Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

wyroku zaocznego z dnia 24 maja 2016 r.

Pozwem z dnia 29 października 2015 r. powód (...) S.A. z siedzibą w W.

wniósł o zasądzenie od pozwanego K. J. kwoty 9.686,47 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu strona powodowa wskazała, że w dniu 19 lipca 2013 r. zawarła z pozwanym umowę pożyczki nr (...), na podstawie której pozwany zobowiązał się do spłaty zobowiązania na warunkach określonych w umowie. Zobowiązanie pozwanego w chwili zawarcia umowy wynosiło łącznie 13.747,81 zł na które składały się: kwota 6.400 zł tytułem należności głównej, kwota 1.244,75 zł tytułem odsetek umownych w wysokości 12% rocznie, kwota 1.075,20 zł tytułem opłaty przygotowawczej, kwota 1.280 zł tytułem kosztów ubezpieczenia spłaty pożyczki oraz kwota 3.718,40 zł tytułem opłaty za dodatkową usługę w postaci obsługi pożyczki w domu pożyczkobiorcy. Wobec zmniejszenia rocznej stopy oprocentowania kwota należna z tytułu spłaty odsetek została pomniejszona o 29,46 zł. Pozwany z tytułu umowy pożyczki dokonał wpłat w łącznej wysokości 3.753,00 zł, z czego kwota 1.843,74 zł zastała zaliczona na poczet spłaty kapitału głównego, kwota 894,18 zł na poczet spłaty odsetek umownych, a kwota 1.015,08 zł na poczet opłaty za obsługę pożyczki w domu. Wobec niewywiązania się przez pozwanego ze zobowiązania, pożyczkodawca wypowiedział pozwanemu umowę pożyczki, jednocześnie pomniejszając saldo zadłużenia pozwanego o kwotę 278,88 zł z tytułu obsługi pożyczki w domu. Na kwotę dochodzoną pozwem w łącznej wysokości 9.686,47 zł, składają się: kwota kapitału głównego w wysokości 6.911,46 zł, kwota należnych odsetek umownych w wysokości 350,57 zł oraz kwota należnej opłaty za obsługę pożyczki w domu w wysokości 2.424,44 zł (pozew - k.2-3).

Pozwany K. J. został prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy, jednak nie stawił się na rozprawę i nie zajął stanowiska w sprawie (zwrotne potwierdzenie odbioru - k. 20, protokół rozprawy z dnia 24 maja 2016 r. – k. 22).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 lipca 2013 r. (...) S.A. z siedzibą w W. zawarła z K. J. umowę pożyczki nr (...) na kwotę 6.400 zł na okres 90 tygodni. Zgodnie z umową pożyczki całkowity koszt pożyczki obejmował opłatę przygotowawczą w wysokości 768 zł, koszty ubezpieczenia w wysokości 1.280 zł, dodatkową opłatę przygotowawczą w wysokości 307,20 zł, łączną kwotę odsetek należnych pożyczkodawcy za cały okres kredytowania w wysokości 1.274,20 zł oraz opłatę za obsługę pożyczki w domu w wysokości 3.718,40 zł. Roczna stopa oprocentowania pożyczki na dzień zawarcia umowy wynosiła 16 %, a rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosiła 67,2 %. Całkowita kwota pożyczki i całkowity koszt pożyczki wynosił 13.747,81 zł. Zgodnie z postanowieniami umowy, kwota pożyczki w wysokości 6,400 zł została wypłacona K. J. w dniu 19 lipca 2013 r. w formie gotówki dostarczonej przez przedstawiciela pożyczkodawcy do miejsca zamieszkania pożyczkobiorcy (dowód: umowa pożyczki - k. 4-5v).

W punkcie 1 umowy pożyczki, strony ustaliły, że pożyczkobiorca zobowiązuje się dokonać spłaty pożyczki w 90 ratach tygodniowych w wysokości 152,76 zł każda, z zastrzeżeniem iż wysokość ostatniej raty będzie wynosić 152,17 zł. Strony ustaliły, że terminy spłat pierwszej i kolejnych tygodniowych rat upływają z końcem kolejnych tygodni licząc od dnia zawarcia umowy pożyczki, tj. od dnia 19 lipca 2013 r. (dowód: umowa pożyczki - k. 4-5v).

Zgodnie z punktem 15 umowy opłata za obsługę pożyczki w domu pobierana jest jako procent wpłacanej przez klienta kwoty obliczony poprzez podzielenie kwoty w pozycji F, stanowiącej opłatę za obsługę pożyczki w domu, przez kwotę w pozycji G, stanowiącą łączne zobowiązanie do spłaty. Procent ten może ulegać zmianie w przypadku zmian oprocentowania powodującego zmianę łącznego zobowiązania do spłaty ( dowód: umowa pożyczki - k. 4-5v).

Zgodnie z punktem 17 umowy pożyczki, w przypadku gdy klient opóźnia się ze spłatą kwoty równej co najmniej dwóm pełnym ratom pożyczki, pożyczkodawca ma prawo wezwać pożyczkobiorcę do zapłacenia zaległych rat lub ich części w terminie 7 dni od doręczenia wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy, a w przypadku braku zapłaty może wypowiedzieć umowę w terminie 30 dni od doręczenia wypowiedzenia. Po upływie okresu wypowiedzenia umowy, pożyczkodawca ma prawo dochodzić od pożyczkobiorcy zwrotu całości niespłaconej kwoty łącznego zobowiązania oraz naliczyć odsetki za opóźnienie od zaległej kwoty brutto pożyczki, według ostatniej, aktualnej stopy rocznej oprocentowania pożyczki za okres do dnia rozwiązania umowy (dowód: umowa pożyczki - k. 4-5v).

W okresie obowiązywania umowy K. J. dokonał wpłat z tytułu zawartej umowy pożyczki nr (...) w łącznej wysokości 3.753,00 zł (okoliczność bezsporna).

Pismem z dnia 16 grudnia 2014 r. (...) S.A. z siedzibą w W. wobec zaległości z tytułu spłat rat umowy pożyczki nr (...), równego co najmniej dwóm pełnym ratom wypowiedział K. J. umowę pożyczki z dniem 16 grudnia 2014 r. i wezwał go do zapłaty łącznej kwoty 9.686,47 zł w nieprzekraczalnym terminie do dnia 22 stycznia 2015 r. na wskazany rachunek bankowy. Do wypowiedzenia dołączono saldo zadłużenia, zgodnie z którym łączna wysokość zobowiązania K. J. wynosiła 9.686,47 zł, na którą składały się: kwota kapitału głównego w wysokości 6.911,46 zł, kwota należnych odsetek umownych w wysokości 350,57 zł oraz kwota należnej opłaty za obsługę pożyczki w domu w wysokości 2.424,44 zł (dowód: wypowiedzenie – k. 6-6v).

Pismem z dnia 26 czerwca 2015 r. powód skierował do K. J. ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty zadłużenia w wysokości 9.686,47 zł w terminie do dnia 10 lipca 2015 r. pod rygorem wszczęcia postępowania sądowego. (dowód: ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty - k. 7).

Pismem z dnia 22 sierpnia 2015 r. (...) S.A. z siedzibą w W. poinformował K. J., że z tytułu umowy pożyczki nr (...) posiada łączne zadłużenie w wysokości 9.686,47 zł (dowód: pismo z dnia 22 sierpnia 2015 r. – k. 8).

Do dnia wniesienia pozwu K. J. nie uregulował zadłużenia (okoliczność bezsporna).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów
z dokumentów, które nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności i nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Zgodnie z art. 339 § 1 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba, że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (art. 339 § 2 k.p.c.). Przyjęcie przez Sąd przy wydaniu wyroku zaocznego za prawdziwe twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych nie rodzi domniemania prawdziwości tych twierdzeń, gdyż Sąd ocenia, czy okoliczności te nie budzą uzasadnionych wątpliwości albo nie zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Instytucja ta rodzi fikcję, czy też domniemanie przyznania okoliczności faktycznych przez pozwanego i zastępuje jedynie postępowanie dowodowe, przy czym tylko wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 1972 r., III CRN 539/71). Ponadto niezależnie od wynikającego z art. 339 § 2 k.p.c. domniemania prawdziwości twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy, sąd ma każdorazowo obowiązek krytycznego ustosunkowania się do twierdzeń powoda z punktu widzenia ich ewentualnej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. W przypadku wątpliwości w tym przedmiocie, sąd ma obowiązek przeprowadzić postępowanie dowodowe w celu wyjaśnienia powstałych wątpliwości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1998 roku I CKU 85/98 LEX nr 1216211; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1997 roku I CKU 115/97 LEX nr 1227454). Co więcej, nie ulega wątpliwości, że brak działania ze strony pozwanego nie jest wystarczający do wydania wyroku zaocznego, w sytuacji gdy dowody i twierdzenia powoda są niekompletne i pozostawiają wątpliwości co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sporu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 września 1993 roku II CRN 80/93 LEX nr 156460). Ocena zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy.

Powód wywodził swe żądanie z umowy pożyczki zawartej w dniu 19 lipca 2013 r. nr (...) z pozwanym K. J.. Podstawą prawną tak formułowanego żądania jest art. 720 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U.2014.1497 j.t.), przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. W świetle art. 3 ust. 2 pkt 1, cytowanej ustawy za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Kredytodawca lub pośrednik kredytowy jest zobowiązany niezwłocznie doręczyć umowę konsumentowi. Umowa powinna być sformułowana w sposób jednoznaczny i zrozumiały (art. 29 ustawy o kredycie konsumenckim).

W sprawie niniejszej pozwany K. J. nie zajął merytorycznego stanowiska co do żądania pozwu. Zważywszy na treść przepisu wyżej przywołanego przyjąć zatem należało, że zachodzą podstawy do wydania wyroku zaocznego.

Samo zawarcie umowy pożyczki przez strony uznać należało za niewątpliwie. Potwierdza to bowiem umowa pożyczki załączona do pozwu. Jednakże wątpliwości Sądu wzbudziły zapisy przedmiotowej umowy w zakresie wysokości ustalonej opłaty za obsługę pożyczki w domu. Z tych też względów, w ocenie Sądu koniecznym było dokonanie z urzędu ustalenia zgodności tychże zapisów z przepisami ustawy, a w konsekwencji zakresu odpowiedzialności pozwanego wobec powoda, zwłaszcza, że problematyka wzorca umownego stosowanego w niniejszej sprawie przez provident (...) S.A. z siedzibą w W. była przedmiotem zainteresowania Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

Sąd bowiem może, a nawet powinien dokonywać oceny postanowień zawartych umów, a także postanowień samych wzorców umów, co do ich zgodności z prawem. Ocena ta może zostać dokonana in concreto w toczącym się miedzy przedsiębiorcą, a konsumentem sporze, którego przedmiotem są skutki prawne określonego postanowienia umowy. Umowy konsumenckie podlegają ocenie w świetle klauzuli generalnej z art. 385 1 § 1 k.c. z wyłączeniem jedynie jednoznacznie sformułowanych postanowień określających główne świadczenia stron oraz tych postanowień, na których treść konsument miał rzeczywisty wpływ, co musi zostać wykazane przez proferenta ( zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 15 czerwca 2007 roku, VI Ca 228/07).

Zgodnie z art. 385 1 § 1 k.c., postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym ceny lub wynagrodzenia, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. W § 3 art. 385 1 k.c., ustawodawca wyjaśnił, że nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.

W judykaturze podkreśla się, że umowa jest sprzeczna z dobrymi obyczajami, jeśli wykracza przeciw uznanym w społeczeństwie zasadom moralnym lub przyjętej w obrocie uczciwości. Przedsiębiorca będzie działać nieuczciwie, tj. wbrew dobrym obyczajom, gdy sporządzone przez niego klauzule umowne będą godzić w równowagę stosunku prawnego ( zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 26 kwietnia 2013 r. VI ACa 1571/12 LEX nr 1339417). Zgodnie zaś z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 sierpnia 2011 roku wydanego w sprawie o sygnaturze akt VI ACa 262/11 istotą dobrych obyczajów jest szeroko rozumiany szacunek dla drugiego człowieka. W stosunkach z konsumentami powinien wyrażać się on informowaniem o wynikających z umowy uprawnieniach, niewykorzystywaniem uprzywilejowanej pozycji profesjonalisty przy zawieraniu umowy i jej realizacji, rzetelnym traktowaniu konsumenta jako równorzędnego partnera umowy. Za sprzeczne z dobrymi obyczajami można więc uznać działania zmierzające do niedoinformowania, dezorientacji, wywołania błędnego przekonania u konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Działania te potocznie określa się jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające od przyjętych standardów postępowania. Z kolei rażące narażenie interesów konsumenta oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym. (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 lipca 2005 r., I CK 832/04, Biul. SN 2005, Nr 11, poz. 13 oraz z dnia 3 lutego 2006 r., I CK 297/05, Biul. SN 2006, nr 5-6, poz. 12, z dnia 27 października 2006 r., I CSK 173/06, Lex nr 395247).

W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości Sądu, że powód (...) S.A. z siedzibą w W. jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie udzielania pożyczek gotówkowych, posługującym się przy zawieraniu umów z konsumentami wzorcami umownymi. Pozwany natomiast jest konsumentem w rozumieniu ustawy, bowiem zgodnie z art. 22 1 k.c. jest osobą fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową, a z treści umowy pożyczki nie wynika aby pozwany zawierał przedmiotową umowę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wiedzą notoryjną jest, także to, iż powód posługuje się wzorcem umowy w ramach wykonywanej działalności, na treść którego pożyczkobiorcy nie mają wpływu, a poszczególne postanowienia nie są z nimi indywidualnie uzgadniane. Nie podlegają one żadnym negocjacjom, a pożyczkobiorca nie ma faktycznie żadnego wpływu na ich treść. Konsument może albo przystąpić do umowy na proponowanych we wzorcu warunkach albo odmówić zawarcia umowy.

Z treści przedłożonej umowy wynika, że łączne zobowiązanie pożyczkobiorcy składa się oprócz kapitału, odsetek i ubezpieczenia także opłata przygotowawcza, dodatkowa opłata przygotowawcza oraz opłata za obsługę pożyczki w domu. Zgodnie z treścią umowy opłata za obsługę pożyczki w domu pobierana jest jako procent wpłacanej przez klienta kwoty obliczony poprzez podzielenie kwoty w pozycji F, stanowiącej opłatę za obsługę pożyczki w domu, przez kwotę w pozycji G, stanowiącą łączne zobowiązanie do spłaty w niniejszej sprawie została ustalona na poziomie 3.718,40 zł. Opłata ta pobierana jest w zamian za odbiór rat pożyczki w miejscu zamieszkania konsumenta przez przedstawiciela pożyczkodawcy.

W realiach nieniniejszej sprawy należy zauważyć, iż Sąd nie neguje samej możliwości obciążenia konsumenta opłatą za przedmiotową usługę dodatkową, niemniej jednak zdaniem Sądu wzorzec umowy w tym zakresie winien zawierać jasne, precyzyjne i zrozumiałe dla przeciętnego konsumenta zasady obliczania wysokości takiej opłaty, a jej wysokość winna odpowiadać wartości realizowanego w ramach niej świadczenia. Określony zaś w umowie sposób wyliczenia opłaty oraz jej wysokość w kwocie stanowiącej w niniejszej sprawie ponad 50% kwoty pożyczki udzielonej pozwanemu, nie odzwierciedla rzeczywiście ponoszonych kosztów z tytułu obsługi pożyczki w miejscu zamieszkania pożyczkobiorcy. Nadto, Sąd miał na względzie, iż wysokość tej opłaty we wskazanej wysokości jest rażąco wygórowana i uzależniona jedynie od wysokości przyznanych do dyspozycji środków oraz okresu spłaty pożyczki bez uwzględnienia ekwiwalentności świadczonej usługi. Sąd miał również na uwadze, że wzorzec umowny zawiera niepełną informację o całkowitym koszcie pożyczki, bowiem nie uwzględnia opłaty z tytułu obsługi pożyczki w domu, co w sposób wyraźny może wprowadzać przeciętnego uczestnika obrotu gospodarczego w błąd co do faktycznej wysokości ciążącego na nim zobowiązania. Zdaniem Sądu, powyższe postanowienie umowne narusza istotnie interesy konsumenta i może prowadzić do uzyskania przez stronę powodową nieuzasadnionych korzyści finansowych oraz nadmiernego obciążenia konsumenta.

Dodatkowo treść wskazanego postanowienia umownego pozostaje w wyraźnej sprzeczności z decyzją z dnia 20 kwietnia 2015 r. nr RWA (...) Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, który uznał, że stosowany przez przedsiębiorcę (...) S.A. z siedzibą w W. sposób obliczania opłaty za obsługę pożyczki w domu, za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów i nakazał wprowadzenie opłaty za obsługę w domu, w wysokości stałej (zryczałtowanej), określonej w tabeli opłat i naliczanej za każde zdarzenie, tj. za każdą zakontraktowaną wizytę w domu klienta. Pożyczkobiorca został ukarany karą pieniężną za naruszenie zakazu stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, zobowiązany do zaniechania stosowania wskazanej praktyki oraz wprowadzenia określonych zamian we wzorcu umownym w terminie do dnia 1 sierpnia 2015 r.

W kontekście powyższych rozważań, nie budzi zatem wątpliwości, że postanowienie umowne w zakresie obciążenia pozwanego opłatą obsługi pożyczki w domu w wysokości wskazanej w treści umowy pożyczki z dnia 19 lipca 2013 r. nr (...) jest zbyt wygórowane i kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy i stanowiąc praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów.

Tym samym roszczenie w zakresie, w jakim dotyczy opłaty za obsługę pożyczki w domu nie mogło zostać uwzględnione.

Zasadnym okazało się zatem jedynie żądanie zapłaty kwoty 6.246,95 zł, którą stanowi kapitał pozostały do spłaty (6.911,46 zł) i kwota należnych odsetek (350,570), tj. łącznie 7.262,03 zł pomniejszone o wpłatę pozwanego w wysokości 1.015,08 zł niesłusznie zaksięgowaną na opłatę za obsługę pożyczki w domu.

Odnosząc się do żądania zasądzenia odsetek, zauważyć należy, że zgodnie z art. 481 § 1 k.c. dłużnik opóźniający się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego jest zobowiązany do uiszczenia odsetek za czas opóźnienia. W braku określenia przez umowę stron stopy procentowej obowiązują odsetki ustawowe – art. 481 § 2 k.c. Opóźnienie się w spełnieniu świadczenia powstaje, jeżeli dłużnik nie spełnia go w czasie właściwym. W niniejszej sprawie, roszczenie powoda, wobec wypowiedzenia umowy pożyczki z zachowaniem trzydziestodniowego okresu wypowiedzenia stało się wymagalne w dniu 23 stycznia 2015 r. i od tego dnia pożyczkobiorca pozostawał w opóźnianiu ze spełnianiem świadczenia. Niemniej jednak mając na uwadze żądanie pozwu, należało zasądzić odsetki ustawowe od dnia wytoczenia powództwa tj. od dnia 19 października 2015 r. (pkt 1 wyroku).

O wysokości odsetek, Sąd orzekł na podstawie znowelizowanych przepisów Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 9 października 2015 roku, o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy Kodeks cywilny (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1830), w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.7) wprowadza się następujące zmiany: 2) w art. 481: a) § 2 otrzymuje brzmienie: „§ 2. jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy”. W świetle art. 56, cytowanej ustawy, do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Ustawa weszła w życie z dniem 1 stycznia 2016 r.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. dokonując ich stosunkowego rozdzielenia. Mając na uwadze ostateczny wynik sporu Sąd uznał, że powód wygrał w 64,5 %, dlatego też w takim stosunku należał mu się zwrot kosztów procesu od pozwanego. Na koszty poniesione przez powoda składało się wynagrodzenie pełnomocnika w będącego radcą prawnym w kwocie 1.200 zł ustalone na podstawie § 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490j.t.) oraz opłata od pozwu w wysokości 300 zł. Łącznie koszty powoda wyniosły 1.500 zł. Jako że pozwany przegrał w 64,5%, należało zasądzić od niego na rzecz powoda kwotę 967,50 zł, o czym orzeczono w punkcie 3 wyroku.

Mając powyższe na względzie Sąd orzekł jak w sentencji.

SSR Magdalena Hemerling