Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

Powódka T. S. reprezentowana przez opiekuna prawnego M. G. w pozwie z dnia 22 sierpnia 2016 r. skierowanym przeciwko pozwanemu U. Niestandaryzowanemu Sekurytyzacyjnemu Funduszowi Inwestycyjnemu Zamkniętemu z siedzibą w W. wnosiła o ustalenie, iż czynność prawna w postaci umowy nr (...) o kartę kredytową V. G. M. Banku zawarta pomiędzy nią (...) Bankiem S. A. jest nieważna oraz ponadto wnosiła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego zwrotu kosztów postępowania sądowego. W uzasadnieniu pozwu wskazane zostało, że postanowieniem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 26 czerwca 2000 r. wydanym w sprawie o sygn. IV Ns 6/00 T. S. została ubezwłasnowolniona częściowo, a następnie postanowienie to zostało zmienione przez ten Sąd w sprawie o sygn. III Ns 52/09 i wobec powódki orzeczone zostało całkowite ubezwłasnowolnienie. W związku z tym dacie zawierania umowy o kartę kredytową z G. M. Bankiem w dniu 24 stycznia 2008 r. powódka była ograniczona w zdolności do podejmowania czynności prawnych i bez zgody swego opiekuna prawnego władna byłą zawierać jedynie umowy należące do umów powszechnie zawieranych w drobnych bieżących sprawach życia codziennego, a do takich umowa o kartę kredytową zaliczona być nie może, a poza tym z zawartej umowy w tym przedmiocie nie wynikało, aby T. S. w podejmowaniu tej czynności reprezentowana byłą przez ustanowionego jej kuratora, jak też obecny opiekun prawny nie potwierdził tej czynności ani nie wystąpił do sądu opiekuńczego o uzyskanie zezwolenia na jej potwierdzenie. Stąd zawarta przez powódkę umowa jest nieważna. Interes prawny we wszczęciu niniejszego postępowania wynikał z faktu, iż powódce w opisanych w pozwie okolicznościach nie przysługiwała możliwość uruchomienia innego rodzaju postępowania, niż te, oparte na art. 189 k.p.c., co było konieczne ze względu na fakt prowadzenia przez pozwanego czynności windykacyjnych wobec T. S. ( pozew, k. 2 - 6).

Pozwany U. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W., następca prawny (...) Banku S. A. w związku z zawartą pomiędzy tymi podmiotami umową cesji, w odpowiedzi na pozew uznał powództwo w zakresie dotyczącym ustalenia nieważności czynności prawnej i jednocześnie na podstawie art. 101 k.p.c. domagał się zasądzenia na swoją rzecz od powódki zwrotu kosztów postępowania sądowego, a w przypadku nieuwzględnienia tego wniosku wnosił o wzajemne zniesienie kosztów postępowania pomiędzy stronami ( odpowiedź na pozew, k. 84).

Mając na uwadze stanowiska stron wskazać należy, że uznanie powództwa stanowi akt dyspozycyjności materialnej pozwanego, który za zasadne uznaje zarówno roszczenie powoda, jak i przyznaje uzasadniające je przytoczone przez niego okoliczności faktyczne, a w konsekwencji godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego żądanie pozwu (na co wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 września 1983 r., III CRN 188/83, OSNC 1984, nr 4, poz. 60). Zaznaczyć przy tym należy, że Sąd jest związany uznaniem. Obowiązany jest jednak dokonać oceny, czy czynność ta nie jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

W tym stanie faktycznym i prawnym, którym Sąd miał do czynienia w rozpoznawanej sprawie roszczenie zgłoszone w pozwie zasługiwało na uwzględnienie i nie było podstaw w realiach niniejszej sprawy do przyjęcia, iż uznanie przez pozwanego powództwa naruszało zasady współżycia społecznego, było sprzeczne z prawem lub zmierzało do jego obejścia.

Zasadnym poza tym zdaniem Sadu było pozostawienie stron przy poniesionych przez nie kosztach postępowania sądowego. Strona powodowa bowiem nie wykazała zaistnienia takich okoliczności, które na podstawie art. 98 par. 1 k.p.c. uzasadniałyby uznanie, że pozwany był stroną przegrywająca niniejszy proces, z drugiej strony, pozwany jakkolwiek uznał powództwo przy pierwszej czynności procesowej, jaką było złożenie odpowiedzi na pozew, to jednak nie wykazał, aby nie dał powodu do wytoczenia sprawy, czego wymaga przepis art. 101 k.p.c. skoro jak twierdzi pełnomocnik powódki na etapie przedsądowym powziął wiedzę o ubezwłasnowolnieniu T. S. i mimo to nie zaprzestał prowadzenia wobec niej działań windykacyjnych.

Z przedstawionych powyżej względów zdaniem Sądu należało orzec jak w sentencji orzeczenia z dnia 5 kwietnia 2017 r.