Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 13 marca 2018 roku

W pozwie złożonym dnia 28 września 2016 roku ( data prezentaty) (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od K. S. kwoty 634,07 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto powód domagał się zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych (k.2-6).

Nakazem zapłaty z dnia 18 października 2016 roku w postępowaniu upominawczym wydanym przez referendarza sądowego, nakazano pozwanemu zapłacić na rzecz powoda żądaną w pozwie kwotę w terminie dwóch tygodni lub wnieść w tym terminie sprzeciw (k.90).

Pismem procesowym z dnia 4 września 2017 r. pozwana wniosła o doręczenie nakazu zapłaty na prawidłowy adres zamieszkania. Pozwana wniosła również o oddalenie powództwa w całości (k.97).

Postanowieniem z dnia 26 września 2017 roku Sąd uchylił postanowienie referendarza sądowego z dnia 1 czerwca 2017 roku w przedmiocie nadania klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty z dnia 18 października 2016 roku. Zarządzono również doręczenie pozwanej nakazu zapłaty na aktualny adres zamieszkania (k. 111).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 10 października 2017 roku pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości z uwagi na przedawnienie roszczeń dochodzonych przez powoda (k. 125-128).

W odpowiedzi na sprzeciw, powód zastępowany przez profesjonalnego pełnomocnika podtrzymał żądania pozwu. W uzasadnieniu wskazano, że bezspornym jest, iż pozwana zawarł z poprzednikiem prawnym powoda umowę pożyczki z dnia 27 września 2011 r. o nr (...), na mocy której poprzednik prawny powoda udzielił pozwanej na jej wniosek pożyczki. Zdaniem powoda, podniesienie zarzutu przedawnienia winno zostać uznane za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, a konkretnie z zasadą konieczności spełniania zobowiązań przez dłużników względem wierzycieli. Wskazano, że wykazane przez wierzyciela w pozwie okoliczności jednoznacznie wskazujących na istnienie ważnie zawartego zobowiązania winno łączyć się z koniecznością bezwarunkowego zwrotu świadczenia przez dłużnika. Dodano, że uchylanie się do spłaty istniejącego i właściwie wykazanego zobowiązania stanowi nadużycie prawa podmiotowego i zgodnie z art. 5 k.c. nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie powinno korzystać z ochrony prawnej. Podniesiono, że Sąd nie powinien zezwalać na sytuację w której pozwany ze względu na interes jaki w braku spłaty upatruje – neguje związanie wynikające z umowy pożyczki zawartej z poprzednikiem prawnym powoda wyłącznie poprzez podniesienie zarzutu przedawnienia roszczenia. Wskazano, że podniesienie przez dłużnika w takiej sytuacji zarzutu przedawnienia musi być uznane za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, gdyby zarzut ten okazał się skuteczny, dłużnik uzyskałby korzyść majątkową w istocie swego niewłaściwego postępowania. (k.137-139).

S ąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 27 września 2011 roku K. S. zawarła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. umowę na podstawie której otrzymał określoną w umowie kwotę pieniężną, jednocześnie zobowiązując się do jej zwrotu na warunkach precyzyjnie określonych w tejże umowie. Pożyczkobiorca zobowiązał się zwrócić całą kwotę pożyczki oraz zapłacić łączną kwotę odsetek w 40 tygodniowych ratach. Termin spłaty pożyczki z dnia 27 września 2011r. został ustalony na dzień 31 marca 2012r. Wierzytelność przysługująca (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. została wniesiona przez (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. jako komandytariusza tytułem wkładu niepieniężnego (aportu) do spółki (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w G. na podstawie zawartej w dniu 03.11.2015r. w formie aktu notarialnego przed W. O. – notariuszem w G., umowy spółki komandytowej, rep. (...). Przedmiotowa wierzytelność została precyzyjnie określona w załączniku nr 1 do (...) Spółki Komandytowej.

( dowód: umowa pożyczki z dnia 27.09.2011r. – k.20-21, umowa spółki komandytowej z dnia 03.11.2015r. akt notarialny Rep. A nr (...) – k.22-32)

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w G. umową przelewu wierzytelności z dnia 25 listopada 2015r,. zbyła wierzytelność względem H. S. na rzecz (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty InSecura w W.. Na podstawie przedmiotowej umowy przelewu wierzytelności nr (...) Fundusz nabył wierzytelność (...) sp. z o. o. względem K. S.. W załączniku nr 1/2015 do w/w umowy przelewu wierzytelności pod poz. 9380 widniała wierzytelność K. S..

( dowód: umowa przelewu wierzytelności – k.32-51, załącznik 1/2015 do umowy przelewu wierzytelności – k.52-54)

Pismem z dnia 18 grudnia 2015r. Fundusz wezwał K. S. do uregulowania należności.

( dowód: pismo – k.13)

Do chwili obecnej K. S. nie wywiązała się ze swoich zobowiązań.

( bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych wyżej dokumentów oraz dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy albowiem żadna ze stron nie zakwestionowała ich prawdziwości, a Sąd analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dopatrzył się okoliczności mogących skutkować powstaniem wątpliwości co do ich prawdziwości. Nadto powyżej opisany stan faktyczny nie był sporny pomiędzy stronami. Wszystkie powołane okoliczności Sąd mógł zatem uznać za ustalone już na zasadzie art. 229 i 230 k.p.c. Zgodnie z art. 229 k.p.c. nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności ze stanem rzeczywistym, a w myśl art. 230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.

S ąd zważył, co następuje.

Powództwo należało oddalić. W pierwszej kolejności należy wskazać, iż zgodnie z art. 1481 § 1 k.p.c. Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Z kolei stosownie do brzmienia § 2. W przypadkach, o których mowa w § 1, sąd wydaje postanowienia dowodowe na posiedzeniu niejawnym.

W toku postępowania pozwana złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty. Sąd mając na uwadze podniesione przez strony zarzuty oraz zgłoszone wnioski dowodowe uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Z tego względu wyrok w tej sprawie został wydany na posiedzeniu niejawnym.

Niniejszym pozwem powód dochodził roszczenia, które nabył od (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w G. – co nie było kwestią sporną pomiędzy stronami. W rozpoznawanej sprawie nie było też sporu co do istnienia wierzytelności wobec pozwanej, jej wysokości ani legitymacji czynnej powoda jako cesjonariusza tej wierzytelności. W tej sytuacji zgłoszone przez powoda okoliczności należało uznać za przyznane.

Podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia zasługiwał na uwzględnienie.

Ogólne terminy przedawnienia roszczeń określa art. 118 k.c., w myśl którego, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Roszczenia banku wynikające z umowy kredytu przedawniają się w terminie 3 lat (tak też Sąd Najwyższy m. in. w wyroku z 10 października 2003 r., II CK 113/2002, OSP 2004/11/141).

Stosownie do art. 120 §1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.

Termin spłaty pożyczki z dnia 27 września 2011r. został ustalony na dzień 31 marca 2012r. zatem w tym dniu zobowiązanie było wymagalne. Zatem trzyletni termin przedawnienia upłynął w dniu 1 kwietnia 2015 r.. czyli przed dniem złożenia powództwa w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu zastrzeżenie powoda co do zastosowania art. 5 k.c. nie znajduje zastosowania. Zdaniem Sądu nie może dochodzić w obrocie gospodarczym do długotrwałej nie realizacji wierzytelności, między innymi w tym celu zostały ustalone przez ustawodawcę terminy przedawnienia, żeby mobilizować wierzycieli do wcześniejszego występowania z roszczeniem o zapłatę wobec dłużników. Dlatego też wbrew twierdzeniom powoda dłużnik nie nadużył prawa, lecz skorzystał z uprawnień mu przysługujących. Nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż pozwana występuje w niniejszej sprawie w charakterze konsumenta, zatem nie od niej, lecz od wierzyciela jako profesjonalisty należy wymagać więcej. W tym sprawniejszej egzekucji swoich zobowiązań. Zasadny zatem był zarzut przedawnienia roszczenia.

Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji wyroku.