Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 19 października 2016 roku

Stanowiska stron.

Stanowisko powoda.

Pozew z dnia 20-07-2015 roku (k. 2-8, 45). Żądanie: ustalenia nieistnienia pomiędzy Miastem S. W. a M. W. (1) stosunku najmu lokalu nr (...) położonego w W. przy ul. (...). Przytoczone w pozwie okoliczności faktyczne: powódka i pozwany M. W. na podstawie umowy najmu z dnia 8-09-2005 roku byli najemcami lokalu mieszkalnego należącego do Miasta S. W. jako wynajmującego. M. W. w dniu 10-11-2013 roku wyprowadził się z lokalu i od tego czasu nie partycypuje w kosztach najmu ani w kosztach dostawy do lokalu energii. W szczególności w okresie zimowym 2013/2014 roku M. W. odmówił pomocy w spłaceniu zadłużenia z tytułu opłat za energię elektryczną, mimo że dostawca odciął dopływ prądu do lokalu. Poprzez wspomnianą wyprowadzkę oraz zaniechanie jakiejkolwiek troski o stan przedmiotu najmu oraz o stan zaległości czynszowych, M. W. porzucił lokal – przedmiot najmu i tym samym w sposób dorozumiany wypowiedział stosunek najmu, w skutek czego ów stosunek prawny pomiędzy nim a wynajmującą gminą – wygasł. M. W. do przedmiotowego lokalu już nigdy nie powrócił, a małżeństwo stron zostało rozwiązane przez rozwód.

W dalszych pismach (k. 123-129 i 165-166) oraz na rozprawie powódka podtrzymała powództwo.

Stanowisko pozwanego M. W. (1).

Na rozprawie w dniu 8-01-2016 (k. 66) oraz w odpowiedzi na pozew (k. 69-78) pozwany wnosi o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Zarzuty:

1.  Powódka nie zwracała się do pozwanego o partycypację w kosztach utrzymania lokalu, ani nie informowała go o wypowiedzeniu stosunku najmu przez gminę czy też o wysokości zadłużenia. Wzajemna usta umowa między małżonkami, zawarta jeszcze przed rozpadem związku, przewidywała, że M. W. zajmuje się spłacaniem kredytów, a K. W. zajmuje się płaceniem czynszu i innych opłat na utrzymanie mieszkania, z czego zresztą i tak się nie wywiązywała.

2.  Pozwany nie opuścił lokalu dobrowolnie, ponieważ powódka znęcała się nad nim i wyrzuciła go z domu, co przeczy tezie o dobrowolności wyprowadzki, a tym bardziej o rzekomym porzuceniu lokalu.

3.  Pozwany nie zaniechał opłacania czynszu najmu za mieszkanie oraz opłat za media z tego powodu, że je porzucił, ale dlatego, że ponosi koszty utrzymania mieszkania w tej formie że płaci alimenty (za pośrednictwem komornika – k. 73), a ponadto spłaca kredyty zaciągnięte na potrzeby rodziny (k. 72). Ponadto, powódka sprzedała wspólny składnik majątku stron – samochód, więc pozwany uważa że z pieniędzy w ten sposób uzyskanych powódka pokryła lub mogła, a w każdym razie powinna pokryć koszty czynszu najmu (k. 73).

4.  Zerwanie więzi z mieszkaniem nie miało charakteru trwałego (k. 74). Pozwany wyrażał wolę powrotu do mieszkania, a powództwo o przywrócenie naruszonego posiadania zostało oddalone wyłącznie z powodu upływu terminu zawitego.

5.  Brak interesu prawnego w żądaniu ustalenia, ponieważ powódka może swój interes prawny zrealizować w postępowaniu o podział majątku wspólnego małżeńskiego i domagać się w nim ustalenia że prawo najmu w chwili ustania wspólności nie przysługiwało pozwanemu (k. 77).

Stanowisko pozwanego m.st. W..

W odpowiedzi na pozew (k. 55) pozwane Miasto S. W. pozostawia powództwo do uznania sądu i wnosi o odstąpienie od obciążania kosztami procesu.

Wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia.

W dniu 8 września 2005 roku, pomiędzy Miastem S. W. D. O. a K. W. (2), M. W. (1) i M. C., zawarta została umowa najmu lokalu mieszkalnego nr (...)/ZGN/05. Jako przedmiot najmu wskazano lokal mieszkalny nr (...) położony w W. przy ul. (...), składający się z 3 pokoi, o powierzchni użytkowej 55,56 m. kw. Pod umową podpisy złożyli wszyscy troje najemcy.

(umowa najmu lokalu mieszkalnego k. 11-15)

Małżonkowie zamieszkiwali wspólnie w lokalu mieszkalnym nr (...) położonym w W. przy ul. (...) do dnia 10 listopada 2013 roku.

(bezsporne)

W okresie lata 2013 małżonkowie popadli w konflikt na tle podejrzeń o zdradę małżeńską. Dochodziło do sprzeczek. Nie dochodziło do rękoczynów, ani gwałtownych krzyków.

(zeznania świadka A. W. – k. 146, zeznania świadka B. U. – k. 160)

W dniu 10-11-2013 M. W. wyprowadził się z lokalu w ten sposób że wyszedł z lokalu zabierając swoje rzeczy osobiste i ubrania. K. W. nie było wówczas w lokalu. Była córka stron – A. W., której M. W. oświadczył, że opuszcza żonę.

(zeznania świadków A. W. k. 147)

M. W. (1) był w dniu wyprowadzki w złym nastroju, ale zdarzenie odbyło się bez żadnych incydentów, spokojnie.

(zeznania świadka S. N. – k. 161-162, świadka J. M. – k. 149)

K. W. nie była obecna w mieszkaniu podczas wyprowadzki M. W.. Gdy się o tym dowiedziała tego samego dnia, zareagowała gwałtownym wybuchem smutku i żalu.

(zeznania świadka B. U. – k. 160)

W okresie od listopada 2013 do lipca 2014 nikt nie płacił czynszu najmu lokalu nr (...), mimo ujemnego salda na koncie lokalu.

(wyciąg z konta – k. 97-98)

Od sierpnia 2014 czynsz za lokal zaczął być uiszczany przez M. K.. Z kolei wcześniej, bo w maju 2014, K. W. zawarła z wynajmującym ugodę dotyczącą spłaty zaległości.

(wyciąg z konta – k. 98-102; ugoda – k. 17-19)

Przez pewien czas po wyprowadzce, tj. po 10-11-2013, M. W. (1) dysponował nadal kluczem do mieszkania i przychodził kilkakrotnie do mieszkania i do należącej do niego piwnicy i zabierał różne rzeczy, w szczególności narzędzia. Przez znaczny okres czasu po 10-11-2013 K. W. (2) i jej córka nie miały dostępu do piwnicy, ponieważ nie dysponowały kluczykiem do kłódki. Po przepiłowaniu kłódki odkryły, że z piwnicy M. W. (1) zabrał swoje wędki.

(zeznania świadka A. W. k. 147, 148)

M. W. (1) był informowany o odcięciu prądu z powodu niepłacenia rachunków, o awarii piecyka gazowego oraz o zalaniu mieszkania. Na informacje o pierwszym i drugim z wymienionych zdarzeń nie zareagował, natomiast w reakcji na trzecie obiecał, że przyjdzie do mieszkania żeby obejrzeć stan po zalaniu, lecz obietnicy nie spełnił.

(zeznania świadka A. W. k. 147, 148)

Wyrokiem SO w W-wie z dnia 23-03-2015 roku małżeństwo K. W. i M. W. (zawarte w dniu 28-09-1995 roku) zostało rozwiązane przez rozwód bez orzekania o winie. Sąd obciążył M. W. alimentami na rzecz P. W. w wysokości 600 zł miesięcznie.

(kopia wyroku - k. 16)

W okresie od lipca 2012 do czerwca 2013 M. W. spłacał raty 4 kredytów. W kwietniu 2014 został wezwany przez kredytobiorcę do zapłaty zaległej kwoty kredytu.

(historie operacji – k. 83-95, wezwanie do zapłaty – k. 96)

K. W. sprzedała samochód, z którego małżonkowie korzystali wspólnie w okresie wspólnego pożycia i który został zakupiony w okresie trwania małżeństwa. Pieniądze uzyskane ze sprzedaży K. W. przeznaczyła na bieżące utrzymanie.

(niesporne, okoliczność przyznana przez powódkę – k. 125, zeznania świadka K. D. – k. 145)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych wyżej dokumentów albowiem żadna ze stron nie zakwestionowała ich prawdziwości, a Sąd analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dopatrzył się okoliczności mogących skutkować powstaniem wątpliwości, co do ich prawdziwości.

Dokumenty przedstawione w postępowaniu nie były kwestionowane przez żadną ze stron, nie budzą też wątpliwości co do swej prawdziwości i wiarygodności.

Część dokumentów została złożona w kserokopiach, żadna ze stron nie żądała jednak przedstawiania ich oryginałów w trybie art. 129 kpc, ani nie kwestionowała ich prawdziwości i wiarygodności, mogły zatem stać się podstawą ustaleń na podstawie art. 308 i 309 kpc.

Ponadto Sąd Rejonowy oparł się także na zeznaniach świadków …, które były spójne, logiczne i wiarygodne.

Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku.

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Powódka wykazała interes prawny w znaczeniu art. 189 Kpc, ponieważ żąda ustalenia że stosunek najmu nie istnieje pomiędzy Miastem a M. W., nie zaś że nie istnieje na datę ustania wspólności majątkowej małżeńskiej. Tym samym powódka żąda ochrony interesu prawnego innego niż mogłaby zrealizować w sprawie o podział majątku. Ponadto, wszczęcie postępowania o podział majątku zależy od woli stron i sąd nie może stron do tego w żaden sposób przymuszać.

W ustalonym stanie faktycznym zastosowanie znajduje art. 6801 § 1 Kc, który stanowi: „Małżonkowie są najemcami lokalu bez względu na istniejące między nimi stosunki majątkowe, jeżeli nawiązanie stosunku najmu lokalu mającego służyć zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych założonej przez nich rodziny nastąpiło w czasie trwania małżeństwa. Jeżeli między małżonkami istnieje rozdzielność majątkowa albo rozdzielność majątkowa z wyrównaniem dorobków do wspólności najmu stosuje się odpowiednio przepisy o wspólności ustawowej. ”. Przepis w tym brzmieniu stosuje się do umowy zawartej przez powódkę (art. 9 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy - Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz niektórych innych ustaw - Dz.U.2008.220.1431).

Należało przesłuchiwać świadków na temat okoliczności opuszczenia lokalu przez pozwanego, ponieważ definitywne opuszczenie lokalu jest równoznaczne z konkludentym wypowiedzeniem stosunku najmu ( Definitywne opuszczenie lokalu przez pozwanego należy rozumieć jako jego rezygnację z dalszego trwania stosunku najmu - wyrok SR Warszawa-Śródmieście z dnia 22-05-2014, sygn. I C 1536/12; odmiennie wyrok S. W.-Ś. z dnia 11-04-2013, sygn. VIII C 482/12).

Zeznania świadków przesłuchanych w toku rozprawy są wystarczające dla ustalenia istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy elementów stanu faktycznego. Brak potrzeby przesłuchania stron (wniosek – k. 4), bo jest to dowód dopuszczalny jedynie w braku innych dowodów (art. 299 Kpc). Zachodzi wysoka obawa stronniczości zeznań, naturalnej w przypadku tego środka dowodowego, a zwłaszcza w sprawie o tak dużym ładunku emocjonalnym jak sprawa niniejsza. Przede wszystkim jednak, zeznania stron oraz świadków L. N. i K. J. były zbędne, gdyż strony kierowały swoją aktywność dowodową na okoliczności niemające pierwszorzędnego znaczenia dla rozstrzygnięcia. Strony zamierzały bowiem zadawać pytania odnoszące się do tezy pozwanego o znęcaniu się nad nim przez powódkę i o wyrzuceniu z domu przemocą.

Dorozumiane wypowiedzenie stosunku najmu jest oświadczeniem woli. Powinno spełniać przesłanki z art. 60 Kc. Przepis ten stanowi, że oświadczeniem woli jest takie zachowanie osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny.

Pozwany usiłował wykazać dowodami swoją tezy że został przemocą zmuszony przez powódkę do wyprowadzenia się z lokalu. Zdarzenie na które powołuje się pozwany, tj. przemoc domowa, ma taki charakter, że to on powinien je wykazać dowodami (art. 6 Kc, art. 232 Kpc). Sąd pominął jednak dowody przedstawione na te okoliczności (zeznania świadków K. R., E. W., L. N. (2), K. J. (2)), jak i przeciwdowody wnioskowane przez powódkę (np. k. 131-135 – dowody przelewów, brak zresztą tezy dowodowej w piśmie), ponieważ w ten sposób strony kierowały sprawę na niewłaściwe tory, właściwe raczej dla procesu karnego w przedmiocie przestępstwa z art. 207 Kk, lub dla procesu o rozwód z ustaleniem winy. Rozstrzygające dowody dotyczyć muszą bowiem nie tego czy i ewentualnie kto znęcał się nad drugą stroną, ale tego czy M. W. w sposób dostateczny – w znaczeniu art. 60 Kc – wyraził wolę wypowiedzenia stosunku najmu.

Na powódce ciążyło wykazanie za pomocą wiarygodnych i dostatecznych powodów, że poprzez swoje zachowanie pozwany wyraził w sposób dostateczny swoją wolę aby zakończyć stosunek najmu z M.S. W.. Powódka powinna była zatem wskazać i udowodnić w zachowaniach przeciwnika procesowego takie elementy, którym można przypisać takie cechy jak porzucenie lokalu, zerwanie w stosunku do niego jakichkolwiek związków.

Przeciwko przyjęciu tezie o dorozumianym wypowiedzeniu umowy przemawia choćby to że pozwany ma interes w utrzymywaniu przedmiotu najmu, wynikający z tego że w lokalu zamieszkują jego dzieci. Sam fakt że pozwany nie przyczynił się do spłacenia należności za energię elektryczną i nie zapobiegł skutkom wyłączenia prądu w mieszkaniu zimą (...) (o czym zeznawała A. W.), nie świadczy o tym, że było to definitywne wyrzeczenie się woli pozostawania w stosunku najmu lokalu. Należy zwrócić uwagę, że miało to miejsce w sytuacji okołorozwodowej i mogło być podyktowane najrozmaitszymi pobudkami, począwszy od wzajemnych majątkowych pretensji rozwodzących się małżonków, skończywszy na zwykłej złośliwości. Sąd nie przesądza jakie były pobudki pozwanego, który odmówił zapłacenia za energię elektryczną, bowiem dokładne ich ustalenie nie jest istotne. To powódka winna udowodnić że pozwany w ten sposób porzucił lokal, nie poprzestając na samej tylko gołosłownej interpretacji jego zachowania. Nie jest bowiem tak, że zaniechaniu uiszczania opłat za czynsz i media w lokalu można automatycznie przypisać znamiona oświadczenia woli o wypowiedzeniu stosunku najmu. Wypowiedzenie stosunku najmu, nawet konkludentne, musi bowiem spełniać wymagania art. 60 Kc, tj. musi wyrażać wolę osoby w sposób dostateczny. A zatem jeżeli z okoliczności wynika że motywem osoby działającej mogło być cokolwiek innego niż wyrażenie woli nawiązania, zniesienia lub przekształcenia stosunku prawnego, to należy przyjąć, że takiemu zachowaniu brak cechy dostatecznego wyrażenia woli.

Powódka nie wykazała też swojej tezy o tym, że M. W. wyprowadził się aby założyć nową rodzinę, że wyprowadził się do innej kobiety (co pośrednio świadczyłoby o zamiarze porzucenia przedmiotu najmu). Świadkowie którzy zeznawali na ten temat wyraźnie zaznaczali że od powódki mają wiedzę o nowym związku pozwanego, a to sprawia że ich zeznania w tym zakresie nie są dostatecznym dowodem na udowodnienie tej tezy, bowiem jest oczywiste że w ramach konfliktu okołorozwodowego rozstający się małżonkowie podejrzewają się o różne czyny, w tym o zdradę małżeńską. Zasady doświadczenia życiowego nie pozwalają więc przyjąć za wykazane że doszło do zdrady małżeńskiej, jeśli taka informacja pochodzi od jednej ze stron konfliktu. Innych dowodów powódka nie przedstawiła.

Pozwany nie musiał udowodnić swojej tezy o stosowaniu wobec niego przemocy. Okoliczności jego wyprowadzki z dnia 10-11-2013 tj. rozpad związku małżeńskiego (bez znaczenia z czyjej winy), sprawa rozwodowa (bez znaczenia przez kogo wszczęta) itd. przemawiają za tym, że jego wolą było tylko opuszczenie mieszkania, nie zaś wyrzeczenie się jakichkolwiek związków prawnych z tym mieszkaniem i z wynajmującym. Również dalsza jego bezczynność, tj. nieregulowanie rachunków za lokal nie była wyrażeniem (przez zaniechanie) woli zerwania stosunku najmu, lecz wynikała z tymczasowości sytuacji majątkowej stron w okresie po zerwaniu więzi gospodarczej między małżonkami, a następnie po orzeczeniu rozwodu aż do podziału majątku wspólnego (który nie nastąpił do chwili obecnej). Należy dać wiarę pozwanemu, że właśnie kierując się ową tymczasowością wzajemnych stosunków majątkowych z K. W., nie regulował on czynszu najmu ani innych opłat związanych z lokalem. Jest przy tym bez znaczenia, czy motywacja pozwanego była słuszna czy też nie. Sąd bynajmniej nie przesądza, ani nawet nie próbuje badać czy i w jakim stopniu obowiązek partycypacji w kosztach najmu i eksploatacji lokalu nr (...) znajduje pokrycie w innych obowiązkach które pozwany przejął na siebie (np. w spłacie kredytu) i czy w ten sposób pozwany był rzeczywiście zwolniony z obowiązku uiszczania czynszu, czy to względem wynajmującego czy to względem K. W.. Nie jest też istotne czy słusznie mniemał pozwany, że jest zwolniony z obowiązku uiszczania opłat z tego tylko powodu, że powódka zbyła wspólny składnik majątku i uzyskała z tego przychód. Mało tego, sąd w niniejszej sprawie nie badał również tego czy rzeczywiście samochód ten stanowił przedmiot wspólności majątkowej małżeńskiej. Istotne jest tylko to że w tych wszystkich okolicznościach jest prawdopodobne, a wręcz wykazane, że pozwany mniemał (nieistotne czy słusznie), że ze swoich obowiązków jako najemca lokalu jest zwolniony w stosunku do K. W. (a należy przypomnieć, że najemcy odpowiadają za czynsz solidarnie, mógł więc mniemać, że w ramach stosunku pomiędzy współnajemcami jeden z nich może przejąć na siebie ciężar czynszu i innych opłat). Sprawia to, że nie można jego zachowaniu przypisać znamion oświadczenia woli o wypowiedzeniu stosunku najmu. Kierował się bowiem innymi pobudkami niż chęć wypowiedzenia stosunku najmu, nie manifestował więc wobec innych osób, a w szczególności wobec wynajmującego, woli wypowiedzenia najmu.

W związku z powyższym orzeczono jak w pkt 1 wyroku.

Uzasadnienie orzeczenia o kosztach.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o art. 98 k.p.c. na zasadzie odpowiedzialności za wynik postępowania.

Na zasądzoną kwotę złożyły się kwota 600,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, której wysokość została ustalona na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. 2013 r. poz. 461).

W związku z powyższym orzeczono jak w pkt 2 wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  Doręczyć odpis wyroku wraz z uzasadnieniem

a.  pełnomocnikowi powódki,

b.  pełnomocnikowi pozwanego M.S. W.;

2.  Podłożyć do akt pismo pozwanego M. W., w razie stwierdzenia, że jest to wniosek o doręczenie uzasadnienia i że został złożony w terminie do 26-10-2016 włącznie (liczy się data stempla pocztowego – Poczty Polskiej) – odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć także pełnomocnikowi pozwanego M. W..