Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. pozwem z dnia 13 lutego 2018 roku (data stempla pocztowego) skierowanym przeciwko P. W. wniósł o zapłatę kwoty 6.916,15 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty tytułem niespłaconej umowy o pożyczkę gotówkową bez ubezpieczenia oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych, a także zwrotu kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych i kosztów odpisów poświadczonych notarialnie pełnomocnictw w wysokości 3,69 złotych.

W uzasadnieniu żądana pozwu wskazano, że w dniu 6 maja 2014 roku P. W. zawarł z powodową spółką umowę o pożyczkę gotówkową bez ubezpieczenia nr (...). Na podstawie ksiąg (...) Banku (...) S.A. stwierdzono, że na dzień 30 stycznia 2018 roku figuruje w nich wymagalne zadłużenie pozwanego z tytułu niespłaconej w/w umowy, na co składają się: należność główna w wysokości 6.625,71 złotych oraz odsetki umowne liczone od dnia 23 sierpnia 2017 roku do dnia 30 stycznia 2018 roku w kwocie 290,44 złotych. W związku z brakiem spłaty zadłużenie powód skierował w dniu 11 grudnia 2017 roku do pozwanego wezwanie do zapłaty, które zwrócone zostało stronie powodowej z adnotacją, iż przesyłka nie została podjęta w terminie. (pozew, k. 3-4v)

W toku postępowania stanowisko powoda nie uległo zmianie. Pozwany zaś nie zajął stanowisko w sprawie.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 maja 2014 roku P. W. zawarł z Powszechną Kasą Oszczędnościową Bank (...) S. A. z siedzibą w G. umowę o pożyczkę gotówkową bez ubezpieczenia nr (...).

(okoliczno ść podnoszona przez stronę powodową)

Pismem z dnia 11 grudnia 2017 roku strona powodowa wezwała P. W. do zapłaty kwoty 6.819,94 zł przysługującej z tytułu kapitału, odsetek oraz prowizji i opłat oraz dalszych należnych odsetek, wobec wypowiedzenia warunków spłaty w/w umowy, w terminie 7 dni roboczych , licząc od dnia doręczenia wezwania na podany numer rachunku bankowego.

(dow ód: wezwanie do zapłaty z dnia 11 grudnia 2017 roku, k. 6)

Wezwanie do zapłaty wróciło z adnotacją „zwrot, nie podjęto w terminie”.

(dow ód: awizo, k. 6a)

Wysokość wymagalnego zadłużenia wobec P. W. z tytułu w/w umowy na dzień 30 stycznia 2018 roku wynosiła 6.916,15 złotych, na co składały się należność główna w wysokości 6.625,71 złotych oraz odsetki za okres od 23 sierpnia 2017 roku do 30 stycznia 2018 roku w kwocie 290,44 złotych.

(dow ód: wyciąg z ksiąg bankowych nr (...), k. 5)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, których autentyczność i zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła wątpliwości oraz twierdzeń przyznanych wprost i niezaprzeczonych przez strony, na podstawie art. 229 k.p.c. i 230 k.p.c. Zgodnie bowiem z art. 229 k.p.c. nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności ze stanem rzeczywistym, a w myśl art. 230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.

S ąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 339 § 1 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (§ 2).

Podkreślić należy, że Sąd miał na względzie, że wynikające z art. 339 § 2 k.p.c. domniemanie nie zwalnia Sądu z obowiązku każdorazowego krytycznego ustosunkowania się do twierdzeń powoda z punktu widzenia ich ewentualnej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, w przypadku zaś wątpliwości w tym przedmiocie sąd nie może wyrokować jedynie w oparciu o twierdzenia powoda i winien przeprowadzić postępowanie dowodowe (por. wyrok Sądu Najwyższy z dnia 20 października 1998 roku, I CKU 85/98 oraz wyrok SN z dnia 23 września 1997 roku, I CKU 115/97). Ponadto Sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenie powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c., negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 1967 r., III CRN 175/67, wyrok SN z dnia 07 czerwca 1972 r., III CRN 30/72 oraz wyrok SN z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97).

W niniejszej sprawie pozwany nie stawił się na termin rozprawy, nie wypowiedział się także co do twierdzeń podnoszonych przez powoda w uzasadnieniu pozwu, jak również nie wniósł o przeprowadzenie rozprawy pod jego nieobecność. Powyższe okoliczności uzasadniały zatem, stosownie do wyżej powołanego przepisu, uwzględnienie podstawy faktycznej powoda i w konsekwencji wydanie wyroku zaocznego.

Przechodząc do meritum sprawy, zgodnie z treścią art. 6 k.c., strona wywodząca z danego faktu skutki prawne powinna fakt ten udowodnić. Przyjęty przez ustawodawcę system kontradyktoryjnego procesu cywilnego oznacza, że strona prowadzi proces na własne ryzyko, w tym będące elementem procesu postępowanie dowodowe, gdyż przepis art. 232 k.p.c. stwarza Sądowi jedynie możliwość, a nie obowiązek, dopuszczenia uzupełniająco dowodu niewskazanego przez strony. W obecnym stanie prawnym strona postępowania nie może braku swojej aktywności, inicjatywy w toku procesu, w tym w szczególności w zakresie postępowania dowodowego, usprawiedliwiać skierowanym wobec Sądu zarzutem braku działania z urzędu w kierunku wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 20 września 2006 roku, sygn. akt I ACa 394/06, LEX nr 298577).

Zważyć należy, że na podstawie art. 232 k.p.c. strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, jeśli więc strona nie przedstawia dowodów to uznać należy, iż dany fakt nie został wykazany / udowodniony. Wprawdzie przepis ten zawiera też postanowienie, iż Sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę, jednakże jest to tylko możliwość a nie obowiązek” (Wyrok Sądu Najwyższego z 11 lipca 2001 roku, sygn. akt V CKN 406/00, LEX nr 52321), gdyż „rzeczą sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach w myśl art. 3 k.p.c., a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie – art. 227 k.p.c. – spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996 roku, sygn. akt I CKU 45/96, LEX nr 29440).

Dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Sąd nie egzekwuje od strony aktywności w sferze dowodowej, co oznacza, iż Sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Stronę mogą obciążyć ujemne następstwa jej pasywnej postawy, fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych. Ciężar dowodu wskazany w art. 6 k.c. dotyczy także wykazania związków występujących pomiędzy faktami, a w szczególności związku przyczynowo – skutkowego, czyli że jeden fakt stanowi skutek drugiego faktu.

Przepis art. 6 k.c. wskazuje podmiot zobowiązany do udowodnienia faktu, natomiast ocena, czy wywiązał się on w istocie z tego obowiązku należy do sądu (orzeczenie SN z dnia 8 listopada 2005 r., I CK 178/05).

W świetle powyższego należy wskazać, że ciężar dowodu spoczywał na powodzie, bowiem to on wywodził z powołanych faktów korzystne dla siebie skutki prawne.

W ocenie Sądu twierdzenia strony powodowej zawarte w pozwie budziły uzasadnione wątpliwości. Powód wskazał bowiem, że strony zawarły umowę 6 maja 2014 roku, nie przedkładając jej jednak do akt. Należy także wskazać, że powód nie wskazał daty wymagalności roszczenia, a Sąd, na podstawie dokumentów dołączonych do pozwu, nie był w stanie określić tej daty.

Wobec powyższego uznać należało, że najwcześniejszą datą wymagalności będzie dzień następny po dniu zawarcia umowy, tj. 7 maja 2014 roku.

Przeanalizowania wymagała więc okoliczność przedawnienia roszczenia, którą Sąd w relacji z konsumentem, którym niewątpliwie był pozwany, badał z urzędu. Istota przedawnienia polega na tym, że po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu roszczenie przysługuje może uchylić się od jego zaspokojenia powołując się na upływ czasu, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia (art. 117 § 2 k.c.).

W myśl art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata.

W przedmiotowej sprawie pozew został złożony 19 lutego 2018 roku, zatem biorąc pod uwagę datę wymagalności roszczenia przyjętą przez Sąd, trzyletni termin przedawnienia upłynął przed wytoczeniem powództwa przyjmując hipotetyczną datę wymagalności budzącego wątpliwości roszczenia.

Mając powyższe na uwadze należało oddalić powództwo w całości, o czym orzeczono w sentencji wyroku zaocznego.

(...) Wojciech Myler

ZARZĄDZENIE Odpis wyroku zaocznego wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć pełnomocnikowi powoda. W., 12 grudnia 2018 r. (...) Wojciech Myler