Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 10 lutego 2017 roku ( data na prezentacie) powódka (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. wniosła zasądzenie od pozwanej M. M. (1) na swoją rzecz kwoty w wysokości 487,00 zł wraz z odsetkami umownymi za okres od dnia 9 września 2013 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami postępowania sądowego ( pozew, k. 2 – 3).

Pozwana M. M. (1) wniosła o oddalenie powództwa, podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia ( stanowisko zajęte na rozprawie rozprawę w dniu 12 stycznia 2018 r., k. 37).

S ąd ustalił, co następuje.

M. M. (1) zawarła w dniu 22 czerwca 2013 r. z (...) sp. z o. o. w formie elektronicznej umowę pożyczki nr (...) na kwotę 500,00 zł. Świadczenie usługi ustalone zostało na okres od dnia 22 czerwca 2013 r. do dnia 6 lipca 2013 r. (dowód: potwierdzenie zawarcia umowy, k. 10, potwierdzenie dokonania przez pozwaną opłaty rejestracyjnej, k. 8 oraz potwierdzenie przelewu pożyczki, k. 9). W dniu 18 lipca 2013 r. pozwana uzyskała zgodę na przedłużenie spłaty pożyczki o okres 30 dni, zaś w dniu 2 września 2013 r. na okres kolejnych 14 dni (dowód: wyciąg za okres od dnia 1 lipca 2013 r. do dnia 31 lipca 2013 r., k. 15 oraz wyciąg za okres od dnia 1 września 2013 r. do dnia 30 września 2013 r., k. 16).

Pozwana dokonała spłaty tylko części zadłużenia. Na datę wytoczenia powództwa jej zobowiązanie z tego tytułu, łącznie z odsetkami maksymalnymi liczonymi od dnia 9 września 2013 r. stanowiło kwotę 487,00 zł ( okoliczności bezsporne).

Wierzytelność przysługująca pożyczkodawcy przeciwko pozwanej przeniesiona została przez jego następcę (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. na rzecz powódki (dowód: oświadczenie o przeniesieniu wierzytelności z dnia 17 stycznia 2017 r., k. 11 ponadto okoliczność bezsporna).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, których autentyczność i zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła wątpliwości oraz na podstawie twierdzeń przyznanych wprost i niezaprzeczonych przez strony, na podstawie art. 229 k.p.c. i 230 k.p.c. Zgodnie bowiem z art. 229 k.p.c. nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności ze stanem rzeczywistym, a w myśl art. 230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.

S ąd zważył, co następuje.

Roszczenie zgłoszone w pozwie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Pozwana M. M. (1) domagając się oddalenia powództwa podniosła zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego przez powoda pozwem.

W ocenie Sądu zarzut pozwanej był uzasadniony, gdyż roszczenie powódki dochodzone pozwem uległo przedawnieniu z upływem trzyletniego przewidzianego treścią art. 118 k.c. jako związanego z prowadzoną przez powódkę działalnością gospodarczą, liczonego od terminu wymagalności roszczenia, za który w świetle okoliczności ustalonych w sprawie uznać należało dzień 17 września 2013 r. Z zaprezentowanych przez powódkę dowodów wynikało bowiem, że świadczenie z tytułu usługi pożyczki spełnione powinno zostać przez pozwaną do dnia 6 lipca 2013 r. Następnie w dniu 18 lipca 2013 r. pozwana uzyskała zgodę na przedłużenie spłaty pożyczki o okres 30 dni, zaś w dniu 2 września 2013 r. na okres kolejnych 14 dni. A zatem z dniem 17 września 2013 r. upłynął termin, do którego pozwana ostatecznie powinna powódce zwrócić kwotę udzielonej pożyczki. Powódka wytaczając powództwo z tytułu niewykonania zobowiązania przez M. M. (2) w okresie do dnia 17 września 2016 r. nie naraziłaby się tym samym na skuteczny ze strony pozwanej zarzut przedawnienia roszczenia. Skoro jednak (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. wniosła pozew przeciwko pozwanej w dniu 8 lutego 2017 r. nadając go z tą datą w Urzędzie Pocztowym W. 113, zarzut pozwanej co do upływu terminu przedawnienia był uzasadniony.

Zaznaczyć przy tym należy, że zawarte w uzasadnieniu pozwu twierdzenie powódki, iż ostateczny termin wymagalności spłaty pożyczki przez pozwaną ustalony został na dzień 3 lipca 2014 r. – było gołosłowne i nie znajdowało potwierdzenia w przedstawionym przez nią do akt sprawy materiale dowodowym, pomimo iż to niej w tym zakresie, stosownie do treści art. 6 k.c. spoczywał ciężar dowodu.

W zwi ązku z powyższym orzeczono jak w sentencji.