Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

Powód U. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. pozwem z dnia 28 czerwca 2018 roku (data stempla pocztowego) wniósł o zasądzenie od A. L. zapłaty kwoty 2 390,36 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. Ponadto powód wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu wskazano, że na dochodzoną pozwem kwotę składają się: kwota 2 039,76 zł obejmująca niespłacony kapitał z tytułu zawartej umowy pożyczki, kwota 350,60 zł obejmująca odsetki. Powód wskazał, iż pozwany zawarł z poprzednikiem prawnym powoda – (...) spółka akcyjna umowę pożyczki. (pozew k. 2-3).

Na rozprawie w dniu 08 października 2018 roku nikt się nie stawił, pełnomocnik powoda oraz strona pozwana zostali zawiadomieni o terminie rozprawy prawidłowo. Pozwana nie zajęła stanowiska w sprawie (protokół z rozprawy z dnia 08 października 2018 roku, k. 28).

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 marca 2005 roku pozwany A. L. zawarł z (...) spółka akcyjna w W. umowę pożyczki nr (...)

(dow ód: umowa k. 4)

Zgodnie z punktem 2 w/w umowy pożyczkobiorca zobowiązywał się spłacić pożyczkę w 52 tygodniowych ratach.

(dow ód: punkt 2 umowy k. 4)

Umową cesji z dnia 6 czerwca 2013 roku (...) spółka akcyjna w W. przeniósł prawa do wierzytelności objętej pozwem na U. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W..

(dow ód: umowa cesji k. 5 -11).

U. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. kierowało do A. L. propozycję spłat.

(dow ód: pisma k. 15 - 16).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, których autentyczność i zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła wątpliwości oraz twierdzeń przyznanych wprost i niezaprzeczonych przez strony, na podstawie art. 229 k.p.c. i 230 k.p.c. Zgodnie bowiem z art. 229 k.p.c. nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności ze stanem rzeczywistym, a w myśl art. 230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.

S ąd zważył co następuje:

Powództwo należało oddalić.

W pierwszym rzędzie wskazać należy, że wynikające z art. 339 § 2 k.p.c. domniemanie nie zwalnia Sądu z obowiązku każdorazowego krytycznego ustosunkowania się do twierdzeń powoda z punktu widzenia ich ewentualnej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, w przypadku zaś wątpliwości w tym przedmiocie sąd nie może wyrokować jedynie w oparciu o twierdzenia powoda i winien przeprowadzić postępowanie dowodowe (por. wyrok Sądu Najwyższy z dnia 20 października 1998 roku, I CKU 85/98 oraz wyrok SN z dnia 23 września 1997 roku, I CKU 115/97). Ponadto Sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego twierdzenie powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c., negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 1967 r., III CRN 175/67, wyrok SN z dnia 07 czerwca 1972 r., III CRN 30/72 oraz wyrok SN z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97).

W okolicznościach niniejszej sprawy Sąd uznał, że twierdzenia przytoczone w pozwie i piśmie nie budziły uzasadnionych wątpliwości i nie zostały zgłoszone w celu obejścia prawa. W tej sytuacji Sąd nie był zobligowany do przeprowadzenia postępowania dowodowego w oparciu o dokumenty dołączone do pozwu i pism procesowych. Mając na względzie przedstawione twierdzenia, Sąd uznał, że pozwana faktycznie zaciągnęła wobec poprzednika prawnego strony powodowej zobowiązanie pieniężne, którego ostatecznie nie wykonała.

Niemniej jednak, na podstawie twierdzeń powoda Sąd uznał, że żądanie pozwu w całości nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 118 k.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 09 lipca 2018 r. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Zgodnie z art. 117 § 21 k.c. po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Zgodnie z art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 8 czerwca 2018 r.) roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Oznacza to, że Sąd z urzędu zobligowany był ustalić, czy roszczenie dochodzone pozwem przeciwko konsumentowi nie jest przedawnione.

Z uwagi na to, iż pozwany był niewątpliwie konsumentem w opisanym przypadku, Sąd winien z urzędu zbadać, czy roszczenie dochodzone przez powoda nie uległo przedawnieniu.

W sprawie niniejszej powód dochodził od pozwanego (konsumenta) roszczenia wynikającego z umowy pożyczki. Zgodnie z art. 118 k.c. (w jego aktualnym brzmieniu) jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Przepis ten w poprzednim brzmieniu (a więc przed wejściem w życie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw) w zakresie roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej również przewidywał 3 – letni okres przedawnienia.

Mając na względzie to, kiedy została zawarta umowa (2005 rok), datę wytoczenia powództwa (2018 rok) oraz to, że miała zostać spłacona w 52 ratach tygodniowych należało bez wątpienia stwierdzić, że ww. 3 – letni okres przedawnienia w sprawie niniejszej upłynął. Co prawda pozew, jak i złożone wraz z nim załączniki nie wskazują wprost daty wymagalności dochodzonego roszczenia to należy przyjąć, że to zdarzenie prawne miało miejsce najpóźniej wraz z upływem terminu płatności ostatniej (52 – ej) raty, a zatem w 52 tygodnie po zawarciu umowy. Czysto porządkowo należy również wskazać, że roszczenie o odsetki przedawnia się najpóźniej w momencie przedawnienia żądania głównego, od którego odsetki te są liczone (uchwała składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2005 r. III CZP 42/04).

Mając na względzie należały uznać, że na datę wytoczenie powództwa dochodzone nim roszczenie było już przedawnione.

Z tych względów orzeczono jak w wyroku.

ZARZĄDZENIE Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć pełnomocnikowi powoda.