Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

Powódka E. B. wniosła ostatecznie o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.:

1)  42 000 zł zadośćuczynienia;

2)  2794,80 zł zwrotu kosztów leczenia;

3)  5726 zł zwrotu kosztów opieki osoby trzeciej;

4)  210 zł zwrotu wartości rzeczy uszkodzonych;

5)  odsetek za opóźnienie od sumy ww. kwot od dnia wniesienia pozwu (7 października 2016 r.) do dnia zapłaty,

6)  odsetek za opóźnienie od 413,24 zł (suma kwot 290 zł i 132,14 zł, o które powódka cofnęła częściowo pozew – k. 74v) od dnia wniesienia pozwu (7 października 2016 r.) do 6 marca 2017 r.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa.

1  1. Ustalenia faktyczne

19 lutego 2016 r. powódka przechodziła prawidłowo pasami przez przejście dla pieszych i została potrącona przez kierującego samochodem. Sprawca został prawomocnie skazany za ten występek. Wyrok skazujący stał się prawomocny 3 sierpnia 2016 r. Jego samochód był objęty polisą OC u pozwanego.

(niesporne, odpis wyroku ze stwierdzeniem prawomocności k. 14)

W wypadku powódka doznała urazu głowy z utratą świadomości, złamania szyjki kości strzałkowej lewej, złamania paliczka dalszego palucha lewego, złamania kostki przyśrodkowej lewej (możliwe złamanie dwukostkowe podudzia lewego z uszkodzeniem więzadeł stawu skokowego lewego, możliwego złamania kłykcia bocznego kości piszczelowej lewej.

Doznane uszkodzenia ciała wywierają trwały wpływ na funkcjonowanie powódki. Powódka odzyskała zdolność do samoobsługi, ale z powodu bólu lewego kolana oraz niesprawności i bólu stawu skokowego lewego, czynności wymagające większego wysiłku stały się niemożliwe do wykonywania. Powódka będzie odczuwać skutki wypadku, wpływać na jej aktywność życiową, sprawność i wydolność organizmu. Łączny uszczerbek na zdrowiu z punktu widzenia ortopedii i rehabilitacji to 18%.

Zmienił się sposób poruszania się powódki, ma ona problemy z wchodzeniem na i ze schodów. Rokowania co do odzyskania pełnej sprawności są raczej niekorzystne. Od wypadku do wystawienia opinii przez biegłego minęły dwa lata, a powódka wciąż odczuwa ból i inne dolegliwości. Dlatego należy przypuszczać, że mogą one nadal występować w przyszłości. Istnieje także możliwość wystąpienia zmian zwyrodnieniowych. Powódka powinna być pod stałą kontrolą poradni rehabilitacji.

Powódka nie doznała natomiast trwałych następstw dotyczących układu nerwowego, ani żadnego uszczerbku na zdrowiu z punktu widzenia neurologii. Z punktu widzenia neurologicznego nie ma potrzeby przyjmowania stale leków.

Przez pierwsze dwa miesiące po wypadku wymagała pomocy osób trzecich we wszystkich czynnościach życia. Najpierw było to 6 godzin na dobę, a po miesiącu 3 godziny na dobę. Obecnie jest praktycznie samodzielna, ale pomoc jest jej potrzebna np. przy większych zakupach, które wymagają podnoszenia większego ciężaru. W tym zakresie do 2 godzin dziennie potrzebuje pomocy osób trzecich.

(dowód: dokumenty medyczne k. 15-37; opinia biegłych: lek. med. M. U., dr. n. med. M. G., lek. med. A. K., k. 111-136, przyrzeczenia biegłych k. 108-110)

Powódka przed wypadkiem była kobietą samodzielną i aktywną. Spotykała się z koleżankami i odwiedzała sąsiadów, po okolicy przemieszczała się rowerem. Od 20 lat chorowała na cukrzycę.

(zeznania świadka M. B. k. 69)

Po powrocie powódki do domu ze szpitala, wprowadził się do niej brat, aby pomagać jej w codziennych czynnościach takich jak: robienie zakupów, podawanie jedzenia. Pozostawał do dyspozycji powódki przez całą dobę, ponieważ nic sama nie mogła robić. Mieszkał u powódki przez ok. dwa miesiące, po zdjęciu gipsu powódka zaczęła chodzić z balkonikiem, jednak mieszkając na drugim piętrze w bloku bez windy nie mogła wychodzić z domu. Po wypadku zachowanie powódki bardzo się zmieniło była lękliwa, miała cały czas zły nastrój.

(zeznania świadka Z. D. k. 68)

Po wypadku każde wyjście z domu budziło w niej lęk. Zrobiła się pesymistyczna. Wymagała całodobowej opieki biskich. w weekendy i codziennie po pracy opiekował się powódką syn, a synowa gotowała obiady. Miedzy 19 lutego a 8 kwietnia stan powódki znacznie się pogorszył. Uskarżała się na ból nogi. Była w sanatorium od 15 maja do 5 czerwca 2016 r. W kwietniu 2017 r. na nogę uskarżała się w dalszym ciągu, nie jeździła na rowerze, nie odważyłaby się na to.

(zeznania świadka M. B. k. 69)

Powódka łącznie wydała na leczenie 2840,34 zł, z czego:

2  120 zł na wypożyczenie wózka inwalidzkiego,

(dowód: faktury k. 38-39)

3  76 zł i 506,10 zł na opłaty sanatoryjne,

(dowód: faktury k. 40-41)

4  2000 zł na zabiegi rehabilitacyjne

(dowód: faktura k. 43)

5  135 zł na masaże,

(dowód: faktura k. 42)

6  3,24 zł na odpisy dokumentacji medycznej.

(dowód: paragon i druk KP k. 43b-43c)

6 marca 2017 r. pozwany rozpatrzył żądania powódki i wypłacił jej:

7  2100 zł zadośćuczynienia, które ustalił na 3600 zł, lecz pomniejszył o 1500 zł nawiązki zasądzonej od sprawcy w wyroku skazującym;

8  123,24 zł zwrotu kosztów leczenia;

9  290 zł zwrotu wartości rzeczy uszkodzonych.

(dowód: pismo z 7 marca 2017 r. k. 75)

10  2. Ocena dowodów

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie opinii biegłych oraz zeznań świadków Z. D. i M. B., które były spójne, logiczne i wiarygodne.

Żadna ze stron nie kwestionowała też prawdziwości dokumentów, a sąd nie miał wątpliwości co do ich prawdziwości i rzetelności.

Okoliczności niesporne sąd ustalił na podstawie art. 229 i 230 k.p.c.

1  Istota sporu

Przytoczone w pozwie oraz sprecyzowane w trybie art. 212 § 2 k.p.c. okoliczności faktyczne:

1. Zadośćuczynienie

Powódka twierdziła, że po wypadku straciła przytomność i została przewieziona do szpitala na B.. Miała złamaną nogę w trzech miejscach, urazy ciemiączka i kręgosłupa, była posiniaczona. Następnie została przewieziona do szpitala na Barskiej, gdzie został założony jej gips po pachwinę. Z powodu obłożenia sal chorych, wypisano powódkę zaraz po udzieleniu pomocy i zrobieniu niezbędnych badań. Dzień po wypadku zemdlała i ponownie pojechała do szpitala. Po powrocie do domu była bardzo posiniaczona i odczuwała duży ból W którymś dniu po zdarzeniu zemdlała, gdy chciano ją włożyć na wózek. W domu była bardzo posiniaczona. W dalszym ciągu straszny ból. Była u neurologa, jeszcze nie wszystkie badania neurologiczne zrobione. Wstając w nocy czuje się jak pijana, ma problemy z koordynacją. W sanatorium była od 15 maja 2016 do 5 czerwca 2016 r.

(wyjaśnienia powódki k. 70)

Powódka wnosiła o przesłuchanie stron, ale sąd oddalił ten wniosek jako zbędny dla rozstrzygnięcia. Istotne okoliczności można było ustalić na podstawie przedstawionych dokumentów i zeznań świadków. Art. 299 k.p.c. stanowi, że przesłuchanie stron jest środkiem dowodowym stosowanym wyjątkowo. Co do zasady ten środek dowodowy cechuje przedstawianie zaistniałych okoliczności w interpretacji dla strony korzystnej. Dlatego zachodzi obawa zatarcia granicy między dowodem a oświadczeniem strony o faktach. Z tego wynika ostrożność ustawodawcy, który przewiduje że dowód z przesłuchania stron jest dopuszczalny tylko gdy nie da się ustalić istotnych dla sprawy okoliczności innymi dowodami z powodu ich braku albo niejednoznaczności. Powódka nie przekonała, że dokumenty, zeznania świadków i opinie biegłych jakoby niewystarczająco obrazują stan faktyczny. Zresztą z treści jej wyjaśnień złożonych w trybie art. 212 § 1 k.p.c. (k. 70), wynika, że tak naprawdę powódka nie przedstawiłaby radykalnie odmiennej wersji wydarzeń od tego co wynika z przeprowadzonych dowodów.

Powódka domagała się dowodu z uzupełniającej opinii biegłych, jednak opinie biegłych są zupełne i dostarczają jasnego i rzetelnego obrazu stanu zdrowia powódki. Oddalono więc wniosek o ich uzupełnienie. Opinia biegłych jest kompletna, rzetelna i spójna. Przedstawia wnioski w sposób stanowczy, a zaprezentowany w części opisowej opinii proces badania materiału dowodowego uzasadnia wniosek, że tok rozumowania i wnioskowania przez biegłych jest logiczny i oparty na poprawnej metodologii.

Powódka przyznała, że pozwany wpłacił jej 2100 zł zadośćuczynienia (k. 67, 00:05:04 i k. 74), ale nie cofnęła pozwu w tym zakresie.

2. Koszty leczenia

Powódka twierdziła (k. 7), że wydała pieniądze na najem wózka iwalidzkiego, opłaty sanatoryjne, zabiegi rehabilitacyjne i masaże oraz odpisy dokumentacji medycznej. Łącznie miała wydać 2918,04 zł, a pozwany zwrócił jej z tego 123,24 zł. Przedstawione przez nią dowody (paragony i faktury) sumują się do 2840,34 zł.

W piśmie z 5 kwietnia 2017 r. (k. 74) powódka cofnęła pozew m.in. w zakresie 123,24 zł z tytułu kosztów leczenia, podtrzymując jednak powództwo w pozostałym zakresie, a więc także w zakresie odsetek za opóźnienie od tej kwoty od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty (tj. 6 marca 2017 r.).

3. Opieka

Powódka twierdziła (k. 7-8), że opiekowali się nią brat i syn. Wymienieni zeznawali jako świadkowie i potwierdzili to. Biegli z kolei ocenili jakie było średnie dobowe zapotrzebowanie powódki na opiekę osób trzecich i przez jak długi okres rehabilitacji.

Powódka domagała się odszkodowania w wysokości 5726 zł tj. iloczynu 409 godzin opieki i stawki 14 zł/h.

Powódka przedstawiła też dokument prywatny (k. 44), w którym obaj przyszli świadkowie oświadczyli kiedy i po ile godzin na dobę opiekowali się powódką. W dokumencie nie ma nic na temat utraconych zarobków. Przede wszystkim jednak, zgodnie z art. 245 k.p.c., dokument ten może być dowodem tylko na to, że obaj mężczyźni, którzy go podpisali, złożyli dane oświadczenia. Jest to jednak nieistotne dla rozstrzygnięcia. Istotne jest to, czy to co napisali jest prawdą, a na to dowodem nie może być ów dokument (art. 245 k.p.c.).

4. Zniszczone rzeczy

Powódka twierdziła (k. 8), że w wypadku straciła następujące rzeczy, o następującej wartości:

11  buty, 150 zł,

12  bluzka, 50 zł,

13  kurtka, 200 zł,

14  zegarek, 100 zł.

Powódka nie przedstawiła żadnych dowodów na wartość rzeczy.

W piśmie z 5 kwietnia 2017 r. (k. 74) powódka cofnęła pozew m.in. w zakresie 290 zł z tytułu utraconych rzeczy osobistych, podtrzymując jednak powództwo w pozostałym zakresie, a więc także w zakresie odsetek za opóźnienie od tej kwoty od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty (tj. 6 marca 2017 r.).

5. Wymagalność roszczeń

Powódka twierdziła (k. 74), wyjaśniając na zarządzenie sądu w trybie art. 207 § 3 k.p.c., że zgłosiła roszczenia powodowi od razu w dniu wypadku telefonicznie.

2  Zarzuty strony pozwanej

Pozwany ani w piśmie ani na rozprawie nie odniósł się do faktów przedstawianych przez powódkę. Zgodnie z art. 229 k.p.c. nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności ze stanem rzeczywistym. Natomiast zgodnie z art. 230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Oświadczenie procesowe strony zaprzeczające ogólnie wszystkim twierdzeniom strony przeciwnej, nieprzyznanym w sposób wyraźny, nie może uchylać zastosowania art. 230 k.p.c. Ogólnikowe zaprzeczenie twierdzeniom przeciwnika jest naruszeniem ciężaru nałożonego w art. 3 i art. 127 k.p.c., to jest obowiązku przytaczania konkretnych twierdzeń i kontrargumentów. Tym bardziej więc milczenie strony na temat faktów przedstawianych przez drugą stronę, powinno być uznane za ich przyznanie. Jednak zgodnie z art. 230 k.p.c., sąd powinien brać pod uwagę wyniki całej rozprawy. Nie może więc pominąć tego, że w toku procesu pozwany częściowo spełnił świadczenia, jednocześnie kierując do powódki pozaprocesowe pismo, w którym umotywował odmowę spełnienia reszty żądań. Biorąc więc to pod uwagę, a także treść odpowiedzi na pozew, w której zażądał oddalenia powództwa w całości (k. 55) i pisma w którym zdawkowo odniósł się do opinii biegłych (k. 147v), należy uznać, że stanowisko pozwanego było następujące.

1. Zadośćuczynienie

Według pozwanego żądanie jest zawyżone. Sąd przesłuchał więc świadków i zasięgnął opinii biegłych. Pozwany nie zarzucał nic tej opinii.

2. Koszty leczenia

Pozwany uznał tylko 3 faktury (k. 75v), nie wyjaśniając bliżej dlaczego tylko te faktury.

3. Opieka

Pozwany nie uznał tego roszczenia i tylko z ostrożności procesowej kwestionował wymiar godzin koniecznej opieki osób trzecich (k. 75 i 147v).

4. Zniszczone rzeczy

W piśmie o uznaniu odszkodowania pozwany uznał następujące rzeczy osobiste i ich wartości (k. 75v):

15  buty 80 zł,

16  bluzka 50 zł,

17  kurtka 100 zł,

18  zegarek 60 zł.

5. Wymagalność roszczeń

Pozwany nie zaprzeczył twierdzeniom powódki, że zwróciła się o odszkodowanie już w dniu wypadku (k. 74), a z akt szkody (k. 80, obecnie złożone przy okładce akt) nie wynika nic innego.

19  3. Ocena prawna

Pozwany, jako ubezpieczyciel sprawcy, ponosi odpowiedzialność za szkodę i krzywdę wynikłą z wypadku drogowego z udziałem powódki jako poszkodowanej, na podstawie art. 822 k.c.

1  Zadośćuczynienie

Przysługuje ono powódce jako poszkodowanej na podstawie art. 445 § 1 k.c. Przesłankami odpowiedzialności są: wina sprawcy i krzywda poszkodowanego. Przesłanką odpowiedzialności ubezpieczyciela jest zawarcie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (art. 822 § 4 k.c.), ale to nie budziło wątpliwości i było bezsporne. Ciężar udowodnienia wszystkich tych przesłanek spoczywał na stronie powodowej (art. 6 k.c.). Powódka wykazała winę sprawcy i częściowo swoją krzywdę.

Zadośćuczynienie jest sposobem naprawienia krzywdy rozumianej jako cierpienia fizyczne oraz cierpienia psychiczne i ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Wielomiesięczny ból i cierpienia powódki, spowodowane urazami głowy, kolan, całego ciała, uzasadnia roszczenie.

Co do wysokości zadośćuczynienia, sąd wziął pod uwagę, że uszczerbek na zdrowiu jest trwały i został oceniony na 18%. Biorąc to pod uwagę, należało przyjąć, że odpowiednią sumą zadośćuczynienia za doznaną krzywdę jest 25 000 zł, tj. prawie po 1400 zł za 1 pkt proc. uszczerbku na zdrowiu. Jest to więcej niż zazwyczaj przyjmowane w orzecznictwie 1000 zł za 1 pkt proc. Wynika to z tego, że powódka jest osobą starszą, boli ją bardziej niż przeciętnie, należy jej się na jesień życia spokój, więc krzywda wynikająca z urazów jest większa.

Rozmiar uszczerbku na zdrowiu (18%) był niesporny, lecz powódka wywodziła, że należy podwyższyć wynagrodzenie ze względu opiekę osób trzecich. Sąd wziął to pod uwagę. Rzeczywiście konieczność korzystania z opieki innych osób, ograniczenie samodzielności, zmiana dotychczasowego sposobu życia, wszystko to miało wpływ na poczucie krzywdy powódki, więc i na wysokość zadośćuczynienia. Ustalone zadośćuczynienie 25 000 zł, jest jednak wystarczające, nawet w obliczu tych okoliczności. Trzeba bowiem zwrócić uwagę, że to co spotkało powódkę, nie było niczym nadzwyczajnie stresogennym w porównaniu z typowymi podobnymi przypadkami. Każdy kto ulega tak rozległym i trwałym obrażeniom ciała, musi korzystać z opieki osób trzecich, co wpływa na jego dyskomfort i krzywdę. Jednak w tym wypadku, powódka mogła liczyć na wsparcie najbliższej rodziny, a nie obcych ludzi, więc nie można tego zakwalifikować jako czegoś nadzwyczajnie (nietypowo) przykrego.

Sąd nie brał pod uwagę wysokości nawiązki orzeczonej w wyroku skazującym. Pozwany nie zarzucał, że powódka nawiązkę faktycznie otrzymała od sprawcy, a liczy się to, czy sprawca wykonał ten środek karny, a nie tylko czy orzeczono go wobec niego.

Ponieważ pozwany wypłacił już 2100 zł, należało zasądzić 22 900 zł, a w pozostałym zakresie oddalić powództwo.

2  Koszty leczenia

Przysługują powódce na podstawie art. 444 § 1 k.c. Zasądzono więc różnicę między sumą udowodnionych przez nią wydatków (a wszystkie były uzasadnione) a kwotą, którą pozwany wpłacił w toku procesu i o którą powódka cofnęła pozew. W zakresie objętym cofnięciem umorzono postępowanie na podstawie art. 355 § 1 k.p.c.

3  Opieka osób trzecich

Żądanie jest pozbawione podstaw prawnych. Nie jest to uszczerbek w majątku powódki, lecz w majątku osób które się powódką opiekowały. Powódka kosztów tej opieki, tj. kosztów pracy opiekunów nie może żądać ani na podstawie art. 444 § 1 k.c., ani na podstawie art. 415 k.c. w zw. z art. 361 § 2 k.c. Ten ostatni uprawnia bowiem do odszkodowania tego, kto poniósł uszczerbek w swoim majątku lub utracił korzyści. Ani jedno ani drugie nie przydarzyło się powódce przez to że opiekowali się nią brat, syn, synowa itd. Żadna z tych osób nie jest małżonkiem powódki, więc ewentualna utrata przez daną osobę zarobku z powodu opieki nad poszkodowaną (czego powódka nawet nie twierdziła), nie powoduje pośrednio uszczerbku w majątku powódki na zasadzie art. 3 k.r.o. Powódka nie twierdziła, by za opiekę płaciła, albo by opiekunowie utracili zarobek przeznaczony (na mocy renty, dożywocia, czy tzw. wygodzenia) na jej utrzymanie.

4  Zniszczone rzeczy

Roszczenie zasadne na podstawie art. 415 k.c. w zw. z art. 822 § 4 k.c., ale nieudowodniona wartość zniszczonych rzeczy.

W zakresie objętym cofnięciem umorzono postępowanie na podstawie art. 355 § 1 k.p.c.

5  Odsetki

Roszczenie o odsetki za opóźnienie w wysokości ustawowej za okres od dnia wymagalności roszczenia do dnia zapłaty jest oparte na art. 481 § 1 i 2 k.c.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w tym terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego.

Pozwany, w zasadzie bierny w niniejszym procesie, nie twierdził, że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego. Nie twierdził też ani nie wykazał, aby wyjaśnienie w terminie 30 dni okoliczności niezbędnych do ustalenia jego odpowiedzialności albo wysokości odszkodowania, okazało się niemożliwe. Sąd przyjął zatem, że pozwany powinien był zaspokoić roszczenia powódki w terminie 30 dni od zawiadomienia, które wpłynęło 19 lutego 2016 r. Roszczenia były zatem już wymagalne w dniu złożenia pozwu. Roszczenie o odsetki za opóźnienie (w tym od kwot wypłaconych w toku procesu) było więc zasadne w całości.

20  4. Koszty

6  Koszty procesu

Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Żądanie powoda zostało oddalone w istotnej części, a więc koszty procesu należy stosunkowo rozdzielić (art. 100 zd. 1 k.p.c.).

Strona powodowa wygrała w 50,84%. Jest to iloraz roszczeń zasądzonych i objętych częściowym cofnięciem pozwu oraz roszczeń żądanych. W zakresie w jakim powódka cofnęła pozew częściowo, należy uważać ją za stronę wygrywającą, ponieważ cofnięcie było skutkiem spełnienia świadczenia po złożeniu pozwu (a nawet po jego doręczeniu). Pozwany wygrał zatem w 49,16%.

Koszty strony powodowej wyniosły:

21  2558 zł opłaty od pozwu (k. 10),

22  7200 zł kosztów zastępstwa procesowego, obliczonych jako 1-krotność stawki minimalnej określonej w § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r., Dz.U. poz. 1800, zgodnie z § 15 i 16 tego rozporządzenia, w brzmieniu obowiązującym przed 27 października 2016 r. (zgodnie z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. – Dz.U. poz. 1667),

23  17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (k. 12),

24  600 zł uiszczonej a niezwróconej zaliczki (k. 76).

50,84 % z sumy tych kwot = 5274,94 zł czyli koszty należne stronie powodowej.

Koszty strony pozwanej wyniosły 7200 zł kosztów zastępstwa procesowego. 49,16% z tej kwoty wynosi 3539,32 zł. Różnica między tą kwota a kwotą należną stronie powodowej wynosi 1735,62 zł i taką też kwotę winna pokryć strona pozwana na rzecz strony powodowej.

7  Nieuiszczone koszty sądowe

O nieuiszczonych kosztach sądowych, pokrywanych tymczasowo ze Skarbu Państwa, należało orzec na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398).

Łącznie wydatki Skarbu Państwa wyniosły 3781,96 zł (k. 140, wynagrodzenie za opinie biegłych). Sumę tę należało rozłożyć pomiędzy stronami w takim stosunku, w jakim każda z nich przegrała sprawę. Strona powodowa pokryje zatem 49,16%, a pozwana 50,84% wymienionej sumy.

25  Zarządzenie

Doręczyć odpis wyroku wraz z uzasadnieniem

a.  pełnomocnikowi powoda,

b.  pełnomocnikowi pozwanego.