Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem z 31.07.2015 r. J. G. (1) domagała się ustalenia rzeczywistego zobowiązania powódki w stosunku do pozwanej Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej w W. przy ul. (...) (prawa pozwanej do żądania zapłaty od powódki) lub ewentualnie zobowiązania pozwanej w stosunku do powódki (prawa powódki do żądania zapłaty od pozwanej i ustalenie kwoty zobowiązania), obejmującej „okres członkostwa powódki w pozwanej spółdzielni”, w konsekwencji – ustalenia prawa pozwanej do naliczania opłat w wysokości, w jakiej nalicza te opłaty. W uzasadnieniu powódka, powołując się na przysługujące jej od 2006 r. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu nr (...), podnosiła nierzetelne rozliczenia pozwanej spółdzielni z posiadaczami mieszkań spółdzielczych, w tym z nią. Wysokość naliczanych powódce opłat jest bezzasadnie zawyżona, pozwana wzywała powódkę do uregulowania należności prawidłowo już przez nią opłaconych, wnioski o wgląd do dokumentacji i przedstawienie rozliczenia opłat za lokal pozostawały bez odzewu. W ocenie powódki, nie ma innej możliwości ustalenia stanu wzajemnych rozliczeń niż poprzez wniesienie niniejszego pozwu (pozew – k. 2-4).

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wnosiła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, kwestionując zarówno interes prawny powódki w wytoczeniu niniejszego powództwa jak i prawdziwość jej twierdzeń. Pełnomocnik pozwanej podnosił, iż powódka kieruje się jedynie odczuciami subiektywnymi a nie kryteriami obiektywnymi, nadto ochrony swych praw mogła osiągnąć w szeregu postępowań toczących się przeciwko niej przez tut. Sądem w sprawach z powództwa pozwanej spółdzielni o zapłatę opłat za przedmiotowy lokal, wszczętych w konsekwencji niemalże całkowitego braku regulowania miesięcznych opłat na rzecz spółdzielni. Zarówno w tych sprawach, jak i w odniesieniu do korespondencji kierowanej bezpośrednio przez pozwaną, powódka przyjmowała postawę bierną, nie odbierając wysyłanych do niej pism. Ponadto powódka żąda de facto ustalenia nie prawa lub stosunku prawnego, lecz jedynie faktu w postaci wysokości zobowiązań finansowych powódki wobec pozwanej lub odwrotnie. Przecząc przy tym twierdzeniom powódki o faktach pozwana podnosiła, iż pismo, którym informowała powódkę o wysokości wpłaconych przez nią kwot w toku postępowania egzekucyjnego i aktualnego zadłużenia, zostało zwrócone jako niepodjęte w terminie (odpowiedź na pozew – k. 9-14).

Pismem z 1.08.2016 r. pełnomocnik powódki podtrzymał żądanie pozwu podnosząc, iż bez uzyskania wyroku w niniejszej sprawie powódka nie ma możliwości ustalenia, jakie kwoty powinny być uiszczane na rzecz pozwanej, będąc tym samym zmuszona do dalszego uiszczania zawyżonych opłat. Nawet, gdyby złożenie przeciwko pozwanej pozwu o zwrot korzyści tytułem bezpodstawnego wzbogacenia byłoby możliwe, to powódka nadal nie ma podstaw do przedstawienia w takim pozwie dokładnych wyliczeń (pismo z 1.08.2016 r. – k. 49-53).

Na rozprawie 2.08.2016 r. pełnomocnik powódki sprecyzował, iż powództwem objęty jest okres od stycznia 2006 r., oświadczając również, iż powódka nigdy nie otrzymała od pozwanej rozliczenia opłat za lokal. Pełnomocnik pozwanej podniósł, iż powódka miała możliwość kwestionowania nakazów zapłaty, wydanych w sprawach wytoczonych przez pozwaną (protokół z rozprawy z 2.08.2016 r. – k. 58-60).

W piśmie z 23.08.2016 r. pełnomocnik pozwanej podnosił, iż każdorazowo przed skierowaniem sprawy na drogę sądową, Zarząd pozwanej kierował do powódki pisma informujące o stanie zadłużenia, od 2011 r. wraz z kalkulacją wysokości opłat za okres objęty wezwaniem. Pisma te nie były przez powódkę podejmowane. Powódka zatem wielokrotnie miała możliwość zapoznania się z wysokością zadłużenia i kalkulacją opłat i ochrony swych praw, czy to przez zwrócenie się do pozwanej o wyjaśnienie wysokości zadłużenia bądź zamanifestowanie sprzeciwu przeciwko wezwaniu do zapłaty, czy to – po wszczęciu kolejnych postępowań sądowych – poprzez wniesienie sprzeciwu od nakazu zapłaty lub złożenie zażalenia na postanowienia co do nadania klauzuli wykonalności. W latach 2008-2015 powódka aktywną obronę swych praw podjęła jedynie w sprawie I Cupr 414/09, co skutkowało uwzględnieniem w wyroku powództwa jedynie w części (pismo z 23.08.2016 r. – k. 64-74).

Do zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

19.01.2006r. J. G. (1) nabyła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr (...) w znajdującym się w zasobach pozwanej budynku przy ul. (...) w W.. Powódka nie jest członkiem Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej w W. ul. (...) (bezsporne).

Pozwana pisemnie wzywała powódkę do uiszczenia tytułem opłat związanych z prawem do przedmiotowego lokalu kwot:

- 11.468,86 zł za okres styczeń-lipiec 2011 r. (pismo z 29.08.2011 r. – k. 90);

- 14.272,20 zł za okres styczeń-wrzesień 2011 r. (pismo z 17.10.2011 r. – k. 88);

- 25.432,80 zł za okres 1.01.2011 r. – 30.04.2012 r., wskazując przy tym wysokość miesięcznych opłat stałych, opłat na fundusz remontowy i zaliczek za wodę, podgrzanie wody i odprowadzenie ścieków (pismo z 7.05.2012 r. – k. 86);

- 22.151,08 zł za okres 1.05.2012 r. – 30.06.2013 r., wskazując przy tym wysokość miesięcznych opłat stałych, opłat na fundusz remontowy i zaliczek za wodę, podgrzanie wody i odprowadzenie ścieków (pismo z 12.08.2013 r. – k. 84);

- 25.199,22 zł za okres 1.07.2013 r. – 15.09.2014 r., wskazując przy tym wysokość miesięcznych opłat stałych, opłat na fundusz remontowy i zaliczek za wodę, podgrzanie wody i odprowadzenie ścieków (pismo z 26.01.2015 r. – k. 82).

Ww. pisma nie zostały przez powódkę odebrane (k. 83, 85, 87, 89, 91).

Pismem z 7.04.2014 r. pozwana pisemnie informowała powódkę o zaksięgowaniu wpłaty powódki z 21.06.2013 r. w wysokości 117.200 zł, wysokości zaległości z tytułu opłat związanych z prawem do przedmiotowego lokalu za okres maj 2012 r. – marzec 2014 r., wzywając do zapłaty w terminie 7 dni. Pismo to nie zostało odebrane przez powódkę (k. 22-24).

Powódka wniosła do tut. Sądu szereg pozwów o zapłatę tytułem opłat związanych z prawem do przedmiotowego lokalu, zakończonych:

- w sprawie I Nc 18948/08 nakazem zapłaty z 30.07.2008 r., nakazującym J. G. (2) zapłacić na rzecz pozwanej w niniejszej sprawie kwotę 36.100,17 zł (k. 20, 75);

- w sprawie I Cupr 414/09 wyrokiem z 2.02.2010 r., nakazującym J. G. (2) zapłacić na rzecz pozwanej w niniejszej sprawie kwotę łącznie 9.344,45 zł, za okres marzec 2008 r. – grudzień 2008 r. (k. 21);

- w sprawie I Nc 5999/11 nakazem zapłaty z 27.09.2011 r., nakazującym J. G. (2) zapłacić na rzecz pozwanej w niniejszej sprawie kwotę 41.636 zł, za okres grudzień 2008 r. – grudzień 2010 r. (k. 18-19, 76-77);

- w sprawie I Nc 3899/12 nakazem zapłaty z 18.07.2012 r., nakazującym J. G. (2) zapłacić na rzecz pozwanej w niniejszej sprawie kwotę 25.432,80 zł, za okres styczeń 2011 r. – kwiecień 2012 r. (k. 17, 78);

- w sprawie I Nc 125/14 nakazem zapłaty z 25.02.2014 r., nakazującym J. G. (2) zapłacić na rzecz pozwanej w niniejszej sprawie kwotę 22.151,08 zł, za okres maj 2012 r. – czerwiec 2013 r. (k. 79 );

- w sprawie I Nc 6182/15 nakazem zapłaty z 23.11.2015 r., nakazującym J. G. (2) zapłacić na rzecz pozwanej w niniejszej sprawie kwotę 25.199,22 zł, za okres czerwiec 2013 r. – czerwiec 2014 r. (k. 15, 80).

Pismem z 25.06.2014 r. pełnomocnik powódki wezwał pozwaną do przedstawienia dokładnego rozliczenia wszystkich wpłat dokonanych od 2006 r. przez powódkę oraz wyegzekwowanych przez komornika w toku prowadzonych postępowań egzekucyjnych (pismo z 25.06.2014 r. – k. 54).

Pozwana nie udzieliła odpowiedzi na ww. pismo (bezsporne).

Wysokość opłat związanych z prawem do lokalu, które miały być uiszczane na rzecz pozwanej (opłaty stałe, zaliczka na poczet wody), ulegały zmianie od sierpnia 2008 r., lipca 2010 r., marca 2012 r i lipca 2013 r. Osoby zobowiązane do ich uiszczania były powiadamiane o zmianie wysokości opłat i ich wysokości pisemnie, poprzez wrzucenie zawiadomienia o skrzynki pocztowej dla lokalu w budynku (zeznania świadka A. Z. – k. 118; Naliczenie opłat dla lokalu (...) – k. 92-93).

Okoliczności w sprawie bezsporne Sąd mógł uznać za udowodnione już w oparciu o zasady wyrażone w art. 229 i 230 k.p.c. Nadto we wskazanym powyżej zakresie ustalenia znajdują oparcie również w powołanych dowodach z dokumentów. Wiarygodność i autentyczność dokumentów nie budziły wątpliwości Sądu, Sąd również nie miał wątpliwości, co do ich wartości dowodowej w powyższym zakresie, stąd były one przydatne dla dokonania ustaleń.

W swych ustaleniach Sąd oparł się również na zeznaniach świadka A. Z., który to dowód w ocenie Sądu ostatecznie jedynie w niewielkim zakresie prowadził do ustalenia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zgłaszane przez pełnomocnika powódki wątpliwości co do wiarygodności zeznań ww. świadka i wskazywane przez niego sprzeczności w tych zeznaniach nie mogły prowadzić do odmowy uznania przez Sąd mocy tego dowodu w całości, albowiem zastrzeżenia pełnomocnika powódki koncentrowały się wokół tej części zeznań świadka, której przedmiotem były fakty i okoliczności niemające znaczenia dla oceny zasadności powództwa.

Złożony przez pozwaną dokument oznaczony jako „Naliczenie opłat dla lokalu (...) (…)”, również nie przyczynił się znacząco do ustalenia istotnych w sprawie faktów. Abstrahując od zastrzeżeń strony powodowej co do stopnia precyzji przedstawionych w tym dokumencie informacji w świetle wymogów art. 4 ust. 64 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych czy też okresu, jaki został nim objęty, podkreślenia wymaga, iż istotnymi (acz nie kluczowym) dla sprawy były fakty zmiany wysokości opłat naliczanych przez pozwana Spółdzielnię, oraz że zmiany te następowały w okresie objętym pozwem. Nieistotne, w kontekście oceny zasadności powództwa, były zaś dokładna ilość tych zmian, faktyczna wysokość opłat naliczanych przez pozwaną, ustalenie sposobu obliczania składników opłat i ich podstawy, ani nawet – zasadność naliczania opłat w przyjętej przez Spółdzielnię wysokości. Z tego też względu bezcelowym było wzywanie pozwanej do złożenia rozliczenia w pełni odpowiadającego treści zobowiązania Sądu z rozprawy z 2.08.2016 r. (pkt 4 postanowienia, k. 59), mimo podnoszonej przez stronę powodową nieprzydatności dokumentu z k. 92-93 dla potrzeb wnioskowanego przez powoda dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy. Samo przy tym przeprowadzenie dowodu z tejże opinii zgodnie z treścią wniosku powoda, podobnie jak przeprowadzenie dowodu z zeznań wnioskowanych przez stronę powodową świadków, nie było w sprawie niniejszej celowe, albowiem przedmiotem ww. dowodów miały być fakty, które w sprawie niniejszej nie miałyby znaczenia dla rozstrzygnięcia - niezależnie od ustalenia bądź nieustalenia faktów mających być wykazywanymi przy pomocy tych środków dowodowych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w sprawie niniejszej nie zasługiwało na uwzględnienie z uwagi na brak interesu prawnego powódki w jego wytoczeniu.

W myśl art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Uwzględnienie powództwa wymaga spełnienia w czasie zamknięcia rozprawy spełnienia dwóch przesłanek: istnienia interesu prawnego w żądaniu udzielenia ochrony prawnej przez wydanie wyroku ustalającego oraz istnienia bądź nieistnienia danego stosunku prawnego bądź prawa. Ciężar dowodu istnienia tych przesłanek – zgodnie z art. 6 k.c. - spoczywa na powodzie (wyrok Sądu Najwyższego z 30.11.2000 r., I CKN 903/00), przy czym dopiero wykazanie posiadania interesu prawnego umożliwia badanie prawdziwości twierdzeń, że wymieniony w powództwie stosunek prawny lub prawo istnieje (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 14.02.2013 r., I ACa 826/12).

Skuteczne powołanie się na interes prawny wymaga wykazania, że oczekiwane rozstrzygnięcie wywoła takie skutki w stosunkach między stronami, w następstwie których ich sytuacja prawna zostanie określona jednoznacznie i tym samym wyeliminowane zostanie, wynikające z błędnego przekonania co do przysługiwania powodowi określonych uprawnień, ryzyko naruszenia w przyszłości jego praw. Interes prawny występuje wtedy, gdy sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości, a jednocześnie interes ten nie podlega ochronie w drodze innego środka. Brak interesu prawnego w uzyskaniu orzeczenia ustalającego prawo lub stosunek prawny ma miejsce wtedy, gdy te okoliczności faktyczne, na tle których powód występuje z żądaniem, uzasadniają wystąpienie z żądaniem zmierzającym do zaspokojenia roszczenia, o którym powód twierdzi, że mu przysługuje (wyrok Sądu Najwyższego z 4.03.2011 r., I CSK 351/10). W przypadku gdy dojdzie już do naruszenia prawa, w związku z którym powodowi służy roszczenie o świadczenie (danie, czynienie, zaniechanie, znoszenie), wyłączona jest możliwość skutecznego wystąpienia z powództwem o ustalenie, skoro sfera podlegająca ochronie jest w takiej sytuacji szersza, a rozstrzygnięcie o różnicy zdań w stanowiskach stron nabiera charakteru przesłankowego (wyrok Sądu Najwyższego z 15.03.2002 r., II CKN 919/99). Ponadto dłużnik dopóty ma interes prawny w ustaleniu rozmiaru swego obowiązku, dopóki nie został przez wierzyciela pozwany o świadczenie. Gdy już został pozwany, przysługuje mu już tylko obrona w takim procesie (wyrok Sądu Najwyższego z 29.02.1972 r., I CR 388/71).

Odnosząc powyższe rozważania do sprawy niniejszej stwierdzić zatem należy, iż – niezależnie od przyczyn omówionych poniżej – już tylko na skutek pozwania J. G. (1) przez Spółdzielnię o zapłatę opłat należnych spółdzielni za okres do końca czerwca 2014 r. (sprawy sprawie I Nc 18948/08, I Cupr 414/09, I Nc 5999/11, I Nc 3899/12, I Nc 125/14 i I Nc 6182/15 tut. Sądu) powódce nie przysługuje interes prawny w wytoczeniu powództwa jak w sprawie niniejszej za ww. okres. Ustalenie bowiem zobowiązania powódki wobec pozwanej (bądź nadpłaty uiszczanych opłat) miało charakter przesłankowy w ww. sprawach, stąd z jednej strony obronę swych praw powódka mogła podjąć w toku tych postępowań, co również – w przypadku wykazania bezzasadności roszczeń Spółdzielni – zapewniłoby J. G. (1) szerszą ochronę jej praw, w kontekście skutków prawomocności orzeczenia rozstrzygającego o zasadności żądań Spółdzielni.

Niezależnie od powyższego wskazać również należy, iż przywoływany wielokrotnie w toku niniejszego postępowania przepis art. 4 ust. 64 u.s.m. nakłada na spółdzielnię obowiązek przedstawienia, na żądanie członka spółdzielni, właściciela lokalu niebędącego członkiem spółdzielni lub osoby niebędącej członkiem spółdzielni, której przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, kalkulacji wysokości opłat. Nie ma przy tym racji strona powodowa podnosząc, iż bez uzyskania wyroku w niniejszej sprawie powódka nie ma możliwości ustalenia, jakie kwoty powinny być uiszczane na rzecz pozwanej – Sąd Najwyższy wprost wskazał, iż uprawnionemu z ww. przepisu przysługuje prawo wytoczenia powództwa o nakazanie spółdzielni przedstawienia takiej kalkulacji (wyrok z 3.10.2014 r., V CNP 66/13). Powództwo o ustalenie nie jest zatem ani jedyną, ani dopuszczalną drogą do zapewnienia jej ustalenia kalkulacji rozliczeń ze Spółdzielnią z tytułu ponoszonych opłat, tą bowiem jest wspomniane powyżej powództwo o nakazanie, z wszelkimi dalej idącymi, a zapewniającymi szerszą ochronę możliwości wyegzekwowania swych praw, konsekwencjami wyroku uwzględniającego (por. m. in. możliwość egzekucji z art. 1050 k.p.c. a okoliczność, iż orzeczenie uwzględniające powództwo o ustalenie nie może stanowić podstawy egzekucji).

Zwrócić również uwagę należało na treść art. 4 ust. 8 u.s.m., zgodnie z którym członkowie spółdzielni, osoby niebędące członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali, oraz właściciele niebędący członkami spółdzielni mogą kwestionować zasadność zmiany wysokości opłat bezpośrednio na drodze sądowej. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 8.06.2006 r. (II CSK 37/06), z którym to poglądem Sąd w składzie niniejszym zgadza się w pełnej rozciągłości , jakkolwiek przepis ten wprost odnosi się tylko do kwestionowania zasadności zmiany wysokości opłat (które to zmiany opłat obciążających powódkę – jak nota bene ustalono w niniejszej sprawie – miały miejsce), jednak niewątpliwie członek ma również prawo do kwestionowania bezpośrednio na drodze sądowej ustalenia przez spółdzielnię jego zobowiązania z tytułu opłat. Uprawnienie to nie jest uzależnione od uprzedniego uzyskania wyroku uchylającego uchwałę rady nadzorczej określającą zmianę wysokości opłat lub ustalającą ich wysokość (które to powództwo, nota bene, również jest jednym z dostępnych powódce sposobów dochodzenia ochrony swych praw, wykluczających istnienie po jej stronie interesu prawnego). Można je realizować zarówno w drodze zarzutu w procesie wytoczonym przez spółdzielnię o zasądzenie należności z tego tytułu, jak i w procesie wytoczonym spółdzielni przez uprawnionego o zasądzenie zwrotu już uiszczonej należności. Co do zasady nie jest również wyłączona dopuszczalność wytoczenia w tym przedmiocie powództwa z art. 189 k.p.c. i to zarówno dotyczącego należności za okres sprzed wejścia w życie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, jak i należności powstałych po tej dacie, jednakże powództwo takie dopuszczalne jest jedynie przy zachowaniu pozostałych wymogów art. 189 k.p.c. - na podstawie powyższego przepisu powód (naturalnie w braku zakończonej lub będącej w toku sprawy o zapłatę – por. wcześniejsze rozważania) mógłby jedynie żądać ustalenia nieistnienia jego zobowiązania wobec pozwanej Spółdzielni do zapłaty określonej kwoty z tytułu opłat, co wymagałoby zarówno odpowiedniego sformułowania powództwa, jak i wskazania w jakim zakresie kwestionuje swoje zobowiązanie wobec Spółdzielni z tego tytułu. Żądanie „ustalenia nieważności rozliczenia powoda za dostawę ciepła” (jak w analizowanym przez Sąd Najwyższy w sprawie II CSK 37/06 postępowaniu), jak i „ustalenia rzeczywistego zobowiązania powódki lub pozwanej” (jak w sprawie niniejszej), jest żądaniem ustalenia nieważności faktu a nie prawa, co w świetle art. 189 k.p.c. jest niedopuszczalne.

W tym miejscu przywołać również należy postanowienie Sądu Najwyższego z 8.06.1998 r. (I CKN 636/97), w uzasadnieniu którego wskazano, iż w razie istnienia sporu co do wysokości świadczenia - przy bezspornej zasadzie tego świadczenia - niedopuszczalne jest powództwo o ustalenie, chyba że powód wykaże, iż z zarzucanego naruszenia prawa mogą wyniknąć dla niego dalsze skutki prawne w przyszłości. Jeżeli nastąpiło wadliwe ustalenie wysokości należnego świadczenia, powód może wystąpić z roszczeniem o zwrot tego świadczenia, nie ma jednakże interesu prawnego w żądaniu ustalenia samego tylko sposobu rozliczania zapłaty świadczenia.

W sprawie niniejszej sama podstawa do żądania od powódki opłat nie była kwestionowana – między stronami nie istniał wszak spór co do faktu, iż powódce przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu w budynku będącego w zasobach pozwanej, oraz że powódka jest z tego tytułu zobowiązana do uiszczania na rzecz pozwanej opłat zgodnie z przepisami u.s.m. Roszczenie o ustalenie nieistnienia zobowiązania powódki do zapłaty na rzecz pozwanej określonej kwoty tytułem opłat nie zostało w sprawie niniejszej zgłoszone. Tym samym powództwo w sprawie niniejszej obejmowało żądanie ustalenia jedynie faktu, nie zaś stosunku prawnego lub prawa.

W kontekście wspomnianej wcześniej dopuszczalności powództwa o nakazanie spółdzielni przedstawienia kalkulacji opłat podkreślić wreszcie należy, iż zgłoszony przez stronę powodową wniosek o zobowiązanie pozwanej do przedstawienia szczegółowej rozliczenia (w myśl art. 4 ust. 64 u.s.m.) nie stanowił zgłoszenia roszczenia (powództwa w tym zakresie), lecz wnioskiem dowodowym w oparciu o art. 248 k.p.c. Ani pozew, wniesiony osobiście przez powódkę, ani również dalsze pisma procesowe i oświadczenia jej pełnomocnika, po zgłoszeniu jego udziału w sprawie, nie dały żadnych podstaw do przyjęcia, aby przedmiotem rozpoznania w sprawie niniejszej – oprócz żądania ustalenia – było również roszczenie o nakazanie pozwanej złożenia ww. kalkulacji. Brak jest podstaw do domniemywania czy doszukiwania się w pismach profesjonalnego pełnomocnika treści wprost w nich nie wyrażonych, jak też interpretowania tego pisma w sposób sprzeczny z treścią wyrażoną wprost (por. odpowiednio uzasadnienia postanowień Sądu Najwyższego: z 8.12.1997 r., III CKN 289/97; z 26.08.1998 r., II CZ 71/98; z 12.12.2000 r., V CZ 110/00), pełnomocnik zaś wyraźnie w swych pismach - w kontekście ww. wniosku - przywołuje art. 248 k.p.c. czy środki przymuszające do przedstawienia dokumentu mającego być dowodem w sprawie (art. 251 k.p.c.).

Reasumując powyższe rozważania, stwierdzić należało, iż w braku interesu prawnego powódki w wytoczeniu powództwa w sprawie niniejszej, na podstawie art. 189 k.p.c. a contrario podlegało ono oddaleniu, co tez mając na względzie orzeczono jak w pkt 1 sentencji.

W pkt 2 orzeczono o kosztach postępowania zgodnie z wynikającą z art. 98 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Powódka przegrała proces w całości, winna więc zwrócić pozwane całość poniesionych przez niego kosztów, na które złożyły się kwoty 2.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (§6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (…)) oraz 17 zł uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

ZARZĄDZENIE Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powódki (adw. M. W. – odnotować zmianę przynależności korporacyjnej, k. 134-135).