Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym dnia 27 lipca 2017 roku (data stempla pocztowego) (...) Ltd z siedzibą w V. (Malta) zastępowana przez profesjonalnego pełnomocnika wniosła o zasądzenie od M. M. kwoty 500 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie określonych w art. 481 § 2 ¹ k.c. tj. dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 19 marca 2017 roku do dnia zapłaty. Jednocześnie wniesiono o zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu podniesiono, że w dniu 13 lutego 2017 roku strona pozwana dokonała rejestracji w systemie informatycznym spółki (...) sp. z o. o. będącej pośrednikiem świadczącym usługi kredytowe na rzecz spółki (...) sp. z o. o. po dokonaniu rejestracji, w dniu 13 lutego 2017 roku strona pozwana złożyła wniosek o pożyczkę za pośrednictwem formularza zamieszczonego na stronie internetowej (...) którego celem było zawarcie umowy pożyczki. Wskazano, że po wygenerowaniu profilu klienta, spółka (...) sp. z o. o. wysłała stronie pozwanej Ramową Umowę P., regulującą zasady udzielania pożyczek przez (...) sp. z o. o. Warunkiem potwierdzenia Ramowej Umowy P. było zalogowanie się strony pozwanej w systemie bankowości elektronicznej, co strona pozwana uczyniła w dniu 13 lutego 2017 roku potwierdzając swoją tożsamość oraz wolę zawarcia Ramowej Umowy P.. Dalej podniesiono, że w dniu 16 lutego 2017 roku w związku z zaakceptowaniem przez (...) sp. z o. o. wniosku o udzielenie pożyczki oraz spełnieniem przez stronę pozwaną potwierdzenia woli zawarcia, (...) sp. z o. o. dokonała przelewu pożyczki w wysokości 500 zł na rachunek bankowy strony pozwanej. Dzień spłaty pożyczki został określony na dzień 18 marca 2017r., a całkowita do spłaty wynosiła 500 zł. Wskazano, że opisana wyżej pożyczka została udzielona stronie pozwanej w ramach promocji polegającej na zwolnieniu z obowiązku zwrotu całości lub części kosztów związanych z udzieloną pożyczką. Jednocześnie dodano, że zgodnie z treścią Regulaminu (...), w przypadku braku terminowej spłaty udzielonej pożyczki, warunki promocji przestają obowiązywać i pożyczkobiorca zobowiązany jest do spłaty pożyczki wraz z kosztami, które zostały objęte rabatem. Dodano, że na kwotę dochodzoną pozwem składają się: kwota udzielonej pożyczki 500 zł oraz prowizja w kwocie 137 zł. Nadmieniono, że (...) sp. z o. o. podjęła liczne próby kontaktu ze stroną pozwaną celem wezwania do spłaty zadłużenia. W związku z bezskutecznością czynności windykacyjnych, spółka (...) sp. z o. o. podjęła decyzję o cesji wierzytelności przysługującej jej w stosunku do strony pozwanej. W dniu 01 czerwca 2017 roku powódka oraz spółka (...) sp. z o. o. zawarły umowę cesji wierzytelności. Dodano, że w związku z zawarciem umowy cesji wierzytelności powódka nabyła wierzytelność przysługującą spółce (...) sp. z o. o. do strony pozwanej (pozew – k. 2-4v).

Zarządzeniem z dnia 30 sierpnia 2017 roku pełnomocnik powoda został zobowiązany do uzupełnienia braków formalnych pozwu poprzez wykazanie, że umowa z której strona powodowa wywodzi swoje roszczenia została zawarta z osobą uprawnioną do reprezentacji pożyczkodawcy na dzień zawarcia umowy pożyczki, wykazanie, że załączoną umową cesji wierzytelności zbyto wierzytelność względem strony pozwanej (k.31).

Pismem procesowym z dnia 25 września 2017r. (data stempla pocztowego) strona powodowa złożyła akt założycielski i umowę spółki (...), umowę cesji wierzytelności oraz załącznik do umowy cesji wierzytelności (k.34).

Referendarz Sądowy w tut. Sądzie w dniu 27 listopada 2017 roku stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym (k.48).

Pozwany nie stawił się na rozprawę i nie zajął stanowiska w sprawie.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 lutego 2017 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wystawiła dokument: „Ramowa Umowa P. – L., (...)”. W dokumencie tym jako strony umowy zostały wskazane: (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. określony jako pożyczkodawca, dla której usługi pośrednictwa kredytowego świadczy: (...) sp. z o. o. w W., (...) sp. z o. o. z siedzibą w W., oraz M. M. określony jako pożyczkobiorca. Wpisano również numer dowodu osobistego M. M., numer telefonu, numer PESEL oraz adres do korespondencji. Przedmiotowy dokument nie został opatrzony żadnymi podpisami.

(dow ód: dokument oznaczony jako: ramowa umowa pożyczki – L., (...) – k.6-13)

Następnie wystawiono dokument: „umowa pożyczki nr (...) (potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki)” w którym ponownie wskazano strony: (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. określony jako pożyczkodawca, dla której usługi pośrednictwa kredytowego świadczy: (...) sp. z o. o. w W., (...) sp. z o. o. z siedzibą w W., oraz M. M. określony jako pożyczkobiorca. W przedmiotowym dokumencie wskazano, że całkowita kwota pożyczki wynosi 500 zł, a termin spłaty został określony na dzień 18.03.2017r. Przedmiotowy dokument nie został opatrzony żadnymi podpisami.

(dow ód: dokument oznaczony jako: umowa pożyczki nr (...) potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki – k.11-11v)

W dniu 16 lutego 2017 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. dokonała przelewu kwoty 500 zł na rachunek bankowy o numerze: (...).

(dow ód: potwierdzenie przelewu – k.14)

W dniu 01 czerwca 2017 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zawarła z (...) umowę cesji wierzytelności.

(dow ód: umowa cesji wierzytelności z dnia 01.06.2017r. – k.36)

Powyższych ustaleń faktycznych Sąd dokonał w oparciu o przedstawione przez powoda dokumenty, które zostały powyżej powołane. Żadna ze stron nie zakwestionowała ich prawdziwości, a Sąd analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dopatrzył się okoliczności mogących skutkować powstaniem wątpliwości co do ich prawdziwości w zakresie ustalonego powyżej stanu faktycznego. Nadto powyżej opisany stan faktyczny w całości nie był sporny pomiędzy stronami. Wszystkie powołane okoliczności Sąd mógł zatem uznać za ustalone już na zasadzie art. 229 i 230 k.p.c. Zgodnie z art. 229 k.p.c. nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności ze stanem rzeczywistym, a w myśl art. 230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.

S ąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.

Zgodnie z art. 339 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Wynikające z art. 339 § 2 k.p.c. domniemanie nie zwalnia Sądu z obowiązku każdorazowego krytycznego ustosunkowania się do twierdzeń powoda z punktu widzenia ich ewentualnej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, w przypadku zaś wątpliwości w tym przedmiocie sąd nie może wyrokować jedynie w oparciu o twierdzenia powoda i winien przeprowadzić postępowanie dowodowe (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1998 roku, sygn. akt I CKU 85/98, LEX nr 121611; Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1997 roku, I CKU 115/97, LEX nr 1227475).

Przytoczone przez powoda okoliczności wzbudziły wątpliwości Sądu z uwagi na rozbieżność jego twierdzeń co do faktów mających w sprawie istotne znaczenie z treścią dokumentów przedstawionych na wykazanie tych faktów, mianowicie – powód co prawda przedłożył dokumenty w postaci: Ramowa Umowa P. – L., (...)”, umowa pożyczki nr (...) potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki, jednakże nie zostały one opatrzone żadnymi podpisami, nie można zatem na ich podstawie ustalić, że stroną umowy pożyczki był pozwany M. M.. Nie jest wystarczające, że w treści w/w dokumentów były wskazane dane pozwanego jak: numer dowodu osobistego, numer PESEL, adres zamieszkania, nie można bowiem wykluczyć, że informacje te zostały wykorzystane przez osobę trzecią, bez zgody pozwanego.

W świetle powyższych okoliczności, zaistniałe uzasadnione wątpliwości skutkowały koniecznością odstąpienia od wyrokowania jedynie w oparciu o twierdzenia powoda, stąd też Sąd orzekł w sprawie po przeprowadzeniu postępowania dowodowego.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., strona wywodząca z danego faktu skutki prawne powinna fakt ten udowodnić. Przyjęty przez ustawodawcę system kontradyktoryjnego procesu cywilnego oznacza, że strona prowadzi proces na własne ryzyko, w tym będące elementem procesu postępowanie dowodowe, gdyż przepis art. 232 k.p.c. stwarza Sądowi jedynie możliwość, a nie obowiązek, dopuszczenia uzupełniająco dowodu nie wskazanego przez strony. W obecnym stanie prawnym strona postępowania nie może braku swojej aktywności, inicjatywy w toku procesu, w tym w szczególności w zakresie postępowania dowodowego, usprawiedliwiać skierowanym wobec Sądu zarzutem braku działania z urzędu w kierunku wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy (Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 20 września 2006 roku I ACa 394/06).

Zważyć należy, iż na podstawie art. 232 k.p.c. strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, jeśli więc strona nie przedstawia dowodów to uznać należy, iż dany fakt nie został wykazany / udowodniony. Wprawdzie przepis ten zawiera też postanowienie, iż sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę, jednakże jest to tylko możliwość a nie obowiązek” (wyrok SN z 11 lipca 2001 roku, sygn. akt VCKN 406/00), gdyż „rzeczą sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach w myśl art. 3 k.p.c., a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie - art. 227 k.p.c. - spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) (tak wyrok SN z 17 grudnia 1996 roku, sygn. akt I CKU 45/96).

Dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Sąd nie egzekwuje od strony aktywności w sferze dowodowej, co oznacza, iż sąd nie może nakazać czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Stronę mogą obciążyć ujemne następstwa jej pasywnej postawy, fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych. Ciężar dowodu wskazany w art. 6 k.c. dotyczy także wykazania związków występujących pomiędzy faktami, a w szczególności związku przyczynowo-skutkowego, czyli że jeden fakt stanowi skutek drugiego faktu.

Przepis art. 6 k.c. wskazuje podmiot zobowiązany do udowodnienia faktu, natomiast ocena, czy wywiązał się on w istocie z tego obowiązku należy do sądu (orz. SN z dnia 8 listopada 2005 r., I CK 178/05).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy uznać należy, iż ciężar dowodu spoczywa na powodzie, który z faktu istnienia pomiędzy pozwanym a (...) sp. z o. o. w W. umowy wywodzi skutki prawne. Dlatego powód winien wykazać istnienie stosunku prawnego, z jakiego wywodzi swoje roszczenie o zapłatę, poprzez złożenie dokumentów potwierdzających istnienie zobowiązania pozwanego względem pierwotnego wierzyciela, od którego powód przejął wierzytelność. W ocenie Sądu powód nie wykazał powyższych okoliczności, dlatego powództwo jako nieudowodnione podlegało oddaleniu w całości.

W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji.

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.