Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 25 marca 2013 r. (data prezentaty, k. 2) powód D. O. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w G. kwoty 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kwoty 3.267,97 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów dojazdu wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a ponadto kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 2.400 zł oraz opłaty od pełnomocnictwa wkwocie 17 zł.

Uzasadniając swoje stanowisko, powód wskazał, iż wysokość żądanego zadośćuczynienia uzasadniona jest stopniem doznanej przez niego krzywdy w wyniku wypadku drogowego mającego miejsce w dniu 10 sierpnia 2001 r. w miejscowości K.. Jednocześnie powódk wskazał, iż w wyniku zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi, powodowi zostało przyznane zadośćuczynienie w kwocie 43.000 zł, które następnie zostało pomniejszone o 30 % przyczynienia się powoda z uwagi na brak zapiętych pasów bezpieczeństwa. Jednakże zdaniem powoda tak oszacowana kwota jest znacząco zaniżona i w związku z tym dochodzi zapłaty kwoty 15.000 zł, przy tym zaznaczając iż jest to kwota już pomniejszona o 30 % przyczynienia. Ponadto powód dochodzi zapłaty kosztów przejazdów do placówek medycznych w związku ze zdarzeniem powodującym szkodę (pozew, k. 2-9).

W odpowiedzi na pozew z dnia 6 sierpnia 2013 r. (data stempla pocztowego, k. 14) pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenia od powoda kosztów procesu,w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych wraz z opłatą od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż nie kwestionuje co do zasady swojej odpowiedzialności za przedmiotowe zdarzenie i w związku z tym wypłacił na rzecz powoda kwotę 30.100 zł tytułem zadośćuczynienia za doznane krzywdy,a ponadto 420 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu, przy czym są to kwoty pomniejszone o 30 % w odniesieniu do ustalonych z uwagi na przyczynienie się poszkodowanego do zaistnienia szkody. Zdaniem pozwanego, żądanie powoda ponad wypłaconą na jego rzecz dotychczas kwotę, jest znacznie wygórowane i niezasadne. Odnosząc się natomiast do żądania zwrotu kosztów dojazdów, pozwany zakwestionował je zarówno co do zasady jak i wysokości wskazując, że powód nie wykazał konieczności ich ponoszenia ani ich wysokości. Nadto pozwany zakwestionował również żądanie powoda w zakresie odsetek od zasądzonego zadośćuczynienia i odszkodowania od dnia wniesienia pozwu, które zdaniem pozwanego należałoby brać pod uwagę z dnia wyrokowania (odpowiedź na pozew, k. 100-04).

W kolejnych pismach procesowych powód podtrzymywał konsekwentnie argumentację zawartą w treści pozwu, natomiast w toku postępowania dowodowego po sporządzeniu opinii przez biegłego sądowego, powód w piśmie z dnia 05 września 2014 r. rozszerzył powództwo, w ten sposób, że z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wniósł o zasądzenie na rzecz powoda kwoty 40.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 15.000 zł od dnia 15 marca 2013 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 25.000 zł od dnia rozszerzenia do dnia zapłaty, a także kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 4.800 zł oraz opłatę skarbową w kwocie 34 zł (pisma powoda, k. 120-123, k. 184-185, k. 195-198).

W odpowiedzi na powyższe pozwany wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych i opłaty od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł (pismo pozwanego, k. 201-202).

Na rozprawie w dniu 24 lutego 2015 r. strony postępowania podtrzymały swoje stanowiska w sprawie, jak dotychczas (protokół rozprawy z dnia 24 lutego, k. 224).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 sierpnia 2001 r. w miejscowości K. doszło do wypadku drogowego, w którym kierujący samochodem osobowym marki P. o nr rej. (...) naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował należytej ostrożności wykonując manewr wyprzedzenia, doprowadzając do zderzenia się z jadącym z przeciwnego kierunku samochodem ciężarowym marki M..

dowód: okoliczności bezsporne, postanowienie o umorzeniu dochodzenia, k. 12-13

W wyniku powyższego zdarzenia pasażer samochodu marki P. D. O. doznał urazu obu kończyn górnych. Po wypadku był hospitalizowany w Klinice (...) w O., gdzie rozpoznano u niego złamanie wyrostków łokciowych obu kości łokciowych i złamanie kości ramiennej lewej. W dniu 11 sierpnia 2001 r. wykonano operacyjne zespolenie złamania kości ramiennej lewej prętami R. i operacyjne nastawienie i zespolenie złamania wyrostka łokciowego lewego popręgiem Webera. W dniu 20 sierpnia 2001 r. wykonano operacyjne nastawienie i zespolenie wyrostka łokciowego prawego popręgiem Webera. Po zabiegach operacyjnych był zaopatrzony opatrunkiem gipsowym D. na lewej kończynie górnej i opatrunkiem gipsowym ramiennym na prawej kończynie górnej. Był hospitalizowany w Klinice do 31 sierpnia 2001 r. Dalsze leczenie było prowadzone w Ambulatorium Kliniki. Opatrunki gipsowe zostały zdjęte w dniu 19 września, po czym poszkodowany rozpoczął ćwiczenia stawów łokciowych, jednakże bez postępu zrostu kości ramiennej lewej. Wobec tego w dniu 16 maja 2002 r. D. O. został przyjęty na Oddział (...) Kliniki (...) w O. i tam w dniu 27 maja 2002 r. wykonania reosteosyntezę kości ramiennej lewej – usunięto pręty R., wykonano wycięcie stawu rzekomego kości ramiennej i zespolenie stabilizatorem Z.. Natomiast w 2004 r. u D. O. pojawiła się przetoka ropna lewego ramienia i w związku z tym w dniach od 27 czerwca do 27 lipca 2007 r. był hospitalizowany na Oddziale Zapaleń Kości, gdzie przeprowadzono zabieg operacyjny – rewizję ogniska zapalnego, usuniecie płyty Z.. Po tymże zabiegu wystąpił niedowład nerwu promiennego lewego. Następnie w 2008 r. u D. O. pojawiła się infekcja w miejscu zespolenia wyrostka łokciowego prawego, w konsekwencji czego był on hospitalizowany na Oddziale Zapaleń Kości w dniach od 17 grudnia 2008 r. do 5 stycznia 2009 r. W dniu 19 grudnia 2008 r. usunięto próg Webera w wyrostku łokciowego prawego. Wyniki badań RTG prawego stawu łokciowego z dnia 22 grudnia 2008 r. i 13 marca 2009 r. pokazują prawidłowe wygojone złamanie wyrostka łokciowego prawego.

dowód: karta informacyjna z dn. 31.08.2001 r. wraz z historią choroby, karta informacyjnej a z dn. 04.06.2002 r. wraz z historią choroby, dokumentacja medyczna z Poradni Chirurgicznej, dokumentacja medyczna z (...), zaświadczenie lekarskie z dn. 09.03.2004 r., zaświadczenie o stanie zdrowia, zaświadczenia o stanie zdrowia z dn. 19.10.2007 r., zaświadczenie o stanie zdrowia z dn. 08.02.2008 r., zaświadczenie o stanie zdrowia z dn. 11.07.2008 r., karta informacyjna z dn. 27.07.2007 r. wraz z historią choroby, skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne, skierowanie do poradni specjalistycznej, dokumentacja z (...), k. 14-74).

W konsekwencji powyższego łączny stały uszczerbek na zdrowiu u D. O. z przyczyn ortopedycznych wynosi 50% (pkt 113c, 119a, i 121 Tabeli uszczerbków stanowiące załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej), przy czym dysfunkcja kończyn górnych, czyli ograniczenie zakresów ruchomości stawów łokciowych i niedowład nerwu promiennego mogą być odczuwalne stale. W wyniku doznanych obrażeń D. O. od wypadku przez 6 tygodni wymagał opieki osób trzecich przez 10 godzin dziennie z powodu unieruchomienia obu kończyn górnych, następnie również wymagał opieki osób trzecich. D. O. odczuwał bóle, przy czym nasilone były one zwłaszcza w okresie 2 tygodni po wypadku i przez ok. 7 dni po każdym z kolejnych zabiegów. Wskutek wypadku i urazu kończyny górnej lewej doszło również do częściowego przejściowego porażenia nerwu promieniowego lewego Uszczerbek na zdrowiu powoda z tego tytułu z punktu widzenia neurologicznego wyniósł 5% (pkt 181f Tabeli uszczerbków stanowiące załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej) i miał charakter długotrwały (od 2002 r co najmniej do 2007 r.). Porażenie nerwu promieniowego w D. O. w miernym stopniu ograniczało sprawność ruchową ręki lewej, co było powodem korzystania przez niego z zabiegów rehabilitacyjnych.

dowód: opinia biegłego sądowego w dziedzinie ortopedii i traumatologii lek. K. K., k. 165-165verte, zeznania świadka E. O. – protokół z rozprawy z dnia 25 marca 2014 r., k. 151-154, opinia biegłego neurologa B. B., k. 190-190verte).

D. O. zgłosił szkodę do swojego ubezpieczyciela (...) S.A., która po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego uznając swoją odpowiedzialność za zaistniałą szkodę i ustaliła wysokość zadośćuczynienia na kwotę 43.000 zł oraz odszkodowanie tytułem zwrotu kosztów dojazdu na kwotę 600 zł, jednocześnie pomniejszając je o 30 % z powodu przyczynienia się poszkodowanego do powstania szkody wskutek niezapięcia pasów bezpieczeństwa i w rezultacie dokonała wypłaty w łącznej wysokości 30.100 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 420 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu.

dowód: okoliczności bezsporne, zgłoszenia szkody, k. 75-77, decyzja wypłaty odszkodowania, k. 78, decyzja wypłaty odszkodowania, k. 78, wniosek o ponowne rozpatrzenia sprawy, k. 79-80, decyzja wypłaty odszkodowania, k. 81, oświadczenie o dojazdach do placówek medycznych, k. 82-83).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów w postaci dokumentów. Ich autentyczność ani treść, żadna ze stron nie kwestionowała, Sąd również nie miał wątpliwości, co do ich wartości dowodowej, stąd były one przydatne dla ustalenia faktycznego. Ponadto Sąd dopuścił dowód z przesłuchania świadka E. O., której zeznania nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności. Były one bowiem szczerze, logicznej i spójne. W uwagi na potrzebę zasięgnięcie wiadomości specjalnych Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu (...). i biegłego neurologa B. B.. Obydwie opinie złożone do akt były jasne, logiczne i zrozumiałe, sporządzone w sposób rzetelny i profesjonalny, toteż posłużyły za kluczowy dowód dla ustaleń faktycznych. Całokształt tek zebranego materiału dowodowego był podstawą ustaleń faktycznych dokonanych w przedmiotowej sprawie i miał decydujący wpływ na rozstrzygnięcie sporu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającym zakresie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż okoliczności faktyczne w przedmiotowej sprawie były bezsporne pomiędzy stronami niniejszego postępowania. Pozwany nie kwestionował co do zasady swojej odpowiedzialności za przedmiotowe zdarzenie, która wynika z posiadanego u pozwanego przez powoda ubezpieczenia z tytułu odpowiedzialności cywilnoprawnej. Z kolei powód nie kwestionował faktu przyczynienia się do powstania szkody z uwagi na brak zapiętych pasów podczas kolizji drogowej jaka miała miejsce w dniu 10 sierpnia 2001 r. w miejscowości K.. Spór natomiast koncentruje się wokół wysokości zadośćuczynienia i odszkodowania, jakie pozwany winien zdaniem powoda uiścić, by wywiązać się w sposób należyty z obowiązków ciążący na ubezpieczycielu w sposób adekwatny do zaistniałej u powoda krzywdy. Ponadto pomiędzy stronami sporny był także termin naliczania odsetek ustawowych za zwłokę.

Jako podstawę prawną wskazać należy przepisy art.445 § 1 w zw. z art.444 § 1 Kodeksu cywilnego (k.c.), według których w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Natomiast zgodnie z 415 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c., wobec zderzenia pojazdów, do naprawienia szkody zobowiązana jest osoba, z której winy doszło do zdarzenia. Zgodnie z art. 13 ust. 2 oraz art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 392 ze zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (w niniejszej sprawie granica ta nie miała zastosowania). Zgodnie zaś z art. 34 ust. 1 powołanej ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Ustalenie, że u powoda nastąpił rozstrój zdrowia stanowi podstawę do przyznania mu od pozwanego zadośćuczynienia na podstawie powołanych przepisów.

Powód był uczestnikiem wypadku samochodowego z 10 sierpnia 2001 roku, będąc pasażerem samochodu osobowego. Oceniając wypadek komunikacyjny jako przyczynę rozstroju zdrowia uwzględniać należy nie tylko samo zderzenie pojazdów, czy inne zdarzenie powodujące uszkodzenie rzeczy, ale też wszystko, co związane jest z wypadkiem, w tym obrażenie jego uczestników.

Spełnione zostały więc wszystkie przesłanki odpowiedzialności pozwanego w myśl powołanych przepisów, tj. zdarzenie z 10 sierpnia 2001 roku objęte jest jego odpowiedzialnością, zaś pomiędzy zdarzeniem, a powstaniem u powoda rozstroju zdrowia istnieje związek przyczynowy.

Na podstawie art.445 k.c. kompensowana jest krzywda, a więc szkoda niemajątkowa wywołana uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, polegająca na fizycznych dolegliwościach i psychicznych cierpieniach pokrzywdzonego. Sąd nie ma obowiązku zasądzenia zadośćuczynienia w każdym przypadku wyrządzenia krzywdy naruszeniem wskazanych dóbr osobistych, a wysokość zadośćuczynienia pozostawiona jest do jego uznania i powinna wynikać z uwzględnienia wszystkich okoliczności dotyczących rodzaju naruszonego dobra, rozmiaru (natężenia i czasu trwania) doznanego uszczerbku, sposobu jego naruszenia, trwałości skutków naruszenia, charakteru następstw naruszenia, jak również wpływ powyższych okoliczności na samopoczucie psychiczne powoda i dalszych jego skutków w jego życiu zawodowym oraz prywatnym.

Dokonując takiej oceny w niniejszej sprawie uznać należało, że zgłoszone przez powoda żądanie zapłaty dalszej kwoty 40.000 zł tytułem zadośćuczynienia jest usprawiedliwione okolicznościami sprawy. Łączna zaś kwota 70.100 zł uwzględniająca zarówno dotychczas wypłacone zadośćuczynienie jak i przyczynienie się powoda do wypadku z uwagi na brak zapięcia pasów bezpieczeństwa – jest adekwatna do rozmiaru krzywdy powoda, jakiej doznał wskutek wypadku z dnia 10 sierpnia 2001 r.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia należało wziąć pod uwagę długotrwałość istnienia rozstroju zdrowia powoda, nieodwracalność zmian w postaci dysfunkcji kończyn górnych, a także znaczny rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych spowodowanych koniecznością poddania się wielokrotnym zabiegom chirurgicznym.. Konieczne było też uwzględnienie młodego wieku powoda w chwili zdarzenia, zarówno poprzez przyjęcie, że doznanie przez niego w takiej sytuacji traumatycznego przeżycia i wszystkich jego następstw, związanych z zaburzeniem dotychczasowego sposobu życia, a prowadzących do pozbawienia w dużym stopniu przyjemności związanych z określonym okresem życia, pozbawienia możliwości realizacji własnych aspiracji edukacyjnych i sportowych - uzasadnia podwyższenie zadośćuczynienia.

Nie zasługiwało natomiast na uwzględnienie żądanie powoda dotyczące zwrotu kosztów dojazdu do placówek medycznych w kwocie przewyższającej otrzymane już odszkodowanie. W ocenie Sądu powód nie wykazał konieczności i zasadności ponoszenia przez niego kosztów dojazdów, jak również nie wykazał wysokości poniesionych rzecz niego wydatków. Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia tychże faktów spoczywał na powodzie, a wobec niesprostania temu obowiązkowi powództwo w tym zakresie podlegało oddaleniu. Za niewystarczające należy bowiem uznać przedłożenie jedynie zestawienia jak na k. 82-83. W tym względzie powód nie zgłosił żadnego wniosku dowodowego (choćby w postacie zeznań świadków), który mógłby prowadzić do wykazania, że powód lub osoby nim się opiekujące poniosły koszty dojazdów w terminach wskazanych w ww. oświadczeniu powoda.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi., zaś § 2 tego artykułu przewiduje, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe.

Art.14 powoływanej już ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych przewiduje, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, zaś w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego.

Mając powyższe na względzie oraz zakres żądanych odsetek sformułowany w treści pozwu należało je uwzględnić w tym zakresie w całości, tj. od kwoty 15.000 zł licząc od dnia wniesienia pierwotnego żądania, tj. od dnia 25 marca 2013 r. (data prezentaty, k. 2) do dnia zapłaty oraz od kwoty 25.000 zł od dnia wniesienia pisma rozszerzającego powództwo, tj. od dnia 10 września 2014 r. (k. 199 odw.) do dnia zapłaty.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c., z którego wynika, że sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. Koszty strony powodowej, jako wygrywającej sprawę niemalże w całości, stanowiło wynagrodzenie pełnomocnika procesowego powoda w kwocie 2.400 zł, ustalone stosownie do § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) oraz opłata skarbowa w kwocie 17 zł. Ponadto na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. 167, poz. 1398 ze zm.) Sąd nakazał pobrać od pozwanego kwotę 3.211 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych w postaci opłaty sądowej od pozwu i od rozszerzonej części powództwa, a także wynagrodzenia biegłych. Powód został zwolniony od kosztów sądowych w całości.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

(...)