Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

wyroku zaocznego z dnia 25 pa ździernika 2018 roku

W dniu 12 stycznia 2017 roku (data prezentaty) powód U. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od M. S. kwoty 1.194,06 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej o pełnomocnictwa. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwana w dniu 20 maja 2005 roku zawarła z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę pożyczki gotówkowej. Pozwana nie wywiązała się w ustalonym terminie z warunków w/w umowy. Na żądaną pozwem kwotę składa się wierzytelność w kwocie 1.060,25 zł oraz odsetki w wysokości 133,81 zł. Dalej powódka wskazała, że w dniu 06 czerwca 2013 roku (...) z siedzibą w L. dokonała przelewu wierzytelności na rzecz strony powodowej. Wskazano, że powód od dnia 27 marca 2015 roku do dnia 22 grudnia 2014 roku naliczał odsetki ustawowe wysokości 13% w skali roku od kwoty niespłaconego kapitału, od dnia 23 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku - odsetki ustawowe w wysokości 8% od kwoty niespłaconego kapitału, a następnie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia sporządzenia pozwu - odsetki ustawowe za opóźnienie, zgodnie z treścią znowelizowanego ustawą z dnia 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw art. 481 k.c. (pozew k. 1-2v).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 30 stycznia 2017 roku wydanym w sprawie II Nc 348/17 przez referendarza sądowego zasądzono żądaną pozwem kwotę wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 stycznia 2017 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu w kwocie 205 złotych. (nakaz zapłaty k. 17).

W dniu 14 września 2017 roku referendarz sądowy w tut. Sądzie uchylił powyższy nakaz zapłaty na podstawie art. 5021 §1 k.p.c. w zw. z art. 499 pkt 4 k.p.c. w zw. z art. 4971 §3 k.p.c. (postanowienie, k. 28).

W dniu 21 marca 2018 r. Sąd doręczył pozwanej odpis pozwu wraz z załącznikami (k.48).

Do zamknięcia rozprawy stanowisko strony powodowej nie uległo zmianie, zaś pozwana nie stawiła się na rozprawę w dniu 25 października 2018 r., nie zajęła stanowiska w sprawie.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 maja 2005 roku M. S. zawarła z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę o pożyczkę gotówkową w wysokości 700 złotych. Roczną stopę oprocentowania określono na 15 %. Całość zadłużenia wynikającego z powyższej umowy wyniosło 1.160,25 złotych. Pozwana zobowiązała się spłacić pożyczkę w 39 tygodniowych ratach w wysokości 29,75 zł każda rata.

(dow ód: umowy o pożyczkę gotówkową k. 3).

W dniu 6 czerwca 2013 roku została zawarta umowa nabycia wierzytelności pomiędzy (...) z siedzibą w L. a U. Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W.. Powyższa umowa nabycia wierzytelności obejmowała także wierzytelność od M. S. w wysokości 1.060,25 złotych.

(dow ód: wyciąg z umowy cesji wraz z odpisem załącznika nr 1, k. 4-5).

Pismami z dnia 5 maja 2014 roku powód poinformował M. S. o dokonanym przelewie wierzytelności oraz wskazano, że wartość zadłużenia wynikającego z umowy pożyczki wynosi 1.060,25 złotych. Ponadto przedstawiono propozycję porozumienia w sprawie w/w zadłużenia. Wskazano, że przygotowano indywidualny plan spłaty dopasowany do sytuacji finansowej pozwanej z ratami w wysokości 353,42 złotych płatnymi do 21. każdego miesiąca. Termin płatności pierwszej raty określono na dzień 21 maja 2014 roku.

(dow ód: pisma z dnia 5 maja 2014 roku, k. 13-14v).

Na podstawie art. 339 § 1 i 2 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W niniejszej sprawie powód nie wskazał, a Sąd miał wątpliwości, co do wymagalności roszczenia dochodzonego niniejszym pozwem. Dlatego Sąd przeprowadził dowody z dokumentów złożonych do akt sprawy przez stronę powodową. Sąd nie dopatrzył się okoliczności mogących skutkować powstaniem wątpliwości co do prawdziwości tych dokumentów.

S ąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

W pierwszym rzędzie wskazać należy, że wynikające z art. 339 § 2 k.p.c. domniemanie nie zwalnia Sądu z obowiązku każdorazowego krytycznego ustosunkowania się do twierdzeń powoda z punktu widzenia ich ewentualnej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, w przypadku zaś wątpliwości w tym przedmiocie sąd nie może wyrokować jedynie w oparciu o twierdzenia powoda i winien przeprowadzić postępowanie dowodowe (por. wyrok Sądu Najwyższy z dnia 20 października 1998 roku, I CKU 85/98 oraz wyrok SN z dnia 23 września 1997 roku, I CKU 115/97). Ponadto Sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego twierdzenie powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c., negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 1967 r., III CRN 175/67, wyrok SN z dnia 07 czerwca 1972 r., III CRN 30/72 oraz wyrok SN z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97).

Wskazać należy, że powód swoje roszczenie wywodził z umowy pożyczki zawartej w dniu 12 maja 2005 r. pomiędzy (...) S.A. z siedzibą w W. a pozwaną oraz umów przelewu wierzytelności, w tym umowy cesji zawartej w dniu 06 czerwca 2013 roku pomiędzy (...) z siedzibą w L. a powodem.

Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Na podstawie art. 723 k.c. jeżeli termin zwrotu pożyczki nie jest oznaczony, dłużnik obowiązany jest zwrócić pożyczkę w ciągu sześciu tygodni po wypowiedzeniu przez dającego pożyczkę. W niniejszej sprawie termin zwrotu pożyczki został określony. Pozwana zobowiązała się spłacić pożyczkę w 39 tygodniowych ratach w wysokości 29,75 zł każda rata. Oznacza to, że ostatnią ratę pożyczki pozwana powinna uiścić w dniu 16 lutego 2006 r.

Zgodnie z art. 118 k.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 09 lipca 2018 r. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Zgodnie z art. 117 § 21 k.c. po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Zgodnie z art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 8 czerwca 2018 r.) roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Oznacza to, że Sąd z urzędu zobligowany był ustalić, czy roszczenie dochodzone pozwem przeciwko konsumentowi nie jest przedawnione.

W przedmiotowej sprawie pozwana winna była uiścić ostatnią ratę pożyczki do dnia 16 lutego 2006 r. Stosownie do art.120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Roszczenie z tytułu zapłaty ostatniej raty pożyczki stało się wymagalne zatem w dniu 17 lutego 2006 r., wszystkie pozostałe 38 rat stały się wymagalne przed tą datą. Oznacza to, przyjmując 3-letni termin przedawnienia, albowiem powód dochodzi roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, że najpóźniej w dniu 17 lutego 2009 r. roszczenie uległo przedawnieniu, przy czym dostrzec należy, że powód nie wykazał, aby termin przedawnienia roszczenia przed dniem wniesieniem pozwu w 2017 r., uległ w stosunku do niego przerwaniu albo zawieszeniu, zgodnie z art. 121 k.c. bądź art. 123 § 1 k.c.

W zawiązku z powyższym Sąd oddalił powództwo w całości.

Z uwagi na fakt, że pozwana, jako strona wygrywająca spór nie poniosła żadnych kosztów procesu, brak było podstaw do obciążania powoda obowiązkiem zwrotu jakichkolwiek kosztów procesu na jej rzecz.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji.

(...) Joanna Beczek

ZARZĄDZENIE

1.  Odpis wyroku zaocznego wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda;

2.  Wystąpić o odszkodowanie do poczty Polskiej S.A. (k. 68)

W., dnia 21 stycznia 2019 roku

(...) Joanna Beczek