie wykonania wcześniej orzeczonej kary dowodzi, że taka prognoza nie istnieje (R. A. Stefański, Obligatoryjne zarządzenie wykonania kary zawieszonej warunkowo, „Probacja” nr 2/2010, s. 27, zob. również J. Lachowski, uwaga 4 do art. 75 § 1, [w:] Kodeks karny. Część ogólna, red. M. Królikowski, R. Zawłocki, Warszawa 2011). Podobne stanowisko zajął T. S. w opinii przedłożonej Trybunałowi, podkreślając, że zarządzenie wykonania kary pozbawienia wolności, w stosunku do osoby wobec której sąd dwukrotnie orzekł karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem, jest niefunkcjonalne. W świetle wszystkich empirycznych badań kryminologicznych, jak zauważył T. S., efekt resocjalizacyjny kary pozbawienia wolności jest wysoce niezadowalający, a jej wykonanie jest czynnikiem zwiększającym recydywę. (…) Trybunał nie podziela tym samym stanowiska, że powrót do podobnego przestępstwa umyślnego przekreśla zupełnie pozytywną prognozę kryminologiczną sprawcy”.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy podnieść należy, że w sytuacji orzeczenia w przedmiotowej sprawie kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, Sąd zaprzeczyłby twierdzeniu Sądu Okręgowego w Bydgoszczy, który zwolnił warunkowo oskarżonego z odbycia reszty kary pozbawienia wolności uznając istnienie po jego stronie tzw. pozytywnej prognozy kryminologicznej. Oczywiście Sąd jest niezawisły i ma prawo do samodzielnej oceny, tyle tylko, że Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela pogląd Sądu Okręgowego w zakresie oceny aktualnej postawy oskarżonego. Oczywiście Sąd nie traci z pola widzenia wcześniejszej postawy życiowej oskarżonego i dotychczasowej karalności, jednak jego obecna postawa przemawia za uznaniem, że aktualizuje się wobec niego pozytywna prognoza, że nie popełni w przyszłości przestępstwa. Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdził, że są podstawy do skorzystania wobec K. S. z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Sąd oznaczył wobec oskarżonego okres próby na maksymalny okres pięciu lat, uznając, że taki czas jest wskazany do weryfikacji jego postawy w przyszłości. Postawa ta będzie także na bieżąco weryfikowana orzeczonym dozorem kuratora. Wymierzona w tej postaci kara, będzie zdaniem Sądu wystarczająca dla uświadomienia oskarżonemu bezprawności jego zachowania, a przede wszystkim tego, że popełnienie przestępstwa wiąże się z nieuchronnymi konsekwencjami, w tym koniecznością wymierzenia kary. Świadomość możliwości zarządzenia wykonania kary w przypadku popełnienia przestępstwa lub też pojawienia się innej okoliczności negatywie świadczącej o przebiegu próby, będzie, zdaniem Sądu, wystarczającym środkiem do oddziaływania wychowawczego i prewencyjnego wobec K. S..

Oskarżony, mimo naprawienia szkody, złożył wniosek o orzeczenie zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego w kwocie 1000 złotych, chcąc w ten sposób dodatkowo zrekompensować mu niedogodności wynikłe z popełnionego przez niego przestępstwa i takie rozstrzygnięcie Sąd w wyroku zawarł.

Na podstawie art. 627 kpk, Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w sprawie. Na ich wysokość składają się – opłata za dane o karalności, ryczałt za doręczenia pism, opłata za orzeczoną karę pozbawienia wolności. Oskarżony dysponuje dochodami w wysokości 3000 złotych miesięcznie, ma na utrzymaniu, wspólnie z żoną, jedno dziecko, co w pełni uzasadnia ocenę, że oskarżony jest w stanie ponieść wszystkie koszty sądowe bez uszczerbku dla utrzymania własnego i najbliższych.