Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie III Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Marzenna Ahvazi – Karwowska

Protokolant: Katarzyna Paczuska, Kornelia Turyk, Katarzyna

Szczegot, Rafał Czyżewski, Patrycji radzichowskiej

przy udziale Prokuratorów: Agnieszki Bachryj, Emilii Piasty, Marcina Komorowskiego, Adama Pruszyńskiego, Katarzyny Podlodowskiej, Arkadiusza Jaraszka i Beaty Kozłowskiej - Piętki

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 9 maja 2013 r., 14 maja 2013 r., 2 lipca 2013 r., 22 sierpnia 2013 r.,18 listopada 2013 r., 10.06.2014 r., 13.08.2014 r., 10.10.2014 r. i 15.12.2014 r.

sprawy

D. K. (1) , ur. (...) w W., s. M. i E.
z d. (...)

oskarżonego o to, że:

1. w okresie czasu od dnia 15 stycznia 2013 roku godz. 18:00 do dnia
16 stycznia 2013 roku godz. 00:05 w W. przy ul. (...)
34 dokonał włamania do K. wymiany walut poprzez wypchnięcie lufcika okiennego orz wywarzenia drzwi wejściowych, a następnie dokonał zaboru
w celu przywłaszczenia waluty polskiej i obcej czym spowodował straty,
w kwocie 800 zł na szkodę K. G. oraz I. P.,

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk

2. w dniu 12 stycznia 2013 roku w W. przy ul. (...)
34 usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do kantoru wymianu walut poprzez zdemontowanie kraty okiennej oraz wybicie szyby czym spowodował straty w kwocie ok. 900 zł na szkodę K. G. oraz I. P., jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na pojawienie się właścicielki posesji,

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk

o r z e k a:

I.  oskarżonego D. K. (1) w ramach zarzucanych mu w pkt 1 i 2 aktu oskarżenia czynów uznaje za winnego tego, że w okresie od 12 stycznia 2013 roku do 16 stycznia 2013 roku w W. przy ul. (...), działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, usiłował dokonać kradzieży z włamaniem oraz dokonał kradzieży z włamaniem do kantoru wymiany walut w ten sposób, że w dniu 12 stycznia 2013 r. w celu dostania się do wnętrza w/w lokalu i dokonania kradzieży, zdemontował kratę okienną oraz wybił szybę, czym spowodował straty w kwocie 900 zł na szkodę K. G. oraz I. P., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na pojawienie się właścicielki posesji, a następnie w dniu 16 stycznia 2013 r. dokonał włamania do w/w kantoru wymiany walut poprzez wypchnięcie lufcika okiennego oraz wyważenie drzwi wejściowych, powodując straty w kwocie 350 zł na szkodę K. G. i I. P., a następnie z wnętrza kantoru dokonał zaboru w celu przywłaszczenia waluty polskiej w kwocie 252, 49 złotych i obcej w kwocie 3 USD, czym spowodował straty na szkodę K. G. i I. P. w łącznej kwocie 1518, 71 złotych, tj. czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to, na podstawie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazuje go, a na podstawie art. 279 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności, obok której, na podstawie art. 33 § 2 k.k., wymierza oskarżonemu karę 228 (dwustu dwudziestu ośmiu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. orzeczoną wobec oskarżonego D. K. (1) w pkt I wyroku karę pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 5 (pięciu) lat próby;

III.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego D. K. (1) w pkt I wyroku kary grzywny zalicza okres jego tymczasowego aresztowania w sprawie w dniach 16.01.2013 r. – 09.05.2013 r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm stawkom dziennym kary grzywny i uznając orzeczoną grzywnę za uiszczoną w całości;

IV.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego D. K. (1) do naprawienia szkody w całości poprzez zapłacenie kwoty 1250 (jednego tysiąca dwustu pięćdziesięciu) złotych na rzecz pokrzywdzonych K. G. i I. P.;

V.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. dowody rzeczowe, wyszczególnione
w wykazie dowodów rzeczowych nr 1/13//13 (k. 89 v) pod poz.
7, nakazuje zwrócić pokrzywdzonym K. G. i I. P.;

VI.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. dowody rzeczowe, wyszczególnione
w wykazie dowodów rzeczowych nr 1/13//13 (k. 89 v) pod poz.
8, w postaci bilonu o wartości 259,49 złotych nakazuje zwrócić pokrzywdzonym K. G. i I. P., zaś w postaci banknotu o nominale 10 złotych oraz banknotu o nominale 50 złotych nakazuje zwrócić oskarżonemu D. K. (1);

VII.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. P. (2) kwotę (...) (jednego tysiąca dziewięćdziesięciu dwóch) złotych, powiększoną o należną stawkę podatku od towarów i usług, tytułem obrony z urzędu oskarżonego D. K. (1);

VIII.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego D. K. (1), kwotę 756 (siedmiuset pięćdziesięciu sześciu) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 1832, 88 złotych (jednego tysiąca ośmiuset trzydziestu dwóch złotych i osiemdziesięciu ośmiu groszy), tytułem pozostałych kosztów sądowych.

III K 243/13

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu ujawnionego materiału dowodowego, Sąd ustalił wskazany niżej stan faktyczny:

W W. na nieruchomości przy ul. (...) położony jest dom jednorodzinny, do którego dobudowany jest pawilon w ten sposób, że jedna ze ścian zewnętrznych pawilonu jest wspólna z ścianą zewnętrzną domu. Cała nieruchomość jest ogrodzona. Nad pawilonem znajduje się taras. Opisane nieruchomości (dom jednorodzinny oraz pawilon) należą do I. O.. W pawilonie mieści się salon fryzjerski, który prowadzi B. C. oraz kantor wymiany walut, który prowadzą K. G. i I. P.. W domu jednorodzinnym mieszka I. O..

Do pawilonu prowadzi jedno wejście zewnętrzne od strony ul. (...), wspólne dla kantoru i salonu fryzjerskiego. Na ścianie naprzeciwko wejścia do pawilonu, lekko po lewej stronie, znajdują się drzwi do kantoru zasłonięte kotarą, na ścianie po lewej stronie znajduję szyba i okienko, służące do obsługiwania klientów kantoru, po prawej stronie salon fryzjerski. Kantor ma jedno samodzielne okno od strony ul. (...) oraz drugie, od strony ul. (...), które dzieli z salonem fryzjerskim. Po prawej stronie od wejścia do salonu fryzjerskiego przedmiotowe okno podzielone jest na pięć części, nad każdą z nich znajduje się lufcik otwierany na zewnątrz.

Na nieruchomości obok pawilonu mieści się apteka. Na podwórku apteki znajduje się sztuczne oświetlenie, uruchamiane za pomocą czujników ruchu.

W dniu 11 stycznia 2013 r. około godz. 20.00 w mieszkaniu nr (...), położonym w bloku przy ul. (...) w W., spotkali się A. M., D. K. (1), S. M. (1), A. O., I. J.. Wskazane wyżej osoby, oprócz S. M. (1), spożywały alkohol. S. M. (1) położył się spać około 12.00 w nocy, został obudzony dopiero około godz. 7.30, na skutek interwencji Policji. Około godziny trzeciej w nocy impreza się skończyła i w mieszkaniu zostali A. M., D. K. (1), S. M. (1) oraz dwuletnia córka A. M.. Po zakończeniu imprezy D. K. (1) poszedł się kąpać, A. M. udała się zaś do swojej córki, która się obudziła, po czym razem zasnęły.

Następnie D. K. (1) opuścił mieszkanie nr (...) przy ul. (...) i udał się na posesję, położoną przy ul. (...), gdzie usiłował włamać się do położonego na wskazanej wyżej posesji kantoru w ten sposób, że zdemontował kratę oraz okno od strony ul. (...), czym wyrządził szkodę w wysokości 900 zł. Jednakże około godz. 4.00 został dostrzeżony przez I. O., która pukaniem w okno wypłoszyła go. Na miejsce zdarzenia przybyła Policja, K. G. oraz I. P.. W miejsce zbitej szyby została wstawiona tektura oraz ponownie została wkręcona krata. Z uwagi na to, że złodziej nie wszedł do środka pawilonu, nie było składane zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa.

D. K. (1) po ucieczce wrócił do mieszkania nr (...), położonego przy ul. (...).

W dniu 12 stycznia 2013 r. około godz. 7.30 patrol funkcjonariuszy Policji w składzie (...) podjął interwencję w lokalu nr (...) przy ul. (...) w W., na skutek zawiadomienia G. K., kierowniczki sklepu (...), która oświadczyła, że z lokalu nr (...) położonego nad sklepem leję się woda. Funkcjonariusze Policji udali się do wskazanego wyżej lokalu. Drzwi otworzył im S. M. (1), który oświadczył, że w łazience znajduje się D. K. (1), który jest pijany i bierze kąpiel. Funkcjonariusze Policji razem z S. M. (1) udali się do łazienki, gdzie zobaczyli śpiącego w wannie mężczyznę, odkręcony kran i wylewającą się wodę z wanny. Po obudzeniu mężczyzna oświadczył, że zasnął podczas brania kąpieli. Funkcjonariusze interwencję zakończyli o godz. 8.00.

W dniu 12 stycznia 2013 r. około godz. 18.30 D. K. (1) ponownie pojawił się na posesji przy ul. (...) i został zauważony przez I. O..

W dniu 14 stycznia 2013 r. D. K. (1) opiekował się swoim synem D. K. (2). W tym dniu w godzinach popołudniowych pojechał z synem oraz swoją matką E. K. do szpitala przy ul. (...) w W. do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego z powodu bólów cewki moczowej syna. Wskazane wyżej osoby w szpitalu były około 1,5 h – 2 h. Sama wizyta u lekarza rozpoczęła się o godz. 16.05 i trwała do godziny 16.15. D. K. (1) synem opiekował się również w dniu następnym do godz. 20.00, kiedy oddał go matce K. P. (2).

W dniu 15 stycznia 2013 r. K. G. około godz. 18.00 zamknęła należący do niej kantor wymiany walut. Drzwi prowadzące bezpośrednio do kantoru zamknęła na klucz. Przed zamknięciem policzyła ilość monet i włożyła je do tacki. B. C. salon fryzjerski zamknęła o godz. 19.00. Wychodząc, zamknęła drzwi wejściowe prowadzące do pawilonu oraz furtkę wejściową na teren posesji. Lufcik w oknie wystawowym od strony ul. (...) był zamknięty.

W dniu 15 stycznia 2013 r. między godziną 20.00, a godz. 23.40 D. K. (1) poprzez wypchnięcie lufcika wszedł do lokalu położnego przy ul. (...) w W.. Wchodząc zniszczył znajdujące się na oknie wertikale. Następnie przy pomocy łomu, który przyniósł ze sobą, wyłamał drzwi prowadzące do sąsiadującego z salonem fryzjerskim kantoru, czym wyrządził szkodę na kwotę 350 zł, po czym ponownie, używając łomu, próbował podważyć przytwierdzony do podłogi sejf, co mu się nie udało. Zabrał leżące na w kantorze na ladzie trzy banknoty jednodolarowe oraz monety w kwocie 252,49 zł. Następnie przeszukał szafki, w których nie znalazł nic wartościowego.

W tym samym czasie, I. O. razem M. Ł. byli w domku jednorodzinnym przy ul. (...). Około godz. 23.40 usłyszeli stukanie dobiegające zza ściany. M. Ł. powiadomił Policję. Następnie, wyglądając przez okno, zobaczył jak jakaś osoba od środka zamyka otwarte okno. Ponownie zadzwonił na Policję.

Po kilku minutach na miejsce zdarzenia przyjechały dwa patrole Policji. Pierwszy w składzie (...) oraz S. M. (2), drugi patrol w składzie (...). Funkcjonariusze podeszli do posesji, zauważyli otwarte okno od strony ul. (...), z którego po chwili wychylił się mężczyzna, po czym, zobaczywszy funkcjonariuszy, schował się do środka. Funkcjonariusze wezwali go do opuszczenia pomieszczenia. Po kilku minutach mężczyzna zaczął wychodzić przez otwarty lufcik, przez który następnie wypadł i doznał obrażeń ciała w postaci rozcięcia głowy. Podczas wychodzenia z kieszeni wypadła mu część monet. Po zatrzymaniu przy D. K. (1) ujawniono trzy banknoty jednodolarowe, monety polskie w kwocie 252,49 zł, banknot 50 zł, banknot 10 zł oraz rękawiczki koloru czarnego.

W związku ze zdarzeniami D. K. (1) spowodował na szkodę K. G. i I. P. straty w wysokości 1518,71 złotych.

D. K. (1) był uprzednio karany za czyn z art. 178a § 1 k.k.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień oskarżonego D. K. (1) (k. 65 – 65v, k. 74, k. 80, k. 306 – 310), zeznań świadków: w części K. G. (k. 36 – 36v, k. 327 – 330, k. 480 – 481) i I. P. (k. 46v, 331 – 333, k. 481), zeznań I. O. (k. 41v, k. 334 – 339, k. 425), M. Ł. (k. 40v, k. 341 – 342), R. K. (k. 47v, k. 344 – 345), B. C. (k. 56v, k. 339 – 341), M. O. (k. 31v, k. 343), S. M. (2) (k. 33v, k. 376 – 378), P. G. (k. 90v, k. 333 – 334), A. M. (97v, k. 346 – 347), S. M. (1) (k. 98v, k. 348), K. P. (2) (k. 374 – 375, k. 388 – 390), E. K. (k. 390 – 392), a ponadto dokumentów w postaci:

- protokołu zatrzymania osoby (k. 2),

- protokołu przeszukania osoby (k. 4 – 6),

- protokołu oględzin miejsca wraz z materiałem poglądowym (k. 7 – 24),

- płyty CD z dokumentacją fotograficzną z oględzin (k. 25),

- protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości wraz ze świadectwem wzorcowania (k. 26 – 27),

- protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości wraz ze świadectwem wzorcowania (k. 28 – 29),

- protokołu przeszukania (k. 44 – 45),

- protokołu zatrzymania rzeczy (k. 48 – 49a),

- protokołu okazania (k. 52),

- protokołu zatrzymania rzeczy (k. 59 – 61),

- protokołu oględzin osoby wraz z dokumentacją fotograficzną (k. 66 – 68),

- protokołu oględzin (k. 99),

- odpisu wyroku SR dla m. st. Warszawy sygn. akt III K 1794/06 z 31 stycznia 2008 roku (k. 204 – 205),

- obliczenia kary (k. 206),

- karty informacyjnej (k. 336),

- opinii sądowo – psychiatrycznej dotyczącej oskarżonego (k. 359),

- wywiadu środowiskowego (k. 399 – 400),

- karty karnej (k. 428 – 430),

- karty gwarancyjnej wraz z paragonem (474 – 474v),

- faktury VAT (...) (k. 475)

Sąd zważył, co następuje.

Oskarżony D. K. (1) przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym w dniu 16 stycznia 2013 r., a następnie w dniu 17 stycznia 2013 r. przyznał się, że w nocy z 15/16 stycznia 2013 r. dokonał kradzieży, a nie włamania, natomiast do drugiego czynu, to jest usiłowania kradzieży z włamaniem w dniu 12 stycznia 2013 r., nie przyznał się w ogóle .

Oskarżony wyjaśnił, że w dniu 15 stycznia 2013 r., wracając do domu ul. (...), zobaczył, że w lokalu przy ul. (...), gdzie mieści się salon fryzjerski, otwarty jest lufcik. Będąc pod wpływem alkoholu, postanowił wejść przez niego do lokalu. Po wejściu do środka zobaczył, że przy oknie na parapecie leży łom, ale go nie ruszał. Podszedł do kotary, za którymi znajdowały się drzwi prowadzące do kantoru odsunął ją i zobaczył, że drzwi te były otwarte. Po wejściu do kantoru zauważył, że znajdował się tam sejf, który był przymocowany do podłogi. Wówczas wrócił się do salonu fryzjerskiego po łom, którym następnie próbował podważyć sejf, ale nie udało mu się oderwać go. W kantorze na ladzie zauważył tackę, na której leżały trzy banknoty jednodolarowe, które zabrał.

Odnosząc się do zarzutu usiłowania włamania do kantoru w dniu 12 stycznia 2013 r. oskarżony wyjaśnił, że z tego co sobie przypomina w nocy z piątku na sobotę, tj. z 11 na 12 stycznia 2013 r. był w mieszkaniu u A. M. przy ul. (...), gdzie była interwencja Policji. Interwencja Policji była w sobotę rano.

Oskarżony odnosząc się do faktu znalezienia przy nim monet wskazał, że wygrał je grając na automatach w centrum W. przy Dworcu Centralnym. Jak jechał grać na automatach to miał przy sobie około 500 zł, część z nich przegrał, a część wydał na wódkę.

Odnosząc się do faktu rozpoznania go jako osoby, która usiłowała dokonać kradzieży z włamaniem w dniu 12 stycznia 2013 r. wyjaśnił, że został rozpoznany przez osoby, które widziały go w dniu 15 stycznia 2013 r. w czasie zatrzymania przez Policję i dlatego wskazały go jako osobę, która mogła tego dokonać .

Oskarżony przesłuchany na etapie postępowania sądowego podtrzymał swoje wyjaśnienia . Ponadto wyjaśnił, że w dniu 15 stycznia 2013 r. był pijany. W tym dniu zażywał również relanium, ale nie pamięta dokładnie w jakiej ilości. Wskazał, że nie pamięta, o której wyszedł z domu.

Sąd ocenił wyjaśnienia D. K. (1) jako wiarygodne jedynie w części.

Sąd uznał je za wiarygodne w zakresie, w jakim oskarżony wyjaśnił, że w nocy z 15/16 stycznia 2013 r. był w pawilonie przy ul. (...) w celu dokonania kradzieży, że zabrał z niego trzy jednodolarowe banknoty oraz że za pomocą łomu próbował oderwać sejf przytwierdzony do podłogi. W pozostałym zakresie Sąd odmówił wiarygodności przedmiotowym wyjaśnieniom, albowiem były sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, który w ocenie Sądu zasługiwał na wiarę.

W szczególności Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim twierdził, że w dniu 12 stycznia 2013 r. nie usiłował dokonać włamania do pawilonu przy ul. (...). Powyższe wyjaśnienia stoją w sprzeczności z zeznaniami świadka I. O., która zeznała, nie sygnalizując żadnych wątpliwości, że w tym dniu o godz. 4.00 rano widziała oskarżonego jak stał przy oknie kantoru od strony ul. (...) z małą latareczką, a szyba i krata z okna były zdemontowane oraz, że oskarżony, w momencie, w którym zorientował się, że jest obserwowany, uciekł.

Nie potwierdziło się w szczególności alibi oskarżonego, który twierdził, że w tym czasie był w mieszkaniu nr (...) przy ul. (...) wraz ze swoją dziewczyną A. M., jej bratem S. M. (1) i znajomymi. Ponadto oskarżony utrzymywał, że powyższe mogą potwierdzić funkcjonariusze Policji, którzy w tym dniu, w wskazanym wyżej mieszkaniu interweniowali.

Przesłuchany na tę okoliczność świadek S. M. (1) zeznał, że oskarżony dniu 11 stycznia około godz. 20.00 przyszedł do jego mieszkania, ale świadek mniej więcej po północy położył się spać i został obudzony dopiero około godz. 7.30 na skutek interwencji Policji. Natomiast świadek A. M. zeznała, że krótko po trzeciej w nocy również położyła się spać razem ze swoją córką. Tym samym wskazani wyżej świadkowie w ocenie Sądu nie mogą wiedzieć, co oskarżony robił około godz. 4.00 w nocy, kiedy to był widziany na posesji położonej przy ul. (...). Nie mogą ani potwierdzić ani zanegować wersji prezentowanej przez oskarżonego. W szczególności zeznania A. M., która wskazała, że oskarżony był zbyt pijany, aby gdziekolwiek wychodzić, stanowią jedynie jej przypuszczenia, które w świetle zeznań świadka I. O. nie potwierdziły się. W ocenie Sądu oskarżony, który opuścił mieszkanie nr (...) przy ul. (...) po godz. 3.00 w nocy, miał wystarczającą ilość czasu, aby dotrzeć do nieruchomości nr 34, położonej przy tej samej ulicy, a następnie zdemontować kratę i okno w kantorze przed godz. 4.00, kiedy to został dostrzeżony przez I. O..

W dalszej kolejności wskazać należy, że interwencja Policji, na którą powołuje się oskarżony, faktycznie miała miejsce w dniu 12 stycznia 2013 r., jednakże trwała ona od godz. 7.30 do godz. 8.00. Natomiast jak wynika z zeznań I. O., oskarżonego na posesji przy ul. (...) widziała o godz. 4.00 rano, kiedy to oskarżony, spłoszony przez nią, uciekł. W żaden sposób nie można stwierdzić, aby fakty te wykluczały się, zwłaszcza zważywszy bliskie sąsiedztwo obu wskazanych wyżej adresów.

Sąd ocenił jako niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim twierdził, że w nocy z 15/16 stycznia 2013 r. wszedł do pawilonu przez otwarty lufcik. Powyższe wyjaśnienia oskarżonego stoją w sprzeczności z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, które Sąd uznał za wiarygodne, w szczególności z zeznaniami świadka B. C., która wskazała, że w dniu 15 stycznia 2013 r. ona jako ostatnia opuszczała pawilon przy ul. (...) i nie zostawiła otwartego lufcika.

Sąd uznał za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim twierdzi, że wewnętrzne drzwi do kantoru były otwarte. Powyższe jest sprzeczne z zeznaniami świadka K. G. oraz z protokołem oględzin miejsca zdarzenia, w którym ujawniono ślady wyważania przedmiotowych drzwi.

Oskarżony w swoich wyjaśnieniach sugeruje, że ktoś przed nim dokonał włamania, a on jedynie skorzystał z nadarzającej się okazji. Powyższe wyjaśnienia są nie do pogodzenia z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Sprzeciwia mu się już choćby to, że z pomieszczeń zniknęły jedynie te przedmioty, które następnie zostały odnalezione przy oskarżonym (trzy banknoty jednodolarowe oraz monety w kwocie 252,49 zł). Idąc tokiem rozumowania oskarżonego należałoby uznać, że inny sprawca dokonał skutecznego włamania do pawilonu, następnie wyważył drzwi do kantoru, po czym od zamiaru kradzieży odstąpił. Świadkowie K. G. i I. P. nie wskazali żadnych przedmiotów skradzionych z kantoru poza pieniędzmi, znalezionymi podczas przeszukania oskarżonego. Brak jest logicznego wytłumaczenia, dlaczego osoba dokonująca włamania miałaby niczego nie zabrać z kantoru zwłaszcza, że pieniądze znajdowały się w łatwo dostępnym miejscu. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie nie znajdują również potwierdzenia w innych zebranych dowodach, w szczególności sprzeczne są z zeznaniami świadków I. O. i M. Ł., którzy nie sygnalizowali, aby wcześniej słyszeli jakiekolwiek hałasy. Wyjaśnienia te uznać należy za linię obrony oskarżonego, nakierowaną na uchylenie się od odpowiedzialności karnej za czyn z art. 279 § 1 k.k.

Sąd ocenił jako niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim twierdzi, że monety, które zostały przy nim znalezione podczas zatrzymania w dniu 15 stycznia 2013 r., wygrał na automatach na D. C. w W..

W świetle zeznań świadków K. G. i I. P. nie można bowiem uznać za wiarygodne, iż monety znalezione przy sprawcy pochodziły z wygranych z gier na automatach. Stoi to w sprzeczności z zeznaniami w/w świadków, którzy stwierdzili brak monet w kwocie zbliżonej do tej, która została znaleziona przy oskarżonym. Również pozostali świadkowie zdarzenia wskazali, że monety wypadły oskarżonemu podczas wychodzenia przez okno.

Oskarżony zabrał z biurka trzy banknoty jednodolarowe (którą to okoliczność sam przyznaje), znajdujące się obok leżącej na wierzchu tacki z monetami, których to monet w chwili zatrzymania oskarżonego już nie było. Wskazane wyżej okoliczności faktyczne każą przyjąć, że monety, które zostały znalezione przy oskarżonym również zastały uprzednio przez niego skradzione z kantoru.

Sąd ocenił jako wiarygodne zeznania świadka I. O., która była bezpośrednim obserwatorem zarówno zdarzenia z 12 stycznia 2013 r. jak i zdarzenia w nocy z 15/16 stycznia 2013 r. Relacje tego świadka są spójne, rzeczowe oraz korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Świadek kilkukrotnie przesłuchiwana w postępowaniu opisywała w taki sam sposób przebieg zdarzeń z 12 stycznia i z nocy z 15/16 stycznia 2013 r. W szczególności świadek zeznając, że rozpoznaje D. K. (1) jako mężczyznę, który w dniu 12 stycznia 2013 r. był przez nią widziany podczas usiłowania dokonania kradzieży z włamaniem do kantoru, nie miała w tym zakresie żadnych wątpliwości. Twierdzenia świadka były kategoryczne. Ponadto świadek rozpoznając sprawcę, wskazała charakterystyczne cechy jego fizjonomii, które zapamiętała, to jest owalną twarz oraz perkaty nos. Powyższy szczegółowy charakter relacji uwiarygodnia te zeznania.

Zarzut oskarżonego, że świadek rozpoznaje go jako sprawcę czynu z dnia 12 stycznia 2013 r. jedynie dlatego, że przyjrzała mu się w czasie zatrzymania w dniu 15 stycznia 2013 r., nie zasługuje na uwzględnienie. Przede wszystkim świadek zeznała, że już w dniu 12 stycznia 2013 r., mimo pory nocnej, dzięki sztucznemu oświetleniu z posesji obok, miała sposobność dobrze przypatrzyć się twarzy oskarżonego, co też uczyniła. Ponadto świadek zeznała, że widziała tego mężczyznę ponownie w dniu 12 stycznia 2013 r. o godz. 18.30, o czym powiadomiła właścicielkę kantoru zaznaczając, że jest to ten sam mężczyzna, widziany przez nią w dniu 12 stycznia 2013 r. o 4 rano. Okoliczność tę potwierdziła przesłuchana w charakterze świadka K. G.. Powyższe każe przyjąć, że I. O. już za pierwszym razem jak widziała oskarżonego, dostatecznie dobrze przyjrzała mu się, w stopniu umożliwiający jego rozpoznanie.

Sąd ocenił jako wiarygodne w części zeznania świadka K. G., oraz świadka I. P.. Relacje tych świadków pozostawały w sprzeczności jedynie w zakresie dotyczącym ile pieniędzy było w kantorze w tacce na monety. Świadek K. G. wskazała, że zamykając kantor w dniu 15 stycznia 2013 r. pozostawiła w tacce monety o równowartości 300 zł. Wskazała ponadto, że nie wszystkie te monety zostały zabrane przez oskarżonego, część z nich o wartości około 15 zł została w tacce. Natomiast świadek I. P. wskazał, że w dniu 16 stycznia 2013 r., sprawdzając stan kasy, stwierdził brak minimum kwoty 300 zł, którą uzupełnił z własnych funduszy. W świetle treści powyższych zeznań nie można dokonać stanowczych ustaleń faktycznych na ich podstawie. Tym samym Sąd uznał, że oskarżony dokonał zaboru tylko tych monet, które zostały przy nim znalezione w łącznej kwocie 252,49 zł. Sąd uznał także, iż oskarżony dokonał zaboru w celu przywłaszczenia trzech, a nie dwóch, jak wskazywali świadkowie, banknotów jednodolarowych. Taką bowiem ich ilość ujawniono przy oskarżonym w momencie jego zatrzymania, a nadto on sam okoliczność zaboru 3 USD potwierdził. W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowi podstawę do takiego ustalenia. W pozostałym zakresie Sąd ocenił jako wiarygodne zeznania wskazanych wyżej świadków, albowiem korespondowały one z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie.

Sąd ocenił jako wiarygodne zeznania świadka K. G. również w zakresie, w którym podawała, że zniszczenie drzwi podczas włamania w nocy z 15/16 stycznia 2013 r. spowodowało szkodę w wysokości 350 zł, a zniszczenie kraty i okna podczas usiłowania włamania w dniu 12 stycznia 2013 r. spowodowało szkodę w wysokości 900 zł. Sąd ocenił powyższe zeznania w tym zakresie za wiarygodne, albowiem podana przez świadka wycena wartości wyrządzonej szkody pozostaje uzasadniona w świetle zasad doświadczenia życiowego, a ponadto została potwierdzona przedłożonymi przez świadka dokumentami.

Sąd ocenił jako wiarygodne zeznania świadka B. C.. Relacje tego świadka są spójne, rzeczowe oraz korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Wskazany wyżej świadek, mimo początkowych wahań, kategorycznie stwierdził, że lufcik do salonu fryzjerskiego w dniu 15 stycznia 2013 r. jak zamykała salon był zamknięty.

Sąd ocenił jako wiarygodne zeznania świadka M. Ł.. Relacje tego świadka są spójne, rzeczowe oraz korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w szczególności z zeznaniami I. O..

Sąd ocenił jako wiarygodne zeznania świadka M. O., S. M. (2) oraz R. K.. Relacje tych świadków są spójne, rzeczowe oraz korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Okoliczności, na które wskazani wyżej świadkowie byli przesłuchiwani, nie były przedmiotem sporu w niniejszej sprawie. Zostały one przyznane przez oskarżonego D. K. (1).

Sąd ocenił jako wiarygodne zeznania świadka A. M. . Relacje tego świadka są spójne, rzeczowe oraz korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Wskazany wyżej świadek, który zeznawał na okoliczność miejsca pobytu oskarżonego w nocy z 11/12 stycznia 2013 r., zeznał, że w nocy z 11 stycznia na 12 stycznia 2013 r. miało miejsce spotkanie towarzyskie, które skończyło się około godz. 3.00 w nocy, a następnie, świadek położyła się spać razem ze swoją córką. Co prawda świadek wskazała, że D. K. (1) był zbyt pijany, aby gdziekolwiek wychodzić tej nocy, ale powyższe stanowi jedynie ocenę świadka i nie podlega weryfikacji w kategoriach prawdy lub fałszu. Wskazać również należy, że co prawda zeznania świadka złożone przed Sądem różnią się od zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym, jednakże różnice te nie mają istotnego charakteru w świetle ustalenia istotnych, z punktu widzenia rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, faktów.

Sąd ocenił jako wiarygodne zeznania świadka S. M. (1) . Relacje tego świadka są spójne, rzeczowe oraz korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Wskazany wyżej świadek, który zeznawał na okoliczność tego, gdzie przebywał D. K. (1) w nocy z 11/12 stycznia 2013 r., zeznał, że w dniu 11 stycznia 2013 r. miało miejsce spotkanie towarzyskie m.in. z oskarżonym oraz A. M. oraz, że po północy poszedł spać. Świadek przesłuchany przed Sądem wskazał, że D. K. (1) tej nocy spał z A. M., ale powyższe stwierdzenie może stanowić jedynie przypuszczenie świadka, gdyż w tym czasie, jak wynika z jego zeznań, już spał i nie może dysponować pewną wiedzą na temat tego, co robił oskarżony.

Sąd ocenił jako wiarygodne zeznania świadka K. P. (2) oraz E. K.. Relacje tych świadków są spójne, rzeczowe oraz korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Zeznania wskazanych wyżej świadków pozwoliły w sposób negatywny zweryfikować alibi oskarżonego, który twierdził, że w dniu 12 stycznia 2013 r. o godz. 18.30 nie mógł być widziany przy posesji położonej przy ul. (...), albowiem w tym czasie zajmował się synem. Jak wynika z dokumentacji medycznej (k. 336) oraz z zeznań wskazanych wyżej świadków, wizyta u lekarza, na którą powołuje się oskarżony, miała miejsce w dniu 14 stycznia 2013 roku w godzinach między 16.05 – 16.15. Wskazana wyżej okoliczność, którą Sąd uznał za udowodnioną, w żaden sposób nie wyklucza jego obecność w dniu 12 stycznia 2013 r. o godz. 18.30 na posesji przy ul. (...).

Sąd ocenił jako wiarygodną opinię sądowo – psychiatryczną z dnia 12.06.2013 r., sporządzoną przez biegłych psychiatrów B. P. (2) i E. B.. Wskazana powyżej opinia jest rzetelna, odpowiada wymogom wiedzy i jest w pełni wyczerpująca, a zatem stanowi pełnowartościowy dowód w sprawie. W toku postępowania nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Biegli wskazali, że pomimo rozpoznania u oskarżonego zaburzeń osobowości i uzależnienia od substancji alkoholu, stan oskarżonego nie ograniczał jego zdolności do rozpoznania znaczenia czynów i zdolności kierowania swoim postępowaniem, a jego poczytalność nie budzi wątpliwości.

Sąd uznał za wiarygodny również pozostały materiał dowodowy ujawniony w toku przewodu sądowego, którego wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron i który koresponduje zarazem z innymi dowodami przeprowadzonymi w sprawie. Wątpliwości Sądu nie budzi również autentyczność oraz wartość dowodowa dokumentów w postaci protokołów czynności przedsiębranych w ramach prowadzonego postępowania, albowiem zostały one sporządzone przez kompetentne osoby lub organy w ramach przypisanych prawem kompetencji, a ich treść, czy autentyczność, nie były kwestionowane również przez strony postępowania.

Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego nie wziął pod uwagę ujawnionych na rozprawie dokumentów w postaci odpisów wyroków o sygn. III K 850/07, III K 2701/06, III K 683/06, IX Ka 893/07 oraz karty karnej z k. 395 – 397, z uwagi na zatarcie skazań orzeczonych w/w wyrokami.

Sąd dokonał następującej oceny prawnej czynu oskarżonego.

Mając na uwadze powyższe, w świetle ujawnionego w sprawie materiału dowodowego stwierdzić należy, że wina oskarżonego D. K. (1)
w zakresie czynu przypisanego w pkt I wyroku nie budzi żadnych wątpliwości i została udowodniona w całości. W ocenie Sądu materiał dowodowy sprawy w postaci zeznań świadków, a także zebranej w sprawie dokumentacji procesowej, układa się w logiczną całość, co wykazano powyżej.

Kradzież z włamaniem zachodzi wtedy, gdy sprawca zabiera mienie w celu przywłaszczenia w następstwie usunięcia przeszkody materialnej, będącej częścią konstrukcji pomieszczenia zamkniętego lub specjalnym zabezpieczeniem, chroniącym dostęp do mienia (zob. wyrok SN z dnia 3 lutego 1999 r., V KKN 566/98). W świetle okoliczności faktycznych ustalonych w niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że w nocy z 15/16 stycznia 2013 r. D. K. (1) włamał się do kantoru położonego przy ul. (...). W tym celu dokonał przełamania zabezpieczeń poprzez wypchnięcie okna prowadzącego do salonu fryzjerskiego, a następnie wyważenie za pomocą łomu drzwi prowadzących bezpośrednio do kantoru. Oskarżony, będąc w środku, zabrał trzy banknoty jednodolarowe oraz monety o wartości 252, 49 zł. Podkreślić należy, że przestępstwo kradzieży z włamaniem nie jest przestępstwem przepołowionym i dla jego istnienia nie ma znaczenia wartość mienia, które zostało skradzione.

Natomiast zgodnie z art. 13 § 1 k.k. odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje.

Usiłowanie jest formą stadialną przestępstwa, bezpośrednio poprzedzającą dokonanie. Usiłowaniem jest czyn podjęty w zamiarze popełnienia przestępstwa, zmierzający bezpośrednio do dokonania, które jednak nie następuje. Brak dokonania oznacza, że zachowanie się sprawcy nie zrealizowało wszystkich znamion czynu zabronionego, w szczególności nie spowodowało skutku, do którego sprawca zmierzał.

Dla oceny bezpośredniości zmierzania do dokonania, jako znamienia usiłowania, należy mieć na uwadze, zawarte w art. 16 § 1 k.k., określenie przygotowania. Zgodnie z tym przepisem przygotowanie polega m.in. na podjęciu czynności mających "stworzyć warunki do przedsięwzięcia czynu zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania". Jeżeli w "pochodzie przestępstwa" czyn wykracza poza granice przygotowania, wyznaczone treścią art. 16 k.k., to stanowi on co najmniej usiłowanie popełnienia przestępstwa, bowiem między przygotowaniem a usiłowaniem nie istnieje "pole niczyje" (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 14 lutego 2013 r., II AKa 4/13).

Wymagane przez art. 13 § 1 k.k. "zmierzanie" musi być uzewnętrznione w postaci zachowania sprawcy i wieść do dokonania. Jeżeli sprawca oddala się od realizacji zamiaru czynu, to oczywiście nie zdąża do jego dokonania. Skoro sprawca nie zmierza do dokonania, to nie aktualizuje się (nie pojawia) dookreślająca to zmierzanie przesłanka w postaci bezpośredniości tego zmierzania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2013 r., V KK 351/12).

W świetle okoliczności faktycznych ustalonych w niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że w dniu 12 stycznia 2013 r. około godz. 4.00 rano D. K. (1) usiłował włamać się do kantoru położonego przy ul. (...).

W tym celu w wskazanym wyżej dniu, w porze nocnej, pojawił się na miejscu zdarzenia, po czym przystąpił do przełamywania zabezpieczeń poprzez zdemontowanie okna oraz kraty. Zamierzonego celu nie osiągnął tylko i wyłącznie z uwagi na interwencję I. O., która dostrzegła sprawcę i go spłoszyła. Nie ulega wątpliwości, że przystąpienie do realizacji znamienia czasownikowego przestępstwa, czyli do przełamywania zabezpieczeń stanowi o tym, że czyn wszedł już w fazę usiłowania. O opisanym powyżej przestępnym zamiarze sprawcy świadczy również to, że trzy dni później swój zamiar zrealizował i dokonał włamania do przedmiotowego kantoru, dokonując zaboru znajdujących się w nim rzeczy.

Ponadto w ocenie Sądu wszystkie istotne okoliczności sprawy pozwalają na przyjęcie, iż D. K. (1) działał umyślnie i w zamiarze bezpośrednim. O świadomym i intencjonalnym działaniu oskarżonego świadczy złożony charakter podejmowanych przez niego czynności, zmierzających do przełamania zabezpieczeń. Ponadto podkreślić należy, że w nocy z 15/16 stycznia 2013 r. D. K. (1) w chwili zatrzymania miał przy sobie zarówno jednodolarowe banknoty oraz bilon, które to przedmioty ponad wszelką wątpliwość, co wykazano powyżej, zostały skradzione z kantoru.

Odnosząc się zarzutów stawianych oskarżonemu w pkt 1 i 2 aktu oskarżenia, Sąd, mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy, doszedł do przekonania, iż zarzuty te nie mogą się ostać w kształcie ujętym przez oskarżyciela publicznego.

Sąd przyjął, że zachowania oskarżanego stanowiły czyn ciągły w rozumieniu art. 12 k.k. Przepis ten stanowi, iż dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony.

Zachowania podjęte przez D. K. (1) w dniach 12 – 16 stycznia 2013 r. spełniły warunki do dokonania kwalifikacji prawnej z art. 12 k.k. Po pierwsze zachowania podjęte w dniach 12 stycznia i 16 stycznia dzielił odstęp kilku dni. Ponadto zachowania te objęte były z góry powziętym zamiarem. Wskazuje na to tożsamość miejsca dokonania najpierw usiłowania, a potem dokonania kradzieży z włamaniem. Nadto pomiędzy nieudaną próbą dostania się do kantoru, a skuteczną kradzieżą z włamaniem, oskarżony był widziany przez świadka I. O. w czasie, gdy obserwował posesję, co wskazuje, że oskarżony szukał sposobności do zrealizowania zamiaru kradzieży w kantorze. Kiedy tylko zrealizowanie zapoczątkowanego zachowaniem z dnia 12 stycznia 2013 r. działania wydało się oskarżonemu możliwe, przystąpił ponownie do dokonania kradzieży z włamaniem.

Sąd, w ramach czynów zarzucanych oskarżonemu w pkt 1 i 2 aktu oskarżenia uznał zatem oskarżonego D. K. za winnego tego, że w okresie od 12 stycznia 2013 roku do 16 stycznia 2013 roku w W. przy ul. (...), działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, usiłował dokonać kradzieży z włamaniem oraz dokonał kradzieży z włamaniem do kantoru wymiany walut w ten sposób, że w dniu 12 stycznia 2013 r. w celu dostania się do wnętrza w/w lokalu i dokonania kradzieży, zdemontował kratę okienną oraz wybił szybę, czym spowodował straty w kwocie 900 zł na szkodę K. G. oraz I. P., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na pojawienie się właścicielki posesji, a następnie w dniu 16 stycznia 2013 r. dokonał włamania do w/w kantoru wymiany walut poprzez wypchnięcie lufcika okiennego oraz wyważenie drzwi wejściowych, powodując straty w kwocie 350 zł na szkodę K. G. i I. P., a następnie z wnętrza kantoru dokonał zaboru w celu przywłaszczenia waluty polskiej w kwocie 252,49 złotych i obcej w kwocie 3 USD, czym spowodował straty na szkodę K. G. i I. P. w łącznej kwocie 1518,71 złotych , tj. czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd doprecyzował tez opis czynu w zakresie wysokość wyrządzonej szkody, stosownie do przedstawionych przez K. G. rachunków, odzwierciedlających faktyczną wysokość poniesionych przez pokrzywdzonych kosztów, w zakresie naprawy okna i drzwi do kantoru.

Strata poniesiona przez pokrzywdzonych wyniosła 1518,71 zł. Kwota ta została ustalona poprzez zliczenie wartości uszkodzonej kraty okiennej, wybitej szyby, uszkodzonych drzwi wejściowych, kwoty skradzionych pieniędzy w walucie polskiej i w walucie obcej (po przeliczeniu według kursu NBP z dnia popełnienia przestępstwa). Sąd, ustalając ilość skradzionych pieniędzy w walucie polskiej przyjął kwotę 252,49 zł jako, że monety w takiej kwocie zostały odnaleziony przy oskarżonym podczas przeszukania.

Podkreślić należy, że powyższe zmiany nie spowodowały wyjścia poza granice oskarżenia, albowiem Sąd poruszał się tu w ramach jednego zdarzenia historycznego, jakie miało miejsce w okresie od 12 do 16 stycznia 2013 r. przy udziale oskarżonego.

Przechodząc do kwestii wymiaru kary za czyn przypisany oskarżonemu w wyroku wskazać należy, że Sąd miał tu na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma odnieść w stosunku do jego osoby. Zapobiegawczy sens wymierzanej kary pozbawienia wolności ma bowiem na celu odstraszenie sprawcy od ponownego wejścia na drogę przestępstwa, natomiast cel wychowawczy realizuje się poprzez kształtowanie postawy oskarżonego zarówno wobec własnego czynu, jak i przestępstwa
w ogóle. Toteż kierując się dyrektywami kary, określonymi w art. 53 § 1 i 2 k.k., Sąd uznał, iż wyważoną, sprawiedliwą, a zarazem adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego będzie kara 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności. Jednocześnie, mając na uwadze fakt, iż oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, Sąd, działając na podstawie art. 33 § 2 k.k., obok kary pozbawienia wolności wymierzył D. K. (1) karę grzywny w wymiarze 228 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki na kwotę 10 złotych.

Wysokość stawki dziennej grzywny Sąd ustalił mając na uwadze dochody oskarżonego jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe oraz możliwości zarobkowe. Oskarżony osiąga dochody w wysokości 2 000 zł, posiada również mieszkanie oraz jest osobą młoda i zdolną do pracy. Ponadto jest zobowiązany do łożenia na utrzymanie swojego syna alimentów w wysokości 400 zł. Powyższe w ocenie Sądu uzasadniało przyjęcie stawki dziennej grzywny w wysokości 10 zł.

W ocenie Sądu tak orzeczona kara pozbawienia wolności oraz grzywny spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz zaspokoi potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd, wymierzając karę, wziął również pod uwagę, jako okoliczność obciążającą, uprzednią karalność oskarżonego za czyn z art. 178a § 1 k.k. oraz okoliczności łagodzące, jakimi były niekaralność oskarżonego za przestępstwa przeciwko mieniu oraz pozytywne konkluzje, wynikające z wywiadu środowiskowego.

Sąd uznał, iż w realiach niniejszej sprawy zachodzą podstawy do warunkowego zawieszenie wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności. Przy podejmowaniu decyzji w tym przedmiocie Sąd kierował się przesłankami wskazanymi przez ustawodawcę w art. 69 § 1 i 2 kk. Oskarżony, przed popełnieniem przestępstwa stanowiącego przedmiot niniejszego postępowania, był karany tylko raz. Obecnie podejmuje wysiłki, aby ustabilizować swój tryb życia, pracuje. Kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania pozwoli zatem na osiągnięcie w stosunku do oskarżonego celów kary zarówno zapobiegawczych jak i wychowawczych. W niniejszej sprawie w stosunku do oskarżonego zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna.

Sąd, zawieszając warunkowo wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności, wyznaczył pięcioletni okres próby. W ocenie Sądu jest to czas wystarczający do zweryfikowania tego, czy oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego, a cele kary zostaną wobec niego osiągnięte.

W punkcie III wyroku Sąd, na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył okres tymczasowego aresztowania oskarżonego w dniach 16.01.2013 r. – 9.05.2014 r. na poczet grzywny, która uznał za wykonaną w całości.

W punkcie IV wyroku Sąd, mając na uwadze treść art. 46 § 1 k.k., zobowiązał D. K. (1) do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę kwoty 1250 zł na rzecz pokrzywdzonych, tj. kwoty straty pokrzywdzonych powstałej w wyniku przestępstwa, pomniejszonej o kwotę odzyskaną od oskarżonego w czasie zatrzymania.

W punktach V i VI wyroku Sąd orzekł o zwrocie uprawnionym dowodów rzeczowych, zgodnie z treścią art. 230 § 2 k.p.k. Z uwagi na wydanie wyroku skazującego stały się one zbędne w sprawie, a nie zachodziła podstawa do orzeczenia ich przepadku.

W punkcie VII wyroku Sąd zasądził na rzecz adw. P. P. (2) kwotę 1092 złotych, powiększoną o należną stawkę podatku od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą obronę z urzędu oskarżonego D. K. (1). Sąd miał tu na uwadze przepisy § 2 ust. 1, 2 i 3 oraz § 14 ust.
2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r.
w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej z urzędu.

W punkcie VIII wyroku, mając na uwadze stan majątkowy oskarżonego oraz jego możliwości zarobkowe, Sąd, na podstawie artykułu 627 k.p.k. obciążył oskarżonego opłatą sądową w wysokości 756 zł, zasądzoną na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, oraz obciążył go pozostałymi kosztami procesu w kwocie 1832,88 zł uznając, iż jest on w stanie przedmiotowe koszty uiścić. Oskarżony w chwili obecnej osiąga dochody w wysokości 2000 zł miesięcznie, jest osobą młodą, zdrową i brak jest po jego stronie przeciwskazań do podejmowania działań zarobkowych.